Tου Παντελη Μπουκαλα
Μιλούσε σε κάποιο κανάλι ένας από τους πολίτες που, ανταποκρινόμενοι στο διαδικτυακό προσκλητήριο, βρέθηκαν την Τετάρτη το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος. «Πρώτη φορά αφήνω το σπίτι μου για να κατέβω σε συγκέντρωση», αυτό είπε, και δεν κατάφερα να σιγουρευτώ αν το έλεγε καυχώμενος ή με τόνο αυτοκριτικό. Τριαντάρης μού φάνηκε. Μεγάλωσε δηλαδή υπό το σύστημα ΠΑΣΟΚ, όταν ο λαός βρισκόταν στην εξουσία και δεν χρειαζόταν να κατεβαίνει στους δρόμους. Τώρα μπορεί να τον έχουν πετάξει στην ανεργία, να του έχουν μειώσει τον μισθό, να έχει μπει και αυτός στο δίχως τέλος τούνελ της αγωνίας. Και, με τον κόμπο στο χτένι, βγήκε να συναντήσει τους ομοίους του, να αθροίσει τον θυμό του με τον θυμό πολλών άλλων που νιώθουν επίσης ξεκρέμαστοι, προσβεβλημένοι και από τα ψεύδη και από την εκποίηση των τιμαλφών, και, πιθανότατα, «δεν έχουν κόμμα να ψηφίσουν». Σαν τον τριαντάρη μας υπάρχουν αναρίθμητοι. Ολοι τους αισθάνονται πως η δημοκρατία μας έφτασε στα όριά της. Ποδηγετούμενη μέχρι τώρα από εξωθεσμικά κέντρα, τελεί πλέον και υπό την ασφυκτική κηδεμονία των «εταίρων». Σ’ αυτή την ασφυκτιώσα πολιτεία πάντως, στον ένα χρόνο του Μνημονίου, κάθε άλλο παρά λίγες ήταν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις. Η μαζικότητά τους ωστόσο δεν αντιστοιχούσε στο μέγεθος ούτε των κοινωνικών προβλημάτων που προέκυψαν, ούτε της αγανάκτησης που δηλωνόταν στις δημοσκοπήσεις. Οι λόγοι, πέρα από τις διαδρομές του ατομικισμού και της αποστράτευσης που ακολούθησαν πολλοί, δεν είναι λίγοι. Η γενικευμένη αντιπάθεια προς το κομματικό σύστημα στο σύνολό του (το ισοπεδωτικό «όλοι είναι ίδιοι»), ο κερματισμός των αντιπολιτευτικών δυνάμεων, η αποστροφή προς έναν συνδικαλισμό κομματικά χειραγωγούμενο ή προσανατολισμένο στην εξυπηρέτηση συντεχνιακών ή και προσωπικών συμφερόντων, αλλά και ο φόβος των δακρυγόνων, των κουκουλοφόρων και των προβοκατόρων, μόνο αποθαρρυντικά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν. Κυρίως, κυριότατα, οι δολοφονημένοι της Μαρφίν έκοψαν απότομα τον ελληνικό Μάη και ξανάστειλαν κόσμο πολύ σπίτι του, φαρμακωμένο. Αν ο φετινός Μάης θα συνδεθεί με τον κομμένο περυσινό, είναι το ζητούμενο. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου