Και σύ να λείπεις...

  ...Μην αμελήσετε
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία.

                             Μιχάλης Κατσαρός
              (από το ποίημά του "Θα σας περιμένω", 
                της συλλογής "Κατά Σαδδουκαίων") 

     Κηδεύτηκε χθες ο 15χρονος Χαμιντουλά Νατζαφί κι "επιστρέφει" στην πατρίδα του   κομματιασμένος από το "τυφλό" χτύπημα της 28ης Μαρτίου στην οδό Ιακωβάτων, στα Πατήσια. Ολόκληρος διέσχισε την Ασία, ολόκληρος διέσχισε το Αιγαίο, ολόκληρος έμενε εδώ στην πατρίδα μας, κομμάτια "επιστρέφει" στη δική του. Ολόκληρος μια ελπίδα ήρθε εδώ ο μικρός Χαμιντουλά, αφού ολόκληρος μια ελπίδα περπάτησε την Ασία, ολόκληρος μια ελπίδα πλήρωσε τον Τούρκο σωματέμπορο, ολόκληρος μια ελπίδα ανέβηκε στο καρυδότσουφλο για να περάσει το Αιγαίο, ολόκληρος μια ελπίδα έφτασε και έζησε στην Αθήνα, ολόκληρος μια ελπίδα έψαχνε στον κάδο απορριμμάτων όταν εξερράγη η "τυφλή" - επειδή ήταν, λέει, απροειδοποίητη - μπόμπα. Ολόκληρος μια ελπίδα να ζήσει, να μην σκοτώσει και να μην σκοτωθεί.  Τώρα, κομμάτια το σώμα, κομμάτια η ψυχή επιστρέφουν πίσω στην πατρίδα. Όμως, ψυχή και σώμα έχουν νιώσει και έχουν καταλάβει το νόημα ολόκληρο... Πως αυτή η χώρα, που πριν 3000 χρόνια κάθε της σπίτι υποδεχόταν κάθε ξένο με λόγια σαν αυτά "Χαίρε ξένε, σε μας θα βρεις φιλοξενία, κι αφού δειπνήσεις, θα μας πεις ό,τι κι αν είναι ανάγκη",  που του έφερναν αμέσως ύστερα "χρυσό κανάτι με νερό για να πλυθεί σε αργυρή λεκάνη" και του έστρωναν "καλοδουλεμένο τραπέζι" (Ομήρου Οδύσσεια, α) έγινε μια χώρα εγκληματικά αφιλόξενη και άσπλαχνη.
     Και το κορίτσι, η αδελφή του Χαμιντουλά, που χάνει το φως της, μάλλον "βλέπει" τώρα πιο καθαρά. Σίγουρα πιο καθαρά από τους τυφλωμένους Χρυσαυγίτες και τους πιστούς του Καρατζαφέρη που ονειρεύονται "ελληνικά" Πατήσια και δέρνουν κακόμοιρους μετανάστες γι' αυτόν τον εθνικό σκοπό, λες και έχει απομείνει τίποτα ελληνικό σ' αυτόν τον τόπο. Πιο καθαρά απ' τον ίδιο τον Καρατζαφέρη που δεν άδειασε να πάει στην κηδεία του Χαμιντουλά, αφού εγκαινίαζε δικούς του οίκους του Θεού - ναι, ναι δικής του κοπής και παραγγελίας! - για τους δικούς του πιστούς, τους δικούς του αρχιερείς - τους τηλεπωλητές Βελλόπουλο και Γεωργιάδηδες, τη "μπέμπα" των καναλιών και τ' άλλα μπουμπούκια που κοσμούν τα έδρανα της Ελληνικής Βουλής. Ποιο Άγιο Φως των ημερών, να λέμε τώρα, σάμπως δεν μας το εκπέμπει όλο το χρόνο από τηλεοράσεως η εικόνα του Άη Γιώργη και η ελληνική σημαία πίσω από τον ασυμβίβαστο ηγέτη, στη θάλασσα να πνιγούν οι άπιστοι, δε θα γίνουμε εμείς οι καλοί Σαμαρείτες της Ευρώπης! Κι ο κόσμος της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, που τυφλωμένος κι αυτός, βλέπει τους κοινωνικούς αγώνες σαν πόλεμο, ό,τι πιο ρυπαρό και επαίσχυντο ανακάλυψε ο άνθρωπος, και όχι σαν διεκδίκηση του ανθρωπισμού, της ελευθερίας του ατόμου, της καλοσύνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης με νηφάλιο διάλογο και ανταλλαγή επιχειρημάτων - όχι με ανταλλαγή πυροβολισμών και εκρήξεις βομβών, δεν άδειασε να πει ένα στερνό αντίο, ένα έμπρακτο "συγγνώμη", αν η δράση της πιθανόν είχε τόσο μοιραίες συνέπειες.
    
 ..."Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της και σύ να λείπεις,
νάρχονται οι Άνοιξες με τα πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις,
νάρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα, και συ να λείπεις,
ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,(...)
(...) δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις, σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακκακιού σου να αντέχουν πιότερο από σένα κάτου απ' το χώμα
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θάχει λιώσει".
                                                        
                       Γιάννης Ρίτσος, από τις "Γειτονιές του Κόσμου" (1949-51)
  
     Φίλοι της Αριστεράς, γιατί να ταιριάζουν οι στίχοι του ποιητή μόνο στον Αλέξη, στον Κουμή και στην Κανελλοπούλου, στον Μπελογιάννη και στον Βελουχιώτη,  και όχι στον 15χρονο Χαμιντουλά Νατζαφί; Ήταν λιγότερο άδικος ο θάνατός του; Ή ήταν η ατυχής αλλά η αναγκαία και αναγκαστική "παράπλευρη απώλεια" στην επανάσταση για την κοινωνική αλλαγή; Ωχ, ωχ, σαν ν' ανοίξαμε τα  πορτοπαράθυρά μας να περάσει ο κυνισμός του Αμερικάνου στην Σερβία!
      Ας αφήσουμε όμως το μαύρο χιούμορ: οι ρίζες της Αριστεράς είναι η ζωή με καλοσύνη, ειρήνη και δικαιοσύνη, σ' αυτές τις ρίζες  πρέπει να επιστρέψει η Αριστερά επειγόντως, τώρα περισσότερο από ποτέ. Τα τελευταία χρόνια πολλή φωτιά κατέκαψε τη χώρα μας, πολλή φωτιά κατέκαψε, φαίνεται, και τα μυαλά και τις ψυχές μας. Και οι στάχτες μας έπνιξαν - να δοθούν στο σχέδιο τα καμμένα, αξιοποίηση, επέκταση, κατανάλωση, επέκταση, κατανάλωση, ζωή αβίωτη για μας. Τα νούμερα για ελλείμματα και διαφορικά επιτόκια, για παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και για ρυθμούς ανάπτυξης οι στάχτες γι' αυτούς που μας κυβερνάνε. Θόλωσαν τα βλέμμα, χάθηκε ο άνθρωπος απ' τον ορίζοντά μας κι απ' τον ορίζοντά τους. Νερό χρειαζόμαστε, να ξεδιψάσουμε πρώτα, να ποτίσουμε τα καμμένα μπας και πεταχτεί καινούργιο φύτρο, να πλύνουμε καλά το πρόσωπό μας και να καθρεφτιστούμε αναγεννημένοι, καθώς θ' ακούμε τον μικρό Χαμιντουλά να μας γνέφει και να μας λέει      
      
    ...Θα πρέπει ν' αγαπιόμαστε πολύ,
       γιατί 'ναι πολύς θάνατος μέσα στα σπίτια και στους δρόμους,
       και πάντα είναι ένας θάνατος μέσα στον ίσκιο μας
       κι αύριο μπορεί νάναι πια αργά για να πεις σ' αγαπώ...


                                          πάλι από τις "Γειτονιές του Κόσμου"
  
Η "Συνωμοσία Πυρήνων του Νερού" έγραψε
και ευχαριστεί πάλι τον Μεθόδιο Αργουμέντη
για τη φιλοξενία



Υ.Γ. Δες την ταινία "ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" (In This World) του Μάικλ Γουίντερμπότομ (2002), ό,τι καλύτερο έχει γυριστεί για τη μετανάστευση από την Κεντρική Ασία στη Δύση.