Σχολιάζω εκ των προτέρων: Σπεύδω να προλογίσω το σημαντικό άρθρο του κ. Ν. Ασημακόπουλου δηλώνοντας την πεποίθησή μου ότι σ' αυτούς τους καιρούς της κρίσης α ν οι άμεσα εμπλεκόμενοι και ενδιαφερόμενοι - σε οποιοδήποτε τομέα της κοινωνικής μας ζωής - δ ε ν α ρ ν η θ ο ύ ν ν α ν ο μ ι μ ο π ο ι ο ύ ν α κ ό μ α κ α ι μ ε τ η ν π α ρ ο υ σ ί α τ ο υ ς, ( π ό σ ο μ ά λ λ ο ν κ α ι μ ε τ η σ υ μ μ ε τ ο χ ή τ ο υ ς) την ανικανότητα και τη διαπλοκή, το μέλλον μας διαγράφεται α π ε λ π ι σ τ ι κ ό! Για να μην πω ότι η απελπισία έχει εγκατασταθεί για τα καλά στις ψυχές και στα μυαλά μας.
Α, και κάτι άλλο: τι απαιτήσεις μπορεί να έχει κανείς από το οποιοδήποτε αμόρφωτο επαρχιωτόπουλο που εξελίχθηκε σε σταρ του ποδοσφαίρου, όταν μορφωμένοι πανεπιστημιακού επιπέδου παράγοντες (ε, γιατρέ κύριε Λάκη Νικολάου;) συγκάλυψαν και συγκαλύπτουν όλη τη βρωμιά του αθλητισμού;
Ελευθεροτυπία, Τρίτη 3 Μαΐου 2011
Ο Λύμπε έχασε την ευκαιρία...
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ απογοήτευση του τελικού ήταν, για μένα, ο Λυμπερόπουλος. Θα περίμενα από κάποιον με τη δική του σοβαρή παρουσία στα χρόνια που παίζει μπάλα, να μην πάει καθόλου σ' αυτό το κάτι σαν απονομή.
Να μην έχει καμιά όρεξη να το σηκώσει ύστερα απ' όσα έγιναν. Να σφραγίσει το τέλος της καριέρας του με μια πράξη που θα είχαμε να τη θυμόμαστε για πάντα και να τον αποθεώνουμε. Να λέμε ότι παρ' όλο που κατάφερε να πάρει το πρώτο και τελευταίο Κύπελλο της ζωής του στα 36, δεν ανέβηκε να πανηγυρίσει μέσα στο σκηνικό της καφρίλας που είχε στηθεί γύρω του.
ΕΙΧΕ την ευκαιρία, αντί να κάνει μετά δηλώσεις για το πόσο ευτυχισμένος και συγκινημένος αισθάνεται, ρίχνοντας και δύο ατάκες στο τέλος... «αν κάτσουμε κάτω, θα βρούμε λύση», ή... «να παίρνουμε τα παιδιά μας και να πηγαίνουμε στο γήπεδο» και άλλα χιλιοτραγουδισμένα μπλα μπλα, να δείξει πρώτος (και μόνος, αν θέλετε!) ότι έχει τη διάθεση να μπει μπροστά και να ξεχωρίσει από τη μάζα των υπολοίπων. Θα ήταν μεγαλύτερο κατόρθωμα και μεγαλύτερη χαρά να βγάλει τον εαυτό του έξω από την καφρίλα που πανηγύριζε δίπλα και γύρω του, αντί να γελάει και να σηκώνει ένα τζούφιο Κυπελλάκι χωρίς καμιά ουσιαστική αξία.
ΕΙΝΑΙ από τις στιγμές που άλλοι καταλαβαίνουν τη σημασία μιας πράξης, και προχωράνε κόντρα σ' όλους, και βγαίνουν μπροστά και γράφουν Ιστορία, κι άλλοι που τους φτάνουν και τους περισσεύουν δύο - τρία λόγια καταδίκης τάχα μου τάχα μου, συνεχίζοντας τον γύρο του θριάμβου που διάλεξαν, και... πάμε γι' άλλα.
ΕΚΕΙ είναι, όμως, η μαγκιά. Να καταλάβεις ότι μεγαλύτερη αξία έχει η άρνηση συμμετοχής σ' ένα πανηγύρι ζουρλών, από το να σηκώσεις κάποιο ελληνικό Κυπελλάκι.
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν περίμενε κάτι παρόμοιο απ' όλους εκείνους που βρίσκονταν γύρω γύρω και το απολάμβαναν... Ούτε από τον πρόεδρο της ΕΠΟ κύριο Πιλάβιο, ούτε από τον επίσης κύριο Κάκο, τον... κορυφαίο Ελληνα διαιτητή (φανταστείτε τι είναι οι υπόλοιποι!), ούτε από τον Αδαμίδη, τον πρόεδρο της ΑΕΚ, που γελούσε και καμάρωνε για το κατόρθωμα της προεδρίας του, ούτε από τον Σπανό, ούτε από τον Χιμένεθ, ούτε από κανέναν.
ΑΠΟ κάτι τέτοιους δεν υπάρχουν απαιτήσεις. Είναι λίγο ώς πολύ γρανάζια του ίδιου συστήματος που συντηρεί και κρατάει σε πρώτο πλάνο τους Μπέους. Φαντάζομαι τον πρόεδρο του Ολυμπιακού Βόλου να καμαρώνει προχθές το βράδυ, πανευτυχής ύστερα απ' όσα έγιναν, ως αποτέλεσμα της δικής του κυρίαρχης παρουσίας και αντίληψης για το ποδόσφαιρο που μας ταιριάζει.
Ο ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, όμως, θα μπορούσε ν' αποδειχτεί διαφορετικός. Να πιάσει από τα μαλλιά την ευκαιρία, να φανεί άξιος της στιγμής και να πει με τον δικό του τρόπο αυτό που αισθάνονται οι περισσότεροι, ακόμη και οι φίλοι της ΑΕΚ, ύστερα απ' όσα έγιναν. Ούτε το Κύπελλο θα του στερούσε κάποιος δίπλα στα άλλα παράσημα της καριέρας του, ούτε θα τον τιμωρούσαν, καθώς σταματάει το ποδόσφαιρο -όπως είπε.
ΕΚΤΟΣ αν δεν κατάλαβε τι ακριβώς έγινε και δεν το θεώρησε σοβαρό. Γιατί κι αυτό παίζει σαν ενδεχόμενο. Αλλωστε, πολλά χρόνια πριν, ο Μισέλ Πλατινί σήκωσε ευρωπαϊκή Κούπα με τη Γιουβέντους, πατώντας πάνω στα πτώματα του Χέιζελ, αφού νίκησε με πέτσινο πέναλτι. Κι έφτασε να είναι σήμερα πρόεδρος της UEFA...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου