Nana Andaluza Duerme Mi Niña Jordi Savall Montserrat Figueras Lior Elmaleh Hespèrion XXI Jordi Savall ℗ 2011 Alia Vox (youtube)

 ...............................................................

Nana Andaluza Duerme Mi Niña

Jordi Savall Montserrat Figueras Lior Elmaleh Hespèrion XXI Jordi Savall ℗ 2011 Alia Vox

Τουριστικό Πρακτορείο "Το Εθνικό Θέατρο" έγραψε ο Γιάννης Η. Χάρης ("Εφημερίδα των Συντακτών" 30-31.1.2021)

 ..............................................................

Τουριστικό Πρακτορείο "Το Εθνικό Θέατρο"

έγραψε ο Γιάννης Η. Χάρης ("Εφημερίδα των Συντακτών" 30-31.1.2021)

⌦ Σήμερα η στήλη δημοσιεύει ένα ξένο κείμενο, ανεύρετο πέρα από το φέισμπουκ όπου αναρτήθηκε. Συντάκτριά του η άγνωστή μου Ακτίνα Σταθάκη. Θεατρολόγος, όπως διάβασα στο διαδίκτυο, με σπουδές και διδακτορικό στο Τορόντο, ιδρύτρια ενός φεστιβάλ στη Νέα Υόρκη για την προώθηση καλλιτεχνών από τη Μεσόγειο στην Αμερική, με την ονομασία Between the Seas, και τώρα δημιουργός του ανεξάρτητου χώρου πολιτισμού «1927» στην Κυψέλη.

Το κείμενο, με ημερομηνία 11 Ιανουαρίου, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά ευθύβολη κριτική στις προγραμματικές δηλώσεις του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου σχετικά με τους στόχους της Ερευνητικής Σκηνής, με την οποία αντικατέστησε την Πειραματική Σκηνή. Επειτα από περισσότερες από 15 μέρες, το κείμενο, με όποιον τρόπο κι αν το αναζήτησα στο γκουγκλ, παραμένει ανεύρετο, χαμένο δηλαδή στο παράλληλο σύμπαν του διαδικτύου, σε μια γωνιά του φέισμπουκ της συντάκτριάς του.

Ετσι, έπειτα από πολλή σκέψη, πήρα την ανορθόδοξη, από μιαν άποψη, απόφαση να το αναδημοσιεύσω αυτούσιο στη στήλη μου· σκέφτηκα δηλαδή ότι έπρεπε να δοθεί στο κείμενο αυτό άλλη μια ευκαιρία να υπάρξει και να διαβαστεί ευρύτερα: είναι γνωστό, οι λεγόμενες συστημικές εφημερίδες δεν θίγουν τα του συστήματος, ούτε όμως και οι επίσης λεγόμενες αντισυστημικές έχουν δώσει πολλά δείγματα κριτικής στον εκλεκτό της κυβέρνησης, που χαίρει μιας ιδιότυπης ασυλίας.

⌦ Το κείμενο της Ακτίνας Σταθάκη:

«Εχθές ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου κ. Δημήτρης Λιγνάδης εγκαινίασε τη λειτουργία της Ερευνητικής Σκηνής της οποίας αποκλειστική θεματική, κατά τα λεγόμενά του, θα είναι η μελέτη και παρουσίαση των κειμένων της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γραφής. Ολόκληρος ο πρόλογός του (διαθέσιμος εδώ: https://www.n-t.gr/el/research ) ήταν πολύ προβληματικός και αξίζει ενδελεχούς ανάλυσης, αλλά θα σταθώ σε αυτό που θεωρώ το πιο σοβαρό. Ως κεντρικό στόχο της Ερευνητικής Σκηνής ο κ. Λιγνάδης ανέφερε το “να γίνει η Ερευνητική Σκηνή πόλος έλξης ενός ευρύτερου διεθνούς κοινού που επιθυμεί να γνωρίσει την ελληνική αρχαιότητα και μέσα από τη θεατρική τέχνη. Με αυτόν τον τρόπο αξιοποιείται το μέχρι σήμερα αναξιοποίητο κεφάλαιο του τουριστικού ενδιαφέροντος, μέσω της παροχής μιας ψυχαγωγικής-επιμορφωτικής υπηρεσίας που μπορεί να λειτουργεί τόσο αυτοτελώς όσο και συμπληρωματικά στις συνήθεις πολιτιστικές δράσεις του τουρισμού, όπως οι επισκέψεις σε αρχαιολογικά μουσεία, σε αρχαιολογικούς τόπους κ.α.”

»Αν η παράγραφος αυτή βρισκόταν σε κείμενο πρότασης ταξιδιωτικού πρακτορείου προς το ΥΠΠΟΑ, θα ήταν ίσως ανεκτή, αλλά ως όραμα καλλιτεχνικού διευθυντή του πρώτου θεάτρου της χώρας είναι αφενός λίγη, αφετέρου επικίνδυνη. Παρακάμπτω την εγγενή αντίφαση μεταξύ έρευνας και τουριστικού packaging, αλλά και το ότι, ως ηθική στάση απέναντι στα χειμαζόμενα επαγγέλματα των εργαζομένων του πολιτισμού, η κατάταξή τους σε παρόχους “ψυχαγωγικής-επιμορφωτικής υπηρεσίας” είναι βαθύτατα προσβλητική. Το πιο ανησυχητικό, κατά τη γνώμη μου, είναι η ανερυθρίαστη και καταφανής ευθυγράμμιση με την κυβερνητική “στρατηγική” για το τουριστικό branding της χώρας μέσω της “αξιοποίησης” της πολιτιστικής κληρονομιάς (βλέπε νέα μουσειακή πολιτική, δανεισμός αρχαιοτήτων κ.ά.) στης οποίας την υπηρεσία το Εθνικό Θέατρο, διά στόματος Λιγνάδη, τίθεται πρόθυμα και οικειοθελώς.

»Το ότι αυτό συνάδει με την όλη στάση του καλλιτεχνικού διευθυντή απέναντι στην κυβερνητική εξουσία δεν πρέπει να μας εμποδίσει από το να θυμίσουμε όσες φορές χρειαστεί ότι ο ρόλος ενός Εθνικού Θεάτρου δεν είναι να λειτουργεί ως παράρτημα υπουργικού γραφείου ούτε ως διαμεσολαβητής για την εφαρμογή της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής. Μέσα στο κλίμα του αυξανόμενου κρατικού ελέγχου και καταστολής και της διείσδυσης του κράτους σε όλους τους τομείς ελεύθερης έκφρασης (βλ. ΜΜΕ, Πανεπιστήμια), δε θέλει και πολύ να ξεχάσει κανείς ότι οι δημόσια χρηματοδοτούμενοι πολιτιστικοί φορείς οφείλουν να λειτουργούν ως αυτόνομα πεδία κριτικού λόγου και ελεύθερης έκφρασης και όχι ως κυβερνητικά όργανα. Αν κάνουμε τα στραβά μάτια στη μετάλλαξη που φαίνεται να συντελείται “ανεπαισθήτως” και στο θέατρο, θα φέρουμε ευθύνη για την περαιτέρω ιδιοποίηση του πολιτισμού από την πολιτική εξουσία, με όλους τους αποκλεισμούς που αυτή θα συνεπάγεται».

⌦ Προσυπογράφω έως το τελευταίο κόμμα, και πιστεύω να δικαιώθηκε τώρα στα μάτια του αναγνώστη η επιλογή μου.

Δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Θα άξιζε, είναι η αλήθεια, να σχολιαστεί και αλλιώς η γενικότερα προβληματική Διακήρυξη του κ. Λιγνάδη, και ιδίως τα χωλά ελληνικά της («τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραφής», οι «διαλεκτικές ομιλίες» και πλήθος άλλα), μόνο και μόνο για τον γνωστό, προκλητικό γλωσσαμυντορισμό και την άκριτη αρχαιολαγνεία του συντάκτη: θα αδικούσαμε όμως την οπτική και τον προσανατολισμό της κριτικής της κ. Σταθάκη.

Ισως μιαν άλλη φορά.

"Reflejo de Luna" - Paco de Lucía

 ...............................................................

"Reflejo de Luna" - Paco de Lucía (1947 - 2014)

"Canción para bañar la luna" Las Magdalenas (youtube)

 ...............................................................

"Canción para bañar la luna" Las Magdalenas

Las Magdalenas: Julieta Dorronsoro & Mery Vanborder. 

"Canción para bañar la luna" de María Walsh. 

Ya la Luna baja en camisón a bañarse en un charquito con jabón. 

Ya la Luna baja en tobogán revoleando su sombrilla de azafrán. 

Quien la pesque con una cañita de bambú, se la lleva a Siu Kiu. 

Ya la luna viene en palanquin a robar un crisantemo del jardín 

Ya la luna viene por allí su kimono dice no, no y ella sí. 

Quien la pesque con una cañita de bambú, se la lleva a Siu Kiu. 

Ya la luna baja muy feliz a empolvarse con azucar la nariz 

Ya la luna en puntas de pie en una tacita china toma té 

Quien la pesque con una cañita de bambú, se la lleva a Siu Kiu. 

Ya la luna vino y le dio tos por comer con dos palitos el arroz 

Ya la luna baja desde allá y por el charquito-quito nadará 

Quien la pesque con una cañita de bambú, se la lleva a Siu Kiu

"Με τον τρόπο του Κένεθ Κοκ" έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23-24.1.2021)

..............................................................

             Με τον τρόπο του Κένεθ Κοκ 

έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23-24.1.2021)

Και θα έρθει η ώρα εκείνη που δεν θα χρειάζεται να μιλάμε πια, γιατί όλα θα έχουνε ειπωθεί και αυτό θα μας γεμίζει εμπιστοσύνη.

Και θα κατηφορίσουμε τον δρόμο που τόσες φορές κατηφορίσαμε, μα πια είναι καινούργιος, διαρκώς πια και μόνιμα καινούργιος, και θα πιάσουμε όλα τα χέρια που έμειναν για τόσο καιρό ανέγγιχτα, γύρω μας τόσα πρόσωπα ορατά, απολύτως ορατά, τόσο που σύντομα θα δούμε πως όντως έχει ξημερώσει παρά τις αμφιβολίες και τους φόβους μας, και θα περιμένουμε το λεωφορείο με την ένταση που κάποιος περιμένει μια υπόσχεση να εκπληρωθεί και τα σώματα θα είναι και πάλι καινούργια, τόσο καινούργια, σχεδόν ορατά από το διάστημα, και τα παιδιά θα αναγκάζουν τους μεγάλους να φάνε τα λαχανικά τους, θα σταματήσουν να τους προσέχουν ή να τους αποφεύγουν, γιατί επιτέλους οι μεγάλοι θα μάθουν να σέβονται τα παιδιά και όχι να τα φθονούνε,

Και θα ανηφορίσουμε την Πατησίων που επιτέλους έγινε γέφυρα, μια γέφυρα που ενώνει το παρόν με το μέλλον, περνώντας πάνω από ένα παρελθόν που μας πλήγωσε αρκετά και οι τροχονόμοι θα μοιράζουν φύλλα δάφνης –σαν αυτά που μάσαγε η πυθία-, αλλά κανείς δεν θα τα δέχεται γιατί κανείς δεν πολυνοιάζεται να μαντέψει, και τότε αυτοί θα στέκουν μελαγχολικοί, το μόνο σώμα αστυνομίας που έμεινε σε αυτή την πόλη, αν και ακόμη και αυτοί δεν έχουν καμία δουλειά να κάνουν, γιατί ο δρόμος είναι ο ίδιος του ο νόμος και η μόνη μας υποχρέωση είναι να τον διασχίζουμε,

Και το τραγούδι θα είναι ο μόνος αποδεκτός τρόπος για να ξεχνάς, και τα θέατρα και πάλι θα είναι γεμάτα, με έργα αυστηρά καινούργια που γράφτηκαν πριν λίγα λεπτά, οι ποιητές θα ξεπροβάλλουν από τα κλουβιά του ζωολογικού κήπου (κάποιος άφησε τις πόρτες ξεκλείδωτες) και θα κάνουν παρέα αποκλειστικά με κωμικούς γιατί το γέλιο είναι η πραγματική ομοιοκαταληξία του κόσμου,

Και δεν θα συναντήσουμε κινήσεις βίας, διαχωρισμού ή επιβολής, όλα σήμερα είναι χειραψίες, αποδοχή των σωμάτων για αυτό που είναι, μια συμφωνία καλών προθέσεων και όταν πιάσει βροχή θα κρυφτούμε μαζί κάτω από την πλατεία Ομονοίας που αποφάσισε πως από εδώ και πέρα θα υπερίπταται (χωρίς προφανή λόγο), οι κάμπιες θα σταματήσουν να τρώνε τους περιπάτους μας και οι δήμαρχοι τα λεφτά μας και η στρατιωτική θητεία θα παραμείνει υποχρεωτική αλλά το μόνο σώμα του στρατού που δεν θα έχει καταργηθεί θα είναι η φιλαρμονική του μπάντα,

Και τα μάτια μας τότε θα είναι μεγάλα, ικανά να αγκαλιάσουν το κάθε τι σαν μόλις να βγήκε απ’ το κοχύλι του, θα είναι αρμυρές οι ώρες, όχι σαν λάθος μαγειρεμένο φαγητό, αλλά με την αρμύρα που αφήνει το καλοκαίρι στο σώμα,

Δεν θα υπάρχουν εδώ ναυάγια, έστω για μια μέρα, και ό,τι χάσαμε στη θάλασσα θα πέφτει και πάλι από τον ουρανό, και όλα τα παιδιά θα έχουν το όνομά μας γιατί η ζωή θα συνεχίζεται με τον πιο καταφατικό τρόπο αναπότρεπτα,

«Μέσα σε ένα ρόδι ένας γαλάζιος ουρανός» και μεις διαρκώς θα τα σπάμε στο έδαφος σαν να εγκαινιάζουμε κάθε φορά εκ νέου το βάδισμά μας, ναι αυτή είναι μια πόλη για να ζεις και κάθε πόρτα της είναι υποδοχή,

Αυτοί που κήρυξαν το μίσος κυβερνούν στα βουνά, εξόριστοι τώρα εκεί, αποτριχώνοντας το μαλλιαρό στήθος του λόγου τους, ναι, θα είναι μια όμορφη ημέρα σήμερα

Και όλα θα είναι ορατά, κάθε τι θα ακούγεται από μακριά, μα δεν θα υπάρχει θόρυβος, μόνο η ησυχία της αρμονίας, εκεί που το κάθε τι λέγεται τη στιγμή που πρέπει να ειπωθεί και η μουσική δεν θα είναι έμπνευση αλλά μια συλλογική χειρονομία, προϊόν μιας συλλογικής διάνοιας που δεν επιτελεί το υψηλό αλλά το αναγκαίο, γιατί κάθε άνθρωπος θα είναι η ανάγκη του,

Και θα έρθει η ώρα εκείνη που δεν θα χρειάζεται να μιλάμε πια, γιατί όλα θα έχουνε ειπωθεί και αυτό θα μας γεμίζει εμπιστοσύνη.

"Μ' έκανε ο Θεός μικρό" (στίχοι - μουσική - ερμηνεία Βασίλης Νικολαΐδης) (youtube - 2018)

 .............................................................

Μ' έκανε ο Θεός μικρό

στίχοι - μουσική - ερμηνεία Βασίλης Νικολαΐδης

Ρώτα την ξερολιθιά
ο σκόρπιός πού κατοικεί,
ψάξε μες στη νύχτα, ψάξε μες στη γη,
κάποιος που με ξέρει, άμα ξέρει θα σου πει.

Μ’ έκαν’ ο Θεός μικρό
κι άπιστο και Χριστιανό,
δούλο και αντάρτη, Φράγκο κι Ασιάτη,
άγκυρα, κατάρτι και πουλί θαλασσινό...
πλοίο, και πουλί θαλασσινό.

Μ’ έκανε πολεμιστή
κι άγιο κι εγωιστή,
πίσω απ’ τις κολόνες κρύβομαι αιώνες
να μην τις κουνάει σαν περνάει η ζωή.

(Παραλλαγή σ’ ένα παραδοσιακό Kυκλαδίτικο )

"Οι ξεβλαχευτές, ο σούβλακος και η καϊπιρίνια" έγραψε ο Γιάννης Η. Χάρης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23.1.2021)

 .............................................................

Οι ξεβλαχευτές, ο σούβλακος και η καϊπιρίνια

έγραψε ο Γιάννης Η. Χάρης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23.1.2021)

* «Πού το ’ξερε το Καματερό το καϊπιρίνια; / Πού ήξερε το Αιγάλεω το μοχίτο / Πού ήξερε το Κατσιπόδι το ιλουστρασιόν…» αναφωνεί ο Σταμάτης Κραουνάκης, στον απόηχο του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν στο Ντουμπάι με τις διάφορες σελέμπριτις, ανάμεσα στις οποίες και ο Πέτρος Κωστόπουλος, ξεβλαχευτής των Ελλήνων, κατά δήλωση δική του, πριν από δύο χρόνια.

Είχε γίνει ένα σχετικό γλέντι τότε, έγραψε ο Κραουνάκης ένα κείμενο να τον υποστηρίξει, που το ξανάδωσε τώρα στη δημοσιότητα, με τον νέο θόρυβο για τον ξεβλαχευτή, δηλώνοντας ακριβώς πως είναι παλιό κείμενο, «Απρίλιος του ’18», αλλά «μάλλον ον τάιμ».

Το κείμενο είναι στιχουργημένο και στο χαρακτηριστικό διαρροϊκό ύφος του συνθέτη, απαρτίζεται από 664 λέξεις («αυτός αποτελεί γλωσσικό συμβάν από μόνος του, χρειάζεται επιστημονική μελέτη» γέλασε μια φίλη μου), και θα βρείτε στο διαδίκτυο. Αναζητήστε το να το απολαύσετε, εδώ το ελάχιστο δυνατό δείγμα, πέρα από τους τρεις στίχους με τους οποίους ξεκίνησα:

«Γάμησες κι έδειρες / ήσουν θεός [...] / Αλλά τα βλέπεις τώρα / η φουστανέλα δεν ξεριζώνεται Πετράν μου / ο σούβλακος η σκορδαλιά και το γαμημένο ρακόμελο / η πιτυρίδα στο γιακά του Αρμάνι κατσικώθηκε από τους πασόκους υπουργούς που λουζόσαντε με ποτάσα Πετράρα μου / Ενώ τα παίρνανε τα έντυπα δεν τα διαβάζανε οι Κατινάρες δε μαθαίνανε ποιο σαμπού θα λουστούνε / Το ’πιανε οι βλαχάρες το ’πιανε [...]

»Πήρες την ξαδέρφη μου την ταγαρού και την έκαμες Κοκοσανέλα κι έμαθε και τον Αγγελο, και να φτιάχνει σούσια [...] / Είχες αρχίδια σε καμάρωνα. Τα ’δειξες κιόλαs θαρρώ. / Και τότε σε βρίζανε οι κομπλεξικοί κομμουνισταί [...] / Μας ξεβλάχεψες αλλά η βλαχιά τελικά είναι ανίκητη.

»Η πιο βαριά μου τσαντίλα είναι ότι κανείς από τους πρώτους ευεργετημένους σου στο ξεβλαχέφ δε σου παραστάθηκε την ώρα τη δύσκολη / Μάπες με υαλορουνικά / ευγενή ψιλογκεόπουλα / κυρίες βουπου τέως Δουργούτι Ανω Κάτω Κηφισιά κωλόπαιδα της μυκονιάτικης αστακομακαρονάδας / σε γράψανε, βγάλαν τη φουστανέλα / από τη σεντούκα τη φορέσανε με ρέημπα και τρέχουν στις Αράχωβες χωρίς εσένα. Πού πάτε ορέ ζαγάρια [...] αλλά ήρθε μια βλάχα απ’ το χωριό στην ξελογιάστρα Αθήνα / και με τούτα και με τ’ άλλα πήξαμε πια στον καρνάβαλο…»

(Ας σημειώσω πάντως ότι, μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα, ο Κραουνάκης, κάπως σαν αδέκαστη και ακριβοδίκαιη Ιστορία, αφιερώνει και 13 λέξεις επικριτικές για τον φίλο του: «Αλλά σ’ έφαγε η επιχειρηματικότητα φίλε / Εκεί και πούλησες φίλους και πρόδωσες κόσμο…»)

* Οταν κανείς μοιράζει χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, όπως παλιά οι κονκισταδόρες, για να τους αρπάξουν τη γη τους, ή όταν πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, είναι απλούστατα απατεώνας – μικρός ή μεγάλος, ας πούμε αδιάφορο. Εκτός βέβαια κι αν πιστεύει πως τα φύκια του είναι όντως μεταξωτές κορδέλες, και τέτοιες σπεύδουν να προμηθευτούν οι αγοραστές. Και τέλος έρχεται ο τρίτος που απ’ τη μια ελεεινολογεί τους αφελείς (βλάχους) αγοραστές, απ’ την άλλη συμφωνεί πως όντως πρόκειται για μεταξωτές κορδέλες, οπότε ή απατεώνας είναι κι αυτός σαν τον πωλητή ή εξίσου αφελής (βλάχος) με τον αγοραστή.

Το σχήμα εμφανίζεται περίπλοκο, με ακόμα πιο περίπλοκη τη λογική του, αν όντως υπάρχει. Ας δοκιμάσουμε:

Ο Κωστόπουλος δηλώνει πως ξεβλάχεψε τους Ελληνες, τους έμαθε δηλαδή την Ευρώπη.

Ο Κραουνάκης συμφωνεί πως ο Κωστόπουλος ξεβλάχεψε τους Ελληνες, τουλάχιστον πως «πάλεψε με ιδρώτα και κόπο / με στιλ και ανωτερότητα». Ομως, το πιο σημαντικό, συμφωνεί με τον Κωστόπουλο πως οι Ελληνες είναι βλάχοι και βλαχάρες: από Καματερό, Αιγάλεω, Κατσιπόδι, Δουργούτι, με φουστανέλα, σούβλακο και πιτυρίδα.

Πώς τους ξεβλάχεψε λοιπόν τους βλάχους, ή πώς προσπάθησε να τους ξεβλαχέψει; Επιστράτευσε «φωτογράφους στιλατζήδες μανεκένες καλλιτέχνες / μακιγιέρες πιαρατζούδες μαλλιά εξτένσιονα», και άρχισε έτσι ο Ξεβλαχευτής να παράγει και να πουλάει αυτά που εγώ τουλάχιστον είπα φύκια, χάντρες και καθρεφτάκια. Κραουνακιστί: καϊπιρίνια, μοχίτο και ιλουστρασιόν, σαμπού για να λουστούνε οι Κατινάρες, σούσια και ρέημπα [=γυαλιά ρέιμπαν] κτλ.

Παρ’ όλα αυτά οι βλάχοι στην ουσία δεν ξεβλάχεψαν, κι αυτό είναι ο καημός που τρώει τον Κραουνάκη. Κι ας ήταν η συνταγή σωστή, οι καϊπιρίνιες δηλαδή, τα ιλουστρασιόν και τα ρέημπα. Αν όμως η συνταγή είναι σωστή, αν οι καϊπιρίνιες, τα ιλουστρασιόν και τα ρέημπα περνιούνται για αξίες υψηλές και άρα μέσα ξεβλαχευτικά, αυτός που επίσης τα αναγνωρίζει σαν αξίες και όχι φύκια, χάντρες, καθρεφτάκια, σημαίνει αυτομάτως ότι είναι εντέλει ο ίδιος βλάχος και καράβλαχος, καρνάβαλος, βλαχάρα, Κατινάρα – και ό,τι άλλο ίσως μου ξέφυγε εδώ.

Τυχόν άλλα συμπεράσματα, δικά σας. Η ταπεινή μου συμβουλή: μην παιδευτείτε άδικα με έννοιες περιττές έως άγνωστες στο εν λόγω κείμενο, αισθητική π.χ., ιδίως ρατσισμός, ακόμα ακόμα ήθος.

"Ο βιασμός και οι Ολυμπιακοί που πέφτουν και μας πλακώνουν" έγραψε ο Κωστής Παπαϊωάννου (www. lifo.gr, 21.1.2021)

 ...............................................................

Ο βιασμός και οι Ολυμπιακοί που πέφτουν και μας πλακώνουν

Το σαθρό οικοδόμημα των Ολυμπιακών του 2004 που στέγασε και επιστέγασε πολλή φαυλότητα και παθογένεια.

έγραψε ο Κωστής Παπαϊωάννου (www. lifo.gr, 21.1.2021)

Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ άνοιξε το καπάκι και ξεχύθηκε η δυσωδία: τοξική αρρενωπότητα, έμφυλη βία, εξουσία και υποταγή. Στον αθλητισμό, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στο ιατρείο. Να το παραδεχτούμε: εκατοντάδες, χιλιάδες, πολλές χιλιάδες περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα, είναι μια πραγματικότητα σεξουαλικού καταναγκασμού και εκφοβισμού.

Παντού οι σχέσεις εξουσίας, ιεραρχικής, ηλικιακής και έμφυλης, γεννάνε εξαρτήσεις και φόβο. Στον αθλητισμό αυτά γίνονται απόλυτα. Έχει να χάσει πολλά η ασκούμενη δικηγόρος, η πωλήτρια, η φοιτήτρια, η ασθενής. Η αθλήτρια νιώθει ότι θα χάσει τα πάντα, μια ζωή αφιερωμένη στο άθλημα. Ο αθλητισμός, η ιδιαίτερη σχέση με το σώμα, τον προπονητή, τον γιατρό, τον παράγοντα, γεννούν βαθιές, αποκλειστικές σχέσεις εξάρτησης και κυριαρχίας. Αυτές γεννούν τις απίθανες επιδόσεις.

 Σκέφτομαι, ειδικά σε χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων, πως οι καταγγελίες δεν φωτίζουν μόνο σχέσεις καταναγκασμού σε προπονητικά κέντρα και αθλητικές αποστολές, αλλά θυμίζουν ξανά το σαθρό οικοδόμημα των Ολυμπιακών του 2004 που στέγασε και επιστέγασε πολλή φαυλότητα και παθογένεια. Οι Ολυμπιακοί, σχεδόν 20 χρόνια τώρα, πέφτουν διαρκώς και μας πλακώνουν. Πολλοί αποφεύγουν να το θυμούνται, άλλωστε πρόκειται για κεντρική επιλογή που καθόρισε την πορεία, την εικόνα και την αυτοεικόνα της χώρας. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν ξεχνάμε. Πίσω από τη βιτρίνα της «στιβαρής Ελλάδας» χτίστηκε μια σαθρή κατασκευή.

Δεν ξεχνάμε τη βιομηχανία της ντόπας των Ιακώβου και Σία. Δεν ήξεραν οι πολιτικοί προϊστάμενοι του αθλητισμού ότι ήταν «πέτσινα» τα μετάλλια; Αλήθεια; Ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, με προεξάρχοντα τον κραταιό τότε δικομματισμό, χάιδεψε τα εθνικά μούσκουλα, τον άνεμο Κεντέρη και τη Θάνου. Το «ισχυρό DNA της φυλής» ήταν τα αναβολικά στις αποθήκες του Τζέκου. Δεν ξεχνιούνται οι χιλιάδες συμπατριώτες μας που φώναζαν στο στάδιο υπέρ του απατεώνα Έλληνα αθλητή και κατά των αντιπάλων. Ένα έθνος προσκυνούσε «σώβρακα και φανέλες». Και ήταν μαϊμού πολλά σώβρακα και φανέλες με εθνικά χρώματα.

Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν άνθρωποι που διαχειρίστηκαν εν λευκώ εκατομμύρια με την αυθαιρεσία πάνω στα σώματα και τις ζωές νέων αθλητών; Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν με τα 20χρονα κορίτσια εκείνοι που έμαθαν να νιώθουν άτρωτοι, αρσενικά μιας απόλυτης εξουσίας;

Μας πλακώνουν ακόμα σήμερα οι επιλογές του ισχυρού ΠΑΣΟΚ στον αθλητισμό. Μια πελατειακή αυτοκρατορία, προνομιακές σχέσεις με ομοσπονδίες, σκοτεινές επιχορηγήσεις σε σωματεία. Από κοντά και οι γαλάζιες επιλογές μετά, με πιο κεντρική την επιλογή Καραμανλή - Αλογοσκούφη να μη βγουν τα στοιχεία στο φως. Μια συνωμοσία σιωπής για το ότι κάθε Έλληνας φορολογούμενος πλήρωσε 11 φορές πάνω από τον Αυστραλό στο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων.

Όταν έγιναν αντιληπτές οι καθυστερήσεις στην προετοιμασία, ανατέθηκε στην κ. Αγγελοπούλου, εθνική ιέρεια και τοτέμ για κάθε νόσο και κάθε μεγαλομανία μας, η πάση θυσία ολοκλήρωση των έργων. Αποτέλεσμα; Το C4I των 260 εκατομμυρίων που δεν δούλεψε ποτέ.

Οι Ολυμπιακοί της μεγάλης Ελλάδας με κόστος έξι και επτά φορές πάνω απ' όσο είχε προϋπολογιστεί. Πλήρη στοιχεία δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ. Ξένα δημοσιεύματα μίλησαν για κόστος 15-20 δισ. Μετριοπαθέστερη η Standard & Poor's, ανέβασε το κόστος των έργων στα 11,27 δισ., 6% του ΑΕΠ. Το δικό μας ναυάγιο έγινε το κύριο επιχείρημα όσων χωρών αρνήθηκαν να αναλάβουν αγώνες έκτοτε. Η επιτροπή που ανέλαβε να ελέγξει την οικονομική διαχείριση της οργανωτικής επιτροπής «Αθήνα 2004» βρήκε ανεξέλεγκτη σπατάλη δημοσίου χρήματος, απευθείας αναθέσεις προμηθειών εκατομμυρίων, αδιαφανείς διαδικασίες, υπέρογκες δαπάνες. Υπήρξε εισαγγελική παρέμβαση το 2012.

Όταν σκεφτόμαστε τους Ολυμπιακούς, δεν θυμόμαστε μόνο το σφιχτό χαμόγελο του Σημίτη και τις μούτες του Καραμανλή στο Στάδιο. Το «Efkaristoume Atina, efkaristoume Ellada» προϋπέθετε μια γιγαντιαία επιχείρηση δημιουργίας συναίνεσης. Όσοι εξέφρασαν επιφυλάξεις θεωρήθηκαν «αντεθνικά στοιχεία» ή απλώς γραφικοί. Δεν ακούστηκε τίποτα στον δημόσιο διάλογο για οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις των Ολυμπιακών. Το τόλμημα απαιτούσε «εθνική ομοψυχία», να πάρει φόρα η χώρα και να σκάσει στον τοίχο με το κεφάλι.

Αυτό το mega project χωρίς οικονομικό ταβάνι καταρρέει πάνω μας. Διαρκώς. Όπως καταρρέουν οι αθλητικές εγκαταστάσεις, που πρότειναν κάποιοι να γίνουν λυόμενες, αλλά, όχι, έπρεπε να γίνουν μόνιμες. Για να σαπίζουν πάντα τα βαλτόνερα γύρω από τα στάδια. Οι αγώνες έφτιαξαν καριέρες, ήταν mega μπίζνα. Κάποιους τους έκαναν ισόβιους υπουργούς Δημόσιας Τάξης, άλλους ισόβιους αθλητικούς παράγοντες, άλλους Αθάνατους, μοίρασαν χρήμα στα μίντια, πολύ χρήμα, μυστικά κονδύλια σε δημοσιογράφους, έχτισαν γραφεία Τύπου, μεσάζοντες, εταιρείες συμβούλων, μαγαζιά βιτρίνες. Με τους Αγώνες «κύλησε η φάση» για χρόνια.

Μα ο καταγγελλόμενος βιασμός συνέβη πριν από το 2004, θα πει κάποιος. Τι σχέση έχουν αυτά με την Μπεκατώρου; Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν οι ισόβιες ηγεσίες με εκφοβισμό και αδιαφάνεια; Πώς φτιάχτηκε το μαγαζί του 2004, αν όχι με σχέσεις συνενοχής, με ατιμωρησία, με ομερτά;

 Δεν ξέρουμε πού οδηγεί η συναλλαγή; Δεν ξέρουμε ότι τα ιλιγγιώδη ποσά χτίζουν μη λογοδοσία και ασυδοσία των παραγόντων; Δεν ξέρουμε ότι το πάρτι των Αγώνων χρειαζόταν εταίρους, συναλλαγή μεταξύ κεντρικού προσωπικού, αθλητικών ηγεσιών και ιδιωτικού τομέα; Άρα συνενοχή, κλειστές διαδικασίες, ηγεσίες 20 και 30 ετών, εξοβελισμό και εξόντωση των ανεπιθύμητων.  

Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν άνθρωποι που διαχειρίστηκαν εν λευκώ εκατομμύρια με την αυθαιρεσία πάνω στα σώματα και τις ζωές νέων αθλητών; Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν με τα 20χρονα κορίτσια εκείνοι που έμαθαν να νιώθουν άτρωτοι, αρσενικά μιας απόλυτης εξουσίας;

Αυτή η επιχείρηση σκέπασε το απαίσιο πρόσωπό της με την –όντως υπέροχη‒ φορεσιά της τελετής έναρξης. Αυτό το πρόσωπο φανερώνεται πάλι τώρα. Το ξέραμε όλοι και κάποιοι πιο καλά. Γι' αυτό γελάω όταν διαβάζω για την αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας να διαλευκάνει το σκάνδαλο. Γελάω μέχρι δακρύων

 

Δύο άρθρα για τον ΣΥΡΙΖΑ ("ΣΥΡΙΖΑ, τάσεις και ρεύματα, αλλαγή σελίδας;" & "Να βρούμε κάτι... αριστερό" ("Εφημερίδα των Συντακτών", 21.1.2021)

...............................................................

ΣΥΡΙΖΑ, τάσεις και ρεύματα, αλλαγή σελίδας;

γράφει ο Γιάννης Θανασέκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 21.1.2021)

Τελευταία είχαμε τη δημόσια παρουσίαση των θέσεων που εκφράζουν οι τάσεις/ρεύματα ΡΕΝΕ και ΟΜΠΡΕΛΑ στο πλαίσιο των προσυνεδριακών συζητήσεων του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. –με τη συνεισφορά και άλλων κινήσεων που συγκλίνουν, αν και με διαφορετικούς τρόπους, προς τους δυο αυτούς πόλους (Αριστερό Δίκτυο, «προεδρικοί», Γέφυρα, Κίνηση Μελών…). Συνωστισμός τάσεων; Καθόλου! Η ύπαρξη τάσεων είναι καταστατικά θεμιτή και απαραίτητη για τον εμπλουτισμό του κόμματος – ειδικά σε τούτη την περίοδο. Γνωρίζουμε ότι πολλοί, από κάποια sites, όπως «anoixta» και μισόκλειστα «parathyra», παροτρύνουν ευθέως τον «Αρχηγό» να αρχίσει να κόβει κεφάλια για να αποτραπεί η δήθεν επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο 3%. Είναι οι αντι-ΣΥΡΙΖΑ «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ (δανείζομαι την έκφραση από τον Κύρκο Δοξιάδη).

Προστέθηκε πρόσφατα και μια τρίτη Συμβολή που υπογράφουν οι Αντώνης Λιάκος, Νίκος Μπίστης, Σπύρος Δανέλης και Παναγιώτης Παναγιώτου – μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. (Βλέπε «Αυγή», 12/1/21). Θα ήθελα να τη σχολιάσω σύντομα κάνοντας μια μικρή ιστορική ανασκόπηση.

Η ανασυγκρότηση των κομμάτων της Αριστεράς (και όχι μόνο) είναι ένα φυσικό φαινόμενο, ιδιαίτερα δε όταν αντιμετωπίζουν μεγάλες δοκιμασίες στα καθ’ ημάς: διασπάσεις, κυβερνητική θητεία με τους γνωστούς επώδυνους συμβιβασμούς και εκλογικές (σχετικές) ήττες του 2019. Αν και υπέβοσκε από καιρό, το εγχείρημα της Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε, όπως ήταν φυσικό, κατά το τέλος της δεύτερης διακυβερνητικής θητείας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛΛ., μετά τις παραιτήσεις βουλευτών. Ανακινήθηκε από ένα πολιτικό σχήμα ονομαζόμενο «Γέφυρα» με τον Αντώνη Λιάκο, τον Νίκο Μπίστη και προσωπικότητες προερχόμενες από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, αλλά και από άλλους πολιτικούς ορίζοντες – μια άλλη πτέρυγα του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ προσχώρησε όπως ξέρουμε στη Ν.Δ.. (βλέπε άρθρο του Αντώνη Λιάκου, «Γιατί η “Γέφυρα” και γιατί τώρα;» στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 18/3/2019).

Σε μια πρώτη φάση, με την κίνηση της «Γέφυρας», το θέμα της «Ανασυγκρότησης» σηματοδοτείται με τον όρο «Διεύρυνση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Σε μια δεύτερη φάση αποφασίζεται από την ηγεσία, χωρίς καμία διαβούλευση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, η ίδρυση Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης (ΚΕΑ) που σηματοδοτείται κάπως θολά στον δημόσιο λόγο ως «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, πάλι με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια τρίτη φάση, και πάλι με απόφαση εκ των άνω, η ονομασία που επιβλήθηκε είναι απλά και μόνο «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία». Στην πορεία δηλαδή χάσαμε τον «κορμό».

Αυτή η ιστορική ανασκόπηση επιβάλλεται διότι οι ονομασίες δηλώνουν πράγματα πέραν της ονομασίας αυτής καθ’ αυτής.

Ερχομαι στο συγκεκριμένο κείμενο. Είναι τόσο γενικό που μόνο μια εξειδικευμένη ανάλυσή του μπορεί να δώσει χώρο για μια αναλυτική κριτική – θα το αναλάβω αργότερα. Θα περιοριστώ προς το παρόν στις τελευταίες δέκα γραμμές του διότι ακριβώς είναι οι πιο συγκεκριμένες και συνθέτουν με πειστικό τρόπο το σύνολο του κειμένου και των προτάσεων που απορρέουν.

Για τους συντάκτες της τρίτης αυτής Συμβολής, η ανασυγκρότηση του «προοδευτικού πόλου» που μπορεί εν δυνάμει να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας, απαιτεί «ένα ποσοστό λήθης». Μας λένε: «χωρίς ένα ποσοστό λήθης δεν υπάρχει πολιτική συμμαχιών». Το ποσοστό «λήθης» αφορά ουσιαστικά τις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Ποια περίοδο του ΠΑΣΟΚ καλύπτει η απαιτούμενη λήθη; Την παπανδρεϊκή, τη σημιτική, τη βενιζελική, τη σημερινή του ΚΙΝ.ΑΛΛ., όλες μαζί η τμήματα αυτών; Το κείμενο δεν μας δίνει άμεσες απαντήσεις αλλά έμμεσες.

Λίγες γραμμές πιο κάτω οι συντάκτες γράφουν: «Σε αυτό το πλαίσιο και αυτή την προοπτική, η λογική των πραγμάτων και των αριθμών επιτάσσει στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. να γυρίσουν γρήγορα και αποφασιστικά σελίδα στις μεταξύ τους σχέσεις». Και κάτω από αυτό το πρίσμα, οι υπογράφοντες «δεσμεύονται να πάρουν όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ώστε να υλοποιηθεί η συγκρότηση του προοδευτικού πόλου που θα διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας» (τα πλάγια στοιχεία είναι δικά μου).

Επανέρχομαι στο θέμα των ονομασιών της «ανασυγκρότησης/διεύρυνσης». Είχαμε την ανασυγκρότηση «Γέφυρας» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, περάσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πάλι με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά χάσαμε τον κορμό και μείναμε με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.. Οι συντάκτες της Συμβολής κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα παραπάνω, αν ακολουθήσουμε τη λογική τους, δεν αποκλείεται να φτάσουμε και σε μια καινούργια ονομασία: Προοδευτική Συμμαχία-ΚΙΝ.ΑΛΛ.! Ποιο ΚΙΝ.ΑΛΛ.; Αντε να ξέρεις...

Το «ποσοστό λήθης» δεν απαιτείται μόνο από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ., να ξεχάσει δηλαδή τη συμπόρευσή του με τον νεοφιλελευθερισμό, απαιτείται επίσης και από τον ΣΥΡΙΖΑ, να ξεχάσει δηλαδή τις ταξικές, κινηματικές καταγωγές του, τους δρόμους και τις πλατείες, τα «παιδικά» του οράματα... Αυτά λένε και οι αντι-ΣΥΡΙΖΑ «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ.

* καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας, Βρυξέλλες

...................................................................................

Να βρούμε κάτι... αριστερό

γράφει ο Μάριος Διονέλλης ("Εφημερίδα των Συντακτών, 21.1.2020)

Αν οι εσωτερικές διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να καθορίσουν την πορεία που θα πάρει το κόμμα, το παιχνίδι είναι εξ αρχής χαμένο. Το δίλημμα «επιστροφή στις αρχές της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ή αφομοίωση στη Σοσιαλδημοκρατία» δεν είναι καν δίλημμα. Έχει απαντηθεί προ πολλού και η γραμμή του καραβιού δεν επιδέχεται διορθώσεις.

Ο κομματικός οργανισμός, που κάποτε μιλούσε για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, την Οικολογία, την απεξάρτηση από το πάρτι των εξοπλισμών, το ρίξιμο του φράχτη στον Εβρο, τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας και πολλά άλλα, έχει υποστεί μετάλλαξη ριζική και άκρως επιθετική. Δεν την ανακόπτει κανένα εμβόλιο και καμία… «ομπρέλα».

Μετά ήρθαν οι εξορύξεις στις θάλασσες και τα καζίνα σε ελεύθερους χώρους, μετά ήρθε η θετική ψήφος για τα Rafale και η μαξιμαλιστική θέση για τα 12 μίλια και στο Αιγαίο. Μετά ήρθαν οι «ανίδεοι» που υποστηρίζουν ακόμα το ρίξιμο του φράχτη και η συμφωνία με Ε.Ε. και Τουρκία για τις επαναπροωθήσεις. Μετά ήρθε η υπαναχώρηση στις βουλές του αρχιεπισκόπου και η Παναγιά η… γιάτρισσα.

Κατά μία έννοια το σημείωμα αυτό δεν είναι επικριτικό για τις στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακριβώς το αντίθετο. Το γεγονός ότι παραιτήθηκε από την προσπάθεια να αλλάξει μια κατά βάση συντηρητική κοινωνία και στρέφει όλη του την ενέργεια στο να της μοιάσει ολοταχώς, προφανώς αποτελεί (εκλογικά) άριστη τακτική. Μπορεί να ψηφιστεί άνετα και από απογοητευμένους δεξιούς και από αμετανόητους πασόκους.

Οι υπόλοιποι ας ψάξουν να βρουν κάτι… αριστερό.

«Η δημοκρατία δεν πρέπει να εκδικείται» ΣΥΡΙΖΑ: 15 στελέχη υπογράφουν κείμενο για τον Κουφοντίνα (www.lifo.gr, 20.1.2021)

 

ΣΥΡΙΖΑ: 15 στελέχη υπογράφουν κείμενο 

για τον Κουφοντίνα

«Η κυβέρνηση παραβιάζει τον νόμο που ψήφισε» 

«Η δημοκρατία δεν πρέπει να εκδικείται»

 

 www.lifo.gr, 20.1.2021

 

Δεκαπέντε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπογράφουν κείμενο για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, στο οποίο κατηγορούν την κυβέρνηση ότι προχώρησε σε κινήσεις και ενέργειες που παραβιάζουν τον νόμο που ψήφισε.  

Το σχόλιο, το οποίο υπογράφουν μεταξύ άλλων η Αννέτα Καβαδία, ο Γιώργος Κυρίτσης και ο Νίκος Μανιός, αναφέρει ότι με βάση το ΦΕΚ ο Δημήτρης Κουφοντίνας έπρεπε να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού και όχι Δομοκού.  

«Όμως, όταν η ζωή ενός ανθρώπου κινδυνεύει (λόγω της απεργίας πείνας και της επιβαρυμένης υγείας του), δεν μπαίνεις στη λογική "οφθαλμός αντί οφθαλμού", δεν παραπέμπεις στην πράξη, δεν ισοφαρίζεις τα αδικήματα, δεν εκδικείσαι. Δεν είναι αυτός ο ρόλος σου», συνεχίζει το κείμενο.

«Το κράτος δικαίου υπερασπίζεται το δίκαιο και εφαρμόζει το νόμο για κάθε κρατούμενο ανεξάρτητα αδικήματος. Οποιαδήποτε άλλη πρακτική ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για να γίνουν οι νόμοι κουρελόχαρτο, η νομιμότητα παρανομία και η δικαιοσύνη εκδίκηση», αναφέρει ακόμη το κείμενο που καταλήγει:  

«Η δημοκρατία, άλλωστε, δεν εκδικείται. Ή δεν πρέπει να εκδικείται...».

   Αναλυτικά το κείμενο και τα 15 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που το υπογράφουν   «Όταν ένας άνθρωπος συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται αμετάκλητα σε όποια ποινή αποφασίσει το δικαστήριο, η υπόθεση παίρνει τέλος. Ο καταδικασμένος, με όποιο αδίκημα, δεν ξαναδικάζεται. Στην περίπτωση όμως του Δημήτρη Κουφοντίνα, αλλά και σε μια σειρά άλλες, η κυβέρνηση λειτουργεί σαν ένα υπέρτατο, άτυπο ασφαλώς, δικαστήριο, το οποίο «διορθώνει» τα όποια δικαιωματικά... λάθη του κράτους δικαίου. «Δικάζει» εκ νέου και τιμωρεί εκ νέου, ακόμη και αν έχουν περάσει 19 ολόκληρα χρόνια. Ποινή πάνω στην ποινή, ως αιώνια εκδίκηση και τιμωρία....  

Η κυβέρνηση στη συγκεκριμένη περίπτωση προχώρησε σε κινήσεις και ενέργειες, που παραβιάζουν το νόμο, τον οποίο ψήφισε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που διαθέτει. Ο συγκεκριμένος κρατούμενος με βάση το ΦΕΚ έπρεπε να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού και όχι Δομοκό. Όμως, όταν η ζωή ενός ανθρώπου κινδυνεύει (λόγω της απεργίας πείνας και της επιβαρυμένης υγείας του), δεν μπαίνεις στη λογική «οφθαλμός αντί οφθαλμού», δεν παραπέμπεις στην πράξη, δεν ισοφαρίζεις τα αδικήματα, δεν εκδικείσαι. Δεν είναι αυτός ο ρόλος σου.  

Το κράτος δικαίου υπερασπίζεται το δίκαιο και εφαρμόζει το νόμο για κάθε κρατούμενο ανεξάρτητα αδικήματος. Οποιαδήποτε άλλη πρακτική ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για να γίνουν οι νόμοι κουρελόχαρτο, η νομιμότητα παρανομία και η δικαιοσύνη εκδίκηση.  

Η δημοκρατία, άλλωστε, δεν εκδικείται. Ή δεν πρέπει να εκδικείται...»

Δημήτρης Αρκούδης, δικηγόρος-μέλος ΚΣ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, Θεσσαλονίκη

Μαρία Γιαννακάκη, πρώην γενική γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Πέτρος Δαμιανός, εκπαιδευτικός-Διευθυντής Σχολείου Φυλακών Αυλώνα Αννέτα Καββαδία, δημοσιογράφος- μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ,

Μαρία Κανελλοπούλου, ηθοποιός-μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ

Παύλος Κλαυδιανός, πολιτικός κρατούμενος επί χούντας-μέλος ΣΦΕΑ Γιώργος Κυρίτσης, δημοσιογράφος-μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ

Πάνος Λάμπρου, μέλος ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ - υπεύθυνος του τομέα Δικαιωμάτων Νίκος Μανιός γιατρός-πολιτικός κρατούμενος επί χούντας - μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ

Γρηγόρης Μαρκέτος, γιατρός-μέλος του τομέα Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ, Πάτρα

Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, πολιτικός κατάδικος επί χούντας-μέλος ΣΦΕΑ

Άλκης Ρήγος, πανεπιστημιακός -μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ - μέλος ΣΦΕΑ

Μανώλης Σαρρής, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ

Νίκος Τσιγώνιας, μέλος τομέα Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ

Βίκυ Τσεφαλά, δικηγόρος- μέλος ΚΣ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

 

Πηγή: www.lifo.gr

"ΟΔΥΣΣΕΑΣ" από τον ποιητή, συγγραφέα και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 19.1.2021)

 ..............................................................

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

p

από τον ποιητή, συγγραφέα και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 19.1.2021)

Δεν θα φύγω ποτέ. Θα μείνω εδώ, στη χθαμαλή ποίηση της ζωής μου, στη χώρα μου. Σαν βασιλιάς που έζησε υπήκοος, σαν βασιλιάς που σύντομα θα ξεχαστεί. Πού να τραβιέμαι νιόπαντρος στο Σκάμανδρο, μ’ ένα κουτσούβελο κιόλας στην πλάτη…

Εκεί, θα μου ζητήσει ο Ποιητής πράγματα ξύλινα και κούφια να μηχανευτώ, θα με κρεμάσει από κοιλιές κριαριών, θα γίνω Κανένας.

Κι όλο με μάγισσες θα σμίγω έξω από χοιροστάσια, αθανασία θα μου δίνουνε να πιω από τη χούφτα τους, δεν θα ’χω ίσκιο. Όμως ο έρωτας δεν θέλει ανταλλάγματα. Εκτός κι αν είσαι επισμαλτωμένος μέσα κι έξω. Κι εγώ δεν είμαι. Οι προσφορές μου πρώτα εμένα εξαπατούν. 

Ούτε τη δόξα τη λιμπίστηκα. Μπαίνεις στον Άδη ζωντανός, σφάζεις αρνιά να σε ζυγώσουν οι ψυχές – ίδια ταλαιπωρία κι εκεί κάτω. Μα, πιο πολύ, η δόξα είναι θάλασσα. Σου τρώει τα μάτια η αρμύρα. Είναι σαν να κλαις ασταμάτητα. Ας την επωμισθεί ολόκληρη ο Πηλείδης Αχιλλεύς, χάρισμά του. Αυτός έχει μια φτέρνα, θα γλιτώσει. Ενώ εγώ θα κλαίω ασταμάτητα, μέχρι να μεταποιηθεί ο βίος μου σε έπος.

***

Θα τους ξεγελάσω σαν έρθουν να με πάρουν για την Τροία.

Θα φορέσω σκούφο μυτερό, θα ζέψω τα βόδια, θα σπείρω στα χωράφια μου αλάτι.

“Τρελός”, θα πουν. “Τρελός”.

Θα φύγουν όπως ήρθαν.

Τέσσερα "επιθετικά" ποιήματα του ποιητή και φίλου στο fb Γιάννη Υφαντή (facebook, 14.1.2021)

...............................................................

Γιάννης Υφαντής (γ.1949)

ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ

Παιδάκια των αστών
τί εύκολα που γίνεστε αριστεροί
τί εύκολα που γίνεστε
αναρχικοί
τί εύκολα κρατάτε για
την υστερνή
ένα φασίστα μέσα σας.
Παιδάκια των αστών εγώ κατάφερα
να ζω με τα προνόμια που σας δώσαν οι μπαμπάδες σας.
Τί τίμιο βίο εσείς παιδάκια των αστών,
μήτε παπάδες μήτε χωροφύλακες δεν βγάζει η κάστα σας
μόνο διανοούμενους και καλλιτέχνες κι επιστήμονες.
Τί προοδευτικά εσείς παιδάκια των αστών
τί ανωτέρου επιπέδου ατιμίες. Όμως
εγώ σας ξέρω. Ελάτε
ελάτε προς με τα κακόμοιρα
να σας χαϊδέψω λίγο τα κεφάλια σας
κ’ ύστερα να σας μπήξω μια κλωτσιά
στα πισινά.
Καθάρματα!

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΟΠΛΟΦΟΡΟΥΝ

Η κόλαση των ποιητών είναι η ασχήμια
γι’ αυτό
οι ποιητές
χρειάζεται
να οπλοφορούν.
Α τους υποκριτές
μιλούν για βία, βασανισμούς και καταπίεση κι εγκλήματα
και μήτε που υποψιάζονται
πόσο υποφέρει ένας ποιητής σαν ταξιδεύει
με υπεραστικό που διαθέτει κασετόφωνο.
Η κόλαση των ποιητών είναι η ασχήμια
γι’ αυτό
οι ποιητές
χρειάζεται
να οπλοφορούν.

ΣΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΤΟΥΣ

Στα περιοδικά τους δεν με βάζουν πια
κι όταν το κάνουν
είναι για να κρατήσουν τα προσχήματα.
Στα περιοδικά τους δεν με βάζουν πια.
Δεν είναι πως η ποίηση δεν διαβάζεται
δεν είναι πως δεν έχουν χώρο ή χρόνο
άλλα είναι:
Φοβούνται μην τους φύγουν οι γυναίκες τους·
φοβούνται που θα πουν οι γκόμενές τους
«Αυτός μαλάκα είναι ποιητής».

WEEK END 

Έκανε πειρατεία στο Ι.Χ. τους και σε λίγο
ενώ κρατούσε το πιστόλι και τους πρόσταζε
πού πρέπει να πηγαίνουν
αποκάλυψε
πως ήταν άγγελος.
«Μπορώ με θαύμα να σας δώσω αυτό που επιθυμείτε» είπε
«αυτά που πιο πολύ επιθυμείτε». Και του αράδιασαν
αυτά που επιθυμούσαν. Η κυρία
μια γούνα ακριβή. Ο κύριος
μια πόρσε αστραφτερή. Η κυρία
μπριλάντια από τον οίκο «Μαμωνάς». Ο κύριος
ένα σμήνος
αεροπλάνων. Και ο άγγελος
απογοητευμένος απ’ τις βάρβαρες
τις αστικές επιθυμίες τους είπε:
«Ακούστε κύριοι
για τέτοιες
κωλοτρυπίδες σαν και σας
δεν κάνω θαύματα». Και πήγαιναν
αυτοί στα μπρος καθίσματα κι ο άγγελος
στο πίσω κάθισμα κρατώντας το πιστόλι.

"Οι γυναίκες της Οδύσσειας" από τον φίλο στο fb Panos Dodis (facebook, 9.1.2021)

 .............................................................

             Οι γυναίκες της Οδύσσειας

από τον φίλο στο fb Panos Dodis (facebook, 9.1.2021)

Τις προάλλες έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση για την Οδύσσεια και τα σχόλια από κάτω. Τη διάβασα και τα διάβασα λίγο διαγώνια αλλά αυτό που μου έμεινε ήταν ότι σε κάποια φάση η συζήτηση ξέφυγε - σχεδόν αναμενόμενα – στις γυναίκες της Οδύσσειας κι αν υπάρχει σεξισμός στην παρουσίαση των γυναικείων ηρωίδων από τον Όμηρο.

Δεν ξέρω γιατί αυτό ήταν το μοναδικό που μου έμεινε από ολόκληρη τη συζήτηση, στην οποία δεν συμμετείχα, αλλά με ταλαιπωρούσε στην άκρη του μυαλού μου. Δεν θυμάμαι πολλά από την Οδύσσεια πια, σχεδόν τίποτα, αλλά ήταν ένα μαγικό ταξίδι μια μαγική περιπέτεια γεμάτη τέρατα θαύματα ωραίες κι επικίνδυνες γυναίκες πριν μεγαλώσω και καταλάβω ότι είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, ένα ταξίδι με αρχή και προορισμό, με ανοιχτά πανιά για το άγνωστο αλλά και νοσταλγία. Φυγή και επιστροφή.

Σήμερα είχα πολύ ελεύθερο χρόνο κι έψαξα τις γυναίκες της Οδύσσειας. Δεν έκατσα να διαβάσω όλο το Έπος, άνοιξα το google και βρήκα τα συνοπτικά βιογραφικά των έξι βασικών ηρωίδων στην ελληνική γουικιπήντια. Αυτές είναι η μητέρα του Αντίκλεια, η παραμάνα του η Ευρύκλεια, η πασίγνωστη Πηνελόπη, η Καλυψώ, η Κίρκη και η Ναυσικά. Δεν ασχολούμαι με την Αθηνά γιατί δεν θυμάμαι το ρόλο της, είπαμε να γκουγκλάρω αλλά δεν θα πάω και παραπέρα από τη δεύτερη σελίδα της αναζήτησης, και επίσης, είναι Θεά. Μπορεί να παίζει το ρόλο του πεπρωμένου, του από μηχανής θεού – τέλος πάντων δεν τη θεωρώ σημαντική.

Διαβάζοντας τα σύντομα βιογραφικά τους και το ρόλο τους στην Οδύσσεια άρχισα να βλέπω γνώριμα, διαχρονικά πρότυπα και μοτίβα, γυναίκες που συναντάμε στη ζωή μας και μας καθορίζουν και τις καθορίζουμε. Μας διαμορφώνουν και τις διαμορφώνουμε.

Δεν βρήκα ίχνος σεξισμού ή υποτίμησης του ρόλου, της φύσης τους και του χαρακτήρα τους ούτε από τον Όμηρο (απ’ όσο θυμάμαι) ούτε από τον Οδυσσέα. Τις αγάπησε όλες και κάτι έμαθε από αυτές. Νομίζω ότι δεν υπάρχει ίχνος σεξισμού στην Οδύσσεια ακόμη κι αν την διαβάσεις και τη δεις με το κριτικό μάτι του εικοστού πρώτου αιώνα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεπεράσεις τις προκαταλήψεις σου. Και αν είμαστε τυχεροί θα γνωρίσουμε στη ζωή μας και τις έξι αυτές γυναίκες.

Ας ξεκινήσουμε από την Αντίκλεια και την Ευρύκλεια. 

Η Αντίκλεια είναι η μητέρα του που πέθανε από τη στεναχώρια της από την πολυετή απουσία του γιού της και...

 ...η Ευρύκλεια είναι η γριά παραμάνα που τον μεγάλωσε και τον αναγνώρισε όταν επέστρεψε γέρος ταλαιπωρημένος και μεταμφιεσμένος στην Ιθάκη. Συμπληρώνουν και οι δύο το ρόλο της μητέρας και του ανθρώπου που μας μεγάλωσε και μας γνώρισε όταν είμαστε παιδιά. Αθώοι, άγραφοι πίνακες, γεμάτοι προοπτικές.

Ακολουθεί η Πηνελόπη με την οποία θα ασχοληθώ τελευταία γιατί είναι και η πιο "παρεξηγημένη" γυναίκα της Οδύσσειας.

Στη συνέχεια έχουμε την Καλυψώ, τον πρώτο μεγάλο έρωτα του Οδυσσέα που έμεινε μαζί της για το μεγαλύτερο διάστημα της περιπέτειάς του, χρόνια ολόκληρα. Για την ακρίβεια σύμφωνα με το βιογραφικό της ο Οδυσσέας ήταν ο μεγάλος της έρωτας και όχι το αντίστροφο. Ναι, την αγάπησε, έκαναν παιδιά μαζί πέρασαν πολύ ωραία αλλά η καρδιά του και το μυαλό του ήταν αλλού. Η Καλυψώ είτε το πήρε απόφαση είτε υπήρξε παρέμβαση της Αθηνάς, τον "άφησε να φύγει" που λέει και το τραγούδι γεμίζοντας και το καράβι του προμήθειες. Όλοι έχουμε γνωρίσει μια Καλυψώ που ήταν έρωτας αλλά δεν ήταν το «πεπρωμένο». Μια γυναίκα που σε αγαπάει σου προσφέρει τα πάντα αλλά, το ξέρεις, δεν μπορεί να σε κρατήσει. Παρόλα αυτά σε γεμίζει "δώρα" όταν έρχεται η ώρα να χωρίσετε. Σε έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Πάμε στην Κίρκη τη δεύτερη πιο παρεξηγημένη γυναίκα της Οδύσσειας. Η Κίρκη δεν είναι Καλυψώ. Δεν σε ερωτεύεται κεραυνοβόλα, έχει τους δικούς της θαυμαστές και "followers" που τους μετατρέπει από άγρια σε πειθήνια ζώα και γουρούνια όταν αυτοί είναι αγενείς. Είναι μια ανεξάρτητη γυναίκα – Νύφη και αυτή, θεϊκό αίμα κυλάει στις φλέβες της – και δεν σηκώνει μαλακίες. Ερωτεύεται τον Οδυσσέα και μην τα πολυλογούμε άλλος ένας χρόνος έρωτα και παιδιών μέχρι να τον πιάσει ο νόστος και να φύγει. Νομίζω ότι τον ερωτεύεται όταν αποδεικνύει ότι είναι ισότιμός της και ενδιαφέρων. Δεν κάνει καμία προσπάθεια, όπως η Καλυψώ, να τον μεταπείσει ή να τον κρατήσει. Ξέρει ότι δεν είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον και η ζωή συνεχίζεται.

Τελευταία συνάντηση πριν την επιστροφή στην Ιθάκη είναι η Ναυσικά. Το κορίτσι και η έφηβη γυναίκα. Δεν θυμάμαι αν υπάρχει σεξουαλική επαφή, δεν είναι απαραίτητη για το Μύθο αλλά κι εδώ το ερωτικό στοιχείο είναι εμφανές. Το κορίτσι η έφηβη γυναίκα που δεν φοβάται ούτε ντρέπεται τον γυμνό ώριμο και ταλαιπωρημένο άντρα Οδυσσέα που ξεπροβάλλει από το ποτάμι αλλά τον αποδέχεται, τον κοιτάει με ειλικρινές ενδιαφέρον τον ντύνει και τον αφήνει να διηγηθεί την ιστορία του. Και ο Οδυσσέας έχει την ανάγκη να πει την ιστορία του και η Ναυσικά – που δεν γνωρίζω τι ακολούθησε στη ζωή της και πώς χρησιμοποίησε τα μαθήματα ζωής του Οδυσσέα – είναι η ακροάτρια και η μαθήτρια που πάντα σε εκπλήσσει και σε ξανανιώνει.

Και ξαναγυρνάμε στην Πηνελόπη, όπως ξαναγύρισε ο Οδυσσέας.

Δεν νομίζω ότι είναι η πιστή σύζυγος που περιμένει υπομονετικά την επιστροφή του συζύγου, το βρίσκω πολύ απλοϊκό. Καταρχάς, σύμφωνα με το μύθο, για να την παντρευτεί ο Οδυσσέας έπρεπε να κερδίσει κάποιον αγώνα κάποιον άθλο για να γίνει γυναίκα του. Δεν είναι trophy wife η Πηνελόπη αλλά κόρη βασιλιάδων. Πρέπει να αγωνιστείς για να την κερδίσεις και προορισμένη να γίνει βασίλισσα.

Επίσης η Πηνελόπη δεν είναι απλώς μια υπομονετική σύζυγος. Είναι βασίλισσα και μητέρα. Είναι ηγέτης σε ένα βασίλειο που κινδυνεύει από Μνηστήρες κι έχει μια κληρονομιά να διαφυλάξει και να την περάσει στο γιο της τον Τηλέμαχο. Δεν έχει καμιά σημασία η "παρθενία της" ή η "ζώνη αγνότητας" κατά τη διάρκεια της απουσίας του Οδυσσέα, είναι το λιγότερο. Η Πηνελόπη είναι βασίλισσα ηγέτης και μαχήτρια. Παλεύει για την ίδια το βασίλειο της και το γιο της. Κι όταν ο Οδυσσέας επιστρέφει τον δέχεται και αν δεν κάνω λάθος γερνάνε και πεθαίνουν μαζί ευτυχισμένοι. Του παραδίδει την εξουσία; Ίσως αλλά θέλω να πιστεύω ότι συγκυβερνούν μαζί.

Η Πηνελόπη ίσως είναι η μοναδική ηρωίδα που χρειάζεται λίγο «ξεσκόνισμα» στην απεικόνισή της και στο ρόλο της στη ζωή. Αλλά σίγουρα δεν είναι θύμα ή υποτιμημένη. Πόσες τέτοιες γυναίκες δεν ξέρετε στη ζωή σας, χωρισμένες, χήρες, ανύπαντρες μητέρες που παλεύουν κάθε μέρα γιατί είναι βασίλισσες της ζωής τους;

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον πιστεύω ένα μοντέρνο ριμέικ της Οδύσσειας, ένα φρεσκάρισμα των ηρώων και των ηρωίδων όπως και η αλλαγή ρόλων. Είμαι σίγουρος ότι και στη ζωή των γυναικών υπάρχουν αντίστοιχα πρότυπα και μοτίβα αντρών που εμφανίζονται και σημαδεύουν τη ζωή τους.

Τόσο διαφορετικοί και τόσο όμοιοι.