Παλτό ψαροκόκαλο
Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
Την ηλικία των ρούχων μου δεν την μετρώ πια με Ολυμπιάδες και Μουντιάλ. Την υπολογίζω με βάση τα παιδιά των φίλων μου. Πότε είχα πρωτοφορέσει αυτό το παλτό ψαροκόκαλο; Η Αγγελική δεν είχε κατοικίσει ακόμα την κοιλιά της μάνας της και τώρα κοντεύει γυμνάσιο. Η Κάτια ίσα που είχε σκάσει το πρώτο της δοντάκι, ενώ σήμερα έχει άποψη για το δημόσιο χρέος.
Εχω κι άλλα πανωφόρια στις κρεμάστρες μου, αλλά αυτό ειδικά το αγαπώ και το υπερπροστατεύω. Στους συναδέλφους μου που έχουν σιχαθεί να το βλέπουν λέω ότι το φοράω για να του κάνω απόσβεση - η αλήθεια είναι όμως ότι το χρυσοπλήρωσα γιατί μου θυμίζει το παλτό της μάνας μου. Πόσα δοντάκια να είχα εγώ τότε που ζαλιζόμουν από τη σαγήνη της μετρημένης γκαρνταρόμπας της;
Οταν μοίραζε τα υπάρχοντά της, δεν μου έλαχε το σουίπστεϊκ της φυσικής της χάρης, βολεύτηκα όμως με αθώες μικροκλοπές σαν κι αυτή που σας μιλάω. Κι αν το συντηρώ και το κανακεύω είναι γιατί με διδάσκει τις βασικές αρχές κομψότητας, αυτές που έκαναν τις γυναίκες της δεκαετίας του '60 να λάμπουν με όλα κι όλα δυο-τρία καλοδιαλεγμένα ρουχαλάκια. Καμία σχέση με τη σημερινή σαβουροκατάσταση που τσακίζει τις κρεμάστρες με αναλώσιμα, κάθε σεζόν κι άλλη ανυπόληπτη μπάζα.
Ευτυχώς, η νέα φτώχεια που μας περιμένει θα μας διδάξει, φαντάζομαι, τι εστί γνωρίζομαι, συνδιαλέγομαι και εσωτερικεύω την εικόνα μου. Την διαφοροποιώ με τη ρέγουλα χωρίς να προκαλώ σοκ σ' εμένα και στους άλλους.
Αυτά κι άλλα χαζά σκεφτόμουν μπροστά από το ταμείο του Βιβλιοπωλείου της Εστίας περιμένοντας τη σειρά μου, μέχρι που πρόσεξα μία από τις μαγικές φωτογραφίες της Βούλας Παπαϊωάννου, σε αφίσα πίσω από το γκισέ. Ενα κατοχικό αγοράκι με κοίταζε χωρίς υπότιτλους, φορώντας το ίδιο παλτό ψαροκόκαλο, γεμάτο τεράστια μπαλώματα από την κορυφή ώς τα νύχια. Και τότε μ' έπιασε ένα τούρτουρο, μα ένα τούρτουρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου