"Συνωμοσία των Πυρήνων του Νερού"

              …Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

                 Αράπηδες και άσπροι, με μιαν κοινήν ορμή,

                 Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,

                 Πως είμαστε αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθή…

   Ποιος είναι άραγε ο ποιητής που έγραψε αυτούς τους στίχους; Δεν είναι βόας κομμουνιστικός, ούτε κροταλίας τροτσκιστικός!  Είναι ο Ρήγας Φεραίος, που θα έπρεπε να ξέρει ο κάθε Έλλην νέος!

   Αφήνουμε αμέσως τα αστεία και τα λογοπαίγνια για να πούμε πως είναι στίχοι από τον «Θούριό» του, που τα ελληνόπουλα ξέρουν μόνο – γιατί μόνο αυτές διδάσκονται - τις γνωστές δύο πρώτες στροφές, «Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά…παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Ναι, ναι είναι στίχοι αυτού του συμπαθητικού χοντρούλη, που η εικόνα του στολίζει τις σχολικές αίθουσες και τα άλλα δημόσια κτίρια κάθε 25 Μαρτίου, που το άγαλμά του κοσμεί την οδό Πανεπιστημίου εδώ και κάμποσες δεκαετίες, εκεί, εκεί, μπροστά από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, ναι, ναι εκεί που κάθε τόσο ο λαός συγκεντρώνεται και διεκδικεί ελευθερίες και καλύτερες συνθήκες ζωής, εκεί που στρατευμένα νιάτα παρέλασαν αυτόν τον Μάρτιο βροντοφωνάζοντας «Το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ» και άλλα κατάπτυστα «φιλειρηνικά» και πνεύματος «καλής γειτονίας» με το όμορο κράτος της Αλβανίας.

   Είναι το έλλειμμα παιδείας που οδηγεί αυτούς τους δημόσιους λειτουργούς – γιατί δημόσιοι λειτουργοί είναι και οι βατραχάνθρωποι του λιμενικού σώματος – σε τέτοιες καφρίλες. Είναι και δικό μας έλλειμμα παιδείας που μας κάνει να ακούμε απαθείς τον Καρατζαφέρη να τους καλύπτει λέγοντας ότι εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα, το δικό μας αίσθημα. Γιατί ποτέ δεν διδαχθήκαμε και τον υπόλοιπο «Θούριο», ούτε ότι ο Ρήγας βαλκανική επανάσταση οραματιζόταν – κι όχι μόνο ελληνική, γιατί κανείς δεν μας είπε ότι οι Αρβανίτες είναι πρόγονοι των Αλβανών, ότι Αρβανίτες ήταν ο Μπότσαρης κι ο Ανδρούτσος, και άρα τους χρωστάμε ιστορικά, δεν μας χρωστάνε που είναι εδώ.

   Όμως και οι πνευματικοί μας καθοδηγητές – οι δάσκαλοί μας, οι δάσκαλοι των παιδιών μας – σιωπούν, εφησυχάζουν, αρκούνται σ’ αυτά που τους παραδίδει το σύστημα κι έτσι μένει ελεύθερο το πεδίο στον Καρατζαφέρη να ερμηνεύει το δικό μας αίσθημα ανάλογα με την αμορφωσιά του, αν είναι αμόρφωτος και δεν είναι έμπορος πατριωτισμού και πολιτικός απατεώνας. Μάλλον είναι και τα δύο.

      Τώρα που η κρίση είναι εδώ, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα έχει αλλάξει. Η χώρα δεν είναι πια ο ελκυστικός προορισμός για τους φυγάδες αυτού του κόσμου. Μάλλον ένας σταθμός τράνζιτο θα γίνει, γιατί να μένει ο μετανάστης άλλωστε εδώ, όταν οι ντόπιοι θα μαστίζονται από την αναδουλειά και την ανεργία. Γι’ αλλού θα κινάει, γι’ αλλού θα πηγαίνει. Ο Έλληνας δεν είναι πια «ο αφέντης τσουτσουλομύτης κότσυφας Σταύρος», μόνο Σταύρος είναι, μόνο Σταύρος. Κι αν χρόνια τώρα  δεν μπορούσε να κοιτάξει με αγάπη τον συνάνθρωπό του, ας κοιτάξει στον καθρέφτη ή μέσα του βαθιά μπας και ξεμυτίσει κείνος ο Έλληνας «του πολιτισμού της φτώχειας» (Π. Μάρκαρης),  ο ανιδιοτελής, ο αλληλέγγυος, ο κοινοτικός.        

            Η οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων του Νερού»

             έγραψε και ευχαριστεί τον Μεθόδιο Αργουμέντη

            για την φιλοξενία. Του αφιερώνει εξαιρετικά τους

             στίχους του Μιχάλη Κατσαρού από το ποίημα «ΘΑ

            ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ»:

             ...Μην αμελήσετε.

             Πάρτε μαζί σας νερό.

             Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία.

               και υπόσχεται να επανέλθει…

                                         ξημερώματα Τετάρτης, 7/4/2010.