Tου Παντελη Μπουκαλα
Κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Και κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Οι πολίτες δεν πιστεύουν και δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς. Και θυμωμένοι όπως είναι ή και στα όρια της απόγνωσης πολλοί από αυτούς, δεν ενδιαφέρονται για λεπτομερέστερες αναλύσεις και εξειδικεύσεις, ώστε να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι· τους καίνε όλους και με την πρώτη, αναζητώντας παρηγοριά στις στάχτες που αφήνει πίσω της αυτή η πυρπόληση. Οι πολιτικοί πάλι δεν εμπιστεύονται τους πολίτες, και ας τους κολακεύουν εθιμικώ δικαίω ή ψηφοθηρώντας. Ψιλοτεμπέληδες τους θεωρούν όλους και βολεψάκηδες, του ρουσφετιού και του άγριου ατομισμού, αδιάφορους για ό,τι συλλογικότερο. Στήνουν λοιπόν κι αυτοί τις δικές τους πυρκαγιές, όταν σιγοκουβεντιάζουν μεταξύ τους μακριά από κάμερες και καίνε τους απελπισμένους μαζί με τους βολεμένους, τους κλαδικάριους μαζί με όσους δεν πέρασαν ποτέ από κομματικά γραφεία και από κομματαρχικά καυδιανά δίκρανα, για να προσκυνήσουν κι ύστερα να «αποζημιωθούν». Αλλά ούτε τους πολιτικούς εμπιστεύονται οι πολιτικοί, και όχι μονάχα όταν τους χωρίζουν τα διαφορετικά χρώματα των κομματικών λαβάρων, οπότε είναι υποχρεωμένοι να επιδίδονται στο παιχνίδι της σύγκρουσης έστω κι αν συμφωνούν στα μείζονα. Ακόμα κι αν ανήκουν στην ίδια παράταξη, και στην ίδια φατρία μάλιστα, αλληλοϋποβλέπονται, στήνει ο ένας παγίδα στον άλλο για να τον εκθέσει, για να του μειώσει τα κομματικά «ένσημα» και τις ελπίδες του να συναριθμηθεί στους δελφίνους. Είτε κυβερνούν ήδη είτε ελπίζουν ότι η πατρίς ευγνωμονούσα θα τους ανακαλέσει στην εξουσία, γελάνε με το μισό στόμα στις κομματικές συντροφιές τους, συνομιλούν τάχα ειλικρινά αλλά μες στο κεφάλι του καθενός ακούγεται μια δεύτερη φωνή, να σέρνει τα εξ αμάξης στον «σύντροφο». Το χειρότερο ωστόσο, αυτό που μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη διάλυση, είναι ότι οι πολίτες παύουν να εμπιστεύονται τους πολίτες. Και δεν πρόκειται για τον παραδοσιακό κοινωνικό αυτοματισμό, που εκδηλώνεται όταν οι μη απεργούντες στρέφονται εναντίον απεργών ξεχνώντας ότι και αυτοί με τη σειρά τους είχαν απεργήσει, προκαλώντας δυσφορία, και ότι πιθανόν θα ξανααπεργήσουν και θα βρεθούν πάλι στο στόχαστρο. Από φόβο, ένα φόβο που κάθε μέρα εκτείνεται και βαθαίνει όλο και περισσότερο, η κακοπιστία και η φιλυποψία εμφανίζονται ακόμα και μέσα στον ίδιο κλάδο, στο ίδιο εργοστάσιο, στο ίδιο μαγαζί, ανάμεσα σε εργαζόμενους που αρχίζουν να βλέπουν εχθρούς κι εκεί όπου υπάρχουν και αγωνιούν οι δυνάμει φίλοι και σύμμαχοί τους στον αγώνα διαρκείας που ανοίγεται μπροστά τους, μπροστά σε όλους μας. Κι ωστόσο, αυτό που απαιτείται για να μην κονιορτοποιηθεί η κοινωνία, και μαζί της οι όποιες ελπίδες ανάτασης, είναι η αλληλεγγύη - μια εισφορά αλληλεγγύης που καμιά σχέση δεν έχει μ’ εκείνη την κάλπικη και κλέφτρα των κυβερνητικών. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου