Κυριακή 29 Απριλίου 2018

"Αντισημιτισμός και αντικομμουνισμός" έγραψε ο Γιάννης Η. Χάρης (http://yannisharis.blogspot.gr & "Εφημερίδα των συντακτών" 28 Απρ. 2018)

.............................................................
 

Αντισημιτισμός και αντικομμουνισμός

("Εφημερίδα των συντακτών" 28 Απρ. 2018)



Ισραηλινοί παρακολουθούν στρατιωτικές επιχειρήσεις της χώρας τους εναντίον αμάχων Παλαιστινίων στη Γάζα


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
έγραψε ο Γιάννης Η. Χάρης 
 
 
Από τα περίπλοκα και ακανθώδη ζητήματα που από τα μέσα του περασμένου αιώνα κατέχει –απολύτως εύλογα, αν όχι υποχρεωτικά– κεντρική θέση στην πολιτικοϊδεολογική στάση της αριστεράς, της ευρύτερης θα πω τώρα αριστεράς, αλλά και του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου, πάντως εντεύθεν της δεξιάς και, προφανέστατα, της ακροδεξιάς, είναι η διάκριση, τα όρια, ανάμεσα στην κριτική απέναντι στην πολιτική του κράτους του Ισραήλ, στο ίδιο το κράτος του Ισραήλ, και τον αντισημιτισμό.

Εκτός από σποραδικές αναφορές, έχω αφιερώσει σειρά τριών ολοσέλιδων άρθρων[1] στο «μιλιταριστικό, εθνικιστικό, ρατσιστικό» κράτος του Ισραήλ, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό  του κορυφαίου Ισραηλινού συγγραφέα Νταβίντ Γκρόσμαν, χωρίς να θεωρηθώ, όσο έπεσε στην αντίληψή μου, αντισημίτης, ενώ απ’ την άλλη έχω γράψει π.χ. για τις αντιεβραϊκές θέσεις που εξέφρασε κάποτε ο Μίκης Θεοδωράκης·[2] παραταύτα, επιμένω πως δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτα τα όρια, δεν είναι ιδίως από την πλευρά του Ισραήλ, εξού και πάντα, όταν προφέρει κανείς και μόνο το όνομά του, έχω την αίσθηση ότι οφείλει να σηκώνει ψηλά τα χέρια, πως είναι άοπλος, και έπειτα να επιδεικνύει την ταυτότητά του, κι ακόμα καλύτερα τις όποιες περγαμηνές του, αν διαθέτει, όπως έκανα εγώ τώρα –ψυχαναγκαστικά, ομολογώ, για να μην πω καταναγκαστικά.

Με αυτό το έξωθεν, θα έλεγα, επιβεβλημένο διαβατήριο θέλω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις που μόνο πλαγίως σχετίζονται, πάντα κατά την άποψή μου, με το συγκεκριμένο πρόβλημα, τον αντισημιτισμό. Αφορμή, η συζήτηση που έγινε εδώ τελευταία γύρω από δύο σκίτσα του Μιχάλη Κουντούρη, και στην οποία δεν προτίθεμαι να πάρω μέρος άμεσα· θέλω όμως να καταγράψω κάποιες σκέψεις που πηγαινοέρχονται από καιρό στο μυαλό μου σε ανάλογες περιστάσεις:

Η ανανεωτική αριστερά, αν περιοριστούμε στα δικά μας, που γεννιέται επισήμως το 1968, με τη διάσπαση του ΚΚΕ και, αμέσως έπειτα, με τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, στη μακρά και επίπονη πορεία για τη διαμόρφωση του ιδεολογικού προσώπου της, πολεμήθηκε λυσσαλέα· κυρίως κατασυκοφαντήθηκε ότι, με την καταγγελία των εγκλημάτων του σταλινισμού, και γενικότερα του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως τον είπαμε αργότερα, ρίχνει νερό στον μύλο της αντίδρασης, δίνει επιχειρήματα στις δυνάμεις της αντίδρασης, ή και συντάσσεται με τις δυνάμεις της αντίδρασης, ενισχύει τον αντικομμουνισμό, διολισθαίνει προς τον αντικομμουνισμό, ταυτίζεται με τον αντικομμουνισμό, είναι η ίδια εντέλει αντικομμουνισμός, νέτα σκέτα.

Δεν είναι πάντα τόσο ευθύγραμμη η κριτική, ούτε απολύτως ομοιόμορφη, έχει δηλαδή τις αποχρώσεις της, η ουσία όμως, σε πρόχειρη έστω ανάγνωση, η σούμα, με άλλα λόγια, είναι αυτή.

Κι όμως, δεν έπαψε την αναζήτηση η ανανεωτική αριστερά, δεν μετρίασε την κριτική της, δεν περιορίστηκε καν στην καταγγελία των εγκλημάτων του υπαρκτού, αλλά συνέβαλε και στην αποκάλυψή τους –κι ας έδινε όντως τροφή, επιχειρήματα στην αντίδραση.

Μόνο έτσι όμως ήταν νοητό, αλλά και δυνατό, να διαμορφώσει την ταυτότητά της, και παράλληλα να την υπερασπίσει απέναντι όχι μόνο στην καθαυτό αντίδραση αλλά, ακόμα πιο δύσκολο, σ’ όσους τη συναριθμούσαν με την αντίδραση. Μόνο έτσι μπορούσε να υπάρξει, μόνο έτσι είχε νόημα εντέλει να υπάρξει. Κυρίως: αυτή ήταν η ηθική της.

Δεν είναι ίδια τα φαινόμενα, εννοείται· παρουσιάζουν όμως σοβαρές, κατά την άποψή μου, αναλογίες, που θα μπορούσαν ίσως να βοηθήσουν σε μελλοντική συζήτηση, μια και το ακανθώδες, όπως είπα, θέμα δεν επανέρχεται απλώς, είναι εύλογα μονίμως και σταθερά παρόν.

Εν πάση περιπτώσει, προτού επιχειρήσω να βάλω σε τάξη αυτές τις σκέψεις, χρειάζεται να σημειώσω και πάλι πως αφορμή μόνο είχαν τη συγκεκριμένη συζήτηση, το πνεύμα της γενικότερα, το οποίο ανακαλεί παρόμοιες συζητήσεις, και όχι τα επιμέρους κείμενα, ακόμα και της πρέσβειρας του Ισραήλ, με εξαίρεση ίσως μια επιστολή του Ζαν Κοέν, που κουνάει το δάχτυλο στον Μιχάλη Κουντούρη σαν  σε δεκάχρονο παιδάκι, που πατάει για την ακρίβεια τη σκανδάλη απέναντι σ’ ένα παιδί με μια πέτρα στο χέρι –για να μείνουμε στην εικόνα που μόνιμα εικονογραφεί την κρατούσα σχέση και στάση, προκαλώντας και τις ανάλογες αντιπαραθέσεις.

Όσο για την αναλογία που πρότεινα, εννοώ ότι, όπως κάθε κριτική στον σταλινισμό και τον υπαρκτό σοσιαλισμό θεωρείται πως δίνει όπλα στον αντικομμουνισμό, ή και είναι αντικομμουνισμός, έτσι βλέπουμε συχνά, αν όχι κατά κανόνα, να θεωρείται ότι κάθε κριτική στο Ισραήλ δίνει όπλα στον αντισημιτισμό, ή και είναι αντισημιτισμός. Η αλήθεια είναι προφανής, πως και στις δύο περιπτώσεις όντως δίνονται, εξ αντικειμένου, όπλα στον αντικομμουνισμό και στον αντισημιτισμό, χωρίς αυτό ούτε να οδηγεί ούτε να είναι αντικομμουνισμός και αντισημιτισμός.

Άλλη αλήθεια είναι ότι, ακόμα κι αν κάποτε κάποιος στόχος είναι κοινός, όταν λόγου χάρη αριστεροί έως ακροδεξιοί βρεθήκαμε στη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ, είναι καταρχήν σφάλμα να παραγνωρίζονται οι διαμετρικά αντίθετες καταβολές, πηγές, διαδρομές του καθενός.

Όχι μόνο στο παρελθόν, σαν τάχα ελαφρυντικό, αλλά στο ίδιο το παρόν του.


[1] «Αντικειμενικότητα, ίσως· ουδετερότητα, αδύνατον!», Τα Νέα 19.8.06· «Ιστορία ή μυθιστορήματα με λήσταρχους;», Τα Νέα 2.9.06· «Μιλιταριστικό, εθνικιστικό, ρατσιστικό», Τα Νέα 14.10.06· τώρα, Στοιχήματα, Δ΄: Πολιτική και ιδεολογία, Γαβριηλίδης, 2014, σ. 94 κ.ε., 103 κ.ε., 112 κ.ε., αντίστοιχα.

[2] «Αυτός ο Μίκης είναι δικός τους ή δικός μας;», Στοιχήματα, Δ΄, όπ. παρ., σ. 121 σημ.1.

"Προσαρμοστικότητα, μεταμόρφωση και αλλαγή" έγραψε ο Τάσος Τσακίρογλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.04.2018)

..............................................................
 

Προσαρμοστικότητα, μεταμόρφωση και αλλαγή


 
 EUROKINISSI/ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΛΛΙΑΡΑΣ
Πάντοτε στη ζωή και στην ιστορία η υπερβολική προσαρμοστικότητα στις δεδομένες συνθήκες δεν ήταν δείγμα ζωτικότητας, αλλά ανήγγελλε γήρας και θάνατο, λόγω απώλειας εφευρετικότητας και δημιουργικότητας

Ετσι περιέγραφαν το 2011, μέσα στην καρδιά της κρίσης, οι Στεφάν Εσέλ και Εντγκάρ Μορέν, στο βιβλίο τους «Ο δρόμος της ελπίδας» (εκδόσεις Πατάκη), το τρέχον αδιέξοδο των κοινωνιών μας. Πρόσθεταν δε πως «δεν αρκεί να εκσυγχρονίσουμε τον πολιτισμό, αλλά πρέπει επίσης να εκπολιτίσουμε τη νεωτερικότητα». Μια νεωτερικότητα που με την τελειοποίηση των τεχνολογικών μέσων οδήγησε τη βαρβαρότητα σε νέα ύψη.
Οσον αφορά δε το πρώτο σκέλος του συλλογισμού τους, την «υπερβολική προσαρμοστικότητα στις δεδομένες συνθήκες», αυτό περιγράφει την πολυπλοκότητα και συνθετότητα του πολιτικού μας προβλήματος, το οποίο έχει κοινωνικό, οικονομικό και ψυχολογικό υπόβαθρο και αγγίζει τον σκληρό πυρήνα του θέματος της κοινωνικής αλλαγής.
Τι δυνατότητες υπάρχουν σήμερα για μια ριζοσπαστική ανατροπή του καπιταλισμού-ζόμπι; Ποιες κοινωνικές συμμαχίες μπορούν να την εξασφαλίσουν; Πώς και πόσο έχουν αλλάξει τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα της αλλαγής; Πόσο και σε ποιους έχει εμπεδωθεί το αίσθημα της ανάγκης για ριζική αλλαγή;
Ποια είναι η εναλλακτική στο σημερινό καταστροφικό σύστημα και ποιοι οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτήν; Και κυρίως πόσοι και σε τι βαθμό είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν και να εμπλακούν σε αυτή την περιπέτεια; Γιατί φυσικά είναι διαφορετική μια αρνητική κινητοποίηση του τύπου «δεν θέλω τα μνημόνια» ή «αντιστέκομαι στη λιτότητα» και διαφορετική μια θετική κινητοποίηση του τύπου «διεκδικώ αυτό ή εκείνο το πολιτικό σχέδιο».
Στην Ελλάδα (και αλλού) υπήρξε το πρώτο είδος κινητοποίησης με τους αγώνες κατά της λιτότητας, κατά των ανισοτήτων και κατά του παραδοσιακού και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Εκείνο που έλειψε και λείπει είναι ένα συνεκτικό σχέδιο για το μέλλον, μια ρεαλιστική ουτοπία, όσο και εάν το τελευταίο μπορεί να θεωρηθεί αντίφαση εν τοις όροις.
Σ’ αυτό το κενό χώρεσε και «κούμπωσε» η μετατροπή της υποταγής στη μνημονιακή πολιτική σε «παράλληλο πρόγραμμα». Ετσι έγινε η προσαρμογή -με ένα ολόκληρο λεξικό νεολογισμών- στο αφήγημα της «ανάπτυξης», της «καθαρής εξόδου» και της δίκαιης αναδιανομής της φτώχειας. Ετσι εξηγείται φυσικά και η μεταμόρφωση της Σταχτοπούτας σε πριγκίπισσα και κάπως έτσι η Ελλάδα από μαύρο πρόβατο της Ευρώπης έγινε το πλέον υποδειγματικό και το πιο παραγωγικό ζώο της αγέλης.
Μέρος του κόσμου (και της Αριστεράς), υιοθετώντας το δόγμα «το μη χείρον, βέλτιστον», αποδέχτηκε αυτή την ταχυδακτυλουργία, ξέροντας κατά βάθος ότι πρόκειται περί τέτοιας, ενώ ένα άλλο μέρος (κυρίως οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ) αποδέχτηκε εν τοις πράγμασι το δόγμα credo quia absurdum, δηλαδή «πιστεύω επειδή είναι παράλογο».
Αυτή η τελευταία εκδοχή είναι και η πιο καταστροφική, αφού δεν έχει τον παθητικό χαρακτήρα της πρώτης, αλλά ενεργητικό. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως μια τρίτη κατηγορία είναι και εκείνοι που διαμόρφωσαν ένα νέο πλέγμα υλικών συμφερόντων σε κυβέρνηση, διοίκηση και γραφειοκρατία, στο οποίο, όπως είναι γνωστό, έχουν παρεισφρήσει πολλά από τα πλέον καιροσκοπικά, τυχοδιωκτικά και αδίστακτα στοιχεία του Ancien Régime της μεταπολίτευσης.
Ετσι σε αυτή τη φάση, και ανεξαρτήτως προθέσεων και κινήτρων, κυριαρχεί η «υπερβολική προσαρμοστικότητα», η οποία είναι το εύφορο έδαφος για την ανακύκλωση της νεωτερικής βαρβαρότητας και όχι καλλιέργειας του εκπολιτισμού της.

"Η λάβα της Πομπηίας στην Τέχνη*" από τον φίλο στο fb και συνάδελφο ηθοποιό Φώτη Αρμένη (facebook, 26/4/2018) μαζί με σημείωση-σχόλιο του Μεθόδιου Αργουμέντη.

..........................................................



Η λάβα της Πομπηίας στην Τέχνη*





από τον φίλο στο fb και συνάδελφο ηθοποιό Φώτη Αρμένη (facebook, 26/4/2018)



 

Χάσαμε την ποίηση παλεύοντας για τα αυτονόητα. Παλεύοντας με τις συντεχνίες, παλεύοντας με το κατεστημένο, που ό,που γη και πατρίς. Σε όποιο χώρο, σε όποιο τόπο, σε όποια ιδεολογία... Σαν από γίγαντες οι σκιές απλώνονται πάνω στα συντρίμμια που ποδοπατούν. Ό,τι καλό υπήρχε το διαλύουν εν ονόματι της αναμόρφωσης. Ποιας αναμόρφωσης; Ποιας αλλαγής; Ακόμα και τους νόμους τους ξαναβαπτίζουν. Τους γδέρνουν και τους κρεμούν στο τσιγκέλι του πανεπιστημιακού κατεστημένου. Μπερδεύουν τους νόμους σαν τράπουλα που ο καθένας την κόβει όπου συμφέρει. Μπερδέψανε την Πράξη με την Θεωρία. Μπερδέψανε την αισθητική με την ανυπαρξία. Μπερδέψανε το Θέατρο με τα πανεπιστήμια. Την Ποίηση και το Λόγο, με τα χρόνια σπουδών. Και φούσκωσαν τα χρόνια σπουδών και σαν λάβα ξεχύθηκαν να καλύψουν την Τέχνη. Οι Καλλιτεχνικές Σπουδές καλύπτονται από την τέφρα του Βεζούβιου που σαν αδηφάγο τέρας εξαφανίζει σιγά – σιγά ό,τι από την αρχαιότητα δημιουργήθηκε. Θέατρο και Μουσική και Ποίηση και Χορός... Που είναι η επιστήμες της ζωής, της έκφρασης, του σώματος, του νου, της φαντασίας, της σκέψης, της ψυχής, της έρευνας του ανθρώπου και της ύπαρξής του. Τα πανεπιστήμια ερευνούν και μελετούν και καταγράφουν τους Εκφραστές των φαινομένων αυτών. Τώρα επιζητούν να υποδυθούν τους Εκφραστές και χύνουν τη λάβα τους και πετρώνουν στο διάβα της τα μυαλά των ιθυνόντων. Και πρέπει να ευχαριστήσουμε που λίγος χώρος αφέθηκε να φυτρώσει και λίγο χορτάρι. Ακόμα...! Και ιδού ένα παράδειγμα για τις ακροάσεις του ΚΘΒΕ, και ποιους αναγνωρίζει ως επαγγελματίες ηθοποιούς. Και σ' αυτά συμφώνησε το ΣΕΗ που αποτυπώθηκαν στη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ΗΘΟΠΟΙΩΝ με το Κρατικό Θέατρο.
Επαγγελματίας ηθοποιός νοείται όποιος :
1. είναι απόφοιτος αναγνωρισμένης από το κράτος Δραματικής σχολής,
2. είναι απόφοιτος Πανεπιστημιακών τμημάτων Θεάτρου του κύκλου μαθημάτων υποκριτικής,
3. έχει πραγματοποιήσει τουλάχιστον 200 ημερομίσθια με την ειδικότητα του ηθοποιού.
Κι απλώνεται η λάβα και καλύπτει όλο και περισσότερο τον χώρο της εργασίας των ηθοποιών... Και σαν αντίληψη έρπει προκαλώντας χέρσα γη... Ακόμα και στα ΔΗΠΕΘΕ.
(Εργαστήρι Αρχαίου Δράματος στη Δωδώνη από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων: Το Εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί στην αρχαία Δωδώνη και στην πόλη των Ιωαννίνων. To «Θερινό Μαντείο» απευθύνεται σε νέους Έλληνες και ξένους ηθοποιούς και εν γένει καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών, αποφοίτους δραματικών σχολών και πανεπιστημιακών τμημάτων, κατεύθυνσης υποκριτικής και σκηνοθεσίας).
Στις 25/4 τρέχοντος στο ΥΠΠΕΘ εκφράστηκαν Σύμβουλοι του υπουργού, η κα. Μουτζούρογλου, με την νοοτροπία του πασαλείμματος, πως “πρέπει να διδάσκουν στην Εκπαίδευση μόνο οι απόφοιτοι των ΑΕΙ” και ο κ. Τσαφταρίδης, Μουσικός, ο στηρίζων και υποστηρίζων τα Μουσικά Σχολεία, όπου διδάσκουν εκπαιδευτικοί, εκτός των ΑΕΙ και από Ωδεία (ΤΕ16), και εμπειροτέχνες, που έχουν σπουδάσει, όχι τέσσερα χρόνια στα ΑΕΙ, αλλά 8-10 χρόνια στα Ωδεία, ή με εμπειρία στα όργανά τους, προτείνει ανερυθρίαστα να υποβιβαστεί η Καλλιτεχνική Εκπαίδευση Παραστατικών Τεχνών, ισοτιμώντας τα πτυχία τους με τα ΙΕΚ... Εύγε...!
Και για το Θέατρο, τί; Για τον Χορό, τί; Για τον Κινηματογράφο, τί; Δημιουργήθηκαν φυτώρια επαγγελματιών καλλιτεχνών στα πανεπιστήμια και δεν το ξέρουμε; Και η Ανώτατη Καλλιτεχνική Εκπαίδευση τί έγινε; Αυτό που χρόνια ζητά ο κόσμος της Τέχνης; Να ετοιμαζόμαστε για Πανελλήνιες, λοιπόν;
Τί κάνετε κ.κ. υπουργοί του ΥΠΠΟΑ και του ΥΠΠΕΘ; Διαλύετε την Τέχνη και την θυσιάζετε στα συμφέροντα;
Τινάξτε τη σκόνη από τα μάτια σας κ. Υπουργοί και δείτε καθαρά...
Ξεκαθαρίστε την ουσία της πραγματικότητας κι αναμορφώστε...
Αν είστε εσείς οι γκρεμιστές, να είστε εσείς κι οι χτίστες.

Φώτης Αρμένης


*Σημείωση - σχόλιο: Γνωρίζω, ας μου επιτραπεί το θάρρος της γνώμης μου, καλά το ζήτημα που θίγει ο καλος συνάδελφος ηθοποιός Φώτης Αρμένης. Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο "διάλογος" (αν υπήρξε διάλογος ποτέ, εξ ου και τα εισαγωγικά...) των ηθοποιών για το ζήτημα ποιοι θα διδάσκουν θέατρο στα σχολειά μας (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) με το Υπουργείο Παιδείας είναι εξ υπαρχής σε αδιέξοδο. Από την πλευρά του το Υπουργείο επιδιώκει πραγματικά "πασαλειμματικώ" τω τρόπω να κλείσει το ζήτημα επιδιώκοντας να δώσει τη δυνατότητα προσλήψεων και διορισμών αποκλειστικά στους πτυχιούχους των πανεπιστημακών τμημάτων των Θεατρικών Σπουδών, ήτοι στους θεατρολόγους γιατί τα περισσότερα πανεπιστημιακά τμήματα  θ ε α τ ρ ο λ ό γ ο υ ς  αποδίδουν στην κοινωνία, και από την άλλη οι ηθοποιοί ζητούν "αυτομάτως" τα πτυχία τους, πτυχία δραματικών (κρατικών και ιδιωτικών) σχολών να ισοτιμηθούν με αυτά των ΑΕΙ και έτσι να τους δίνουν τη δυνατότητα αυτομάτως να προσλαμβάνονται ως δάσκαλοι και καθηγητές θεατρικής αγωγής. Έτσι έχουμε μία "σύγκρουση δύο συντεχνιών", πτυχιούχων θεατρολόγων και πτυχιούχων ηθοποιών. Σ' αυτή τη "σύγκρουση", εννοείται, δεν συμμετέχουν συνάδελφοι ηθοποιοί που είναι και πτυχιούχοι των πανεπιστημιακών τμημάτων θεατρικών σπουδών. Γνωρίζω αρκετούς συναδέλφους-ηθοποιούς που διαθέτουν και τα δύο τυπικά προσόντα και που  εργάζονται ήδη σε σχολεία ως δάσκαλοι ή καθηγητές θεατρικής αγωγής ή της τέχνης του θεάτρου. 
   Ωστόσο ο στόχος του "αυτομάτου" διορισμού και των δύο αντιτιθέμενων και συγκρουόμενων κατηγοριών πτυχιούχων είναι, κατά τη γνώμη μου, και η προβληματική βάση του στόχου τους. Θεατρική αγωγή στα δημόσια σχολεία (γενικής και καλλιτεχνικής παιδείας) σημαίνει διδασκαλία υποκριτικής, αγωγής του λόγου, αυτοσχεδιαστικής δημιουργικής και σωματικής έκφρασης, και τέλος οργάνωσης θεατρικών γεγονότων (παραστάσεων, happenings, κλπ.). Άρα όποιος θα διδάξει θέατρο στα σχολεία πρέπει, αν μη τι άλλο, να κατέχει τη διδακτική του θεάτρου αλλά και την πρακτική του.
Μπορεί ένας θεατρολόγος να διδάξει υποκριτική; Μπορεί να διδάξει την προσέγγιση ενός ρόλου; Γνωρίζει μόνο με την θεωρητική του κατάρτιση να διδάξει τα "εργαλεία" με τα οποία συγκροτεί θα συγκροτήσει ο ηθοποιός-μαθητής έναν χαρακτήρα-ρόλο; Μπορεί να σκηνοθετήσει; Μόνο ο απόφοιτος τμήματος θεατρικών σπουδών με ειδικότητα την υποκριτική-σκηνοθεσία - και τέτοια ειδίκευση μόνο στο τμήμα θεατρικών σπουδών του ΑΠΘ προβλέπεται. Πώς, λοιπόν, ένας θεατρολόγος θα διδάξει την πρακτική του θεάτρου στα Καλλιτεχνικά Σχολεία που το αναλυτικό τους πρόγραμμα προβλέπει τη διδασκαλια αυτής της πρακτικής;
   Από την άλλη, είναι σίγουρο ότι ένας καλός ηθοποιός μπορεί να είναι  κ α ι  καλός δάσκαλος θεάτρου; Ικανός σκηνοθέτης; Η απάντηση: Όσο μπορεί να είναι σίγουρο ότι ένας καλός αθλητής μπορεί να είναι  κ α ι  καλός προπονητής του αθλήματός του! Ή ένας καλός ζωγράφος  κ α ι  καλός δάσκαλος της ζωγραφικής ή ένας καλός συγγραφέας ή ποιητής  κ α ι  καλός δάσκαλος δημιουργικής γραφής! Άρα μ' αυτήν την έννοια,  κ α ι  τα πτυχία των πανεπιστημιακών θεατρολογικών τμημάτων (εξαιρέσει της σχετικής ειδικότητας που παρέχει το ΑΠΘ), αλλά  κ α ι  τα πτυχία των δραματικών σχολών δεν συνιστούν επαρκείς τίτλους σπουδών για τη διδασκαλία της τέχνης του θεάτρου στα σχολεία μας. Αυτό το "κενό" θα μπορούσε να το καλύψει - όσο θα μπορούσε, βέβαια, να το καλύψει - μόνο ένας πρόσθετος χρόνος σπουδής και στις δύο κατηγορίες πτυχιούχων. Χρόνος κατά τον οποίο, αν μη τι άλλο, θα επιμορφώνονται και θα σπουδάζουν τη διδακτική του θεάτρου αλλά και την παιδαγωγική ψυχολογία που αντιστοιχεί στις διαφορετικές ηλικιακές κατηγορίες της εκπαίδευσης (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας). Στο τέλος αυτού του "επιμορφωτικού χρόνου" οι επιμορφωθέντες ας περνούν από μια εξεταστική διαδικασία μετά από την οποία θα τους αποδίδεται τίτλος σπουδών, αποδεικτικός της παιδαγωγικής και διδακτικής τους "επάρκειας". Εξεταστική διαδικασία την οποία θα μπορούσε να επιβλέπει το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΑΠΘ μιας και μόνο σ' εκείνο - για την ώρα -  υπάρχει ειδικότητα πρακτικής του θεάτρου (υποκριτικής και σκηνοθεσίας). Κι αυτή η προτεινόμενη "λύση" την βλέπω προσωρινή μέχρι την ίδρυση "Ακαδημίας Θεάτρου" (ή "Ακαδημίας Παραστατικών Τεχνών" που θα συμπεριλαμβάνει και την τέχνη του Χορού, της Σκηνογραφίας κλπ.) αναγκαίος θεσμός για να μπει επιτέλους  μια τάξη συνολικά και να σταματήσουν οι "συντεχνίες" να ψαρεύουν σε θολά νερά για τα οποία δεν φέρουν, αντικειμενικά, καμία ευθύνη. Είναι ευθύνη της Πολιτείας να ξεκαθαρίσει την χρόνια προβληματική κατάσταση που δεν τιμά τη χώρα που γέννησε την τέχνη του Θεάτρου.

                                                    Μεθόδιος Αργουμέντης
                                                     
                                                      και για την αντιγραφή
                                                    Μανώλης Γιούργος 

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

"Τίποτα μην κοιτάς από κοντά..." ποίημα του Αργύρη Χιόνη - "δανεισμένο" από τη φίλη στο fb Natassa Zouzoula (facebook, 26/4/2018),

.........................................................






Αργύρης Χιόνης (1943 - 2011)




 


Τίποτα μην κοιτάς από κοντά
Κι η πιο γερή αλήθεια έχει ρωγμές ψευτιάς
Κι η πιο λαμπρή αλήθεια έχει σκιές βλακείας
Τα νύχια του περιστεριού είναι αρπαχτικά
Ο ύπερος του ρόδου είναι μια κάμπια

Μείνε καλύτερα στο πέταγμα
Μείνε στο χρώμα και την κίνηση
Μείνε στη γενική αρμονία
Ποτέ σου μην κοιτάς από κοντά
Ό,τι κοντά σου θέλεις να κρατήσεις
Ακόμα και το πιο αγαπημένο πρόσωπο
Το πιο ωραίο έχει πόρους
Μπορεί να σου φανεί τοπίο σεληνιακό
Μπορεί να απομακρυνθεί πολύ αν πλησιάσεις

 

Αργύρης Χιόνης


Paintings: Georgia O'Keeffe




Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

RICHTER - Mendelssohn Variations Serieuses, Op. 54 (youtube, 30/8/2009)

............................................................


RICHTER - Mendelssohn Variations Serieuses, Op. 54

youtube, 30/8/2009 

 


"Το «καταματωμένο» πλεόνασμα του ΣΥΡΙΖΑ ως νέο success story." γράφει η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ (www.lifo.gr 25.4.2018)

...............................................................
 


Το «καταματωμένο» πλεόνασμα του ΣΥΡΙΖΑ ως νέο success story.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρήκε κάποιους άλλους τρόπους να παράγει πλεονάσματα από εκείνους του Αντώνη Σαμαρά. Η ίδια συνταγή είναι, αλλά την εκτελεί με μεγαλύτερο ζήλο. 











γράφει η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ www.lifo.gr 25.4.2018









Πως καταφέρνουν να πετύχουν εκεί που οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απέτυχαν, καυχήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας τη Δευτέρα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόμενος στην ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος που επέβαλαν οι δανειστές.
Και είναι αλήθεια ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν την αποφασιστικότητα που έδειξε η κυβέρνηση Τσίπρα από ένα σημείο και μετά, αποδεχόμενη τα πάντα.
Κατά τ' άλλα, στην ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας έμοιαζε να έχει αντιγράψει τον Αντώνη Σαμαρά του 2014. Σε πολλά σημεία θύμιζε αυτά που έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός όταν είχε πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα μετά από αρκετά χρόνια ύφεσης, πανηγύριζε για την πρόσβαση στις αγορές και εξήγγειλε και την έξοδο από τα μνημόνια.
Τότε, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας τον κατηγορούσε ότι το πλεόνασμα που πέτυχε ήταν «ματωμένο», γιατί βγήκε από τη λιτότητα, τις περικοπές δαπανών και τους δυσβάστακτους φόρους. Το χαρακτήριζε επιπλέον «σεσημασμένο», «πλεόνασμα απάτης» αλλά και «πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας και αίματος».


[Ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρήκε κάποιους άλλους τρόπους να παράγει πλεονάσματα από εκείνους του Αντώνη Σαμαρά. Η ίδια συνταγή είναι, αλλά την εκτελεί με μεγαλύτερο ζήλο. Γι' αυτό και το πλεόνασμα έφτασε σχεδόν 4% το 2017. Με πολλαπλάσια δυστυχία δηλαδή, τραγωδία και αίμα, σύμφωνα με όσα έλεγε και ο ίδιος. ]


Ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρήκε κάποιους άλλους τρόπους να παράγει πλεονάσματα από εκείνους του Αντώνη Σαμαρά. Η ίδια συνταγή είναι, αλλά την εκτελεί με μεγαλύτερο ζήλο.
Γι' αυτό και το πλεόνασμα έφτασε σχεδόν 4% το 2017. Με πολλαπλάσια δυστυχία δηλαδή, τραγωδία και αίμα, σύμφωνα με όσα έλεγε και ο ίδιος. Παρ' όλα αυτά, σήμερα είναι χαρούμενος για το αποτέλεσμα, παραβλέποντας το πώς αυτό επετεύχθη.
Με τον ίδιο τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας, που σήμερα παρουσιάζει ως μεγάλη επιτυχία την έξοδο στις αγορές, τον Απρίλιο του 2014, όταν η Ελλάδα δανείστηκε από τις αγορές μετά από τέσσερα χρόνια, έλεγε ότι «πυροβολούμε τα πόδια μας», γιατί έτσι «δεν προχωρούμε σε διαγραφή χρέους και αυτό είναι πολιτικό έγκλημα». Όσο για τον Γ. Σταθάκη, αυτός τότε καλούσε την κυβέρνηση «να μη βγει η χώρα στις αγορές».
Τα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα κάνουν πάρτι για τους λόγους που το 2014 κατήγγελλαν τον Αντώνη Σαμαρά. Παρομοίως και με την περίφημη «έξοδο από το μνημόνιο».
Σήμερα ο Τσίπρας επαναλαμβάνει όσα υποστήριζε ο Σαμαράς το 2014, ενώ εκείνος τότε έλεγε ότι από τα μνημόνια θα βγούμε, όταν θα καταργηθεί και ο τελευταίος μνημονιακός νόμος.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., τελικά, όχι μόνο δεν κατάργησε τους νόμους των προηγούμενων μνημονίων αλλά έφερε περίπου άλλους τόσους και συνεχίζει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάντως, είτε από άποψη είτε από αδυναμία, δεν ασκεί αντιπολίτευση επί της ουσίας. Αναλώνεται συνήθως στα δευτερεύοντα και για πολλά ουσιώδη δεν λέει κουβέντα ή περιορίζεται σε μια άσκηση αντιπολίτευσης σχεδόν διεκπεραιωτική.
Είναι γεγονός ότι η πολιτική μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η πλήρης αποδοχή της πολιτικής των δανειστών φέρνει εκ των πραγμάτων τη ΝΔ σε δύσκολη θέση. Και κάπως έτσι η ΝΔ ακολουθεί την τακτική του «ώριμου φρούτου», αντιμετωπίζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. σαν φρούτο που θα πέσει μόνο του. Κάτι που βολεύει και το Μαξίμου, αφού εκ των πραγμάτων αφήνει όλες τις πρωτοβουλίες σε αυτούς.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με το αναμφισβήτητο ταλέντο της στο (μικρο)κομματικό παιχνίδι, είναι πολύ πιο δραστήρια από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η επιδίωξή της για τις επόμενες εκλογές είναι, φυσικά, να μη βγει η ΝΔ πρώτη, αλλά και αν βγει, να μην έχει αυτοδυναμία.
Για τον λόγο αυτό ενθαρρύνουν κάθε δημιουργία κόμματος στα δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, από τον Αντώναρο και την Παπακώστα μέχρι τους Μπαλτάκο, Καρατζαφέρη και Φαήλο Κρανιδιώτη.
Την ίδια ώρα, προσπαθούν να προσεγγίσουν και να δελεάσουν στελέχη της αυτοδιοίκησης (και όχι μόνο), από τον Απόστολο Τζιτζικώστα μέχρι τον Κώστα Μπακογιάννη, προκειμένου να αποδυναμώσουν τη ΝΔ στο πλαίσιο του στρατηγικού τους στόχου.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι ακόμα και αν τα εκλογικά ποσοστά της υποχωρήσουν, θα καταφέρει να πρωταγωνιστεί και το επόμενο διάστημα, αν προσεταιριστεί το Κίνημα Αλλαγής, όπως επιδιώκει, και αποδυναμώσει τη ΝΔ, απομονώνοντάς την ταυτόχρονα, ώστε να μείνει χωρίς επιλογή στρατηγικού συμμάχου, αν χρειαστεί να συμπράξει.
Το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού, πάντως, που ζητούσαν από παλιά οι δανειστές, παραμένει, με ένθερμους υποστηρικτές μερικούς από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας ως τώρα δεν ήθελε ούτε να το ακούει, αλλά για μετά τις εκλογές, αν τις χάσει, το αφήνει ανοιχτό.

Τα ελληνοτουρκικά είναι ένας μπελάς που η κυβέρνηση Τσίπρα πολύ θα ήθελε να μην τον είχε. Η στάση του Μαξίμου εξαρχής ήταν υπέρ της πολιτικής κατευνασμού, αλλά πλέον την έχουν φτάσει στα όριά της και χωρίς αποτέλεσμα.
Εάν ήταν δυνατόν ‒και στον βαθμό που μπορούν, το κάνουν‒ θα έκρυβαν όλες τις τουρκικές προκλήσεις «κάτω από το χαλί». Αλλά αυτές πληθαίνουν πλέον καθημερινά και δεν είναι εύκολο.
Η γραμμή, ωστόσο, παραμένει η «υποβάθμιση» των τουρκικών προκλήσεων και όσα περιστατικά γίνονται να μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Σχετικά με το μικρότερου μεγέθους πρόβλημα του Σκοπιανού, αν οι Κοτζιάς και Ντιμιτρόφ καταλήξουν σε μια λύση και η συμφωνία έρθει στην ελληνική Βουλή προς ψήφιση, εκεί μπορεί να δημιουργηθεί πρόβλημα με τον Καμμένο, καθώς ο αρχηγός των ΑΝ.ΕΛ. θεωρεί ότι μόνη ελπίδα για να επιβιώσει πολιτικά το κόμμα του είναι να ταυτιστεί με τη μεγάλη συγκέντρωση που είχε γίνει για τη Μακεδονία, προσελκύοντας ψηφοφόρους από την «πατριωτική» δεξαμενή.
Ο Αλέξης Τσίπρας, το προηγούμενο διάστημα, όταν επιχειρούσε το επιθετικό φλερτ με την κεντροαριστερά, προσπάθησε, για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά και σκοπιμότητας, να αποστασιοποιηθεί από τον Πάνο Καμμένο, δίνοντας το σύνθημα για μια μίνι αποδόμησή του.
Μετά τα μηνύματα που του έστειλε όμως ο Καμμένος, καθώς και τη συζήτηση που έγινε μεταξύ τους διά ζώσης, ο Τσίπρας έκανε πίσω, φροντίζοντας να μαζέψει και τους υπόλοιπους. Άλλωστε, εκκρεμούν προμήθειες εξοπλιστικών πολλών εκατομμυρίων, τις οποίες θέλουν και οι δύο ηγεσίες, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. Πρόκειται για τις προμήθειες για τις οποίες κατήγγελλαν τους προηγούμενους ότι είναι άχρηστες και γίνονται μόνο για τις μίζες.

Σήμερα, το κλίμα που διαμορφώνεται από πολιτικούς και ΜΜΕ, μετά την αύξηση της προκλητικότητας του Ερντογάν, είναι ιδανικό για να καλλιεργηθεί η ανάγκη αγοράς εξοπλιστικών, κι ας πρόκειται για μια χώρα στην οποία η φτωχοποίηση του λαού συνεχίζει να εξαπλώνεται ανησυχητικά.
Το σκηνικό μοιάζει με αυτό που είχε στηθεί και μετά τα Ίμια και οδήγησε σε ξέφρενες προμήθειες εξοπλιστικών και αμέτρητες μίζες, τις οποίες ακόμα ψάχνουμε στην Ελβετία και αλλού.
Στις σημαντικές ειδήσεις της εβδομάδας, παρ' ότι δεν σχολιάστηκε ιδιαιτέρως, ήταν και η έκτακτη κυβερνητική συνεδρίαση για «μέτρα στήριξης του Τύπου».
Η απόφαση που πήρε η κυβέρνηση ήταν για 10 εκατομμύρια ευρώ που θα διατεθούν εντός του 2018 στον Τύπο και μερικά εκατομμύρια ακόμα που θα δοθούν στα διαδικτυακά μέσα, «προκειμένου να προβληθούν οι πολιτικές των υπουργείων»!
Κυβερνητική οικονομική στήριξη με αντάλλαγμα πολιτική υποστήριξη διά της κρατικής διαφήμισης; Αυτό φαίνεται ότι είναι το σχέδιο της κυβέρνησης και δεν μοιάζει να επιθυμεί κανείς τους να κρατήσει τα προσχήματα ή να είναι έστω διακριτικός.
Δύσκολοι καιροί για ανεξάρτητα ΜΜΕ και μεγάλος ο πειρασμός για την εξουσία να αφήσει τα μέσα ελεύθερα χωρίς να τα ελέγχει.