Για μια κούπα αδειανή...
Tου Kωστα Λεονταριδη
Σαράντα και κάτι χρόνια ΑΕΚτζής, σκέφτηκα πρώτη φορά σοβαρά να καταθέσω την οπαδική μου ταυτότητα, μετά τις βαρβαρότητες του Σαββάτου. Δεν θα επικαλεσθώ τετριμμένα επιχειρήματα: από αηδία, οργή, αγανάκτηση και τα συναφή. Αυτά που συμβαίνουν στα γήπεδα σήμερα, γίνονταν δεκαετίες. Εισβολές, σπασίματα, τραυματισμοί, μη λησμονάμε ότι υπήρξαν και νεκροί. Γι’ αυτό είναι τουλάχιστον φαιδρό να βλέπεις ποδοσφαιριστές και παράγοντες με προϋπηρεσία και ενεργή συμμετοχή ή ηθική αυτουργία σε γηπεδικά όργια, να καταγγέλλουν και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της κάθαρσης. Το σίγουρο είναι ότι όσο απέδωσαν τα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής και το «πόθεν έσχες» στον δημόσιο βίο, άλλο τόσο ξερίζωσαν τη βία στους αθλητικούς χώρους τα αντίστοιχα «πακέτα» εξυγίανσης.
Το ποδόσφαιρο, εκτός από παγκόσμια μπίζνα, είναι κοινωνικό άρα και πολιτικό φαινόμενο, με μια ιδιότητα που εξηγεί την κυριαρχία του. Είναι το κατ’ εξοχήν α-ταξικό άθλημα, συγκινεί και παρασύρει εξίσου φτωχούς και πλούσιους, ηλιθίους και ευφυείς, οι εξέδρες είναι μια ανθρώπινη σαλάτα. Βλέπεις ας πούμε κάποιον που επιδερμικά πληροί τα κριτήρια του «καθωσπρεπισμού», να βρίζει, να χειρονομεί και να απειλεί σαν το τελευταίο αλάνι. Η προσωπική διασκέδαση εύκολα γίνεται μαζική εκτόνωση και στη συνέχεια η έμπρακτη εκδήλωση μίσους κατά των αντιπάλων μοιάζει μέρος του παιχνιδιού. Οι νεαροί «χούλιγκαν» χρησιμεύουν ως ανεπίσημος εκτελεστικός βραχίονας, είναι θύτες και θύματα μαζί. Ανάμεσά τους θολωμένα παιδιά, πολλαπλώς τραυματισμένα, πρεζάκια, άτομα με σκιασμένο κοινωνικό προσοντολόγιο που βιώνουν τη βία σαν όχημα συμμετοχής τους στα κοινά. Τα χτυπήματα εναντίον των ομοιοπαθών εχθρών τεκμηριώνουν τυφλή αφοσίωση στην ομάδα τους, η συμμετοχή τους σε συμπλοκές προσθέτει παράσημα.
Εάν πράγματι επιθυμούσαμε να μην έφτανε για πολλοστή φορά ο κόμπος στο χτένι, έπρεπε να παραδειγματιστούμε, πολλά χρόνια τώρα, από μοντέλα διαχείρισης που εφάρμοσαν άλλες χώρες, με δρακόντειο επιμερισμό ευθυνών και υποχρεώσεων από τη διοίκηση κάθε ομάδας έως τον τελευταίο οπαδό, με εξοντωτικό ποινολόγιο. Και σε όποιον αρέσει, αφού κορυφαίο ζητούμενο είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής… Η αγαπημένη ΑΕΚ των προσφύγων προγόνων, παραδοσιακά φτωχή συγγενής των δύο αιωνίων μεγάλων, έχασε μοναδική ευκαιρία να γυρίσει σελίδα. Αγνώριστη και αυτή από την ετήσια παρέλαση ψυχρών ποδοσφαιριστών-μισθοφόρων, ανέστια, πανηγύρισε αυτό το καπνισμένο κύπελλο του Σαββάτου, με μια μίζερη, τεχνητή χαρά εξόδου από τα πέτρινά της χρόνια. Κρίμα. Θα έγραφε ιστορία αρνούμενη να το παραλάβει, αποδοκιμάζοντας τα δικά της παιδιά, αυτοτιμωρούμενη, προσελκύοντας νέους φίλους, ανανεώνοντας την αφοσίωση των παλιών και στέλνοντας μήνυμα σε όλη την κοινωνία, ότι στα δύσκολα κι ανάμεσα σε αθλίους κάποιοι διαφέρουν. Εντός και εκτός γηπέδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου