.............................................................
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
Αλλού τα ΜΑΤ, αλλού τα αίματα
Οσα διαδραματίστηκαν χθες το απόγευμα έξω από το Κοινουβούλιο, με συντεταγμένες ομάδες του ΠΑΜΕ που φορούσαν προστατευτικά κράνη να συγκρούονται με ομάδες κουκουλοφόρων και μη, φαίνεται πως είχαν εν μέρει προβλεφθεί από τα μέρη που διαπραγματεύτηκαν την τακτική που θα κρατήσουν.
«Εντυπωσιάζει το μεγάλο ρίσκο που αναλήφθηκε για βαρύτερες
συνέπειες, δεδομένης της μορφής των συγκρούσεων»
Εκείνο που, δυστυχώς, δεν προβλέφθηκε ήταν ο θάνατος του 53χρονου συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ που σωριάστηκε στην περιοχή του Ζαππείου, ύστερα από έντονη αδιαθεσία. Επίσης, εντυπωσιάζει το μεγάλο ρίσκο που αναλήφθηκε για βαρύτερες συνέπειες και θύματα, δεδομένης της μορφής των συγκρούσεων που καταγράφηκαν.
Σύμφωνα με πληροφορίες, από το βράδυ της Τετάρτης κυβερνητικοί παράγοντες συζήτησαν με παράγοντες του ΚΚΕ τις συνθήκες της περικύκλωσης της Βουλής που σχεδίαζε το ΠΑΜΕ και τη στάση που θα τηρήσει η Αστυνομία, προκειμένου να μην αποτελέσει μέρος του προβλήματος και να αποφευχθούν εκτεταμένα και ανεξέλεγκτα έκτροπα.
Διαβεβαιώσεις
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι δόθηκαν διαβεβαιώσεις σε κυβερνητικούς παράγοντες για απόλυτη αυτόνομη διασφάλιση της διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ και της περιφρούρησης του συμβολικού αποκλεισμού της Βουλής.
Σε χθεσινοβραδινή ανακοίνωση η Αστυνομία ανέφερε, για να αποσείσει κάθε ευθύνη για το θάνατο του συνδικαλιστή, ότι δεν υπήρχαν δυνάμεις της στην Αμαλίας από το πρωί έως και τις πέντε το απόγευμα της Πέμπτης, ούτε έγινε χρήση χημικών στην ευρύτερη περιοχή, τις ίδιες ώρες. Λέει όμως έμμεσα και κάτι άλλο: ότι υπήρχε τακτική αποχής από αστυνομική δράση στο συγκεκριμένο άξονα της Αμαλίας.
Συνεννοήσεις
Την ώρα που ξέσπασαν οι συγκρούσεις μεταξύ της ομάδας περιφρούρησης του ΠΑΜΕ και ομάδων που ήθελαν να τους πλησιάσουν, πληροφορίες αναφέρουν ότι κυβερνητικοί παράγοντες ζήτησαν από στελέχη του ΚΚΕ να επέμβει η Αστυνομία, αλλά πήραν την απάντηση ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αναγκαίο, διότι πιθανότατα θα γενίκευε τις συγκρούσεις.
Αργότερα, η αποχώρηση του ΠΑΜΕ εγκατέστησε τις αστυνομικές διμοιρίες στον άξονα της Αμαλίας με σκοπό να διαλύσουν και να απομακρύνουν από την περιοχή τις ομάδες που νωρίτερα αντιπάλευε το ΠΑΜΕ. *
.............................................................
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
Η ανεπιθύμητη γενιά
Αλλοτε οι κρατούντες επαγγέλλονταν το μέλλον προκειμένου να εκτονώνουν το παρόν. Σήμερα γνωστοποιούν ότι δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο: «τους ζυγούς λύσατε», «αναγκαστικός μονόδρομος».
Το κίνημα των «αγανακτισμένων» αποτελεί πλέον πρόκληση για όλες ανεξαιρέτως τις πλευρές του πολιτικού συστήματος, στη χώρα μας, στην Ευρώπη, στον υπόλοιπο κόσμο. Αιφνιδιάζονται σήμερα τα δικομματικά συστήματα που κυβερνούν στο δυτικό κόσμο, αλλά ακόμη μεγαλύτερη δυσανεξία και επιθετικότητα απέναντι στους νέους, που με απόγνωση πέφτουν στις πλατείες, εμφανίζουν γνωστές και δυσδιάκριτες οργανώσεις της Αριστεράς. Ο λόγος είναι ότι η «αγανάκτηση» στρέφεται εναντίον όλων, χωρίς εξαιρέσεις.
Οι κυβερνήσεις εξαπατούν επικαλούμενες κάποιον υποθετικό και αναπόδεικτο «μονόδρομο», με τον οποίο αιτιολογούν τη διοργάνωση της κοινωνικής πτώχευσης και διάλυσης, οι αντιπολιτεύσεις και η Αριστερά ευθύνονται επίσης, ενόσω δεν αναδεικνύουν με πειστικότητα εναλλακτικές επιλογές για την απεμπλοκή από το αδιέξοδο, στο οποίο σήμερα οι κοινωνίες εγκλωβίζονται με βασική ευθύνη του μεγάλου χρήματος. Δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος ούτε φυσικά ανάγκη να απαγορευθεί κάτι που δεν υπάρχει. Υπάρχουν άναρθρες και αμετροεπείς κραυγές από αφιονισμένα «παιδιά του αριστερού σωλήνα», χωρίς κοινωνική παρουσία, που δεν διαλέγονται με τους απλούς ανθρώπους, αλλά εξαπολύουν συνθήματα, που στη φαντασία τους «δικαιώνουν» την παντός καιρού εξουσιομανία τους.
Ωστόσο, η βαθιά κρίση αφορά την κοινωνία στα θεμέλιά της και δεν αναγνωρίζεται στην αναμέτρηση ανάμεσα στα κομματικά και οργανωσιακά φυτώρια. Κάθε ευαίσθητος άνθρωπος, ιδιαίτερα νέος, αγανακτεί, αποστρέφεται το σύνολο των πολιτικών και οργανωσιακών διαχειριστών, ακόμη και όσους από το περιθώριο συμβάλλουν με ιδιότυπο τρόπο στην αναπαραγωγή του. Οσοι σήμερα αποστρέφονται την πολιτική δεν είναι απολιτικοί, αλλά διεκδικούν μια διαφορετική πολιτική σε ουσιαστικότερη σύνδεση με την κοινωνία.
Δεν είναι πρώτη φορά που αναπάντεχα εισβάλλουν στη σκηνή της Ιστορίας νέοι αποκλεισμένοι από κάθε έννοια μέλλοντος. Στη δεκαετία του 1950-1960, το φαινόμενο ονομάστηκε «οργισμένα νιάτα», με το ομώνυμο θεατρικό έργο του Βρετανού Τζον Οσμπορν (1929-1994). Στη δεκαετία του '60, το ανάλογο ονομάστηκε στη Γερμανία «αμφισβήτηση», με κορύφωση στον γαλλικό Μάη του '68. Σήμερα, η ρήξη με τη στείρα και παρηκμασμένη κοινωνία του χρήματος ονομάζεται «αγανάκτηση», ξεκινώντας από το φερώνυμο βιβλίο του Γάλλου διπλωμάτη Στεφάν Εσέλ. Τα παραδείγματα της Τυνησίας και της πλατείας Ταχρίρ στο Κάιρο εμπνέουν τις νεανικές κινητοποιήσεις σε Ευρώπη, Αμερική, Ιαπωνία. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει κομματική πολιτική, αλλά απ' ευθείας γνήσια κοινωνική κατακραυγή, χωρίς αξίωση πολιτικής διαμεσολάβησης. Δεν είναι οι μετανάστες ούτε οι ανειδίκευτοι.
Είναι οι νέοι που έχουν σπουδάσει με «πολλές προσδοκίες» και σήμερα απορρίπτονται διαψευσμένοι, προδομένοι, κοινωνικά ανεπιθύμητοι. Το κοινωνικό συμβόλαιο δεν τηρήθηκε: διένειμε απατηλές υποσχέσεις, που σήμερα με κυνισμό αθετεί. Η απληστία του μεγάλου χρήματος δεν συνιστά επαρκή λόγο, προκειμένου να πεισθούν τα νεανικά θύματα για να αποδεχθούν τη σκοτεινή μοίρα τους. Κύριο σύνθημα στις παγκόσμιες κινητοποιήσεις της 15ης Οκτωβρίου ήταν: «Είμαστε 99%, είσαστε το υπόλοιπο 1%». Στιγματίζεται έτσι όχι μόνον μια πολιτική πλευρά, αλλά η σημερινή κοινωνική ολιγαρχία του χρήματος, η νέα «αριστοκρατία», που αρπακτικά επιβάλλει στη συντριπτική πλειονότητα τον υποθετικό «μονόδρομο» της απληστίας της. Κι ακόμη, τα κινήματα των «αγανακτισμένων» υπερβαίνουν την οικονομική πλευρά της κρίσης, θέτουν ζήτημα πραγματικής δημοκρατίας, που θα πρέπει να επανιδρυθεί με ευρεία και άμεση λαϊκή συμμετοχή.
Η διαπιστευμένη κομματική και οργανωσιακή Αριστερά αντιμετωπίζει τους «αγανακτισμένους» με σύνδρομο «ανωτερότητος», με δυσπιστία και περιφρόνηση, επισημαίνοντας ότι δεν έχουν ηγεσία, οργάνωση, πρόγραμμα, στρατηγική. Ωστόσο, έτσι ακριβώς ξεκινούν τα μείζονα κοινωνικά γεγονότα στην Ιστορία: χωρίς οργάνωση, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ηγεσίες, χωρίς στρατηγική. Εάν είχαν κάτι από αυτά, δεν θα απέβαιναν μείζονα κοινωνικά γεγονότα, αλλά θα παρέμεναν ήσσονος σημασίας αναμετρήσεις μεταξύ κομμάτων και οργανώσεων για τη νομή της εξουσίας και τη διατήρηση κάποιας καρέκλας. Αλλο πράγμα η κομματική και οργανωσιακή δυσφορία και άλλο η βαθιά κοινωνική απόγνωση, που παίρνει σήμερα ταπεινούς δρόμους και εκφράζεται χωρίς μεγαλομανείς προδιαγραφές.
Στην Ιστορία, «ασήμαντα» περιστατικά έχουν συχνά οδηγήσει σε «σημαντικά», πάντοτε κατά τρόπο αναπάντεχο και αδιανόητο για όσους επιχειρούσαν να τα συλλάβουν με προκατασκευασμένα θεωρητικά σχήματα. Πάντοτε, στα «σημαντικά» γεγονότα, οι διαχειριστές της πολιτικής δεν προηγήθηκαν, αλλά εσύρθησαν σε καταστάσεις, που οι κοινωνικές δυνάμεις με αυτενέργεια δημιουργούσαν, χωρίς έξωθεν καθοδήγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου