...............................................................
Ο φτωχούλης του Θεού
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
Ειλικρινά δεν ξέρω αν η περιουσία της Εκκλησίας είναι τόση όση τη φανταζόμαστε οι περισσότεροι από εμάς, ή αν περιορίζεται στα ελάχιστα που η ίδια η Εκκλησία υποστηρίζει ότι έχει. Και δεν ξέρω αν υπάρχει και κανείς που μπορεί να ισχυρισθεί μετά βεβαιότητος ότι ξέρει.
Οπως και δεν ξέρει κανείς ποια είναι η πραγματική περιουσία του ελληνικού Δημοσίου, την οποία αξιοποιώντας, υποτίθεται, θα ξελασπώσουμε και αν εκείνος ο περίφημος ορυκτός πλούτος που σέρνεται κάτω από τα πόδια μας δεν είναι σαν το χρυσοφόρο οικόπεδο που προσπαθεί να πουλήσει ο χαραμοφάης του Ψυρή στο «Εις Αθηναίος χρυσοθήρας» του Μιχαήλ Μητσάκη:
«Βουνά του Θεού θα δώσουμε, πέτρες του Θεού θα δώσουμε, λίρες στερλίνες θα πάρουμε!». Εντέλει στο διήγημα το χρυσοφόρο οικόπεδο αποδείχθηκε κάτι λιγότερο και από άνθρακας ακόμη, αυτό όμως δεν εμπόδισε την «κτηνώδη άγνοια του απομουρλαθέντος όχλου» να επεκτείνεται και να ονειρεύεται χρυσάφια μέσα στα αγκωνάρια. Και το Ελληνικό Δημόσιο δεν διαφέρει και πολύ από τον απομουρλαθέντα όχλο του Μητσάκη. Αραδιάζει αριθμούς, προσυπογράφει δισεκατομμύρια και μετά τρέχει να βρει την πραγματικότητα για να την καλύψει με οικόπεδα και περιουσιακά στοιχεία, τα οποία αγνοεί και αδυνατεί να αποτιμήσει.
Εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι όταν ο Αρχιεπίσκοπος δηλώνει πως το Ελληνικό Δημόσιο οφείλει να συνεχίσει να πληρώνει τους μισθούς των ιερέων δεν διαφέρει και πολύ από τον οποιονδήποτε διαχειριστή των δημόσιων πραγμάτων μας που προσπαθεί να περισώσει τα τετραγωνικά της επικράτειάς του. Και επειδή η Εκκλησία δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως ΔΕΚΟ θα πρέπει οι ταγοί της να σκεφτούν μήπως με αυτή τη νοοτροπία έχουν καταφέρει να εγγράψουν και τη δική τους ύπαρξη στο σύστημα της αναξιοπιστίας που διαπερνά το σύνολο του Δημοσίου. Οθεν και η εύλογη δυσπιστία όλων μας: μας λένε αλήθεια όταν λένε ότι δεν έχουν ή το λένε για να τη γλιτώσουν; Ποια είναι η πραγματική περιουσία της Εκκλησίας και γιατί δεν την ξέρουμε;
Και μια και μιλήσαμε για ΔΕΚΟ, εννοείται πως δεν πέρασε απαρατήρητη η απειλή του Μητροπολίτη Μεσογαίας, ο οποίος θα συσκοτίσει τους ναούς για να συμπαρασταθεί στο χαράτσι που επιβάλλεται μέσω ΔΕΗ. Για να είμαι ειλικρινής, οι προσπάθειες που έκανα να εντοπίσω τη σημασία της συμβολικής διαμαρτυρίας απέβησαν άγονες. Και η μόνη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτή του παιδιού που κρατάει σφιχτά κλεισμένο το στόμα του για να μη φάει το φαΐ του. Την προτιμώ όμως από τις διάφορες λαϊκίστικες σκέψεις του τύπου οργάνωση εράνου εκ μέρους της Εκκλησίας για να βοηθήσει τους ασθενέστερους να αποπληρώσουν το χαράτσι και άλλα παρόμοια, στα οποία θα μπορούσε κάλλιστα να συμμετάσχει και η ίδια η Εκκλησία με το υστέρημά της.
Την απάντηση όμως και σε αυτό ήρθε να μου τη δώσει η ανακοίνωση της ίδιας της Ιεράς Συνόδου που εξεδόθη μερικές ημέρες αργότερα: «Η Εκκλησία θα δώσει ό,τι της απέμεινε, όμως όταν Αυτή κρίνει χρονικά και με τον τρόπο που Αυτή γνωρίζει». Μέχρι τότε μπορείς να συνεχίσεις να φαντάζεσαι λαγούς με πετραχήλια.*
................................................................
*: Λαγοί με πετραχήλια για πολλούς κονδυλοφόρους - ονειροπόλους και οραματιστές του αυτονόητου, θα είναι και θα παραμείνουν αυτά ακριβώς: και ο εκσυγχρονισμός και το αυτονόητο, όσο το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν συγκρούεται με τον κατ' εξοχήν εκπρόσωπο του κοινωνικής συντήρησης και καθυστέρησης, την Εκκλησία μας. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει και για την όποια αριστερά που μπορεί να της περνάει απ' το μυαλό μια πιθανή συμμαχία με την εκκλησία σε κοινό αντιμνημονιακό π.χ. αγώνα. Δεν θα την διαφοροποιούσε διόλου από την καιροσκοπική στάση των πολιτικών που ευθύνονται (μαζί με την Εκκλησία) για τη σημερινή κατάντια μας. Και επιτέλους, σ' αυτήν τη χώρα όπου η ζωή μας, απ' τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο μέχρι που τον αποχαιρετούμε, είναι δεμένη με δεσμούς αναγκαστικούς και υποκριτικούς με αυτόν τον αναχρονιστικό θεσμό, πρέπει η πολιτική, και δη αυτή που θέλει να ορίζεται ως "αριστερή", εκτός από τον διαχειριστικό της, να ασκήσει και τον παιδαγωγικό της ρόλο. Είναι και χρέος της απέναντι στους νέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου