Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Της ζωής και του θανάτου (από την "Ελευθεροτυπία", 31/5/2011)


          Ελευθεροτυπία, Τρίτη 31 Μαΐου 2011

   Μακελειό μετά το μπαρ

    Τσακώθηκαν μέσα σε ένα μπαρ και έδωσαν ραντεβού για να ξεκαθαρίσουν τις διαφορές τους. Στο δρόμο για το σημείο της συνάντησης ο ένας από τους δύο εντόπισε ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν οι φίλοι του άλλου.
   Ο 26χρονος Αλβανός, που τους είδε στη λεωφ. Κηφισού στο Περιστέρι, κατάλαβε ότι ο 27χρονος -με τον οποίο είχε τσακωθεί- τους είχε καλέσει για βοήθεια, τους πυροβόλησε και σκότωσε τον έναν από αυτούς (έναν 24χρονο Αλβανό) και αμέσως μετά εξαφανίστηκε· αυτό είναι το σενάριο της αστυνομίας.
     Εκδίκηση
    Στο μεταξύ, ο 27χρονος, που είχε πληροφορηθεί όσα είχαν προηγηθεί, αποφασίζει -σύμφωνα με την Αστυνομία- να πάρει εκδίκηση. Πηγαίνει στην οδό Αχαρνών 252, όπου εργάζεται ο 40χρονος θείος του 26χρονου, και τον σκοτώνει. 

    Σχεδόν 10 μήνες μετά, οι αστυνομικοί του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής δηλώνουν ότι εξιχνίασαν τις δύο ανθρωποκτονίες, που έγιναν στις 10 Ιουλίου του 2010 και, όπως προέκυψε, δεν ήταν άσχετες μεταξύ τους.
    Φυλακισμένος
    Οι αστυνομικοί αναζητούν τον 26χρονο και τον 33χρονο φίλο του, που ήταν μαζί του τη στιγμή της ανθρωποκτονίας. Οπως ανακοινώθηκε, ο 27χρονος βρίσκεται φυλακισμένος στη Θεσσαλονίκη από τις 8 Οκτωβρίου του 2010, όταν και συνελήφθη στην Κατερίνη, επειδή εκκρεμούσε σε βάρος του ένταλμα σύλληψης για ανθρωποκτονία από πρόθεση και απόπειρα ανθρωποκτονίας από κοινού σε βάρος δύο Αλβανών, απέναντι από το Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, τον Δεκέμβριο του 2009.

Μουσικές και τραγούδια του Μαΐου - μέρος Δ' (με την "καθοδήγηση" του Αλμανάκ του san simera.gr)


27/5

 

...........................................................................
28/5

 


...................................................................
29/5




.......................................................................

30/5



.............................................................................

 31/5




ΠΙΑΝΟ ΒΥΘΟΥ

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει. Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.

Γιάννης Βαρβέρης, από τη συλλογή Πιάνο βυθού (1991)

http://greekpoems.wordpress.com/2010/04/02/%CF%80%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF-%CE%B2%CF%85%CE%B8%CE%BF%CF%8D-%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82/ 

"Χιόνια πολλά, Γιάννη Βαρβέρη" του Κώστα Καναβούρη ("ΑΥΓΗ", 29/5/2011)


Χιόνια πολλά, Γιάννη Βαρβέρη 
 
Καναβούρης Κ.
 
Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/05/2011 στην "ΑΥΓΗ"

"Χρόνια πολλά / λεν οι ζωντανοί /. Χιόνια πολλά / απαντούν οι πεθαμένοι". Έτσι αρχίζει ο Γιάννης Βαρβέρης την ποιητική του συλλογή "Άκυρο Θαύμα". Να λοιπόν που ήρθε η πικρότατη στιγμή να ακυρωθεί το θαύμα της ύπαρξής του και ν' απομείνουν με το χιόνι των καταλοίπων του μέσα στην ψυχή μας και το χιόνι να λιώνει - συνεπές προς την υπόστασή του και συνεπές ως προς όσα υποσχέθηκε σχετικά με την παγωνιά της απουσίας - και να γεμίζουν οι φλέβες μας και το μυαλό μας και η ψυχή με το παγωμένο νερό της ανέκκλητης και της ανεκλάλητης απουσίας.
Ο Γιάννης Βαρβέρης δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης 25 Μαΐου 2011. Η ύπαρξη του Γιάννη Βαρβέρη από τώρα και για πάντα ακυρολεκτεί / δεν υφίσταται. Θα μιλήσουν πολλοί. Ανάμεσά τους και εκείνοι που εμπόδισαν -κάποιες φορές και λυσσασμένα- τον προβιβασμό της αξίας του. Ας είναι όμως / τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Δεν ξέρεις από πού να πιαστείς και πώς ν' αρχίσεις τον εθισμό στο αχανές της απουσίας, αλλά και πώς να συνηθίσεις το βάρος ενός ακόμη μαύρου φτερού στην πλάτη σου. Ενός φτερού που δεν πετάει, κυρίως πλέει, κι ούτε αυτό / δεν πλέει υπεριπτάμενο, πλέει υπογείως. Μέσα εκεί στον υδροφόρο ορίζοντα μιας αγάπης που στέγνωσε μονομιάς και δεν ξέρει πώς "να μας υδρεύσει / πάρεξ αν δώσει και κάνουμε σινιάλο οι ποιητές / να γίνει ο κόσμος / ένα μεγάλο / μα πάρα πολύ μεγάλο / Δάκρυ".
Όλα αυτά όμως είναι πολύτιμες έννοιες. Κι αφού είναι πολύτιμες ανήκουνε στην πολυτέλεια του βαθύτατου θρήνου για όσους νιώθουν την απώλεια. Για όσους νιώθουν την απόλυτη γυμνότητα του σώματος χωρίς τον εαυτό του. Ας είναι λοιπόν ο θρήνος μια πολυτελής ιερότητα της οδύνης, ας είναι ο αποχαιρετισμός εκείνη η λυγρή στιγμή ανάμεσα στο κερί και στη φλόγα, ας είναι ο αποχαιρετισμός συνείδηση. Θέλω να πω συνείδηση ενός ζοφερού και καθολικού ερωτήματος που κινεί τα θαύματα από τη δημιουργία τους μέχρι την ακύρωσή τους.
Γράφει ο Γιάννης Βαρβέρης στη συλλογή του "Στα ξένα", η οποία είναι αφιερωμένη "Στον ξένο" και αρχίζει με τη διστιχία "Στην υγειά σας / οι πεθαμένοι", γράφει λοιπόν εκεί: "Ποιος κηροπλάστης, ω, ποιος ζοφερός / στην ύλη αυτή ψιθύρισε / να ζούμ' εδώ / μισοί κεριά / και μισοί φλόγα;".
Ποιος θ' απαντήσει τώρα; Ή αλλιώς: Ποιος δεν θα απαντήσει: Στο μεταξύ διάστημα ο Γιάννης Βαρβέρης έπαυσε. Άλλο δεν θα πάει. Ούτε για να ζητήσει ένα τσιγάρο. Ούτε για να νιώσει μια ακόμη φορά από τις άπειρες φορές τον φοβερό, μέχρι τα μύχια της σκέψης, πόνο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το μόνο που μπορούμε να πούμε τούτη τη στιγμή είναι πως, εκτός όλων των άλλων συγκλονιστικών χαρακτηριστικών της ιδιοπροσωπίας του, ο Γιάννης Βαρβέρης υπήρξε μια ατομική εποποιία (και γι' αυτό υποδειγματική οντότητα) γενναιότητας και υπομονής στον -πολλές φορές- αβάσταχτο σωματικό πόνο.
Υπήρξε ως διαρκής έπαρση απέναντι στον θάνατο. Τον έκανε ζατρίκιο, τον έκανε ρουλέτα, τον έκανε παιγνιόχαρτο στο πόκερ και τον κέρδισε. Και τα πήρε όλα. Γιατί δεν έπαιξε ποτέ για τη χαρά του παιχνιδιού. Για τέτοιες χαρές παίζουνε μόνο οι νεόπλουτοι της έμβιας χυδαιότητας. Ο Γιάννης Βαρβέρης όμως έπαιζε όπως παίζουνε οι μύστες της κάτω νύχτας: έπαιζε για το κέρδος. Έπαιζε για να κερδίσει στο μυστικό παιχνίδι που παίζουνε οι γνήσιοι τζέντλεμεν, οι χαϊδεμένοι από την ίδια τους την ήττα, επομένως οι φοβεροί παίκτες του μόνου αδιανόητου παιχνιδιού που λέγεται ζωή.
Ο Γιάννης Βαρβέρης λοιπόν έπαιξε και κέρδισε μιαν ολόκληρη περιουσία για τον απλούστατο λόγο ότι παρέμεινε μέχρι το τέλος παίκτης. Ανυποχώρητος παίκτης. Αμετακίνητος. Σπάνιας αταλάντευτης πεποίθησης "Αδιάφορος" - όπως γράφει στον "Κύριο Φογκ"- "για κάθε μετακίνηση / εραστής / των εξ αρχής χαμένων στοιχημάτων".
Άρα ο Γιάννης Βαρβέρης. Ένας αληθινός ποιητής. Δηλαδή ένας ένδακρυς διασκεδαστής του καθολικού μας φόβου. Ας μην οργισθούμε για το πόσο λίγοι το κατάλαβαν. Τώρα βρισκόμαστε εν ακαρεί στον παρατατικό και σε εκείνον τον αόριστο δεύτερο κάποιας χαμένης απότομης ελπίδας. Εκεί, σ' εκείνη την απότομη στροφή του μέλλοντος, ξέφυγε το αυτοκίνητο του ενεστώτος χρόνου και ο Γιάννης Βαρβέρης αντήχησε για μια στιγμή στο κενό κι ύστερα χάθηκε. Πέταξε. Τραγουδώντας ίσως ένα τραγούδι του Λεό Φερρέ, του Σαρλ Τρενέ, του Ζακ Μπρελ ή τους ψιθύρους όλων των ανείπωτων καημών του.
Και ο χρόνος έγινε χαράματα. Επιτάφια χαράματα μιας έσω πατρίδας υπεσταλμένης. Και χιόνι. Πολύ χιόνι. Που λες κι έγινε για να χάνονται τα ίχνη για να μην βρίσκεις τη μνήμη. Αλλά και πάλι πού ξέρεις; Μπορεί και η πολύτιμη μνήμη να είναι ακριβώς η φύση μας και "κρύπτεσθαι φιλεί" όπως λέει ο Ηράκλειτος.
Μπορεί λοιπόν η μνήμη του Γιάννη Βαρβέρη να είναι μια καινούργια αγωνία, μια καινούργια ιχνηλασία της αξιοπρέπειας, μια εργώδης προσπάθεια ανακάλυψης των στίχων του, δηλαδή του συνόλου των νοημάτων του. Διότι ο Γιάννης Βαρβέρης υπήρξε ένα υψηλό νόημα. Άρα χειμαρική υπερχείλιση κάθε φραγμού που εμποδίζει την ελευθερία. Την τριμμένη ελευθερία της καθημερινότητας (εν πολυτελεία βιώσεως εννοείται) και την άθριπτη ελευθερία του χιονιού επίσης. Τον ακούω κιόλας να λέει: "Ζούμε καλά / σ' αυτό το απόμερο νεκροταφείο. / Στους ευάερους τάφους κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι / ενώ φυσάει από παντού ζωή / και μας γεμίζει νιάτα".

Χιόνια πολλά Γιάννη μου.
Ο φίλος σου
Κώστας Καναβούρης

Γιάννης Βαρβέρης (1955 - 2011) Εσπερινός της Αγάπης ("ΑΥΓΗ", 31/5/2011)


Γιάννης Βαρβέρης [1955-2011] 
 
Εσπερινός της Αγάπης
 
Ημερομηνία δημοσίευσης 31/05/2011 στην "ΑΥΓΗ"

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν
οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ’πρεπε κάπως να ’χαμε κι εμείς χωρέσει.

Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;


ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ, Ο άνθρωπος μόνος, εκδ. Κέδρος 2009

"Γιατί γεμίζουν οι πλατείες" του Τάκη Θεοδωρόπουλου ("ΤΑ ΝΕΑ", 31/5/2011)


Γιατί γεµίζουν οι πλατείες

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ",  31 Μαΐου 2011
 
Επειδή πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες ηµέρες για µια µορφή άµεσης δηµοκρατίας η οποία λειτουργεί µέσω του Διαδικτύου και προτείνεται ως πιθανή εναλλακτική εκδοχή στον καρκινοβατούντα κοινοβουλευτισµό, δεν βλάπτει να θυµηθούµε ορισµένα ιστορικά χαρακτηριστικά της.

Στις µερικές δεκαετίες που λειτούργησε η άµεση δηµοκρατία στην Αθήνα της κλασικής εποχής, ο αριθµός των πολιτών που ψήφιζαν δεν ξεπερνούσε τις 25.000.

Ως γνωστόν δικαίωµα ψήφου είχαν µόνον οι άνδρες πολίτες Αθηναίοι.

Για να µπορέσει να λειτουργήσει η άµε ση δηµοκρατία χρειαζόταν να περιχαρακώσει µε µεγάλη ακρίβεια το σώµα των εκλεκτόρων. Και το θέµα δεν ήταν µόνο ποσοτικό. Το θέµα ήταν περισσότερο ποιοτικό: περιορίζοντας µε τόση αυστηρότητα τους ψηφοφόρους πίστευαν πως έτσι εξασφαλίζουν τα δύο βασικά συστατικά της δηµοκρατίας τους, το δικαίωµα της ισηγορίας και την υποχρέωση της παρρησίας.

«Η θαρραλέα και ειλικρινής έκφρασις γνώµης», έτσι ορίζει την παρρησία το λεξικό Δηµητράκου, µπορεί να σηµαίνει ότι υποχρεούσαι να εκφράσεις την αγανάκτησή σου, ή τον θυµό σου, αν έτσι αισθάνεσαι, σηµαίνει όµως και κάτι πολύ ουσιαστικότερο. Τη θεµελιώδη υποχρέωση να αναλάβεις προσωπικά την ευθύνη των λεγοµένων σου. Ακόµη και οι δηµαγωγοί, όταν παρότρυναν τους συµπολίτες τους να ψηφίσουν τη συνέχιση του πολέµου, ήξεραν πως θα πολεµούσαν και οι ίδιοι, ενδεχοµένως δε να έχαναν και τη ζωή τους, όπως π.χ. ο περιώνυµος Κλέων.

Καµία απ’ αυτές τις προϋποθέσεις δεν πληρούνται από την «άµεση δηµοκρατία» του Διαδικτύου. Χωρίς να θέλω να παραγνωρίσω τη δύναµη του µέσου, και χωρίς, επ’ ουδενί, να θέλω να υποτιµήσω την αξία των συγκεντρώσεων των «Αγανακτισµένων». Επειδή ακριβώς πιστεύω πως αυτό που γίνεται κάθε µέρα στην Πλατεία Συντάγµατος έχει βαρύνουσα κοινωνική αξία, θεωρώ πως θα µπορέσει να δικαιωθεί µόνον αν οι ίδιοι οι συγκεντρωµένοι αντιληφθούν τα όρια και, κατά συνέπεια, τις δυνατότητες της παρέµβασής τους. Οπως κατάφεραν να προστατευθούν από τους επαγγελµατίες συνδικαλιστές, τους πάσης φύσεως µπαχαλάκηδες και τους καιροσκόπους της κάποτε προοδευτικής Αριστεράς, πρέπει να προστατευθούν και από όσους προσπαθούν να τους κολακεύσουν προτείνοντάς τους ως την εναλλακτική λύση στον κοινοβουλευτισµό.

Αν στον λυρισµό των προοδευτικών και στον λυρισµό των Ελληναράδων προστεθεί και ο λυρισµός των «Αγανακτισµένων», είναι µάλλον βέβαιο πως η ατµόσφαιρα θα γίνει ακόµη πιο ασφυκτική.

Οπου, για να εξηγούµαι, ως λυρισµός ορίζεται η υπερκατανάλωση λέξεων, προθέσεων, προτάσεων και απόψεων οι οποίες δεν βρίσκουν καµία πραγµατικότητα που να µπορεί να τις εξαργυρώσει.

[Πιστεύω πως αυτό που γίνεται κάθε µέρα στην Πλατεία Συντάγµατος έχει βαρύνουσα κοινωνική αξία .]



"Το αμήχανο βλέμμα της Αριστεράς προς το Σύνταγμα (TVXS, 31/5/2011)


Το αμήχανο βλέμμα της Αριστεράς προς το Σύνταγμα

 Νυκτερινό από το Σύνταγμα των "αγανακτισμένων"         
Το ακηδεμόνευτο κίνημα των «αγανακτισμένων» πολιτών οι οποίοι κατακλύζουν κεντρικές πλατείες ανά την επικράτεια ανάμεσα σε άλλα αποτελεί μία μεγάλη πρόκληση για τα κόμματα της Αριστεράς, είτε ως «καμπανάκι» για τη μέχρι σήμερα απήχηση της τακτικής τους στην ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, είτε ως «μήτρα» μεγάλων προσδοκιών για την πολυπόθητη εκτεταμένη αντίδραση στην ασκούμενη πολιτική. Πώς προσεγγίζουν τους «αγανακτισμένους» οι αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα;
ΚΚΕ
«Δεν αρκούν και δεν ανησυχούν το σύστημα» έσπευσε να δηλώσει η ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα αναφορικά με τα ραντεβού των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. Η ίδια εξέφρασε την πεποίθηση πως «οι πλατείες που μπορεί να γεμίσουν με αγανακτισμένους, πολύ εύκολα μπορούν και ν' αδειάσουν».
Ο Περισσός εξακολουθεί να θέτει ως προϋπόθεση για την επιτυχία του λαϊκού κινήματος την ταξική πάλη, κρατώντας σαφείς αποστάσεις από το εγχείρημα. Το ΚΚΕ διευκρινίζει ότι δεν στέκεται εχθρικά απέναντι στο αναπτυσσόμενο κίνημα, ωστόσο, εκφράζει το φόβο ότι πρόκειται για «ένα ξέσπασμα, μια μόδα που θα περάσει».
Μάλιστα, ο Ριζοσπάστης επισημαίνει σε σχετικό κείμενο: «Τι συμφέρον έχουν το σύνολο των αστικών ΜΜΕ να διαφημίζουν τη συγκεκριμένη κινητοποίηση, να τη μεταδίδουν ακόμα και ζωντανά, να καλούν όλες τις προηγούμενες μέρες σε μαζική συμμετοχή, την ίδια στιγμή που λιβανίζουν σε κάθε εκπομπή τους το μνημόνιο, στο οποίο υποτίθεται ότι αντιδρούν οι διαδηλωτές; Γιατί ανάλογες και περισσότερο μαζικές κινητοποιήσεις του εργατικού κινήματος, και ιδιαίτερα του ταξικού, δεν βρίσκουν ανάλογη «φιλοξενία» στα αστικά ΜΜΕ και όταν δεν αποσιωπούνται εντελώς, προβάλλονται διαστρεβλωμένα ως προς το περιεχόμενό τους;».
ΣΥΡΙΖΑ
Διαφορετική είναι η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ. Το στίγμα έδωσε με χαρακτηριστικό τρόπο λίγες ώρες πριν από την πρώτη συγκέντρωση στο Σύνταγμα ο επικεφαλής της ΚΟ Αλέξης Τσίπρας: «Ήρθε η ώρα η κοινωνία να απαντήσει με μια γενικευμένη ειρηνική εξέγερση, με ένα μέτωπο κοινωνικό που θα συμπαρασύρει το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, το πολιτικό σύστημα της διαπλοκής και θα διεκδικήσει κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη». 


Ακολούθησε η έτερη δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ μετά το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, σύμφωνα με την οποία «η γενικευμένη ειρηνική εξέγερση των «αγανακτισμένων» στέλνει πολύ ηχηρά μηνύματα και στη χρεοκοπημένη κυβέρνηση και στο εξωτερικό». «To καινούργιο στοιχείο είναι ότι ο λαός, ο κόσμος, η κοινωνία νικάει το φόβο. Ανάστημα σηκώνει ο κόσμος στις πλατείες. Η αυθόρμητη και ειρηνική παρουσία του κόσμου στις πλατείες, στις μεγάλες πλατείες της χώρας είναι το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί», σημείωσε ο ίδιος στις εργασίες της ΚΠΕ του κόμματος.
ΔΗΜΑΡ
Από την πλευρά της, η Δημοκρατική Αριστερά χαρακτηρίζει θετική την «ακηδεμόνευτη παρουσία χιλιάδων ανθρώπων στις πλατείες». Στελέχη της διαπιστώνουν με ικανοποίηση ότι απουσιάζει το στοιχείο της βίας: «πρόκειται για ειρηνικές διαδηλώσεις, μέσα από τις οποίες αυτοί οι άνθρωποι εκδηλώνουν με αυθόρμητο τρόπο την ανησυχία για το μέλλον τους, των ίδιων και της χώρας».
Πάντως, εκφράζουν την εκτίμηση ότι «αυτό το πράγμα θα έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία αν αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα και δεν εξαντληθεί σε έναν στείρο αρνητισμό και σε μία ισοπέδωση που δεν οδηγεί πουθενά εκ των πραγμάτων». Υπό αυτή την προϋπόθεση και μόνο διαβλέπουν προοπτικές, εκφράζοντας την ανησυχία μήπως δραστηριοποιηθούν έντονα «διάφορα γραφικά στοιχεία τα οποία θα ‘καπελώσουν’ την όλη διαδικασία».
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «ο κόσμος που έχει πλημμυρίσει την πλατεία Συντάγματος και άλλες πλατείες είναι ο κόσμος που εδώ και 1,5 χρόνο δίνει τη μάχη με γενικές απεργίες και διαδηλώσεις κατά του Μνημονίου και αυτή τη στιγμή, με την κλιμάκωση της πρόκλησης από την κυβέρνηση, απαντά με τη μαζική του παρουσία για να ματαιώσει αυτή την προοπτική».
Στελέχη της κάνουν λόγο για «ένα πρώτο βήμα προς την κλιμάκωση των αγώνων η οποία έρχεται μέσα από τη δράση των εργαζομένων στα συνδικάτα τους, στον ΟΤΕ, στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, στη ΔΕΗ κ.ο.κ. με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής». Επιπλέον, τονίζουν ως θετική παράμετρο ότι «στις γενικές συνελεύσεις ο κόσμος δεν «τσιμπάει» στο ρατσισμό και στέλνει το μήνυμα ότι δεν αποπροσανατολίζεται από πολιτικές που διαιρούν σε ντόπιους και μετανάστες».
ΜΑΑ
Συνοδευόμενος από άλλα μέλη του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης , ο κ. Αλαβάνος παρέστη αυτοπροσώπως, την Κυριακή, στην πλατεία Συντάγματος: «Πολλοί με προειδοποιούσαν να μη βρεθώ στο Σύνταγμα, γιατί θα δεχθώ επίθεση από αυτούς που αντιτάσσονται στο πολιτικό σύστημα και είναι εκεί. Επίθεση δέχθηκα, και μάλιστα βάναυση, από όλο ανεξαίρετα το πολιτικό σύστημα, όταν πριν πέντε μήνες, εκ μέρους του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, διατύπωσα τη θέση ότι η πλατεία Συντάγματος θα γίνει πλατεία Ταχρίρ». Ο ίδιος επανέλαβε το αίτημα «να φύγουν χρέος, τρόικα, κυβέρνηση».
*Σημειώνεται πάντως ότι ανεξάρτητα από τις επίσημες τοποθετήσεις των ηγεσιών αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, από την πρώτη στιγμή εκφράστηκαν και συνεχίζουν να εκφράζονται επιφυλάξεις είτε στη μορφή χαρακτηρισμού του νέου κινήματος ως «απολίτικου», είτε στη μορφή δυσαρέσκειας με ομάδες οι οποίες στο πλαίσιο των συγκεντρώσεων προβάλλουν την ελληνική σημαία.
 
        

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

"Το αύριο στις πλατείες" του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη ("Ελευθεροτυπία", 30/5/2011) Μακάρι...


Το αύριο στις πλατείες

ΓΙΑ πέμπτη συνεχή μέρα ο λαός -ένας συγκεκριμένος λαός- συγκεντρώνεται μπροστά στη Βουλή, εκεί που στις 3 Σεπτεμβρίου του 1843 ο επαναστατημένος λαός του Μακρυγιάννη υπό τον Δημήτρη Καλλέργη απαίτησε από τον Οθωνα και πήρε Σύνταγμα.
ΤΟ 1843 δεν είναι 2011 και η Ελλάδα δεν γεννάει πια Μακρυγιάννηδες. Γεννάει, όμως, λαό. Ο λαός αυτός που συγκεντρώνεται στις πλατείες δεν είναι προνομιούχος. Είναι αυτός που υφίσταται τον ζυγό μιας αλαζονικής εξουσίας, η οποία φροντίζει μόνο τους πελάτες της. Πελάτες της είναι κοντά τα δύο δέκατα του ελληνικού πληθυσμού, που ζουν και τρέφονται παρασιτώντας πάνω στον κορμό του λαού, διαφθείροντας με τη σειρά τους και άλλο ένα κομμάτι του, που αδικοπραγεί για να επιζήσει.
ΑΥΤΗ η Καμόρα, που δηλητηριάζει όλο το σώμα του λαού εδώ και χρόνια, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με αυτό ακριβώς το σώμα του λαού που γεμίζει τις πλατείες.
ΕΝΑ σώμα που σιχάθηκε εδώ και καιρό τα ρουσφέτια, τα γλειψίματα, τις παπαρολογίες των πολιτικών και των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, την αρπαχτή των κατ' ευφημισμόν επαγγελματιών σε βάρος του, την αγένεια, την έλλειψη σεβασμού, τον αυταρχισμό τού κάθε τίποτε, που φοράει μια στολή ή κάθεται σε μια καρέκλα, το ροκάνισμα εκατομμυρίων κονδυλίων, που δικαιούνται όλοι, την κουτοπονηριά σαν κυρίαρχη νοοτροπία συναλλαγής.
ΕΝΑ σώμα, που βαρέθηκε να το διοικεί η βλακεία και η ανειλικρίνεια, η κοροϊδία και η αμορφωσιά. Ναι, η αμορφωσιά.
ΕΝΑ σώμα, που διεκδικεί τον Πολιτισμό, που πιστεύει ότι του αξίζει.
ΑΥΤΟ το σώμα του λαού, που γεμίζει την πλατεία για πέμπτη μέρα, δεν έχει καμιά σχέση με το άρρωστο, κουρασμένο, διεφθαρμένο, ραγιάδικο, τριτοκοσμικής νοοτροπίας ελληνικό κατεστημένο, που έχει καταντήσει τη χώρα νότια Αλβανία.
ΑΥΤΟ το σώμα δεν παραμυθιάζεται από τις ηλιθιότητες των ρητόρων στα «παράθυρα», στα έδρανα και στα βήματα του δήθεν λόγου. Ούτε περιμένει να ζήσει από τα ταξίματα των βου-λεφτάδων.
ΑΥΤΟ το σώμα του λαού είναι το αύριο. Το σάπιο πολιτικό σύστημα πεθαίνει και λείπει μόνο μια μικρή σπρωξιά για να πάψει να ζει.
ΑΥΤΟ το σώμα λοιδορείται ότι έχει μιαν άρνηση, αλλά όχι μια λύση. Αυτοί που το λοιδορούν θα 'πρεπε να παρακαλούν να έχει μια λύση. Κι ακόμα σημαντικότερο: Θα 'πρεπε να ξέρουν ότι αυτό το σώμα, όπως όλα τα σώματα στην ιστορία, αυτή τη στιγμή είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει η χώρα: Είναι το χώμα, έτοιμο να υποδεχτεί το σπόρο τού αύριο. Ο σπόρος συχνά αργεί. Αλλά έρχεται και φυτρώνει όταν υπάρχουν το έδαφος και το κλίμα.
ΑΥΤΟ το σώμα, σ' αυτή την καμπή τής, όχι μόνο ελληνικής, ιστορίας είναι το ώριμο χώμα σε ένα πρόσφορο κλίμα.
Η ΕΛΛΑΔΑ, ο Τρίτος Κόσμος της Ευρώπης, έτσι όπως την κατάντησαν αυτοί που διαπαιδαγωγούν τον λαό εδώ και πολλές δεκαετίες, αντικρίζει στη γεμάτη πλατεία το μέλλον της.
ΕΝΑ μέλλον, που ονειρεύεται να ζήσει αξιοσέβαστο, δημοκρατικό, αξιοκρατικό, με κοινωνική συνείδηση και όχι φιλοτομαρικό, με διεκδίκηση του δίκιου του στην καθημερινότητα και όχι με ραγιαδισμό.
ΑΥΤΟ το σώμα, που γεμίζει τις πλατείες, είναι ένα καλύτερο αύριο. Και πολλοί από τον σάπιο κόσμο θα προσπαθήσουν να το υποτάξουν, να το εκμεταλλευτούν και να το λερώσουν.
ΑΚΟΜΑ πιο επικίνδυνο: Κάποιοι μέσα σ' αυτό το σώμα θα θελήσουν να το εκμεταλλευτούν για να αρχηγέψουν.
ΑΥΤΟ το σώμα, όμως, ενός πολιτισμένου, φιλειρηνικού και δημοκρατικού ξεσηκωμού είναι το αύριο. Είτε βρίσκεται στις πλατείες είτε στο σπίτι του.
ΚΑΙ μακάρι να κυριαρχήσει.

"Σαν έτοιμοι από καιρό για ναυάγια" του Μανταίου ("Ελευθεροτυπία", 30/5/2011)

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Σαν έτοιμοι από καιρό για ναυάγια

    Κάτι σαν παραμύθι. Από αυτά τα παραμύθια που πάνε μαζί με την Ιστορία, της δίνουν χρώμα και άρωμα, την κάνουν ζωηρή, υποφερτή, πιο ανθρώπινη, λιγότερο ξινή και απόμακρη· όσο και αν δεν υπάρχει η λεγόμενη ιστορική «επιβεβαίωση», που, εδώ που τα λέμε, κανένα παραμύθι δεν έχει την ανάγκη της - αλλιώτικα δεν θα ήταν παραμύθι.
    Κάποτε, λέει, μια παρέα από μαθητές του Σωκράτη είπαν στο δάσκαλο πως ένας άλλος μαθητής του, ένας τύπος πλεϊμπόη από χλιδάτη οικογένεια της Αθήνας, ετοιμαζόταν για μεγάλο ταξίδι, να γνωρίσει από κοντά τον τότε «γνωστό κόσμο». «Α, πολύ ωραία...», είπε ο δάσκαλος, «όταν γυρίσει, με το καλό, ελάτε να μου πείτε εντυπώσεις...».
    Πέρασε καιρός και, επιτέλους, η «αγορίνα» της μαμάς, του μπαμπά, μίας ορχηστρίδας από τη Σικυώνα και μίας αυλητρίδας από τον Ορχομενό που σύχναζαν στα συμπόσια του σπιτιού, παλιννόστησε. Τον καλωσόρισαν φίλοι και συμμαθητές, έφεραν και το μαντάτο στο δάσκαλο. «Α, πολύ ωραία...», ξαναείπε εκείνος, πιάνοντας την κουβέντα από εκεί που την άφησε. «Ακούω τώρα εντυπώσεις». «Τι να πούμε, δάσκαλε...», είπαν κάπως αμήχανα εκείνοι, «η εντύπωσή μας είναι πως δεν άλλαξε διόλου· όπως έφυγε, ο ίδιος γύρισε!». Τότε ο Σωκράτης παρατήρησε, με σωκρατική ειρωνεία: «Φαίνεται, παίδες, ο φίλος μας στο ταξίδι πήρε μαζί και τον εαυτό του!».
    Πέρασαν χρόνια πολλά, καλά, μα και δίσεχτα. Κάποτε, οι απόγονοι των απογόνων των μαθητών, του πλεϊμπόη, του Σωκράτη, του Ευρυβιάδη (διάβασα κάπου ότι τα «έπιανε»...), του Θεμιστοκλή (αυτοκτόνησε εξόριστος στην Περσία...) βγήκαν, για πολλοστή φορά στη νεότερη ιστορία τους, στο μεγάλο ταξίδι, στη γύρα, για δανεικά. Ε, όπως έφυγαν, οι ίδιοι γύρισαν· όλοι με «σταθερές απόψεις», αμετακίνητοι, μες στη γενική αστάθεια, από τη Σκυθία μέχρι την Καρχηδόνα. Και έτσι, σαν έτοιμοι από καιρό για μεγάλα ναυάγια, παρέστησαν στη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Μουσικές και τραγούδια του Μαΐου - Μέρος Γ' (Με την "καθοδήγηση" του Αλμανάκ του σαν σήμερα.gr)


18/5





.................................................................................................



...................................................................................................




............................................................
19/5



...............................................................


22/5


..............................................................

23/5


http://www.sansimera.gr/biographies/145
....................................................................

24/5



............................................................................
Ντιουκ Έλινγκτον

1899 – 1974




..........................................................



http://www.sansimera.gr/biographies/258
......................................................................

25/5





..............................................................

 26/5


Μουσικές και τραγούδια του Μαΐου - μέρος Β' (με την "καθοδήγηση" του Αλμανάκ του sansimera.gr)


10/5



............................................................................
11/5









.....................................................................
12/5



............................................................................

13/5





...........................................................................

14/5




 
.....................................................................
15/5





......................................................................
16/5





..............................................................
17/5




Κυριακή 29 Μαΐου 2011

"Λούμπεν αξιοκρατία" του Κωστή Παπαγιώργη ("Αθηνόραμα", 12-18/5/2011, τ. 574)

             Λούμπεν αξιοκρατία

                            του Κωστή Παπαγιώργη

"Εισέρχεσθε αόπλως και ησύχως", έγραφε κάποτε στην είσοδό της η Βουλή των Ελλήνων κατά τον ένδοξο 19ο αιώνα / και υπήρχε ειδικός λόγος, βέβαια, που δικαιολογούσε την προειδοποίηση. Η ληστεία μαινόταν, τα νεοπαγή κόμματα με τις στρατιές των δικτύων τους χαλούσαν τον κόσμο ευκαιρίας δοθείσης, οπότε το Κοινοβούλιο - τουλάχιστον αυτό - όφειλε να διασώζει κατά το δυνατόν την όποια δημοκρατικότητα άρμοζε στον αντιπροσωπευτικό θεσμό. Ποιος θα έβαζε, όμως χαλινάρι στους τρελοαίματους που γνώριζαν από πρώτο χέρι τη ρητορική της σκανδάλης; Απόδειξη ότι ο πρωθυπουργός Δηλιγιάννης έχασε τη ζωή του από κάποιον χαρτοπαίκτη που δεν άντεξε το κλείσιμο των χαρτοπαικτικών λεσχών. 
   Το παρλαμέντο πάντως έπρεπε πάση θυσία να διασώζει τα πολιτικά προσχήματα. Μπορεί η ταξική πάλη να καταλαμβάνει τους δρόμους, αλλά στο ναό της δημοκρατίας θα έπρεπε να κυριαρχεί μια σχέση εξ απορρήτων με την νομιμότητα, την ευπρέπεια και το δημοκρατικώς φέρεσθαι. Ο σημερινός "χόμο τηλεόπτικους" έχει εθιστεί πλέον στην εδραιωμένη ρητορική του Κοινοβουλίου, όπου αποτάσσεται δια νόμου πάσα διολίσθηση προς τη χυδαιότητα και την αναγωγία του δρόμου. Θυμόμαστε, φυσικά, κάποιον εύσωμο βουλευτή που χαστούκισε επιδεικτικά ένα μέλος της Αριστεράς. Βαρύ ατόπημα, αλλά η ατμόσφαιρα δεν μολύνθηκε από τις αισχρολογίες που απαιτούν παρόμοιες πράξεις. Άλλωστε, ακόμη και ο αρχαίος Περικλής είχε δεχτεί εν μέση αγορά έναν κόλαφο από κάποιον πολιτικό του αντίπαλο. Συμβαίνουν κι αυτά! Το πρόσφατο ξέσπασμα του βουλευτή, όπου η ρητορική του δρόμου άστραψε και βρόντησε, δεν είναι άσχετο με τη σημερινή κατάσταση. Αφού στους δρόμους η παραμικρή προστριβή προκαλέι απίθανους καβγάδες, η Βουλή δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί. Ακούσαμε λοιπόν το "θα σε γ..." και όλα τα συναφή από το στόμα ενός ανθρώπου που είναι αψίκορος μεν, αλλά πειθαρχημένος όσον αφορά τα κοινοβουλευτικά έξοδα παραστάσεως.* Φαίνεται πως κυριαρχεί μια ανάγκη να λυθούν οι ζυγοί, να ακουστεί πλέον ατόφια η αλήθεια (τρομάρα μας!) και η λογομαχία να μετατραπεί σε χειροδικία. Τουλάχιστον στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις και τις ομιλίες πέφτουν γιαούρτια, αιματοκυλούνται ή καθυβρίζονται πολιτικοί και οι σωματοφύλακες όπου νά 'ναι θα ζητήσουν ειδικό επίδομα υπερ-βαρέως και ανθυγιεινού επαγγέλματος.
...................................................................................
 Δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη μια πρόσφατη μεταλλαγή προς το χειρότερο του κόσμου των ποδοσφαιρικών γηπέδων.
   Οι ομάδες κρούσεως είναι γνωστές (ενίοτε και με νεκρούς), οι χουλιγκανικοί στρατοί λύνουν και δένουν χρόνια τώρα. Ωστόσο, η εισβολή στον αγωνιστικό χώρο (σε στιλ "πάμε να γκρεμίσουμε τη Βαστίλη του αντιπάλου!") τη ανοχή των προέδρων των ομάδων, η επίθεση εναντίον ποδοσφαιριστών και το κλίμα της πλήρους λουμπενο-αναρχίας αρχίζει να νομιμοποιείται. Μια φορά στο Καραϊσκάκη, λίγες μέρες μετά στο ΟΑΚΑ κι έπεται συνέχεια. Μάλιστα, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι "στόχοι". Η ορδή κάνει ντου στον αγωνιστικό χώρο με πρώτο μέλημα να ξηλώσει τα γαλόνια των αντίπαλων παικτών και να τους φιλοδωρήσει με κάποιες κλοτσιές και μπουνιές. Μάλιστα, μετά τη λήξη (που δεν ήρθε ποτέ...) του τελικού Κυπέλλου, ο λόχος καταδρομών στράφηκε κι εναντίον των γυναικών των ποδοσφαιριστών. Μπορούμε πια να κάνουμε λόγο για έναν καλπάζοντα εκφαυλισμό που αγκαλιάζει ασφυκτικά, αν όχι όλους, τουλάχιστον καίριους τομείς της κοινωνίας όπου τα προσχήματα διασώζονται με "πολεμικά" μέσα.*


*: Δες και την ανάρτηση της 28/5/2011 "Σ' αυτά τα γουρούνια προεδρεύεις κύριε Σαμαρά;..." για να δεις πώς οι "αψίκοροι" πολιτευτές μας δίδαξαν στους μελλοντικούς διαδόχους τους χουλιγκανικά ήθη και συμπεριφορές  σε ευθεία αντιστοιχία με αυτά των "φιλάθλων" που κοσμούν κάθε Κυριακή (και όχι μόνο) τα γήπεδά μας. Άξιοι δάσκαλοι μεταλαμπαδεύουν τη δημοκρατία από γενιά σε γενιά κι έτσι κατατροπώνουν τους εγχώριους αντιπάλους τους - μόνο στα αφεντικά του εξωτερικού κάθονται σούζα μπας και πέσει κανένα φράγκο δανεικό για να βγούμε τώρα απ' τη στενή...
   Θα επανέλθω γιατί το φαινόμενο ανθεί και σε χώρους - φυτώρια νέων ανθρώπων, στα σχολειά μας, κι αυτό είναι πιο ανησυχητικό από τους "Χρυσαυγίτες" ή από την απίθανη - ή και πιθανή, έστω - γέννηση νεοφασιστικού πολιτικού χώρου. 

Ημέρα "Ευρωπαϊκής Επανάστασης" (από το TVXS, 29/5/2011) Αγαπημένοι συνάνθρωποί μας, γρηγορείτε!


Ημέρα «Ευρωπαϊκής Επανάστασης»

Πανευρωπαϊκό ραντεβού στις κεντρικές πλατείες των πόλεών τους δίνουν σήμερα αγανακτισμένοι Ευρωπαίοι. To κάλεσμα μέσω facebook του κινήματος “EUROPEAN REVOLUTION-- 29TH MAY--ALL CITIES OF EUROPE” είναι σαφές: «Ζητάμε πραγματική Δημοκρατία τώρα. Δεν είμαστε προϊόν στα χέρια πολιτικών και τραπεζιτών. Κατηγορούμε αυτούς που διαχειρίστηκαν την οικονομία και τις πολιτικές δυνάμεις για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και απαιτούμε αλλαγή πορείας.
Κάνουμε έκκληση σε όλους τους πολίτες να κατέβουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν. Ενωθείτε μαζί μας, ανεξάρτητα από την πολιτική παράταξη στην οποία ανήκετε για να κάνετε τις φωνές των ανθρώπων να ακουστούν σαν μία» επισημαίνει η σχετική ανακοίνωση.

Τον δρόμο χάραξαν και τον τρόπο «έδειξαν» οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο. Αμέσως πολλοί άρχισαν ν αναρωτιούνται αν θα αρκούσε ένα κάλεσμα μέσω facebook ή twitter για να κατεβάσει τόσο δυναμικά τους Ευρωπαίους στους δρόμους. Οι «αγανακτισμένοι» της Ισπανίας άναψαν τη φλόγα προκαλώντας ταυτόχρονα τους Έλληνες με το σύνθημα «Ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες» για ν'απαντήσει λίγες μέρες αργότερα το κίνημα των «αγανακτισμένων» Ελλήνων με το σύνθημα «Ξυπνήσαμε. Τι ώρα είναι; Ώρα να φύγουν» στο ραντεβού της Τετάρτης 25 του Μάη σε 46 πλατείες της χώρας.
Δεκάδες χιλιάδες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα στην πλατεία Συντάγματος. Πέντε μέρες μετά, χιλιάδες πολίτες είναι ακόμα εκεί και αυτοοργανώνονται. Λαϊκές συνελεύσεις, ομάδες εθελοντών (καλλιτεχνών, καθαριότητας, επικοινωνίας, νομικών κ.α.). Η λαϊκή συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος επαναλαμβάνεται κάθε βράδυ και περιλαμβάνει τον καθένα. Νέους, μεσήλικες, ηλικιωμένους γυναίκες, παιδιά τους, απογοητευμένους ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων, αριστερούς, άνεργους, πολιτικοποιημένους ή μη, blogers, άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες. Αν μας έλεγε κανείς πριν από λίγους μήνες ότι αυτό το ετερόκλητο πλήθος 2000 – 4000 ανθρώπων θα συνδιαλεγόταν, θα συναποφάσιζε με τόσο σεβασμό και ευγένεια , θα πιστεύαμε πως πρόκειται για επιστημονική φαντασία. 

Στη συνέλευση είναι όλοι ευπρόσδεκτοι, με ή χωρίς κομματική ταυτότητα, αρκεί να μην εκπροσωπεί κανένα αυτός είναι ο όρος που τέθηκε από την αρχή και έγινε σεβαστός απ' όλους. Δεν ακούγονται γιουχαΐσματα , φωνές…. Ο καθένας κάνει τρίλεπτη τοποθέτηση. Στη συνέλευση της Παρασκευής 3000 περίπου άνθρωποι μέσα σ'αυτό το κλίμα αποφάσισαν και ενέκριναν ομόφωνα το πρώτο κείμενο της συνέλευσης (http://real-democracy.gr/el). Υπήρξε προβληματισμός για το αν θα πρέπει ή όχι να σταλεί στα μέσα ως δελτίο Τύπου. “Γιατί να τους απευθυνθούμε;” αναρωτήθηκε κάποιος “Μόνοι τους μιλάνε στα κανάλια κάθε βράδυ. Μας ακούνε αυτοί; Γιατί να τους μιλήσουμε λοιπόν;”
Την ώρα που γίνονται οι τοποθετήσεις στη μέση της πλατείας, το άλλο κομμάτι των αγανακτισμένων , περίπου 4 -5000 διατυπώνουν συνθήματα μπροστά από τη Βουλή ενάντια στο μνημόνιο και την κυβέρνηση ενώ φιγουράρει σε πανό ο πρωθυπουργός με τη μορφή κλόουν. «Δεν θα πληρώσουμε ποτέ», Μας κλέβετε τα όνειρα, σας κλέβουμε τον ύπνο. Μόνο μας χρέος να σας διώξουμε» ενώ ξαφνικά ακούγονται τα κουδουνίσματα συμπαράστασης των ποδηλατών που περνούν περιμετρικά της πλατείας.
Ο συντονιστής της συνέλευσης ρωτάει αν γνωρίζει κανείς τη νοηματική γιατί παρακολουθούν και κωφάλαλοι τη συνέλευση. Για την ιστορία αξίζει να πούμε ότι βρέθηκε μια κοπέλα που ανταποκρίθηκε και χειροκροτήθηκε. Παίρνει τον λόγο ένας αγανακτισμένος της Ισπανίας που ήρθε για να δηλώσει συμπαράσταση «Είμαι εργάτης της Ισπανίας» είπε «αλλά είμαι Γερμανός. Κι έχω να σας πω ότι δεν μας χρωστάτε τίποτα. Εμείς σας χρωστάμε!».
Ο επόμενος δείχνει με το δάχτυλο τη Βουλή και λέει «Δεν μας κοροϊδεύουν σήμερα, χρόνια μας κοροϊδεύουν. Θα τους το επιτρέψουμε; Δεν τη θέλουμε την τρόικα ρε παιδιά αλλά δεν είναι μόνο αυτό, όλο το σύστημα είναι σάπιο χρόνια τώρα. Να φύγουν, να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή αλλιώς. Πάνε να μας εξαντλήσουν».
«Ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου» τονίζει ο επόμενος προσθέτοντας ότι «χρωστάμε μια συγγνώμη στους νέους».
«Γινόμαστε επικίνδυνοι, διαπιστώνει ο επόμενος ομιλητής. Αν έρθουν και εδώ τα ΜΑΤ να μας διώξουν όπως έγινε στην Ισπανία τι θα κάνουμε; Θα επιμείνουμε ειρηνικά;» Για να συμφωνήσει αμέσως μετά το πλήθος.
Η Ε.Ζ. που κάθεται δίπλα μου, δηλώνει κομμώτρια με μισθό 650 ευρώ το μήνα. Αναφέρει ότι δεν έχει πολιτική άποψη. Δεν τη ρώτησα γιατί ήρθε αλλά γιατί κάθεται τόσες ώρες οκλαδόν εκεί. «Ν' ακούσω αν μπορώ να κάνω κάτι» Δεν θέλεις να μιλήσεις τη ρωτάω. «Θέλω να πω να πάνε στα τσακίδια αλλά ντρέπομαι. Εντάξει ...νομίζω ότι θα πάρω το θάρρος αύριο μεθαύριο, θα ζητήσω αριθμό και θα μιλήσω να πω ότι μ' έχει πιάσει κατάθλιψη από όλα αυτά».
«Συνέχεια του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης είναι αυτό που ζούμε στην Ευρώπη» αναφέρει ο Σ.Ν. (εκδότης). Δεν έχω ξαναζήσει τέτοια εμπειρία στην Ελλάδα, στη Γένοβα ναι, στην Πράγα ναι. Όλοι παραμερίζουν τις προσωπικές τους αγκυλώσεις ή την κομματική τους ταυτότητα και παρά τις διαφωνίες καταλήγουμε... συνεννοούμαστε . Είμαστε αγανακτισμένοι αλλά δεν μένουμε εκεί. Θέλουμε ν' αλλάξει η κατάσταση. Το αίτημα όλων των τόσο διαφορετικών είναι ένα. Να βρεθούμε, να συναντηθούμε, για να ζήσουμε».
«Είναι κάτι με μια επιπλέον αξία γιατί δεν το διέταξε κάποιος από ένα συντηρητικό γραφείο, ούτε κανένας υπερ-επαναστάτης» λέει ο Σ.Δ. (τραγουδοποιός) ο οποίος διευκρίνισε όπως και ο Σ.Ν. Ότι δεν μιλάει εκ μέρους των «αγανακτισμένων» αλλά εκφράζει την προσωπική του γνώμη. «Κοιτάμε τη Βουλή και νιώθουμε ξένοι αν και το πρώτο σύνταγμα έγινε με επανάσταση στην πλατεία Συντάγματος. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία που επικαλούνται , δεν λειτουργεί. Ε, τότε ας λειτουργήσει η άμεση έξω. Καθόμαστε εδώ 4000 άνθρωποι με φόντο τη βουλή και συζητάμε για την ασχήμια της ζωής σε μια χώρα του Νότου|».

Στο τέλος αποφασίστηκαν δράσεις στις γειτονιές τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ενώ όλο και περισσότεροι εθελοντές δηλώνουν συμμετοχή.
«Η πρώτη εθελοντική ομάδα δημιουργήθηκε με αφορμή μία γιαγιά που ήρθε να μας φέρει φαγητό» λέει ο Κ.Κ. «Και είπαμε δεν το οργανώνουμε για να έχουμε φαγητό κάθε μέρα»;
Δεν έλειψαν οι γνωστές φωνές που έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το κίνημα απολιτίκ και συνεχίζουν διατυπώνουν απαξιωτικά σχόλια για τη γενιά του fb αδυνατώντας να αναγνωρίσουν ένα αυθόρμητο κίνημα που δεν αποτελείται από συντεταγμένους σε θεσμοθετημένες πολιτικές οντότητες και κομματικούς σχηματισμούς.
Αυτό που συμβαίνει στις πλατείες είναι κάτι παραπάνω από ένας κραδασμός αγανακτισμένων ανθρώπων. Είναι οι άνθρωποι που συνειδητοποίησαν πως κανείς δεν πείθει για σωτήρας που επειδή ουδείς τους έδωσε το λόγο, βρήκαν μόνοι τους τη φωνή τους και παίρνουν το μικρόφωνο στη μέση της πλατείας Συντάγματος, της Μαδρίτης, για να πουν «έχουμε λόγο για τις ζωές μας». Κανείς δεν ξέρει που θα βγει.

Το σίγουρο είναι πως ο Μάης του 2011 βρίσκει και τους πολίτες της Ευρώπης σ' ένα δίκτυο αλληλεγγύης μεταξύ τους, ν' αντιστέκονται απέναντι σε ένα αδηφάγο οικονομικό σύστημα
.

Μουσικές και τραγούδια του Μαΐου - μέρος Α΄ (με την "καθοδήγηση" του Αλμανάκ του sansimera.gr)


1/5



.........................................................................
3/5






......................................................................
4/5




........................................................................
5/5

......................................................................
7/5







...........................................................................
8/5

Ένα βίντεο / χρονικό: πριν την αρχή ή πριν το τέλος;...


















Γιάννης Ιωάννου Χ 5 : ασκήσεις κλαυσίγελου

σκληρός ο ανταγωνισμός

Μαΐου 28, 2011 από ioannou



......................................................................

οι ατελείωτοι

Μαΐου 27, 2011 από ioannou

 .............................................................................

Dead Man Walking

Μαΐου 26, 2011 από ioannou

........................................................................

Διαχείρηση αποριμμάτων..

Μαΐου 21, 2011 από ioannou


.......................................................................

…μακάρι στη ..δραχμή…!

Μαΐου 11, 2011 από ioannou