Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Δημοψήφισμα άλλης εποχής του Σ. Κούλογλου (01:11, 01 Νοε 2011 | tvxsteam tvxs.gr/node/74569)

...............................................................

Δημοψήφισμα άλλης εποχής 

του Σ. Κούλογλου

tvxs.gr/node/74569
 
Αν δεν είχε γίνει της.. μούτζας στις παρελάσεις, αν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ  κυκλοφορούσαν ελεύθερα και η χώρα δεν κατείχε το παγκόσμιο ρεκόρ σε γενικές απεργίες, αν δηλαδή δεν είχαν ψηφιστεί  διαδοχικά μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και νέα μνημόνια από μια κυβερνητική πλειοψηφία που είχε εκλεγεί με ένα τελείως διαφορετικό πρόγραμμα, αν με λίγα λόγια δεν είχε ξεσπάσει η μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες,  τότε η προκήρυξη του δημοψηφίσματος από τον Γ. Παπανδρέου θα εθεωρείτο μια επιτυχημένη κίνηση στην λεγόμενη «πολιτική σκακιέρα».
Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση θα μπορούσε πράγματι να εκμεταλλευθεί τις αντιφάσεις των αντιπάλων της, οι περισσότεροι από τους οποίους πολιτεύονται τόσο ανεύθυνα όσο εκείνη κυβερνά, να τους φέρει σε δύσκολη, αμήχανη θέση και να κερδίσει πόντους στο πολιτικό παιχνίδι. Κάτι δηλαδή ανάλογο με αυτό που έγινε πέρυσι τον Νοέμβριο στις δημοτικές εκλογές, όταν ο πρωθυπουργός απείλησε ότι θα κατέφευγε σε πρόωρες βουλευτικές αν έχανε τις  τοπικές, τις οποίες τελικά κατάφερε να κερδίσει.
Το πόπολο δεν μπορεί να κυβερνηθεί με τον τρόπο που κυβερνιόταν μέχρι τώρα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κυβερνηθεί από την σημερινή πλειοψηφία.  Ίσως δεν υπάρχει προηγούμενο κοινοβουλευτικών δημοκρατιών δυτικού τύπου, όπου οι κυβερνητικοί βουλευτές να μην μπορούν να πάνε όχι σε παρέλαση, αλλά ούτε σε ταβέρνα.
 Σε αυτές τις συνθήκες, η μόνη λύση  είναι  ή η παραίτηση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού και ο σχηματισμός μιας μεταβατικής  κυβέρνησης που θα πρέπει να πάει γρήγορα τη χώρα  σε εκλογές  ή ακόμη καλύτερα εκλογές εδώ και τώρα. Σίγουρα δεν θα έλυναν το πρόβλημα  της χώρας, πιθανώς να δυσκόλευαν τη σχέση της με το χρέος και τις Βρυξέλλες ή να οδηγούσαν σε ακυβερνησία- ασταθείς κυβερνήσεις, αλλά είναι η μόνη λύση που θα εκτόνωνε, προσωρινά τουλάχιστον, την κατάσταση.
Τώρα ο πρωθυπουργός βάζει σε δοκιμασία την συμφωνία της προηγούμενης εβδομάδας που καμαρώνει ότι κατάφερε να πετύχει. Μετατρέπει ένα θέμα, υποτίθεται εθνικό, σε πρόβλημα εσωτερικής πολιτικής και κομματικού ανταγωνισμού.  Σπρώχνει όλους αυτούς που απεχθάνονται την κυβερνητική πολιτική να ψηφίσουν εναντίον της συμφωνίας, ακόμη κι αν θεωρούν ότι ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να πετύχει η χώρα-με δεδομένο πάντα το σημείο που την έχει φτάσει η κυβέρνηση.
Στην ιστορία της χώρας μόνο ένα αντίστοιχο ιστορικό προηγούμενο υπάρχει: το δημοψήφισμα της χούντας το καλοκαίρι του 73, όταν ο Παπαδόπουλος έθεσε ουσιαστικά το πρόβλημα «Ή εγώ ή ο Βασιλιάς» ποντάροντας στα αντιβασιλικά αισθήματα του λαού και φυσικά στους μηχανισμούς τρομοκράτησης και νόθευσης της ψήφου που διέθετε.  Η σημερινή κυβέρνηση τέτοιους μηχανισμούς δεν διαθέτει. Και, σε κάθε περίπτωση,  ξέρουμε που το παλιό, ανάλογο εγχείρημα κατέληξε.

"Τα παιδιά που μουντζώνουν" του Ι.Κ. Πρετεντέρη (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011) ή "Η μούντζα" - μέρος β'.

............................................................

Τα παιδιά που μουντζώνουν

Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011


Ενα παιδί  που μουντζώνει τους επισήμους στις παρελάσεις λέει ελάχιστα πράγματα για το ίδιο το παιδί. Ακόμη λιγότερα λέει για τους επισήμους ή για την Πολιτεία που εκπροσωπούν.
 Αντιθέτως,  λέει πολλά για το σπίτι του παιδιού, τους γονείς του, το σχολείο του, τους δασκάλους του.
 Διότι  σίγουρα μουντζώνουν κι αυτοί. Και ακόμη πιο σίγουρα έχουν πείσει το παιδί ότι μεγαλώνει σε μια κοινωνία που αξίζει μόνο τη μούντζα του.
 Δεν θα πω  αν έχουν δίκιο ή άδικο –ο καθένας μπορεί να το δει όπως θέλει… Θα πω, όμως, ότι ανέλαβαν μια τεράστια ευθύνη: έβαλαν ένα παιδί να μισεί την Πολιτεία στην οποία ζει πριν ακόμη τη ζήσει. Για δικούς τους λόγους, πήραν όμηρο το παιδί απέναντι στην Πολιτεία.
 Δεν μπορώ  να γνωρίζω από πού άντλησαν αυτή την τόλμη ή αυτό το θράσος. Ποιος, δηλαδή, τους εκχώρησε το δικαίωμα να δηλητηριάσουν ένα παιδικό μυαλό επειδή συνέβη το δικό τους μυαλό να οργίζεται.
 Ούτε γνωρίζω  πού πήγε η ευθύνη του γονιού ή του εκπαιδευτικού απέναντι σε έναν έφηβο που παρελαύνει μοιράζοντας μούντζες.
 Ισως  οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους. Ενδεχομένως κουβαλούν βάσανα, πικρίες, παράπονα, ακόμη και εμμονές. Καμία αντίρρηση. Το ερώτημα είναι ποιος τους επέτρεψε να τα εκφράσουν ή να τα εμπορευτούν μέσω της ομηρείας τρίτων.
 Αυτή ακριβώς  είναι η ουσία των επεισοδίων της 28ης Οκτωβρίου. Οχι ότι εκατό ή διακόσιοι, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, εξέφρασαν τον θυμό τους ή τη διαμαρτυρία τους.
 Αλλά  ότι και ο θυμός και η διαμαρτυρία διατυπώθηκαν μέσα από την καπηλεία μιας επετείου, μιας σχολικής εκδήλωσης, όσων νεαρών μαθητών μετείχαν σε αυτή.
 Μετέτρεψαν  τη γιορτή σε πογκρόμ. Και μεταχειρίστηκαν τα παιδιά περίπου όπως η Χεζμπολάχ τους ομήρους της.
 Δεν περίμενα  φυσικά ότι άνθρωποι ικανοί να στήσουν ένα τέτοιο αποκρουστικό σκηνικό μπορούν να νοιαστούν για τα παιδιά – παρεμπιπτόντως, ουδόλως πιστεύω στον «αυθόρμητο χαρακτήρα της αγανάκτησης».
 Τους λέω  απλώς ότι – είτε το θέλουν είτε όχι – σπέρνουν ανέμους. Και όταν σπέρνεις ανέμους δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μη θερίσεις θύελλες.
 Διότι αυτά  τα παιδιά θα μεγαλώσουν. Θα αποδειχτούν ξένοι σε μια κοινωνία που μισούν πριν καν την περπατήσουν. Που τη μουντζώνουν πριν τη γνωρίσουν. Θα έχουν μοναδικό εφόδιο την πικρία και την κοινωνική μοχθηρότητα εκείνων που τα επέλεξαν για ομήρους.
 Και τότε,  αν τους έχει μείνει λίγο μυαλό και αν καταλάβουν πως πήραν τη ζωή τους λάθος, θα γυρίσουν να μουντζώσουν πρώτα εκείνους που τους έβαλαν προχθές να μουντζώνουν.

Σαν σήμερα έφυγε ο «μάγος» Federico Fellini (31 Οκτ 2011 | Καλλιόπη Αλαχούζου tvxs.gr)


...............................................................

Σαν σήμερα έφυγε ο «μάγος» Federico Fellini

tvxs.gr/node/29863
 
Σαν σήμερα, το 1993, άφησε την τελευταία του πνοή ο Federico Fellini, ένας από τους σπουδαιότερους Ιταλούς σκηνοθέτες κινηματογράφου, αφήνοντας πίσω του έργα όπως τα Amarcord (1976), Σατυρικόν (1971), La Dolce Vita (1962) και 8½ (1964). Κατά τη διάρκεια της ζωής του έλαβε, μεταξύ άλλων, τέσσερις φορές το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας ενώ λίγο πριν τον θάνατό του, το 1993, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε το Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.
Ο Federico Fellini ξεκίνησε καριέρα σκιτσογράφου προτού ακόμα τελειώσει το λύκειο, και έδειχνε μεγάλη αγάπη για την ανάγνωση κυρίως για τα κόμικς. Λάτρευε το τσίρκο, το κόσμο του οποίου γνώρισε από πιτσιρίκος από το Grand Guignol, το τσίρκο με τον Pierino τον Κλόουν , αλλά και μέσα από τον κινηματογράφο. Μια από τις αγαπημένες του ταινίες άλλωστε ήταν «Το Τσίρκο» του Charlie Chaplin. Σε ηλικία έξι ετών είδε την πρώτη του ταινία, «Maciste all’Inferno» του Guido Brignone, η οποία ήταν βασισμένη στην «Κόλαση» του Dante Alighieri και στην οποία θα κάνει αναφορές ολόκληρη τη ζωή του.
Σε ηλικία 19 ετών μετακόμισε στη Ρώμη όπου, μεταξύ άλλων, έγραφε σκετς για καλλιτέχνες του music hall. Εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ρώμης, για να ικανοποιήσει τους γονείς του, όμως σύμφωνα με τον βιογράφο του Hollis Alpert «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι παρακολούθησε ποτέ κάποιο μάθημα». Σύντομα έγινε μέλος της συντακτικής ομάδας του ισχυρού δεκαπενθήμερου χιουμοριστικού περιοδικού Marc’Aurelio, σημειώνοντας επιτυχία με την στήλη του «Θα ακούσετε αυτό που έχω να πω;». Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι και το 1942, ενώ ήρθε σε επαφή με συγγραφείς, μαφιόζους, σεναριογράφους κ.α., γνωριμίες που στο μέλλον θα συνεισφέραν στην καριέρα του στον κινηματογράφο.
Την εποχή που ο Μουσολίνι κήρυσσε τον πόλεμο κατά της Γαλλίας και της Αγγλίας, ο 20χρονος Federico ανακάλυπτε τα έργα του Φράντς Κάφκα, του Νικολάι Γκογκόλ, του John Steinbeck και του William Faulkner, παράλληλα με τις γαλλικές ταινίες των Marcel Carné, René Clair και Julien Duvivier. Το 1941 δημοσιεύει το 74 σελίδων βιβλιαράκι με τις Περιπέτειες του Pasqualino. Τον Νοέμβριο του 1942 ο Fellini εστάλη στην κατεχόμενη από τη φασιστική Ιταλία Λιβύη, για να εργαστεί πάνω στο σενάριο του I cavalieri del deserto, το οποίο σκηνοθετούσαν οι Osvaldo Valenti και Gino Talamo, κάτι που ο Fellini δέχτηκε πρόθυμα. Όταν η Τρίπολη βρέθηκε υπό πολιορκία, ξέφυγε με τους συνεργάτες του επιβιβαζόμενος σε γερμανικό στρατιωτικό αεροσκάφος με προορισμό τη Σικελία. Μετά την επιστροφή του, ξέρει πια ότι δεν θέλει πλέον να είναι απλά σεναριογράφος, αλλά ένας κινηματογραφιστής.
Το 1942, επίσης, γνωρίζεται με την ηθοποιό και ιδιαίτερα γνωστή στην μουσική κωμωδία Giulietta Masina, με την οποία παντρεύεται το 1943. Έζησαν μαζί για τα επόμενα 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του. Λίγους μήνες μετά το γάμο, η Giulietta έπεσε από μια σκάλα και ως αποτέλεσμα έχασε το έμβρυο που κυοφορούσε. Το 1944 γέννησε ένα γιο, τον Pierfederico, αλλά το βρέφος πέθανε μετά από τρεις μήνες από εγκεφαλίτιδα, μια τραγωδία που άφησε βαθιά σημάδια στο ζευγάρι. Η Masina χαρακτηρίστηκε «θηλυκός Σαρλό» μέσα από την Τζελσομίνα της στη «La Strada», την «Le notti di Cabiria» και αργότερα την «Giulietta degli spiriti».
Με τη λήξη του πολέμου ανοίγει με τον Enrico De Seta το μαγαζί «The Funny Face Shop» όπου πωλούσαν καρικατούρες αμερικανών στρατιωτών, για να επιβιώσουν στην μεταπολεμική περίοδο. O Fellini υπέγραφε τις καρικατούρες με το ψευδώνυμο Fellas. Ο γνωστός ήδη σκηνοθέτης Roberto Rossellini συνάντησε τον Fellini εκεί και του πρότεινε να συνεισφέρει στο σενάριο της ταινίας που ετοίμαζε. Το 1947, ο Fellini και ο Sergio Amidei έλαβαν την πρώτη τους υποψηφιότητα για το σενάριο του «Rome, Open City» του Roberto Rossellini. Το 1948 γνωρίστηκε με τον νεαρό ηθοποιό του θεάτρου, Marcello Mastroianni, ο οποιος έπαιζε εκείνη την εποχή μαζί με την σύζυγο του Fellini, Giulietta Masina. Συνεργάζεται με τον Rossellini και τον Alberto Lattuada. Το 1950 συνσκηνοθετεί με τον Lattuada την ταινία Luci del varietà, ενώ το 1952 βγαίνει η πρώτη ολοδική του σε σκηνοθεσία ταινία «Lo sceicco bianco».
Ακολούθησαν οι ταινίες: I vitelloni (1953), La strada (1954), Il bidone (1955), Le notti di Cabiria (1957), La dolce vita (1950), 8½ (1963), Giulietta degli spiriti (1965), Satyricon (1969), Roma (1972), Amarcord (1973), La città delle donne (1980), Ginger e Fred (1986), και άλλες ενώ έκανε και αρκετές παραγωγές για την τηλεόραση. Η τελευταία ταινία του ήταν η La voce della luna (1990), στην οποία ο πρωταγωνιστής Roberto Benigni συνομιλεί με το φεγγάρι.
«Tί είναι μια ταινία αρχικά; Μια υποψία, μια υπόθεση αφήγησης, σκιές ιδεών, ακαθόριστα συναισθήματα. Και όμως, σ' εκείνο το πρώτο ανεπαίσθητο άγγιγμα, η ταινία μοιάζει ήδη να είναι ο εαυτός της, ολοκληρωμένη ζωτική, πάναγνη. O πειρασμός να την αφήσεις έτσι, σ' αυτήν την άσπιλη διάσταση είναι πολύ μεγάλος. Ολα θα ήταν πιο απλά, και ποιος ξέρει, ίσως και πιο σωστά. Όμως όχι, η φιλοδοξία, η ανία, η κλίση, οι συμφωνίες, οι ρήτρες των συμβολαίων, σε υποχρεώνουν να τη γυρίσεις. Και να λοιπόν, η τελετουργία αρχίζει...» είπε ο ίδιος ο Federico Fellini.
Το 1993 ο μάγος του ιταλικού κινηματογράφου που μετέφερε το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης με έναν ονειρικό τρόπο, έφυγε από τη ζωή για να τον ακολουθήσει μετά από πέντε μήνες και η σύζυγός του, Giulietta Masina. Όταν, το 1980, ο σκηνοθέτης ρωτήθηκε ποια είναι η γνώμη του για το θάνατο, απάντησε ότι το μοιραίο γι' αυτόν είναι σαν μια ταινία στα σπάργανα και δεν τον φοβίζει.
Στην δε ερώτηση για το τι είναι μια ταινία, απάντησε: «Tί είναι μια ταινία αρχικά; Μια υποψία, μια υπόθεση αφήγησης, σκιές ιδεών, ακαθόριστα συναισθήματα. Και όμως, σ' εκείνο το πρώτο ανεπαίσθητο άγγιγμα, η ταινία μοιάζει ήδη να είναι ο εαυτός της, ολοκληρωμένη ζωτική, πάναγνη. O πειρασμός να την αφήσεις έτσι, σ' αυτήν την άσπιλη διάσταση είναι πολύ μεγάλος. Ολα θα ήταν πιο απλά, και ποιος ξέρει, ίσως και πιο σωστά. Όμως όχι, η φιλοδοξία, η ανία, η κλίση, οι συμφωνίες, οι ρήτρες των συμβολαίων, σε υποχρεώνουν να τη γυρίσεις. Και να λοιπόν, η τελετουργία αρχίζει...».
Το έργο του του χάρισε δεκάδες βραβεία σε ολόκληρο τον κόσμο, αφού εκτός από τα πέντε Όσκαρ, έχει λάβει και το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και για τρεις χρονιές τιμήθηκε με το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Βραβεία για τη συμμετοχή τους στα έργα τους έλαβαν και πολλοί από τους συνεργάτες του, μεταξύ των οποίων και οι Nino Rota, ο οποίος «έντυνε» μουσικά τα έργα του, Anna Magniani, Marcello Mastroianni κ.α. «Νομίζω πως η τηλεόραση έχει προδώσει το νόημα του δημοκρατικού λόγου, προσθέτοντας εικονικό χάος στη σύγχυση φωνών. Τι ρόλο έχει η σιωπή σε όλο αυτό το θόρυβο;» Federico Fellini

"Τα παιδιά κάτω στον κάμπο..." ("Ελευθεροτυπία", 31/10/2011) ή "Η μούντζα" - α' μέρος


.............................................................
.............................................................





















Η εφημερίδα σχολιάζει κάτω από τη φωτογραφία:
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ, αλλά όχι μοναδικό, το στιγμιότυπο σε μία από τις παρελάσεις για την επέτειο του ΟΧΙ. Η ακραία - όσο και συνειδητή - αντίδραση του νεαρού μπροστα στην εξέδρα των επισήμων (φωτ. από Λάρισα), μόνο προβληματισμό και αγωνία οφείλει να προκαλέσει σε κυβέρνηση και κόμματα, δασκάλους και γονείς, σε κα΄θε σκεπτόμενο άνθρωπο. Όταν οι αντιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική για το Μνημόνιο και το Μεσοπρόσθεσμο έχουν πάρει πλέον τη μορφή χιονοστιβάδας, παράδοξο θα ήταν να μην οργίζεται η σημερινή νεολαία, που όταν γεράσει, θα ξεπληρώνει ακόμη τρόικες και μνημόνια.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Πανό και συνθήματα στο Καραϊσκάκη και στο γήπεδο του Παναιτωλικού (enet.gr, 20:58 Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011)

..............................................................

Πανό και συνθήματα στο Καραϊσκάκη και στο γήπεδο του Παναιτωλικού

Και στο γήπεδο Καραϊσκάκη εκφράστηκε απόψε έντονα η δυσαρέσκεια του κόσμου για την κυβερνητική πολιτική. Κατά τη διάρκεια του αγώνα Ολυμπιακός-ΟΦΗ οι οπαδοί των “ερυθρολεύκων” ξέσπασαν με υβριστικά συνθήματα κατά του πρωθυπουργού και των πολιτικών, ενώ ανάρτησαν και τρία πανό. Και στο Αγρίνιο ανέβηκε πανό το απόγευμα, στον αγώνα Παναιτωλικός-Ξάνθη. 





Οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού στη θύρα 7 σήκωσαν ψηλά τρία πανό στο 12ο λεπτό. Τα κατέβασαν αμέσως, αλλά με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου τα ανάρτησαν κανονικά. Το β' ημίχρονο καθυστέρησε να ξεκινήσει για λίγα λεπτά, ο διαιτητής Σπύρος Σελίμος από τη Λακωνία ζήτησε να κατέβουν τα πανό, έγιναν οι σχετικές συστάσεις από τα μεγάφωνα, αλλά το ματς έγινε κανονικά χωρίς να τα αποσύρουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού.

Το περιεχόμενο των τριών πανό:


*Κανείς Βολευτής ξανά στο Καραϊσκάκη. Είστε ανεπιθύμητοι

*Αλήτες, Προδότες Πολιτικοί θα κάψουμε εσάς και τη βουλή
*50% κούρεμα κάντε σε κάνα γίδι από εμάς θα πάρετε ένα αρ....ι. 


Στο Αγρίνιο
 





Στο Αγρίνιο ο διαιτητής Βοσκάκης δεν διέκοψε ούτε λεπτό τον αγώνα Παναιτωλικού-Ξάνθης όταν οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας ανέβασαν δυο πανό στη θύρα 6. Το ένα έγραφε “Μπάτσοι παντού, δικαιοσύνη πουθενά” και το άλλο “Το δίκιο το έχουν ο λαός και οι εξεγερμένοι, όχι οι πολιτικοί και οι βολεμένοι”.
 ..............................................................
 Σχολιάζω: Πολλοί θα πουν (αν και ποιοι πολλοί, μόνο οι φιλοκυβερνητικοί) ότι η αντιπολίτευση χρησιμοποιεί (αν όχι τον χουλιγκανισμό) τον οπαδισμό για να "ανοίξει" και άλλα μέτωπα με την κυβέρνηση και για να καταδείξει ότι το αντικυβερνητικό μέτωπο παίρνει καθολικές διαστάσεις. Όμως εγώ θεωρώ πολύ ενδιαφέρον ακριβώς αυτό. Ότι η πολιτική "εισέρχεται" στον βρώμικο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και τουλάχιστον ο κόσμος που το "καταναλώνει" αρχίζει να λειτουργεί σαν ένα κομμάτι της κοινωνίας που "οφείλει" να είναι συνδεδεμένο μαζί της. Αν αυτήν την υποχρέωση την νιώθουν πράγματι οι οπαδοί και οι φίλαθλοι των ομάδων και δεν είναι καθοδηγημένοι, μόνο θετική προοπτική προοιωνίζεται η τελευταία εξέλιξη.   
 

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

"Από θρίαμβο σε θρίαμβο" Tου Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 28/10/2011)

..................................................................
 
Από θρίαμβο σε θρίαμβο

Tου Παντελη Μπουκαλα

Τα παιχνίδια της Ιστορίας: να πορευόμαστε από εθνική εορτή σε εθνική εορτή στην κατρακύλα μας, από την 25η Μαρτίου στην 28η Οκτωβρίου. Και τα παιχνίδια της πολιτικής, μιας πολιτικής που εξακολουθεί να ναρκισσεύεται παρότι ο καθρέφτης που της επιστρέφει το τσαλακωμένο είδωλό της έχει ήδη σπάσει σε χίλια κομμάτια: να πορευόμαστε από θρίαμβο σε θρίαμβο στην κατρακύλα μας αυτή, να βαδίζουμε από τη μια εθνική σωτηρία στην αμέσως επόμενη, για την οποία βεβαίως δεν θα υπήρχε κανένας λόγος αν η προηγούμενη άξιζε όντως το όνομά της. Διότι, όσο κι αν ζούμε σε πληθωριστικά χρόνια, δεν γίνεται να έχουμε σωθεί πέντε κι έξι φορές μέσα σε μόλις δύο χρόνια (χωρίς να υπολογίσουμε δηλαδή τις λίαν επιτυχείς σωστικές προσπάθειες επί Νέας Δημοκρατίας): μία φορά όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, Οκτώβριο του 2009, δεύτερη στις 25 Μαρτίου του 2010, όταν στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών αποφασίστηκε η «ενίσχυση» της Ελλάδας διά της υπαγωγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τρίτη με το Μνημόνιο, τέταρτη με το Μακροπρόθεσμο, πέμπτη στις 21 Ιουλίου, έκτη φορά τώρα, με το κούρεμα του 50% και ό,τι καταναγκαστικό το συνοδεύει.
Για να αξιολογήσει λοιπόν κάποιος το κούρεμα δεν έχει καμία ανάγκη ούτε να αντλήσει από τις δικές του προκαταλήψεις και σταθερές ούτε να προσφύγει στις ανακοινώσεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων (η ευρηματικότητα των οποίων δεν ξεπερνάει κατά πολύ την ευρηματικότητα των κυβερνητικών διθυράμβων) ή να μελετήσει τις συνήθως αντικρουόμενες ερμηνείες και βαθμολογήσεις των ειδικών. Αρκεί να κάνει το εξής απλό: Να πάρει όσα λένε ο πρωθυπουργός και ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών έπειτα από κάθε επεισόδιο αυτής της σωτήριας διετίας και να τα φέρει τα πάνω κάτω ή τα μέσα έξω. Για «μεγάλο επίτευγμα» δεν μιλάει τώρα ο κ. Παπανδρέου, πάντοτε συγκρατημένος; Θαυμάσια. Να τον πιστέψουμε. Οπως πιστέψαμε και αυτόν και τον κ. Βενιζέλο τον Ιούλιο, όταν μας διαβεβαίωναν ότι πρώτον θριαμβεύσαμε, δεύτερον δεν θα χρειαστεί κανένα νέο μέτρο, ούτε βαρύ ούτε καν ελαφρύ, τρίτον οι ελληνικές τράπεζες είναι οι καλύτερα εξασφαλισμένως παγκοσμίως και πρέπει κάτι να κάνουμε για να μην τις ματιάσουν, τέταρτον... Τέταρτον, δεν πέρασε καν μήνας για να φανεί ότι το πακέτο των νέων εξοντωτικών μέτρων είχε κοπεί ευθύς εξ αρχής και ότι το βαρέλι παρέμενε άπατο.
«Δεν θα υπάρξει επιτήρηση» λένε τώρα, και ουδείς θα προσβάλει την κυριαρχία μας. Να τους πιστέψουμε, υποχρέωσή μας είναι. Οπως πιστεύαμε, Σεπτέμβριο του 2009, τον κ. Παπανδρέου όταν έλεγε ότι το ΔΝΤ αποδείχθηκε καταστροφή για όλες τις χώρες που ανέλαβε να «βοηθήσει» και πρέπει να το αποφύγουμε. Οπως πιστεύαμε, Μάιο του 2010, τον κ. Παπακωνσταντίνου, των Οικονομικών τότε, όταν έλεγε ότι «το κούρεμα του χρέους θα ήταν τεράστιο λάθος με πολύ μεγάλο κόστος»...

Η πτώση του απόλυτου εξουσιαστή γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης ("Αθηνόραμα", τ.598, 27/10 - 2/11/2011) και από τα "Λήμματα" του Βασίλη Παπαβασιλείου ("ΤΑ ΝΕΑ", 28/10/2011) ή εκλεκτικές συγγένειες...

 ..............................................................







Η πτώση του απόλυτου εξουσιαστή

γράφει ο Κωστής Παπαγιώργη


  • Απομάκρυνε τις ξένες βάσεις, απαλλοτρίωσε τις περιουσίες της ιταλικής και της εβραϊκής κοινότητας και πέτυχε την εθνικοποίηση του 51% της ξένης ιδιοκτησίας των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων. Από την άλλη, ο Καντάφι επέβαλε την απόλυτη δικτατορία και αυτός και οι γιοί του συγκρότησαν ένα είδος παραπολιτικής και παραστρατιωτικής συμμορίας που εκμεταλλευόταν, δίκην οικογενειακού φέουδου, τον υπόγειο πλούτο της Λιβύης. 

   Κάθε στρατιωτικός - τουλάχιστον παλιά - θεωρούσε εκλεκτή μοίρα να πέσει ηρωικά στο πεδίο της τιμής. Ο  Καντάφι ήταν όντως στρατιωτικός. Μάλιστα, με το βαθμό του λοχαγού, έλαβε μέρος στο πραξικόπημα της 1ης Σεπτεμβρίου 1969 που κήρυξε  έκπτωτο τον βασιλιά Ιντρίς Α' (ο οποίος απουσίαζε στην Αθήνα) και κατόπιν έγινε πρόεδρος του Επαναστατικού Συμβουλίου, υπουργός Άμυνας και Υπουργός Εσωτερικών. Θα μπορούσε εκείνη την εποχή ο νεαρός λοχαγός να προμαντέψει το φρικαλέο τέλος του; Ότι θα πέθαινε μόνος και απροστάτευτος, κατακομματιασμένος από ένα λυσσασμένο πλήθος που τον καταριόταν; Την ίδια ώρα, μάλιστα, που ο ένας του γιος σκοτώθηκε και οι άλλοι συνελήφθησαν χωρίς να ελπίζουν σε καλύτερο μέλλον; Το όνομα "Καντάφι" ταυτίστηκε με το μίσος και την ντροπή, η οικογένειά του αποδείχτηκε συμμορία κακοποιών που απομυζούσαν τα πλούτη της χώρας κρατώντας τον λαό σε πανικόβλητη υπακοή.
   Εντούτοις η ιστορία του Καντάφι θα μπορούσε να τραπεί σε άλλη κατεύθυνση, αν ως πρόεδρος του Επαναστατικού Συμβουλίου μπορούσε να συλλάβει τη μοίρα του ταυτισμένη θετικά με τη μοίρα της χώρας του. Άλλωστε, ως αδιαμφισβήτητος μονάρχης (και τύραννος) της Λιβύης πομάκρυνε τις στρατιωτικές βάσεις Βρετανών και Αμερικανών, απαλλοτρίωσε τις περιουσίες της ιταλικής και της εβραϊκής κοινότητας και πέτυχε την εθνικοποίηση του 51% της ξένης ιδιοκτησίας των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων προσεγγίζοντας συνάμα τη Σοβιετική Ένωση. Η πολιτική του φιλοσοφία και φιλοδοξία ήταν μια ισλαμική συνομοσπονδία κι ένας κάποιος ισλαμικός σοσιαλισμός - ιδέες που απέτυχαν αμφότερες. Το οξύμωρο είναι ότι δίπλα στις πετρελαιοπηγές πρέπει να φανταστούμε τις φυλές της Λιβύης που ζούν σε δικές τους συνθήκες πέρα και μακριά από το σύγχρονο εμπόριο. Μιλάμε για φυλετική κοινωνική οργάνωση που διατηρήθηκε παρά τις διαδοχικές κατακτήσεις που υπέστη από Τούρκους, Καραμανλήδες, Ιταλούς και Βρετανούς. Έχουμε και λέμε: Βέρβεροι, Μπανού Χερμπίμπ, Αούφ, Ντεμπάμπ, Ζεγκμπ, Σάριφ (ιερές φυλές), Μαραμπουτ (δερβίσηδες) Κουλουγκλί, Τουαρεγκ, Τούμπου. Δεν είναι δύσκολο, λοιπόν να καταλάβουμε την αντίθεση ανάμεσα στο εμπόριο του πετρελαίου και το πολιτικό σύστημα. Ο Καντάφι όχι μόνο δεν αποπειράθηκε να μετασχηματίσει το καθεστώς της χώρας επί το δημοκρατικότερον αλλά, αντίθετα, επέβαλε απόλυτη δικτατορία. Απόλυτοι εξουσιαστές, αυτός και οι γιοί του συγκρότησαν ένα είδος παραπολιτικής και παραστρατιωτικής συμμορίας που εκμεταλλεόταν δίκην οικογενειακού φέουδου, τον υπόγειο πλούτο της Λιβύης. 
   Η δύναμη διαφθείρει, όπως ξέρουμε, διογκώνει την καλλιεργούμενη προσωπολατρία (καθώς και το κρυφό μίσος εναντίον του δυνάστη), οπότε η εμφύλια σύρραξη ήταν αναπόφευκτη, αρχής γενομένης από την εξέγερση στην Αίγυπτο. Αντί για τη δημοκρατία και την πολιτική των παροχών, ο Καντάφι καταγινόταν σε εθνικιστικές μεγαλομανίες: έλεγε ότι ο Σαίξπηρ ήταν Άραβας και λεγόταν Σεΐχ Εσπίρ, ενώ οι ινδιάνοι των ΗΠΑ κατάγονταν από την Υεμένη! Ταυτόχρονα ήταν από τους πιο πλούσιους ηγέτες - κι ένα από τα λιγότερα συμπαθητικά εξιλαστήρια θύματα.

 ..............................................................................

Από τα "Λήμματα" του Βασίλη Παπαβασιλείου ("ΤΑ ΝΕΑ", 28/10/2011):

...Περικλής. Μέγας πολιτικός του 5ου π.Χ. αιώνα. Πέθανε τουλάχιστον τρεις φορές. Πρώτη, με όρους πραγματολογικούς, το 429 π.Χ., θύμα του φοβερού λοιμού που έπληξε την Αθήνα. Δεύτερη, σε ονοματολογική βάση, τον 19ο αιώνα, όπως τεκμαίρεται από τον τίτλο της μονόπρακτης κωμωδίας του Δημητρίου Κορομηλά «Ο θάνατος του Περικλέους». Τρίτη και φαρμακερή, σε επίπεδο μετενσαρκώσεως, μόλις προ ολίγων ημερών στη Σύρτη, ως Μουαμάρ Καντάφι. Η στήλη στηρίζει την τελευταία θέση κατά λογικήν συνεπαγωγή στη δήλωση που είχε κάνει τη δεκαετία του '80 ο μεγάλος ΕΚΕΙΝΟΣ έλληνας πολιτικός ηγέτης*: «Στη Λιβύη αναβιώνει σήμερα η Αθηναϊκή Δημοκρατία του 5ου π. Χ. αιώνα» - εννοούσε, προφανώς, με το Πετρέλαιο στον ρόλο του Πλάτωνα και την Τέντα του μακαρίτη συνταγματάρχη στον ρόλο του Παρθενώνα.

*Αυθόρμητη ερώτηση: Ποιος να ήταν, ποιος να ήταν...; 

"Αν ήμουν Ελληνας" Του Gabor Steingart* ("Καθημερινή", 28/10/2011)


................................................................
 
Αν ήμουν Ελληνας


Του Gabor Steingart*

Οταν σ’ έχουν προσκαλέσει στον τόπο τους οι φίλοι σου, θα ήθελες φεύγοντας να μπορέσεις να πεις ότι «ήταν πολύ όμορφα» και πως εντυπωσιάστηκες απ’ όσα είδες. Δυστυχώς, για τα είκοσι μέλη της ερευνητικής ομάδας της Handlesblatt που επισκέφτηκαν την Ελλάδα προκειμένου να συλλέξουν πληροφορίες γύρω από το επίκεντρο της κρίσης, στάθηκε αδύνατο να κοιτάξουν πίσω κατά τρόπο ευχάριστο. Αναμφίβολα, τις τελευταίες μέρες συναντήσαμε γενναίους Ελληνες, που αντιμάχονται την κρίση - μια κρίση που είναι πιο δυνατή απ’ αυτούς. Παρά ταύτα, η κυρίαρχη αίσθηση ήταν διαφορετική: Είχαμε έρθει σε μια εξουθενωμένη χώρα, μια χώρα που κουβαλάει στις πλάτες ένα διπλό βάρος - εκείνο του τεράστιου χρέους για το οποίο ευθύνεται η ίδια και εκείνο μιας πολιτικής διάσωσης από πλευράς της Ευρώπης, που κάνει τα πράγματα χειρότερα. Τα αποτελέσματα που έχουν πετύχει οι «σωτήρες» της Ελλάδας είναι αποκαρδιωτικά: Η παραγωγή μειώνεται, η ανεργία διογκώνεται και οι νέοι ονειρεύονται μια ζωή στο εξωτερικό. Ενα τέτοιο βουνό χρέους δεν μπορεί να πέσει όταν η οικονομική ισχύς συρρικνώνεται. Εν ολίγοις, κανείς δεν κάνει μυς όταν πεθαίνει της πείνας. Αν ήμουν από την Ελλάδα, θα είχα αρχικά καταθέσει μήνυση για πρόκληση σοβαρού τραυματισμού εις βάρος των «σωτήρων» μου και στη συνέχεια θα πήγαινα στο Σύνταγμα, προκειμένου να διαμαρτυρηθώ ενάντια σε μια πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης, που το μόνο που κάνει είναι να επιδεινώνει την κρίση. Η δίνη περιστρέφεται ολοένα και πιο γρήγορα, τραβώντας τη χώρα προς τα κάτω. Η συμφωνία για το «κούρεμα» του χρέους ναι μεν θα επιβραδύνει την αποσύνθεση της Ελλάδας, αλλά δεν θα την αποτρέψει. Κατ’ αρχάς, το «κούρεμα» ήρθε με καθυστέρηση ενός έτους. Αν μια τέτοια απόφαση είχε ληφθεί πέρυσι, το σημερινό χρέος της Ελλάδας θα κυμαινόταν κάτω του 100% της οικονομικής ισχύος της χώρας. Οπως έχουν τα πράγματα πλέον, ωστόσο, η Ελλάδα δεν θα έχει πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού στο ορατό, τουλάχιστον, μέλλον. Η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω από το γεγονός ότι το 1/3 των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου ελέγχεται από τους ίδιους τους Ελληνες - τα 74 δισ. ανήκουν στις τράπεζες και άρα στους αποταμιευτές τους και τα 26 δισ. στα ασφαλιστικά ταμεία και άρα στους δικαιούχους τους. Εν μια νυκτί, οι Ελληνες έγιναν κατά πολύ φτωχότεροι. Κατανοώ, λοιπόν, γιατί ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο άνθρωπος πίσω από τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά, λέει πως «αρχικά αρρωστήσαμε με τύφο και τώρα έρχονται να μας δώσουν μια ένεση καρκίνου».
Η θεραπεία που επεβλήθη στην Ελλάδα θυμίζει εκείνη που δοκίμασε το μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ Τζέφρεϊ Σακς και τα Παιδιά από το Σικάγο στη Ρωσία: Βεβιασμένη απορρύθμιση, βιαστικές ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές κοινωνικών παροχών. Ετσι δημιουργήθηκε ο καπιταλισμός της Αγριας Δύσης σε μια χώρα που μέχρι σήμερα παραμένει διαιρεμένη μεταξύ δισεκατομμυριούχων και φτωχών. Ο Σακς, ο οποίος έγινε γνωστός ως ο «Δρ Σοκ», ζήτησε αργότερα συγγνώμη από τον ρωσικό λαό. Τον ρόλο του «Δρ Σοκ» έχουν σήμερα αναλάβει οι πολυάριθμοι σωτήρες της Ελλάδας στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Αν εμείς είχαμε συμπεριφερθεί στα αδέλφια στην πρώην ανατολική Γερμανία όπως οι Ευρωπαίοι συμπεριφέρονται στους Ελληνες σήμερα, θα οδηγούσαν ακόμα Trabant και θα εξακολουθούσαν να περιμένουν τις μπανάνες. Οσα κάναμε σωστά για τους πολίτες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας -από τη διαγραφή των χρεών των επιχειρήσεών τους μέχρι τις μισθολογικές αυξήσεις-, κάνουμε σήμερα λάθος στην περίπτωση της Ελλάδας.
Τα διαβολικά αποτελέσματα του προγράμματος της Ευρώπης για τη διάλυση του Νότου είναι πλέον ορατά στο αστικό τοπίο της Αθήνας. Οι τοξικομανείς πληθαίνουν, όπως και οι ιερόδουλες, τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο και οι εξαγριωμένοι πολίτες πολλαπλασιάζονται. Ακόμα πιο επικίνδυνα, όμως, είναι όσα δεν φαίνονται. Αν ήμουν από την Ελλάδα θα ανησυχούσα. Θα είχα τον νου μου στη στρατιωτική μηχανή που διοικούσε τη χώρα έως το 1974 και η οποία δεν αποκλείεται να αναζητεί την ευκαιρία για να εκδικηθεί. Το ξέρουμε και απ’ άλλες χώρες: ο Δρ Σοκ είναι εχθρός της δημοκρατίας.

* Ο κ. Gabor Steingart είναι αρχισυντάκτης της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handlesblatt.

Τεταταμένο κλίμα στην μαθητική παρέλαση στο Σύνταγμα



Τεταταμένο κλίμα στην μαθητική παρέλαση στο Σύνταγμα

Τελευταία Ενημέρωση: 11:59 28/10/2011

Σε τεταμένο κλίμα πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας η μαθητική παρέλαση, παρουσία της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου.

Οι μαθητές δύο σχολείων έστρεψαν το κεφάλι τους αρνούμενοι να χαιρετίσουν συμβολικά την υπουργό Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου και τους υπόλοιπους επίσημους, ενώ οι μαθητές ενός σχολείου σήκωσαν το χέρι τους σε σχήμα γροθιάς τυλιγμένη σε μαύρο περιβραχιόνιο.


Μουσικοί της μπάντας του Δήμου Αθηναίων αποφάσισαν να κρεμάσουν μαύρες κορδέλες στα όργανά τους, προκαλώντας την οργή του Δημάρχου Αθηναίων Γ. Καμίνη, ο οποίος τους είχε προειδοποιήσει ότι εάν ότι αν κατέβαιναν στην παρέλαση με μαύρες κορδέλες θα τους παραπέμψει τη Δευτέρα στο πειθαρχικό με το ερώτημα της απόλυσης.


Από νωρίς το πρωί είχε αναπτυχθεί ισχυρή αστυνομική δύναμη, ενώ προς στιγμήν δημιουργήθηκε ένταση έξω από τη Μεγάλη Βρετανία όταν ομάδα πολιτών ανήρτησε πανό και άρχισε να φωνάζει συνθήματα κατά της οικονομικής πολιτικής. Αστυνομικοί προσπάθησαν να τους απωθήσουν, προκαλώντας την αντίδραση των παρευρισκομένων.
 
http://www.skai.gr/news/greece/article/184632/teatameno-klima-stin-mathitiki-parelasi-sto-sudagma/ 

Ματαιώθηκε η παρέλαση της Θεσσαλονίκης / Aποχώρησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας...

..............................................................

Ματαιώθηκε η παρέλαση της Θεσσαλονίκης
Aποχώρησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ - on line", Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
Τελευταία ενημέρωση: 28/10/2011 11:42
Web-Only

Επεισόδια με διαδηλωτές προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, με αποτέλεσμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας να αποχωρήσει από την εξέδρα των επισήμων. Σε κλοιό διαδηλωτών και η μαθητική παρέλαση στην Αθήνα με συνθήματα κατά της κυβέρνησης.

Πρώτο σχόλιο: Μα ήταν δυνατόν να πίστεψε η κυβέρνηση, αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ότι οι παρελάσεις θα γίνονταν σήμερα απρόσκοπτα; Μετά από τόσες ταπεινώσεις που έχει υποστεί ο κόσμος θα έπρεπε να έχει περιέλθει σε κατάσταση φυτού για να αφήνει τους πολιτικούς να καμαρώνουν σε σκηνικά εθνικοπατριωτικού ενθουσιασμού. Οι έννοιες "πατρίδα" και "δημοκρατία" έχουν πλέον κουρελιαστεί και μόνο σιωπή και περισυλλογή θα ταίριαζε σ' αυτές τις στιγμές της άκρας ταπείνωσης του λαού. Και του έθνους, για να μπούμε και στον κόπο εκείνων που αρέσκονται ακόμα σε εθνικά σαλπίσματα και εγερτήρια.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ο Πέτρος Δουρδουμπάκης το Σάββατο 29/10/2011 στο "Ιδιόμελο" (Ελευθερίου Βενιζέλου 17 & Βασιλέως Κων/νου, πάνω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι)

............................................................

Πέτρος Δουρμπουμπάκης

Πέτρος Δουρμπουμπάκης
  =
μια βραδιά Φθινοπώρου
 

Το ΙΔΙΟΜΕΛΟ ανοίγει τις πόρτες του και υποδέχεται τον ΠΕΤΡΟ ΔΟΥΡΔΟΥΜΠΑΚΗ, σε μια φθινοπωρινή μουσική συνάντηση, στις 29 Οκτώβρη. Στη μουσική συνάντηση αυτή ο Πέτρος Δουρδουμπάκης θα παρουσιάσει τα νέα του τραγούδια από τον δίσκο «10 Γυναικείες Φωνές» καθώς και μια επιλογή από την προσωπική του δισκογραφία ( «Μη σταματάς», «Τυφλές ελπίδες», «Κόκκινο κρασί», «Ταξιδιάρικο πουλί», «Ό,τι άναψε θα σβήσει» κ.α.), αλλά και επιλεγμένα τραγούδια από το ευρύτερο φάσμα της έντεχνης λαϊκής μουσικής παράδοσης του τόπου μας.

Τον Πέτρο Δουρδουμπάκη θα συνοδεύουν οι μουσικοί: Άλκηστη Ραυτοπούλου (πιάνο), Φώτης Μυλωνάς (μπάσσο), Γρηγόρης Παναγιωτόπουλος (ούτι).


Σάββατο 29/10/2011 

Ώρα έναρξης: 21.00
είσοδος: 10 ευρώ
κρατήσεις θέσεων: 210 6817042


Μη σταματάς




Τυφλές ελπίδες

Γιάννης Ιωάννου Χ 3 : Βελτίωση των ελληνικών θέσεων...

.....................................................

..”συνεργάτες”

Οκτωβρίου 27, 2011 από ioannou

....................................................
κάνε κλικ δύο φορές πάνω στο κόμικ για να μεγενθυθεί

η νέα Ιθάκη 47, στις ράγες

Οκτωβρίου 23, 2011 από ioannou
..................................................

εφεδρείες

Οκτωβρίου 21, 2011 από ioannou :

Πώς η ομάδα Real Democracy Now! Berlin/GR, υποδέχτηκε τον πρόεδρο της ΕΚΤ, κ. Τρισέ στην ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου στις 24/10/2011. Ντοκουμέντο δανεισμένο από το "αδελφό" ιστολόγιο http://boukalistithalassa.blogspot. com. Οι ευχαριστίες μας αυτονόητες...

................................................................


Ανακοίνωση για την παρέμβαση στην ομιλία Τρισέ στο Βερολίνο

Τη Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου και ώρα 6 μ.μ., στο αμφιθέατρο Audi Max του Πανεπιστημίου Χούμπολντ ξεκίνησε η προγραμματισμένη ομιλία του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), κ. Τρισέ*. Η ομάδα Real Democracy Now! Berlin/GR, υποδέχτηκε τον πρόεδρο της ΕΚΤ, σύμφωνα με το δικό της σχέδιο.

Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο. Στις πρώτες σειρές οι πανεπιστημιακοί, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και οι δημοσιογραφοι. Πίσω οι φοιτητές και λοιποί πολίτες. Ανάμεσά τους και 14 μέλη της ομάδας μας, ακροβολισμένοι ανα δύο ή τρεις στο ακροάτηριο. Στις 6.30 μ.μ. ο κ. Τρισέ ανέβηκε στο βήμα.
Στις 6.40, όπως είχαμε σχεδιάσει, δύο από εμάς άνοιγουν και κρατούν σιωπηλοί το πρώτο πανό: "Say no to the debt tyranny" - όχι στην τυρανία του χρέους. Οι άνδρες της ασφάλειας δεν αντιδρούν, ο κ. Τρισέ συνεχίζει να μιλά, οι κάμερες στρέφονται στο πανό, ο κόσμος κοιτάζει με περιέργεια. Στις 6.45, τρεις, παντα σιωπηλοί, ανοίγουν το δεύτερο πανό: «Έξω η Τρόικα από την Ελλάδα». Ακολουθεί και το τρίτο (πάντα στα αγγλικά)
«Όχι άλλα χρήματα για τις τράπεζες». Το κοινό ψιθυριζει, η ασφάλεια εξακολουθεί να μην αντιδρά, ενώ ο κ. Τρισέ καταφεύγει στο φημισμένο τέχνασμα των "μεγάλων ανδρών": στην αλλαζονική αδιαφορία και με επιμονή συνεχίζει τον μονόλογό του. Μονόλογος που διακόπηκε όταν μία απο μας κάταφερε να αποσπασει τον προσηλωμένο κύριο Τρισέ από το όραμά του, παροτρύνοντάς τον να κοιτάξει τα πανό και να σταματήσει να λέει ψέμματα. Μέχρι τότε, ο κ. πρόεδρος αγόρευε σαν να βρισκόταν σε μία προ κρίσης συγκυρία. Μιλούσε για «έλεγχο του χρέους» και «ρευστότητα των τραπεζών» ως στόχους της ΕΚΤ, προκαλώντας αμηχανία και δυσφορία και στους πιο καλοπιστους ακροατές του, οι οποίοι απο ευγενεια προς τον ομιλητή, προτιμούσαν να κοιτάζουν τους ανθρωπους της ασφάλειας στον εξώστη.
Η "απείθαρχη" ακροάτρια, άφησε ιπποτικά να καταχραστούν την ευγένειά της και επέτρεψε να ολοκληρώσει τον περιπαικτικό του (ίσως να ήταν και απλά απελπισμένος) μονόλογο ο σε μία βδομάδα συνταξιούχος κ. Τρισέ.
Η κουλτούρα συζήτησης στα γερμανικά πανεπιστημια επιβάλλει στον κύριο ομιλητή να υποβληθεί στην βάσανο της συνομιλίας με τους ακροατές του. Ετσι δόθηκε η ευκαιρία, σε τρεις απο την ομάδα να πάρουν τον λόγο.

Ο πρώτος διάβασε σημείωμα που αποκρυσταλλώνει τις θέσεις μας, αποσπώντας και τα πρώτα χειροκροτήματα ενός πειθαρχημένου κοινού. Το κείμενο, ως έχει (ακολουθούν αγγλικά):
"Dear Mr Trichet,
We would like to thank you for sharing with us your vision for Europe. In fact, coming from Greece, we think we can already understand it better than many others. And we would like to tell you that the Greek people are also sharing your vision, and that they are going through lots of sacrifices to help you bring it to life. They no longer want to earn decent wages or educate their children. They prefer giving all they have to pay their debts. They have even started selling - at any price - all public property that can be sold for this reason. They are even ready to give their lives for your vision. They no longer need health care. Paying loan interests is much more important. So they shut down hospitals. And they prefer suicide instead. Suicide rate in Greece has increased 40%.
Some would say that the Greeks deserve what came upon them. We couldn't agree more. That's why we would like to thank you, for making us pay our debts instead of paying for our own decent survival. We want to assure you, that we'll keep paying until we starve and our whole economy becomes a ruin. And we thank you from the bottoms of our hearts for your precious help through loans. You have to be sure, that every single dime you give us will come back to you and to the banks you are protecting. In high interest. Because through our sacrifice, we can keep the banks safe and unaccountable. Through our sacrifice, we make your dream of Europe come true".

Η δεύτερη, αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το μικρόφωνο που της προσφέρθηκε τονίζοντας ότι "η φωνή μου δεν το χρειάζεται - ενισχύεται απο τις φωνές όσων βρίσκονται στους δρόμους και στις πλατείες", και αφού δήλωσε στον Τρισέ ότι "λέτε ψέμματα όταν μιλάτε για ασφάλεια και σταθερότητα και η απόδειξη είναι η εξαθλίωση της Ευρώπης του Νότου" αποχώρησε ανταποδίδοντας την περιφρόνηση που ο Τρισέ και οι αρχιτέκτονες της εξοντωτικής πολιτικής της ΕΚΤ έδειξαν στους λαούς της Ευρώπης.
Η τρίτη, αναγνωρίζοντας "ότι η οικονομία έχει γίνει ιδιαιτέρως πολύπλοκη για να αντιληφθούμε όλους τους λεπτούς χειρισμούς που γίνονται στα υπερκρατικά επίπεδα", ζήτησε από τον Τρισέ να της λύσει έστω την εξής απορία: αν μπορεί ο ίδιος «να ζήσει με 470 ευρώ τον μήνα, όσος δηλαδή είναι ο μισθός της μητέρας μου, ή 800 ευρώ τον μήνα, ποσό που αντιστοιχεί στην μηνιαία σύνταξη του πατέρα μου, έπειτα από 30 χρόνια δουλειάς". Φανερά πια αμήχανος ο Τρισέ, υποχώρησε στη δύναμη του προφανούς, απαντώντας πως αγνοούσε ότι «τα πράγματα είχανε φτάσει σε τέτοιο σημείο για τους Έλληνες». Υποστήριξε πως σκοπός της ακολουθούμενης πολιτικής είναι η έξοδος από την κρίση, η οποία θα φέρει δουλειές σε όλους.

Η παρέμβασή μας στην ομιλία του Τρισέ ενδεχομένως δεν θα αυξήσει αύριο τις συντάξεις, δεν θα σβήσει το χρέος, δεν θα ρίξει τον καπιταλισμό, δεν θα αλλάξει τον κόσμο με τρόπο ριζικό. Αλλάζει όμως εμάς και άλλους άνθρωπους με τρόπους που δεν ξέρουμε και που δεν είναι ανιχνεύσιμοι: εμάς, διότι, σε πείσμα της αντίθετης ρητορικής σύμφωνα με την οποία είμαστε υποτελείς ή παγιδευμένοι σε μια οικονομική, πολιτική, ιστορική αναγκαιότητα, χωρίς δυνατότητα εξόδου, διαπιστώνουμε ότι εν τέλει είμαστε ελεύθεροι να πούμε "όχι", να αντισταθούμε στα προφανή ψέμματα των ανίδεων αλλαζόνων που σχεδιάζουν την ζωή μας, να μιλήσουμε και να ακουστούμε. Γιατί ακουστήκαμε. Αν ο κ. Τρισέ αντιπαρήλθε τα πανό με αδιαφορία, ο δαιμόνιος καθηγητής Περνίς, διοργανωτής της εκδήλωσης και Διευθυντής του Ινστιτούτου για το Ευρωπαϊκό Συνταγματικό Δίκαιο Walter Hallstein, τα διάβασε δυνατά ώστε να καταγραφούν στα πρακτικά της εκδήλωσης. Ο ίδιος ζήτησε από τον ομιλητή να εξηγήσει (αν μπορεί) για ποιον λόγο θα πρέπει να σωθούν οι τράπεζες εις βάρος των ανθρώπων: η αόριστη απάντηση του κ. Τρισέ δεν φάνηκε να ικανοποιεί την μάλλον πιο εκλεπτυσμένη κριτική σκέψη του γερμανού πανεπιστημιακού. Η παρέμβασή μας επέδρασε και στο κοινό: γερμανοί, ιταλοί μας εδωσαν συγχαρητήρια, ζήτησαν να μάθουν περισσοτερα για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Μία Γερμανίδα απο το ακροατήριο προσφέρθηκε, κατά την διάρκεια της ομιλίας, να κρατησει ένα απο τα πανό ώστε να ξεκουρασει έναν απο μας.
Η αξιοπιστία του Τρισέ, αποδείχτηκε ακάλυπτη επιταγή - ακόμη και οι εγγυητές της (όσοι εξακολουθουν να πιστεύουν στο όραμα της Ευρωπαικής Ενωσης) δεν την κάλυψαν. Το χλιαρό τους χειροκρότημα, δήλωσε απογοήτευση και δυσπιστία σε όσα προσπάθησε να υποσχεθεί ο ομιλητής.
Μία αντίθεση ήταν πολύ σαφής στην εκδήλωση. Από τη μία πλευρά ο επίσημος εκπρόσωπος του υπό κατάρρευση εγχειρήματος της ευρωζώνης, στις τελευταίες μέρες της θητείας του, ενσάρκωση της Ευρώπης των Τραπεζών· από την άλλη εμείς, οι ανεπίσημοι εκπρόσωποι του Νότου της Ευρώπης, τραπεζικά αφερέγγυοι, με μόνη μας δύναμη τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και την πίστη μας στις δυνάμεις της κοινωνίας. Σε αυτήν την μονομαχία εντυπώσεων με τον Τρισέ, κερδίσαμε εμείς.
Γεννηθήκαμε σε ξένη χώρα, σε ξένη χώρα βαδίζουμε, μα φτιάχνουμε κι εμείς σαν τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους κατοίκους της Ελλάδας την δική μας χώρα. Την στολίζουμε με λόγια πάνω σε υφασμα και γνωρίζουμε πως και το ύφασμα να χαθεί, τα λόγια θα μείνουν. Και η αλληλεγύη μας.
Καλή πατρίδα!
Real Democracy Now! Berlin/GR