"Μάχες" Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ (Ελευθεροτυπία, Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011)

..............................................................................

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Μάχες

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

 

«Αν η γενιά μας δεν δώσει αυτό τον πόλεμο, πότε θα πολεμήσει;» αναρωτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών σε συνέντευξή του στο MEGA, αναφερόμενος στη μάχη για την πολυπόθητη έξοδο απ' την οικονομική κρίση όπου, καθώς υπονοήθηκε, η γενιά καλείται σύσσωμη στο μέτωπο πλάι στους Ευρωπαίους συμμάχους και ενάντια στον κακό της εαυτό.

ΕΤΣΙ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος διεκδικεί, τυπικά, την πατρότητα της προϋποτιθέμενης καινούργιας εθνικής αφήγησης που θα πρόσφερε στέγη σε μια πανστρατιά πολιτών αφοσιωμένων στο ιδανικό της εξυγίανσης και του εκσυγχρονισμού του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Για πολλοστή φορά αξίζει να σημειωθεί ότι η εκκωφαντική αποσιώπηση των ηθικών και ποινικών ευθυνών που βαραίνουν τους πολιτικούς μας χάσκει σαν πελώριο ρήγμα στην πλώρη του θωρηκτού της βενιζελικής εθνικής αφήγησης πριν καν αυτό αποπλεύσει για την αντιμετώπιση της πάλαι ποτέ κακομαθημένης και τώρα πλέον παραπαίουσας μεσαίας τάξης. ΜΑΤΑΙΩΣ οι θιασώτες του πολέμου αναμένουν τη θυσία της Ιφιγένειας. ΔΕΝ θα φυσήξει.

ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ για έναν τόσο οξυδερκή άνθρωπο όσο ο συγκεκριμένος πολιτικός, το αμάρτημα μοιάζει ιδιαίτερα βαρύ, όταν σαλπίζει την κήρυξη πολεμικής λιτότητας εις εξόφλησιν των συνεπειών μιας νοσηρής κατ' αυτόν νοοτροπίας, τη στιγμή που το δικομματικό σύστημα παραμένει, ατιμωρητί, ο αμετακίνητος εκπρόσωπος της ίδιας ακριβώς νοοτροπίας, με το φάντασμα της Siemens να πλανιέται πάνω απ' τον βαλκανικό νότο και τα υποβρύχια να γέρνουν επικίνδυνα.

ΓΙΑ να το πούμε απλά, καμιά εθνική αφήγηση, πολεμική ή όχι, δεν είναι δυνατόν να ισχύσει θεμελιωμένη πάνω σε κενό μνήμης. Σε κάθε αφήγηση για την οποία μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα λειτουργήσει θετικά και συναρπαστικά εξυπακούεται η εναρκτήρια εκφώνηση εκείνης της αλήθειας που η σημασία της διευκρινίζει το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΙΝΟΣ αφηγείται ο αφηγητής. Π.χ., στην Εκκλησία, εν ονόματι του Πατρός· στη Δημοκρατία εν ονόματι του λαού, στο Σύνταγμα εν ονόματι του πατριωτισμού· στη λογοτεχνία εν ονόματι του κύρους του γλωσσικού θεσμού. Στην οικονομία δεχόμαστε (κάποτε) ότι το νόμισμα τυπωνόταν εν ονόματι του βασιλιά, της κυβέρνησης, του Θεού, της αξίας του χρυσού και ούτω καθεξής. Είναι πρακτικά ανέφικτο να κηρύξεις τον πόλεμο (φέρ' ειπείν κατά της διαφθοράς, της πελατειακής αντίληψης κ.τ.λ.), ή αλλιώς να εγκαινιάσεις μιαν αφήγηση, ξεκινώντας, κατ' ευθείαν, άνευ εγγυήσεων και με μηδενική αξιοπιστία.

Η ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ αυτού του «εν ονόματι» (κάποιας ιδέας ή αξίας ή οντότητας, κάποιου οράματος ή πολιτικού σχεδίου) υπεραναπληρώνεται ειρωνικά στην περίσσια εμπιστοσύνη που δείχνουμε (δείχναμε) προς τα «μεγάλα ονόματα» - Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης. Εσύ θα πολεμούσες μόνο και μόνο για την τιμή των spreads;