Το αίσθημα της ταπείνωσης
Tου Αγγελου Σταγκου
Στην τεράστια κρίση στην οποία βρίσκεται η χώρα περιλαμβάνεται και το αίσθημα της ταπείνωσης που αισθάνονται οι πολιτικοί της και πολλοί πολίτες. Ο υπουργός Οικονομίας Ευάγγελος Βενιζέλος το διαλαλεί ότι ταπεινώνεται κάθε φορά που συμμετέχει σε συμβούλιο με συναδέλφους του της Ευρωζώνης, αλλά το υπομένει για το καλό της χώρας. Μερικοί συνάδελφοί του προσπαθούν κάθε τόσο να δείξουν ότι υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στην τρόικα, αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Υπάρχουν κόμματα που προβάλλουν την ανερμάτιστη γραμμή τους ως δείγμα αντίστασης, φθάνοντας στο σημείο να καταγγέλλουν ακόμη και το ενδεχόμενο επενδύσεων από το εξωτερικό και άλλα που λαϊκίζουν για να προσφέρουν την προσδοκία ότι αν και όταν έλθουν στην εξουσία δεν θα ανέχονται τις σημερινές ταπεινώσεις που υφίσταται η χώρα. Και βέβαια, υπάρχουν και πολίτες που δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί της εθνικής τους υπερηφάνειας και αντιδρούν έντονα σε κάθε έννοια περιορισμού ή συμβιβασμού της εθνικής ανεξαρτησίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα περνάει περίοδο ταπεινώσεων, όχι μόνο γιατί ο Ευ. Βενιζέλος αδυνατεί να κυριαρχήσει με τον λόγο του στα συμβούλια του ECOFIN. Είναι πολύ μεγαλύτερη η ταπείνωση που υφίσταται η χώρα όταν λαμβάνονται αποφάσεις στην Ευρωζώνη γι’ αυτήν, αλλά ερήμην της. Ετσι έγινε με την απόφαση της 21ης Ιουλίου, έτσι γίνεται και τώρα με την επικείμενη απόφαση της 18ης Οκτωβρίου που θα αναθεωρήσει, ίσως και σε σημαντικό βαθμό, την προηγούμενη. Είναι ταπεινωτικό επίσης το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς κηδεμονίας, αφού τους κανόνες της πολιτικής τους θέτει πλέον σε μεγάλο βαθμό η τρόικα και παράλληλα είναι φανερό ότι για να εφαρμοστεί αυτή η πολιτική θα πρέπει να εγκατασταθούν στην Αθήνα ένας «κομισάριος», ο Χ. Ράιχενμπαχ, και εκατοντάδες ξένοι υπάλληλοι. Και όλα αυτά βέβαια πέραν της ορθής βούλησης της χώρας να παραιτηθεί μέρους των κυριαρχικών της δικαιωμάτων για να ενταχθεί πρώτα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και αργότερα στην Ευρωζώνη. Να συμφωνήσουμε λοιπόν ότι εκτός από την πολιτική απόφαση να γίνουμε ως χώρα μέλος της Ενωμένης Ευρώπης και συστατικό του πυρήνα της, τα υπόλοιπα που βιώνουμε είναι ταπεινωτικά. Αλλά αν αυτά είναι ταπεινωτικά και ενοχλούν, γιατί δεν είναι ταπεινωτικά όσα κάναμε μόνοι μας για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Γιατί δεν είναι ταπεινωτικό ότι δεν καταφέραμε τόσα χρόνια να φτάξουμε μία στοιχειωδώς οργανωμένη και αποτελεσματική διοίκηση; Γιατί δεν είναι ταπεινωτικό ότι επί χρόνια καταβροχθίζαμε τα λεφτά από τα διαρθρωτικά κοινοτικά ταμεία, χωρίς να αναδιαρθρώνουμε το παραμικρό; Γιατί δεν είναι ταπεινωτικές καταστάσεις η εκτεταμένη διαφθορά, η φοροδιαφυγή, η τρομακτική σε έκταση μαύρη οικονομία, η αναξιοκρατία, η αναποτελεσματικότητα, η ανεπάρκεια; Γιατί δεν προκαλεί ταπείνωση η αδυναμία να χειριστούμε τα σκουπίδια μας; ΄Η δεν είναι ταπεινωτικη η λειτουργία της παιδείας; Δυστυχώς, είναι κοινή πλέον η διαπίστωση ότι η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα όπως οι άλλες της Ευρώπης και πιθανότατα αυτό ήταν το μεγάλο λάθος που έκανε η τρόικα επιβάλλοντας την πολιτική του Μνημονίου. Το κακό είναι ότι στο εσωτερικό μία οικτρή μειοψηφία το αντιλαμβάνεται αυτό και αντιδρά. Και επειδή συνήθως τα πάντα επιρρίπτονται στις ευθύνες της πολιτικής τάξης, οι οποίες ασφαλώς και δεν είναι μικρές, είναι καιρός να αρχίσουμε να μετράμε και τις ευθύνες της ιθύνουσας τάξης, της άρχουσας τάξης, της επιχειρηματικής τάξης, ακόμη και της αστικής, κατ’ όνομα, τάξης. Αποτελεί ερώτημα αν κάποιοι από τους Ελληνες επιχειρηματίες ένιωσαν ταπείνωση όταν ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων Χανς Πέτερ Κάιτελ είπε «κανένας ξένος επενδυτής δεν θα μπει επικεφαλής στην Ελλάδα, όταν οι Ελληνες επενδυτές, ακολουθώντας την αντίθετη κατεύθυνση, εγκαταλείπουν τη χώρα», για να προσθέσει «εμείς είμαστε έτοιμοι, αλλά ζητάμε και από τους Ελληνες συναδέλφους να συμπεριφερθουν ως πατριώτες». Ανάλογες ήταν και οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Φ. Ρέσλερ, που το βρίσκει «περίεργο» εκείνοι να προσπαθούν να φέρουν απ’ έξω επενδυτές στην Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή φεύγουν οι Ελληνες επενδυτές από τη χώρα τους. Με λίγα λόγια, το αίσθημα της ταπείνωσης είναι σχετικό… |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου