..............................................................
Κική Δημουλά (1931 - 2020)
ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΜΙΑΙΟΥ
Από δω που αισθάνομαι δεν φαίνεται θάλασσα.
Όμως υπάρχει.
Ακούω προσαράξεις διαπιστώσεων
παφλασμούς κι εκτόπισμα καπνού που προκαλούν
στο πέρασμά τους μεγαθήρια αποκαΐδια.
Δεν φαίνεται καθόλου.
Τώρα αν λίγο μετακινηθώ από την άποψή μου
συρθώ στο γούπατο εκεί που ρεμβάζει η ολιγάρκεια
ίσως σε κάποιο άνοιγμα των συμπληγάδων χρόνων
κάποια γαλαζωπή ανατριχίλα του ελάχιστου
προφτάσει να φανεί.
Αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο.
Δεν φτάνει που είναι τόσο
κάθε φορά που καταπλέει και λιγότερο.
Πότε πως κέρασε καφέ κάποιο παλιό πελάτη
έδωσε κατιτί και στο παιδί που το μετέφερε
άλλοτε πως το δάγκωσε ένα όνειρο
και του 'λειπε ολόκληρο κομμάτι
χρώσταγε νοίκια μαζεμένα στην εμπιστοσύνη
ε, τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του.
Έτσι που το πάει μια μέρα δεν θα 'ρθει καθόλου.
Αυτό το καθόλου προγεύομαι τώρα
και δεν φαίνεται η θάλασσα.
ΒΙΑΖΟΜΑΙ
Απόγευμα.
Όλοι το λένε απόγευμα.
Τι χελώνα λέξη είναι αυτή. Βιάζομαι.
Απόγευμα. Αυτό δεν είναι χρονομέτρηση
είναι καθισιό και ξόμπλιασμα
πόσον ουρανό καταπάτησε μια χρυσαφιά γραμμή
ποιαν κοκκινομάλλα δύση εμνηστεύθη
ρομαντικό πορτοκαλί εν ολίγοις
ένας διασυρμός της ακριβολογίας
και τι καλοντυμένος με τι ωραίους τρόπους
ο εξωραϊσμός
καθόλου δεν του φαίνεται πως είναι ζητιάνος.
Όλοι το λένε απόγευμα.
Εγώ το λέω αποχωρίζομαι. Σκέτο.
Κατευθείαν. Δίχως νερό. Μια και κάτω
αδιάλυτο το καταπίνω το απερίφραστο.
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Τι εφιάλτης.
Όνειρο τάχα που μου είχε συστηθεί
παιδιόθεν ως εμπρηστής
εμφανίστηκε μπροστά μου πυροσβέστης.
Τα γνωστά παζάρια και οι περικοπές.
Κάτι ασυναρτησίες να κομπιάζει
κάτι εκνευριστικά αβλαβή χειροφιλήματα
μου μίλαγε και στον πληθυντικό
ξέρετε εγώ τρέφω για σας εκτίμηση
απεριόριστη χαίρομαι που σας βλέπω
πιστέψτε με ό,τι περνάει από το χέρι μου
όποτε χρειαστείτε σας βλέπω σαν μητέρα μου.
Και βέβαια να με βλέπει το χαμένο σαν μητέρα του.
Πόσες φορές το γέννησα εκεί που δεν υπήρχε.
Ούτε κι εγώ κατάφερα να πω αυτό που ήθελα.
Ούτε κι εγώ κατάφερα να πω αυτό που ήθελα.
Είναι μοναχοπαίδι του ανείπωτου
δεν το αποχωρίζεται ποτέ.
Κική Δημουλά (1931 - 2020)
ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΜΙΑΙΟΥ
Από δω που αισθάνομαι δεν φαίνεται θάλασσα.
Όμως υπάρχει.
Ακούω προσαράξεις διαπιστώσεων
παφλασμούς κι εκτόπισμα καπνού που προκαλούν
στο πέρασμά τους μεγαθήρια αποκαΐδια.
Δεν φαίνεται καθόλου.
Τώρα αν λίγο μετακινηθώ από την άποψή μου
συρθώ στο γούπατο εκεί που ρεμβάζει η ολιγάρκεια
ίσως σε κάποιο άνοιγμα των συμπληγάδων χρόνων
κάποια γαλαζωπή ανατριχίλα του ελάχιστου
προφτάσει να φανεί.
Αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο.
Δεν φτάνει που είναι τόσο
κάθε φορά που καταπλέει και λιγότερο.
Πότε πως κέρασε καφέ κάποιο παλιό πελάτη
έδωσε κατιτί και στο παιδί που το μετέφερε
άλλοτε πως το δάγκωσε ένα όνειρο
και του 'λειπε ολόκληρο κομμάτι
χρώσταγε νοίκια μαζεμένα στην εμπιστοσύνη
ε, τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του.
Έτσι που το πάει μια μέρα δεν θα 'ρθει καθόλου.
Αυτό το καθόλου προγεύομαι τώρα
και δεν φαίνεται η θάλασσα.
ΒΙΑΖΟΜΑΙ
Απόγευμα.
Όλοι το λένε απόγευμα.
Τι χελώνα λέξη είναι αυτή. Βιάζομαι.
Απόγευμα. Αυτό δεν είναι χρονομέτρηση
είναι καθισιό και ξόμπλιασμα
πόσον ουρανό καταπάτησε μια χρυσαφιά γραμμή
ποιαν κοκκινομάλλα δύση εμνηστεύθη
ρομαντικό πορτοκαλί εν ολίγοις
ένας διασυρμός της ακριβολογίας
και τι καλοντυμένος με τι ωραίους τρόπους
ο εξωραϊσμός
καθόλου δεν του φαίνεται πως είναι ζητιάνος.
Όλοι το λένε απόγευμα.
Εγώ το λέω αποχωρίζομαι. Σκέτο.
Κατευθείαν. Δίχως νερό. Μια και κάτω
αδιάλυτο το καταπίνω το απερίφραστο.
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Τι εφιάλτης.
Όνειρο τάχα που μου είχε συστηθεί
παιδιόθεν ως εμπρηστής
εμφανίστηκε μπροστά μου πυροσβέστης.
Τα γνωστά παζάρια και οι περικοπές.
Κάτι ασυναρτησίες να κομπιάζει
κάτι εκνευριστικά αβλαβή χειροφιλήματα
μου μίλαγε και στον πληθυντικό
ξέρετε εγώ τρέφω για σας εκτίμηση
απεριόριστη χαίρομαι που σας βλέπω
πιστέψτε με ό,τι περνάει από το χέρι μου
όποτε χρειαστείτε σας βλέπω σαν μητέρα μου.
Και βέβαια να με βλέπει το χαμένο σαν μητέρα του.
Πόσες φορές το γέννησα εκεί που δεν υπήρχε.
Ούτε κι εγώ κατάφερα να πω αυτό που ήθελα.
Ούτε κι εγώ κατάφερα να πω αυτό που ήθελα.
Είναι μοναχοπαίδι του ανείπωτου
δεν το αποχωρίζεται ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου