Mikhail Pletnev Performs Nocturne In C Sharp Minor, Op.19 by Pyotr Ilyich Tchaikovsky (Yerevan, 17.11.2022 & youtube, 14.10,.2023)

 ...............................................................

Mikhail Pletnev Performs Nocturne In C Sharp Minor,  Op.19 by Pyotr Ilyich Tchaikovsky

Legendary pianist Mikhail Pletnev performs Nocturne in C Sharp Minor, Op.19 by Pyotr Ilyich Tchaikovsky. This performance was an encore at the Primavera Foundation Armenia launch event on November 17, 2022, at the Aram Khachaturian Concert Hall in Yerevan.

(youtube, 14.10,.2023)

"Η ποίηση των δακτύλων, η ποίηση των ματιών" έγραψε ο ποιητής Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών" - ΝΗΣΙΔΕΣ 25.03.24)

............................................................. 

Η ποίηση των δακτύλων, η ποίηση των ματιών

έγραψε ο ποιητής Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών" - "ΝΗΣΙΔΕΣ" 25.03.24)

Μιλώντας για μια ποίηση των ματιών, εννοούμε μια ποίηση της αντίληψης, μια ποίηση της στιγμιαίας ανασύνταξης.

Ηποίηση δεν είναι κάτι ενιαίο. Δεν θα μπορούσε να είναι. Και εδώ δεν μιλάω για διαφορετικά είδη τεχνικής έκφρασης, για την εκφραστική ποικιλία των διαφόρων εκδηλώσεων μιας τέχνης που αριθμεί χιλιετίες. Μιλώ περισσότερο για διαφορετικές διαδικασίες. Λίγο-πολύ για διαφορετικά είδη τέχνης.

Σε μεγάλο βαθμό θα μπορούσαμε να πούμε πως η παραγωγή της ποίησης εξαρτάται από το σώμα. Από το μέρος του σώματος το οποίο μας φέρνει σε επαφή μαζί της. Το μέρος του σώματος το οποίο τη γεννά. Είναι που το σώμα παράγει ποίηση όπως οι σιελογόνοι αδένες παράγουν σάλιο. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να κάνουμε λόγο για μια ποίηση των δακτύλων, την ποίηση αυτή την οποία γράφουμε, την οποία συνθέτουμε με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Τα δάχτυλα που κρατούν το στιλό ή που χτυπούν το πληκτρολόγιο. Τα δάχτυλα που καταγράφουν, τα δάχτυλα που διορθώνουν, τα δάχτυλα που συνθέτουν.

Θα μπορούσαμε επίσης να κάνουμε λόγο για μια ποίηση της φωνής. Για τον τρόπο αυτό που η ποίηση προκύπτει μαζί με την ανάσα και επιμερίζεται σε εκπνοή και εισπνοή. Μια ποίηση προφορική που έχει ως βασικό της σκοπό κυρίως να ακουστεί και λιγότερο να διαβαστεί. Μια ποίηση για απαγγελίες, δημόσιες συναθροίσεις, για γεγονότα, για καφέ, θέατρα και ανοιχτούς χώρους.

Στο μικρό αυτό κείμενο όμως κάνουμε λόγο για μια διαφορετική διαδικασία της ποίησης. Την ποίηση των ματιών. Για μια ποίηση που δημιουργείται ακαριαία και καταναλώνεται ακαριαία. Μια ποίηση της παρατήρησης, της εστίασης, της βαθύτερης κατανόησης. Μια ποίηση της ενατένισης.

Μέσα στην ατελείωτη ρουτίνα της η ζωή είναι βιαστική, στεγνή, επαναλαμβανόμενη. Τα πράγματα χάνουν το βάρος τους, την αυτοτέλειά τους, την πραγματική τους ουσία. Η ποίηση των ματιών είναι μια διαδικασία που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε βαθύτερα όσα μας περιβάλλουν. Να διεκδικήσουμε εκ νέου την ουσία των πραγμάτων.

Βγες έξω στους δρόμους. Προσπάθησε να επιβραδύνεις. Οχι τις κινήσεις σου αλλά τη ροή των πραγμάτων, τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι. Δες πιο καθαρά. Προσπάθησε να απομονώσεις. Πιο αργά, πιο αργά. Και δες: νιώσε στα αντικείμενα τα γεγονότα που περικλείουν. Σε ένα παρατημένο φτυάρι την εργασία που περιέχει. Τον μόχθο, την πίεση, τη δύναμη των χεριών που το αγκάλιασε. Στις κούνιες σε αυτή τη διαλυμένη παιδική χαρά. Προσπάθησε να επαναφέρεις ταυτόχρονα όλες τις μικρές γιορτές και τα καθημερινά δράματα που αυτές εμπεριέχουν. Στον νυχτερινό δρόμο όταν το σκοτάδι μας πολιορκεί από παντού. Δες τους σταυρούς των φαρμακείων να αναβοσβήνουν στη σειρά σαν μια παρουσίαση από κατοικίδιες κηδείες απλωμένη κατά μήκος των δρόμων να μας προειδοποιεί. Νιώσε την ψυχική δύναμη μιας ξεχαρβαλωμένης τέντας που χτυπιέται για ώρες μέσα στην αστική θύελλα που προσπαθεί να την ξεριζώσει. Δες τους ανθρώπους εκεί έξω. Οχι ως κοινότοπα γεγονότα που σπαταλούνε την ύπαρξή τους σε επαναλαμβανόμενες πράξεις χωρίς να τις εξετάζουν. Αλλά ως μοναδικότητες με αδυναμίες, με βιώματα, με ιστορίες συντριπτικά μοναδικές. Μάθε να δικαιολογείς προσπαθώντας έτσι να καταλάβεις. Πιο αργά, πιο αργά.

Μιλώντας για μια ποίηση των ματιών, εννοούμε μια ποίηση της αντίληψης, μια ποίηση της στιγμιαίας ανασύνταξης όσων μας περιβάλλουν. Για μια διαδικασία επανανοηματοδότησης του κόσμου. Για μια εκμάθηση του εαυτού να κατανοεί και να αναδομεί τα πράγματα. Για τη ζωή ως μια δημιουργική διαδικασία. Την ποίηση ως μια καθημερινή διαδικασία εκτός καταγραφής. Οχι ως έναν τρόπο να συνθέτεις ποίηση αλλά περισσότερο ως έναν τρόπο να τη ζεις. Και μαζί έναν τρόπο να ζεις. Εναν τρόπο να αντιλαμβάνεσαι την κάθε σου στιγμή.

Μιλώ για την ομορφιά στην απλότητα των πραγμάτων και την ποίηση ως μόνη οδό για να φτάσεις εκεί.

A la terra di Basilicata · Musicanova (LP "Brigante se more" - 1980) Composer - Lyricist: Eugenio Bennato (youtube, 20.3.2018)

 ..............................................................

A la terra di Basilicata · Musicanova (LP "Brigante se more" - 1980)

Composer - Lyricist: Eugenio Bennato

(youtube, 20.3.2018)

"Κύρκος Δοξιάδης / Αριστερές ιδέες, δεξιές και αριστερές υποκειμενικότητες" γράφει ο Κύρκος Δοξιάδης (tvxs.gr. 30.3.2024)

 ...............................................................

Κύρκος Δοξιάδης / Αριστερές ιδέες, δεξιές και αριστερές υποκειμενικότητες

γράφει ο Κύρκος Δοξιάδης* (tvxs.gr. 30.3.2024)

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον και σημαντικό ερευνητικό εγχείρημα. Η σπουδαιότητά του προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό και τη βασική δυσκολία του. Είναι μια έρευνα που επιχειρεί να ανιχνεύσει τη διάχυση των αριστερών ιδεών στην κοινωνία εν γένει και όχι σε αριστερούς ή δυνάμει αριστερούς ψηφοφόρους. Αναγνωρίζοντας πως η απεύθυνση μιας έρευνας σε αποκλειστικά αριστερούς ψηφοφόρους μπορεί να είναι πρακτικά ανέφικτη, θα πρέπει ταυτόχρονα να δεχτούμε και τις δυσκολίες που παρουσιάζονται όταν έννοιες και ιδέες της Αριστεράς τίθενται στην κρίση δεξιών και αριστερών πολιτών από κοινού.

Για παράδειγμα, στο ερώτημα: «Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την άποψη ότι η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε κοινωνικές τάξεις, οι οποίες έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα;» παρατηρούμε τα εξής: πρώτον, οι θετικές απαντήσεις είναι άνω του 70% σε όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, με βάση είτε το ετήσιο εισόδημα είτε το επάγγελμα. Και, δεύτερον, συμφωνεί με αυτή την άποψη και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας με 58%. Αυτό τι σημαίνει; Ότι όλοι αυτοί συμμερίζονται την άποψη των Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι «μέχρι τώρα, η ιστορία όλης της κοινωνίας είναι ιστορία ταξικών αγώνων»; Προφανώς όχι.

Αφενός το ότι υπάρχει αναγνώριση της ύπαρξης αντιμαχόμενων τάξεων δεν σημαίνει απαραίτητα πως υπάρχει και συμφωνία πως αυτό είναι κάτι κακό ή άδικο, που πρέπει να καταργηθεί. Αφετέρου οι έννοιες, ανάλογα με τα υποκείμενα που τις προσλαμβάνουν, μπορεί να αποκτούν ριζικά διαφορετική σημασία. «Διαίρεση σε κοινωνικές τάξεις με αντικρουόμενα συμφέροντα» μπορεί για κάποιους να σημαίνει αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ «συντεχνιών» και «υγιούς επιχειρηματικότητας».

Κάτι παρόμοιο με το παραπάνω ισχύει με το επόμενο ερώτημα: «Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την άποψη ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την πρόοδο της κοινωνίας μας είναι το γεγονός ότι οι λίγοι εκμεταλλεύονται τους πολλούς;». Και πάλι, η πλειοψηφία των απαντήσεων είναι θετική σε όλες τις κοινωνικές κατηγορίες. Και οι θετικές απαντήσεις των ψηφοφόρων της ΝΔ είναι μειοψηφικές μεν, αλλά λαμβάνουν το εντυπωσιακά μεγάλο ποσοστό του 40% (αφήνω εδώ κατά μέρος το γεγονός ότι τα ποσοστά των θετικών απαντήσεων από τους ψηφοφόρους των τριών ακραιφνώς ακροδεξιών κομμάτων κυμαίνονται από 71% έως 88%.) Οι έννοιες «λίγοι» και «πολλοί», όταν απευθύνονται σε απολύτως ετερόκλιτο κοινό, είναι τόσο αόριστες, που μπορεί να προσλάβουν την οποιαδήποτε σημασία. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν πως οι «λίγοι» είναι οι καταληψίες φοιτητές ή οι «συντεχνίες», που ταλαιπωρούν και εκμεταλλεύονται τους «πολλούς» νομιμόφρονες πολίτες με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις τους. Αν η διατύπωση ήταν: «…ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους», τα ποσοστά των απαντήσεων μπορούμε να υποθέσουμε πως θα ήταν αρκετά διαφορετικά.

Στο υπόλοιπο κείμενο θα ασχοληθώ με τη σύγκριση μεταξύ των απαντήσεων των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και εκείνων της Νέας Αριστεράς. Θα μείνω σε ερωτήματα όπου υπάρχει μεγάλη απόκλιση μεταξύ των απαντήσεων των μεν και των δε, καθότι εκεί τα ευρήματα είναι μάλλον τα πιο αποκαλυπτικά.

Στο ερώτημα «Πού οφείλεται κυρίως το φαινόμενο της φτώχειας;», για λόγους συντομίας, ξεχωρίζω τις δύο επιλογές που έχουν κάποια σχέση με αριστερές ή έστω προοδευτικές θέσεις. Η μία είναι: «Στην αδυναμία του κράτους να παρέμβει και να την περιορίσει μέσω της αναδιανομής». Και η άλλη: «Στην άδικη φύση του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος». Η πρώτη και η δεύτερη επιλογή λαμβάνουν από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τα ποσοστά 62% και 34% αντίστοιχα, ενώ τα ποσοστά των ψηφοφόρων της Νέας Αριστεράς μοιράζονται ισόποσα με 49% στην κάθε επιλογή.

Τούτη η σημαντική διαφοροποίηση στα ποσοστά μεταξύ των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων πιστεύω πως δεν είναι άνευ σημασίας. Χωρίς να αυθαιρετούμε, μπορούμε να πούμε πως η πρώτη επιλογή, που δίνει προτεραιότητα στον παρεμβατικό ρόλο του κράτους, βρίσκεται πλησιέστερα στη σοσιαλδημοκρατική θέση για κρατικό παρεμβατισμό και κοινωνική πρόνοια. Ενώ η δεύτερη, που δίνει έμφαση στην εγγενή κοινωνικοοικονομική αδικία του συστήματος, βρίσκεται σαφώς πιο κοντά στην αντικαπιταλιστική ιδεολογία της Αριστεράς.

Πιο κάτω υπάρχει το ερώτημα: «Με ποιους από τους παρακάτω θα πρέπει να αντιπαρατεθεί με μεγαλύτερη ένταση η Αριστερά;». Και πάλι απομονώνω τις δύο επιλογές που σχετίζονται πιο άμεσα με τις θέσεις της Αριστεράς/Κεντροαριστεράς. Η πρώτη είναι: «Με το μεγάλο κεφάλαιο» και η δεύτερη: «Με τις δυνάμεις της Δεξιάς». Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δίνουν 21% και 39% αντίστοιχα, ενώ εκείνοι της Νέας Αριστεράς 41% και 35%. Και σε αυτή τη διαφοροποίηση παρατηρούμε μια ευκρινώς μεγαλύτερη εγγύτητα των ψηφοφόρων της Νέας Αριστεράς προς πιο άμεσα αντικαπιταλιστικές θέσεις.

Το εύρημα όμως που παρουσιάζει μάλλον το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι οι πολύ σημαντικές διαφοροποιήσεις στο ερώτημα: «Γνωρίζετε τις παρακάτω οργανώσεις και πολιτικά κόμματα; Εφόσον τις γνωρίζετε, τι άποψη έχετε για καθεμιά από αυτές;». Και πάλι για λόγους συντομίας, θα αναφέρω μόνο τα ποσοστά που απάντησαν: «Ναι και έχω θετική άποψη». ΕΑΜ: ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ 61%, Νέα Αριστερά 90%. ΕΛΑΣ: ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ 47%, Νέα Αριστερά 78%. ΔΣΕ: ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ 14%, Νέα Αριστερά 25%, ΟΠΛΑ: ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ 6%, Νέα Αριστερά 20%. ΕΔΑ: ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ 38%, Νέα Αριστερά 69%.

Καταρχάς, μια παρατήρηση που αφορά τους ψηφοφόρους και των δύο κομμάτων: βλέπουμε ότι, όσον αφορά τις τέσσερις οργανώσεις της Αριστεράς της περιόδου της Κατοχής και του εμφυλίου, υπάρχει μια σταθερά φθίνουσα τάση και στις δύο πλευρές, καθώς μεταβαίνουμε από τις λιγότερο προς τις περισσότερο «αμφιλεγόμενες» οργανώσεις. Αναμενόμενο, βέβαια.

Ερχόμαστε τώρα στις αποκλίσεις μεταξύ των δύο κομμάτων, που, όπως βλέπουμε, είναι όλες πολύ σημαντικές. Ως γενική διαπίστωση, μπορούμε να πούμε πως αυτή η ομάδα ερωτήσεων, όσον αφορά τα συγκεκριμένα κόμματα, διερευνά τις σχέσεις των ψηφοφόρων τους με την ιστορία της Αριστεράς. Πρόκειται για οργανώσεις και κόμματα που ταυτίζονται με το μακρινό πλέον παρελθόν – με την πολυτάραχη περίοδο που αρχίζει με τη ναζιστική κατοχή και τελειώνει με τη δικτατορία των συνταγματαρχών.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την πρώτη εκλογική νίκη του 2015, είχε καταθέσει λουλούδια στο μνημείο των εκτελεσθέντων από τους ναζί κομμουνιστών στην Καισαριανή. Τον περασμένο Δεκέμβριο ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Στέφανος Κασσελάκης είπε τα εξής: «Δεν θα χωρίσουμε τους Έλληνες ταξικά, έχουμε ζήσει αρκετή διχόνοια ως έθνος. Δεν χρειάζεται άλλο». Τούτη η πασιφανής και ουσιαστικότατη αποκήρυξη του παρελθόντος της Αριστεράς δεν μπορεί να μη βρίσκει την αντανάκλασή της στις στάσεις των ψηφοφόρων του τωρινού ΣΥΡΙΖΑ – όσων έχουν παραμείνει σε αυτόν και όσων έχουν προσέλθει μετά την εκλογή Κασσελάκη. Η σχέση με τη δική της ιστορία μάλλον είναι το πιο ουσιαστικό ταυτοτικό συστατικό της Αριστεράς. 

*Σημείωση: Κύρκος Δοξιάδης, ομότιμος καθηγητής Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών – Άρθρο σχολιασμού στο Ινστιτούτο ΕΝΑ με αφορμή την έρευνα κοινής γνώμης «Το αριστερό ημισφαίριο στην ελληνική κοινωνία»

“ Οι Απομείναντες” ποίημα του ποιητή Μίλτου Σαχτούρη (29.7.1919 – 29.3.2005)

 .............................................................

                     Μίλτος Σαχτούρης 

                (29.7.1919 – 29.3.2005)

“ Οι Απομείναντες”



Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα
λίγοι ἄνθρωποι
ποὺ δὲν εἶναι κόλαση
ἡ ζωή τους


ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαίμης
ἡ Fraülein Ramser
καὶ πάντοτε τοῦ ἥλιου οἱ ἀπομείναντες
οἱ ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι


ψάξε καλὰ
βρές τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικὰ
γιατί ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν


λιγοστεύουν


Μίλτος Σαχτούρης, (29.7.1919 – 29.3.2005).

"Τὸ θέατρο" ποίημα του ποιητή Λάμπρου Πορφύρα (1879 - 1932)

..............................................................

 

Λάμπρος Πορφύρας (1879 - 1932)

Τὸ θέατρο  



Δὲν ξέρω πῶς νὰ σοῦ τὸ εἰπῶ. Μὰ ὁ δρόμος, χθὲς τὸ βράδυ,
μὲς στὴ σταχτιὰ τὴ συννεφιὰ σὰ θέατρο εἶχε γίνει.
Μόλις φαινόταν ἡ σκηνὴ στ᾿ ἀνάριο τὸ σκοτάδι
καὶ σὰ σκιὲς φαινόντανε μακριά μου οἱ θεατρίνοι.

Τὰ σπίτια πέρα κι οἱ αὐλὲς καὶ τὰ κλωνάρια ἀντάμα
ἔλεγες κι ἦταν σκηνικὰ παλιὰ καὶ ξεβαμμένα,
κι ἐκεῖνοι ἐβγαίναν κι ἔπαιζαν τ᾿ ἀλλόκοτό τους δράμα,
κι ἄκουγες βόγκους κι ἄκουγες καὶ γέλια εὐτυχισμένα.

Ἐγὼ δὲν ξέρω. Ἐβγαίνανε κι ἐσμίγαν κι ἐπαγαίναν
κι ἤτανε μιὰ παράσταση καὶ θλιβερὴ κι ὡραία.
Κι ἔβγαινε, Θέ μου! κι ἡ νυχτιὰ καθὼς ἐπαρασταίναν,
κι ἔβγαινε, Θέ μου! κι ἔριχνε τὴ μαύρη της αὐλαία.

"ΠΛΗΜΜΥΡΙΣ" Από τον ποιητή και φίλο στο fb Ηλία Κεφάλα (favebook, 29.3.2024)

 ............................................................

ΠΛΗΜΜΥΡΙΣ

Αυτό το λευκό κατρακύλησε σωρηδόν από τον ουρανό. Τι πλημμυρίδα λουλουδιών. Αναμετριέσαι ενεός με τις τόσες αναβαθμίδες της ευωδιάς, με το πλήθος των αμέτρητων πηγών ενός ουράνιου χαλαζία, αλλά και άλλων λευκόχρυσων ψηγμάτων, διατεταγμένων με μαθηματική τάξη πάνω στα κλαδιά. Πόσο ισόρροπη κατανομή των λάμψεων. Τι καταιωνιστήρας και τι καταρράχτης λευκής μαγείας. Κι, ακόμα, τι κεντημένη σιωπή, ξεδιπλωμένη σαν σεντόνι γαμήλιο. Ένας έναστρος χιτώνας για ένα μαγεμένο δέντρο.

Εδώ υποκλίνονται όλοι οι ταπεινοί και αναρωτιούνται: μα πόση ομορφιά μπορεί να σηκώσει ένα δέντρο;

Από τον ποιητή και φίλο στο fb Ηλία Κεφάλα (favebook, 29.3.2024)

Nocturne No. 2 in B Minor · Μίλι Αλεξέγεβιτς Μπαλάκιρεφ (1837-1910) - Alexander Paley (youtube, 8.11.2014)

 ...............................................................

Nocturne No. 2 in B Minor · Μίλι Αλεξέγεβιτς Μπαλάκιρεφ (1837-1910) - Alexander Paley

(youtube, 8.11.2014)

"Ὁ σωτήρας" ποίημα του ποιητή Μίλτου Σαχτούρη (19 Ιουλίου 1919, Αθήνα - 29 Μαρτίου 2005, Αθήνα) Από τη συλλογή "Η Λησμονημένη" (1945).

 ...............................................................

Μίλτος Σαχτούρης (19 Ιουλίου 1919, Αθήνα - 29 Μαρτίου 2005, Αθήνα)

Ὁ σωτήρας




Μετρῶ στὰ δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου
τὶς ὦρες ποὺ πλανιέμαι στὰ δώματα αὐτὰ τ᾿ ἀνέμου
δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες
δὲ θέλουνε νὰ κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι


Μὲ τὰ γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στὰ βρώμια αὐτὰ νερὰ
μὲ τὴ γυμνὴ καρδιά μου ἀναζητῶ (ὄχι γιὰ μένα)
ἕνα γαλανὸ παράθυρο
πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικὰ
δίχως μιὰ χαραμάδα φῶς
δίχως μιὰ ἀναπνοὴ ὀξυγόνου
γιὰ τὸν ἄρρωστο ἀναγνώστη


Ἀφοῦ κάθε δωμάτιο εἶναι καὶ μιὰ ἀνοιχτὴ πληγὴ
πῶς νὰ κατέβω πάλι σκάλες ποὺ θρυμματίζονται
ἀνάμεσα ἀπ᾿ τὸ βοῦρκο πάλι καὶ τ᾿ ἄγρια σκυλιὰ
νὰ φέρω φάρμακα καὶ ρόδινες γάζες
κι ἂν βρῶ τὸ φαρμακεῖο κλειστὸ
κι ἂν βρῶ πεθαμένο τὸ φαρμακοποιὸ
κι ἂν βρῶ τῇ γυμνὴ καρδιά μου στὴ βιτρίνα τοῦ φαρμακείου


Ὄχι ὄχι τέλειωσε δὲν ὑπάρχει σωτηρία

Θὰ μείνουν τὰ δωμάτια ὅπως εἶναι
μὲ τὸν ἄνεμο καὶ τὰ καλάμια του
μὲ τὰ συντρίμια τῶν γυάλινων προσώπων ποὺ βογγᾶνε
μὲ τὴν ἄχρωμη αἱμορραγία τους
μὲ χέρια πορσελάνης ποὺ ἁπλώνονται σὲ μένα
μὲ τὴν ἀσυχώρετη λησμονιὰ


Ξέχασαν τὰ δικά μου σάρκινα χέρια ποὺ κόπηκαν
τὴν ὥρα ποὺ μετροῦσα τὴν ἀγωνία τους



M.Σ.

"Γιατί κατασπαράχτηκε η Ελλάδα;" γράφει ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.03.24)

 ..............................................................

Γιατί κατασπαράχτηκε η Ελλάδα;

γράφει ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.03.24) 

Διαβάζω αυτόν τον καιρό το βιβλίο του Ερίκ Μονέ σχετικά με τις κεντρικές τράπεζες («Κεντρικές Τράπεζες, Κράτος Πρόνοιας και Δημοκρατία», Πόλις, 2023). Ο Μονέ επιμένει να υπογραμμίζει το γεγονός ότι στην Ε.Ε. οι κεντρικές τράπεζες δεσμεύονται να υποστηρίζουν το κράτος πρόνοιας.

Παραθέτει χαρακτηριστικά το άρθρο 3 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ενωση, σύμφωνα με το οποίο η Ε.Ε. «εργάζεται για την αειφόρο ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την κοινωνική οικονομία της αγοράς με υψηλό βαθμό ανταγωνιστικότητας, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο, και το υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος»

Και ακολουθεί το σχόλιό του: «Κατά συνέπεια, το νομικό πλαίσιο ανοίγει δυνητικά τον δρόμο σε πολλές δραστηριότητες της Κεντρικής Τράπεζας, πράγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε απεριόριστη απο-εμπορευματοποίηση, προκειμένου να στηριχτούν οι κοινωνικές και περιβαλλοντικές πολιτικές».

Συνεπώς ο Μονέ ισχυρίζεται ότι οι ακολουθούμενες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές στην Ε.Ε. θα μπορούσαν να καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος, μιας και το νόημα του άρθρου 3 δεν είναι ρητά διατυπωμένο. Δεδομένου, δε, ότι ως στόχος ορίζεται η πλήρης απασχόληση, η κοινωνική πρόοδος και η προστασία και βελτίωση του περιβάλλοντος, μια «σοσιαλδημοκρατική», παραδοσιακού τύπου, πολιτική δεν είναι απαγορευμένη.

Βέβαια η νεοφιλελεύθερη ερμηνεία που επικράτησε κατά ειρωνικό τόπο οφείλει τα περισσότερα στην «Κεντροαριστερά», που κυβερνούσε στην πλειονότητα των χωρών της Ε.Ε. όταν διαμορφωνόταν η κυρίαρχη εκδοχή.

Τι μας λέει ο Μονέ; Πολύ απλά ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όπως αποδείχτηκε μάλιστα με την πολυετή εφαρμογή της «ποσοτικής χαλάρωσης», της περίφημης QE, και ακόμα περισσότερο με την κολοσσιαία χρηματοδότηση την περίοδο της πανδημίας, δεν υποχρεούνταν από τις συνθήκες να εφαρμόσει την πολιτική που εφάρμοσε μετά την κρίση του 2008. Μια πολιτική που διέλυσε στην κυριολεξία τη χώρα μας.

Τι συνέβη λοιπόν; Γιατί έγιναν όσα έγιναν; Γιατί στην περίπτωσή μας παραβιάστηκαν όλοι οι στόχοι που καθορίζει το άρθρο 3;

Αρχικά είναι φανερό πως στις ελίτ, ευρωπαϊκές και ντόπιες, επικράτησε πανικός στο μέτρο που έχοντας πιστέψει και οι ίδιες τις ταξικές τους ανοησίες, και ιδίως εκείνη που ισχυριζόταν ότι οι αυτορρυθμιζόμενες αγορές θεραπεύουν πάσα νόσο και πάσα μαλακία, βρέθηκαν έκπληκτοι μπροστά στη μεγάλη καπιταλιστική κρίση. Οι εταιρείες αξιολογήσεων άλλωστε έδιναν παντού ΑΑΑ -από την Lehman Brothers μέχρι την Ελλάδα. Η αρλούμπα ως πρόγνωση!

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, με την τρικυμία εν κρανίω να ανταριάζει, τέθηκαν οι πολιτικές προτεραιότητες. Επρεπε πριν απ’ όλα να διασωθούν οι γαλλογερμανικές τράπεζες. Η Ελλάδα είχε την ατυχία να σκάσει στη χειρότερη στιγμή. Αυτό έκανε «αναπόφευκτο» το να μπει ο λαός της σε κατάσταση βασανισμού. Αν δεν πλήρωνε τα φέσια η εργατική τάξη της, ποιος θα τα πλήρωνε; Οι μεγαλοκαπιταλιστές;

Το ζήτημα πολύ περισσότερο από οικονομικό ήταν πολιτικό. Η Ελλάδα έδινε τη δυνατότητα να προσφερθεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το σφάγιο περιφέρθηκε σε όλη την επικράτεια της Ε.Ε. και έγινε ένα περίφημο πειραματόζωο για την εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας. Πόσο θα άντεχε άραγε το ινδικό χοιρίδιο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού;

Οι πολιτικές που ασκήθηκαν εδώ από το ΔΝΤ δεν είχαν την παραμικρή, τεχνοκρατική έστω, δικαιολόγηση. Γι’ αυτό και κανένας από τους διακηρυγμένους στόχους δεν επιτεύχθηκε ποτέ. Οι διαβόητοι «πολλαπλασιαστές», οι οποίοι αποδείχτηκαν πέντε φορές μεγαλύτεροι από αυτούς που υπέθεταν οι ειδικοί (sic), είναι το χαρακτηριστικότερο, μεταξύ εκατοντάδων άλλων ηλιθιοτήτων, παράδειγμα.

Η οικονομία έχασε το 27% του ΑΕΠ της, η φτωχοποίηση υπήρξε πρωτοφανής, η ανεργία άγγιξε το 30%.

Ο Μονέ μάς λέει ότι αυτό δεν το επέτασσε καμία «υποχρέωση». Αντίθετα, οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα ήταν σε σύγκρουση με τη βασική «υποχρέωση» όλων των θεσμών να φροντίσουν για την επίτευξη στόχων όπως η πλήρης απασχόληση, η κοινωνική πρόοδος και η περιβαλλοντική προστασία και βελτίωση!

Πανικός, ασχετοσύνη των ελίτ και μαζί η νεοφιλελεύθερη ταξική παράκρουση «να τιμωρηθούν οι ένοχοι» ήταν στη βάση του κατασπαραγμού μας.

Η ψοφοδεής, αλλά και γνώστρια των συμφερόντων της, ελληνική ιθύνουσα τάξη εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, για να διαμορφώσει το μοντέλο του λευκού Aσιάτη εργαζόμενου που κυριαρχεί σήμερα.

Η Ελλάδα ήταν βάσιμη απειλή, που τρόμαζε τη Μέρκελ και το 2010 και το 2012 και το 2015. Ολοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι εκ των υστέρων το έχουν αποδεχτεί.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα για να αξιοποιήσουν αυτό το γεγονός. Αντίθετα, ανεξαρτήτως διακηρύξεων, όλες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, «έσωσαν τη χώρα» εξοντώνοντας τον λαό της. Εκπροσωπώντας την εκμεταλλευτικότερη άρχουσα τάξη στην Ε.Ε. Η σημερινή εικόνα είναι απολύτως αποκαλυπτική. Ενα 30-35% του πληθυσμού ευτυχεί πλουσιοπάροχα, ενώ τα 2/3 είναι σχεδόν στη χειρότερη μοίρα από οπουδήποτε αλλού στην Ε.Ε.

Πρέπει να θυμόμαστε πως δεν υπήρξε τίποτε αναπόφευκτο σε αυτή την άγρια υπόθεση. Ο Μονέ το στοιχειοθετεί και από τη θεσμική πλευρά.

Μικρό επετειακό αφιέρωμα στον συγγραφέα Δημοσθένη Βουτυρά (1872-27.3.1958) : «Ο Μπαλάφας στον παράδεισο» διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά (1872-1958) (εκδ. «Δίφρος», Επιλογή Δεύτερη, 1960)

 ...............................................................

Δημοσθένης Βουτυράς (1872-27.3.1958)

·        «Ο Μπαλάφας στον παράδεισο» διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά (1872-1958) (εκδ. «Δίφρος», Επιλογή Δεύτερη, 1960)

 

   ΥΣΤΕΡΑ από τόσα βάσανα και κόπους που κατόρθωσε ο Μπαλάφας να κάνει παπούτσια, κάτι γιγάντιες αρβύλες, πέθανε. Ίσως απ’ την πολλή χαρά του που θα φορούσε κι αυτός μια φορά, καινούρια παπούτσια το έπαθε αυτό.

   Όταν η ψυχή του άφησε το βρώμικο σαρκίο του και το πιο βρώμικο μικρό δωμάτιό του, που ήταν δίπλα σ’ ένα πλυσταριό, πέταξε ελεύθερη να πάει σε άλλους κόσμους. Αλλά καθώς ανέβαινε ψηλά και περνούσε τα σύννεφα, θυμήθηκε τα παπούτσια του.

   Η επιθυμία να τα πάρει του ήρθε με τέτοια ορμή, που μία δύναμη που τον έσερνε στα ύψη, όπως το σίδερο ο μαγνήτης, έπαψε να τον σέρνει, σταμάτησε. Και ο Μπαλάφας τότε γύρισε γρήγορος πίσω του αφήνοντας στον αέρα μια γραμμή φωτεινή. Άφησε και μια λάμψη μεγάλη που κατατρόμαξαν οι άνθρωποι. Ο Μπαλάφας που τους είδε έσκασε στα γέλια.

   Ήσυχα μπήκε στο δωμάτιό του, όπου βρήκε τη γρηά σπιτονοικοκυρά του να έχει το φως κάτω στο πάτωμα και να ψάχνει τα ρούχα, που ήταν ντυμένο το αφημένο κει σαρκίο του, και το στρώμα του, μήπως βρει λεφτά.

   Τόσο τώρα συχάθηκε ο Μπαλάφας, γιατί τη νόμιζε καλή γρηά, που με βία άρπαξε το ένα παπούτσι μόνο κι’ έφυγε.

   Στο δρόμο μετανόησε, αλλά πάλι είπε:

   -Και πάλι καλά…

   Κρατώντας το ένα παπούτσι στο χέρι, έφτασε στα μέρη κείνα, που έπρεπε να φτάσει και τράβηξε για τον παράδεισο.

   Βρήκε την πόρτα κλεισμένη, μια πόρτα άσπρη σαν το χιόνι και μεγάλη, τεράστια, σαν τον ουρανό όπως τον βλέπουμε απ’ τη γη.

   Στάθηκε απ’ έξω και τη χτύπησε δυνατά.

   Η πόρτα άνοιξε από ένα γέρο με μακρυά γένεια.

   Ο Μπαλάφας θαμπώθηκε απ’ το φως, απ’ τα χρώματα και απ’ τις μελωδίες που γινόνταν μέσα.

   -Τι θέλεις; τον ρώτησε ο γέρος.

   - Τι άλλο να θέλω, του απάντησε, να μπω μέσα!

   - Μα εσύ είσαι για αλλού.

   - Για αλλού εγώ! Τι μου λες! Για πες το πάλι… Εγώ εδώ θα μπω, δεν ξέρω αλλού!... αλλού να πας εσύ!... Και το ύστερο εγώ καλά ήμουνα κει κάτω, γιατί να με πάρετε…

   - Σου λέω δεν είσαι για δω! Φεύγα!

   Και ο άγιος έκανε να κλείσει την πόρτα.

   -Μη την κλείνεις, μη!... γιατί…

   - Τι θα κάνεις; τον ρώτησε ο άγιος αυστηρά.

   - Τι θα κάνω… Να!

   Και ο Μπαλάφας του πετά το παπούτσι του στο κεφάλι.

   Αστραπή έγινε και βροντή απ’ το χτύπημα, αλλ’ ο άγιος σωριάστηκε κάτω.

   Ο Μπαλάφας τότε γρήγορα τρύπωσε μέσ’ στον παράδεισο.

   Οι μουσικές όμως που παίζανε, τα τραγούδια κόπηκαν και μια βαθειά σιωπή έπεσε.

   Μέσ’ στη σιωπή αυτή σε λίγο, ακούστηκε μια φωνή σα βροντή, να διατάζει να τον συλλάβουν.

   Κάτι τεράστιοι άγγελοι τον άρπαξαν, όπως τον έπιαναν άλλοτε στη γη οι χωροφύλακες, και τον οδήγησαν σε μια μεριά ψηλή, που σ’ ένα θρόνο μαύρο σαν κατράμι, καθόταν ένας λευκός γέρος, που κάποτε φαινόταν μεγάλος τόσο, που χανόταν στα ύψη η κεφαλή του, και κάποτε γινόταν μικρός σαν κοντούτσικος άνθρωπος, νάνος.

   -Έλα δω, γιατί έκανες αυτό το κακό; τον ρώτησε ο λευκός γέρος.

   - Γιατί, γιατί, του απάντησε ο Μπαλάφας, δε με άφηνε να μπω μέσα…

   - Θα πει αυτό, που δε σε άφηνε, ότι δε σου έπρεπε να μπεις!

   - Και γιατί δε μου έπρεπε να μπω;

   - Γιατί είσαι αμαρτωλός, είσαι κλέφτης!

   - Ε, και πως είμαι κλέφτης;

   - Οι κλέφτες τιμωρούνται! Δεν ξέρεις τις δέκα εντολές;

   - Όχι!

   - Όχι! Δεν ξέρεις ότι τιμωρούνται όσοι κλέβουνε;

   - Και αν δεν μετανοήσουν! είπε κάποια φωνή.

   - Κι αυτός μετανόησε μια φορά και πήγε και ξεμολογήθηκε. Αλλά και πάλι έκλεψε!

   - Αφού δεν είχα δουλειά και πεινούσα…

   - Κ’ έπειτα, μετά καιρό, είπε μια άλλη φωνή, πήγε πάλι να ξεμολογηθεί και πάνω στην εξομολόγηση έκλεψε του παπά το ρολόγι και τη χρυσή καδένα!...

   - Δεν είχα πενταράκι, τι θέτε να έκανα; Και το ύστερο δεν τα χάρηκα, με πιάσανε και με χώσανε και μέσα…

   Ο μεγάλος θεός άκουσε τις κατηγορίες, αν και τις ήξερε, και είπε τη στιγμή που γινόταν σαν κοντός άνθρωπος, νάνος:

   -Όχι, δε θα μπεις μέσα! θα πας στην κόλαση, για να τιμωρηθείς!

   Ο Μπαλάφας ταράχτηκε, θύμωσε σαν την ημέρα που έσκασε μια γροθιά σ’ ένα χωροφύλακα και του χάλασε τη φάτσα:

   -Μωρέ, μωρέ, έκανε, και συ, και συ! Και συ σαν εκείνους εκεί κάτω, τους μπαγαπόντηδες, δικάζεις;…

   - Τι λες;

   - Τι λέω, τι λέω!... Αχ τι να σου κάνω! Έπρεπε να είχα πάρει και το άλλο μου παπούτσι!...

 

"ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ" από τον ποιητή, συγγραφέα και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 26.3.2024)

 .............................................................

ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

από τον ποιητή, συγγραφέα και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 26.3.2024)

Ωραία ψέματα που έλεγα, όταν ζητούσα χάδι από τις άλλες κι όχι από σένανε. Και το ’βρισκα στα θέατρα που έστηνα, πανούργος. Ανέβαιναν οι άλλες στη σκηνή για να σε μιμηθούν. Με όπιο να ναρκώσουνε τη μνήμη, που σ’ έβγαζε μπροστά. Σ’ έστηνε εκεί, στα πρώτα τα καθίσματα – μέτρο, ζύγι, πεπρωμένο μου.

Α, τι γλυκές εκείνες οι άλλες, οι για χάδι πρόθυμες. Τι ευλογία η παρουσία τους. Τι υπόσχεση ότι ο έρωτας είναι απλώς ζήτημα χρόνου. Πάει κι έρχεται, κρατώντας στα χεράκια του καλάμι. Λιγνεύει, με μαντίλι βρώμικο. Κάποτε χάνεται στην ξενιτιά. Κι αν κάτι μένει απαρασάλευτο, αυτό είναι η λήθη. Με λίγο σώμα κι αίμα στο δισκοπότηρo.

Ποσό πολύ το προσπαθούσαν, οι καλές μου. Στρογγυλά ενώτια διέσχιζαν βοστρύχους, καθώς έσκυβαν το κεφάλι λοξοκοιτάζοντας. Έλαμπε κόκκινο κραγιόν, άστραφταν άσπρα δόντια. Βόλτες μετά, στο ξάγναντο, με σάρκα ακόμα σαλιωμένη.

Μπορεί να χόρταινε η λάμια των κυττάρων, μπορεί να αποκοιμιόταν, όμως συχνά έμενε άυπνη η ψυχή. Σ’ ένα δρακόσπιτο, ψηλά, και γύρω, σαν γκρεμός, η νύχτα. Έσκυβε από το φτενό παράθυρο κι έψαχνε εσένανε η ψυχή μου. Αν έρχεσαι. Αν φεύγεις. Αν, επιτέλους, σπάσει το κανάτι σου στη βρύση και μου φανερωθεί, εκ θεού, τι είσαι. Γιατί δεν είσαι ο φόβος που ζητάει να γειωθεί, να γίνει έλλογος, να βγάλει κέρατα. Ούτε, ασφαλώς, ο αρχάγγελος με τη ρομφαία που τετραγωνίζει.

Τέτοια αινίγματα με παίδευαν και σ’ αγαπούσα ολομόναχος.

Και γύρω μου γυναίκες κάμποσες, μητέρες κι αδελφούλες. Γιατί κι εκεί, και στο κελάκι απ’ όπου έσκυβε η ψυχή, ανέβαιναν οι πιο καλές από τις άλλες.

Σε μια γωνίτσα κάθονταν, τσιγκλούσανε τη θράκα στο μαγκάλι. Τώρα τα ψέματα δεν τα ’λεγε κανείς. Όταν βαριαναστέναζα, με κλαίγανε βουβά, με ξεματιάζαν. Εσένανε περίμεναν κι αυτές, αλλά για μένα το ’καναν. Για μένα. Ποτέ δεν πρέπει να ’ναι μόνη μια ψυχή, ιδιαίτερα όταν είναι μόνη.

***

Κάποτε, ξέρω, θα συναχτούν όλες μαζί με άγρια μάτια, κι οι νεραντζούλες γύρω θα τινάξουν τ’ άνθη τους. Δείχνουνε στήθη ματωμένα, οι καλές μου, δείχνουνε ποιήματα. Δείχνουν πηγάδια με πνιγμένα ζώα μέσα. Είσαι κι εσύ, ευτυχώς, στην άγρια συντροφιά τους. Την τελευταία στιγμή αποτρέπεις τη δολοφονία μου. Με νύχια. Με νύχια και με δόντια. Απορώντας κι η ίδια γιατί το κάνεις.

"aeternitas" ποίημα του ποιητή και φίλου στο fb Αλέξανδρου Αραμπατζή (γ.1961) (facebook, 15.3.2024)

 ...............................................................

Αλέξανδρος Αραμπατζής (γ.1961, Δράμα)

aeternitas


Του Κόσμου ολάκερου η ελάχιστη στιγμή
τον Κόσμο ολάκερο τον στιγματίζει
Με τα θραύσματά του ο Κόσμος επουλώνει
τις πληγές του από την τιτανομαχία με το
Αιώνιο
Κράτιστος νόμος του Αιώνιου η φθορά
Και της φθοράς ο κράτιστος νόμος θνητότης και οδύνη

Αλ.ΑΡ.

Quintetto No. 4 in Re Maggiore "Fandango" per Corda e Chitarra, G. 448: Grave Assai - Fandango - Luigi Boccherini (1743 - 1805) Sinfonie & La Musica Notturna Di Madrid (youtube, 23.6.2015)

 ..............................................................

Quintetto No. 4 in Re Maggiore "Fandango" per Corda e Chitarra, G. 448: Grave Assai - Fandango - Luigi Boccherini (1743 - 1805)

Jordi Savall · Rolf Lislevand · · Le Concert des Nations Fandango, Sinfonie & La Musica Notturna Di Madrid

(youtube, 23.6.2015)

"ΜΕ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ" ποίημα του Νίκου Καρούζου (1926 - 1990) από τη συλλογή "Ο ζήλος του μη - σχετικού με παροράματα", Πολυπλάνο 1980]

 ...............................................................

        Νίκος Καρούζος (1926 - 1990)

ΜΕ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ

υπέρμαχος των άστρων
εκτείνομαι
στην άπατη μοναξιά μου

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ 

από τη συλλογή "Ο ζήλος του μη - σχετικού με παροράματα", Πολυπλάνο 1980]

Ludwig van Beethoven - Piano Sonata No. 26 in E-flat major, Op. 81a, "Les Adieux" Piano: Maurizio Pollini (1942-2024) (youtube, 1.12.2015)

 ..............................................................

Ludwig van Beethoven - Piano Sonata No. 26 in E-flat major, Op. 81a, "Les Adieux" Piano: Maurizio Pollini (1942-2024)

0:26 - Das Lebewohl: Adagio - Allegro

7:17 - Abwesenheit: Andante espressivo

10:14 - Das Wiedersehen: Vivacissimamente

(youtube, 1.12.2015)

"Στις ανταύγειες του 1821" από τον συγγραφέα και φίλο στο fb Ηρακλή Λογοθέτη (facebook, 25.3.2024)

 ..............................................................

Στις ανταύγειες του 1821

από τον συγγραφέα και φίλο στο fb Ηρακλή Λογοθέτη (facebook, 25.3.2024)

Όλες οι ιδέες για τις οποίες αξίζει να μαχηθεί κανείς είναι προορισμένες να ηττηθούν, έτσι τουλάχιστον λέει ο Σίλερ στους "Ληστές". Οι κλεφταρματολοί του ’21 έδειξαν όμως ότι το αρνητικό πρόσημο αυτού του ρομαντικού προτάγματος μπορεί καμιά φορά να αντιστραφεί. Κάθε ευγενική ιδέα είναι ραγδαία στη σύλληψη, παράτολμη στην εκτέλεση και αβέβαιη στην έκβαση. Γι αυτό η νίκη της ανταμείβεται διπλά και τρίδιπλα στο γραφείο των μεγάλων ιστορικών στοιχημάτων. Και η λάμψη της γίνεται εμφανέστερη στο πρόσωπο όσων δεν πρόλαβαν να τη χαρούν: Στον Καραϊσκάκη, στον Ανδρούτσο, στον Παπαφλέσσα και σε όλους τους ανώνυμους που άνοιξαν πανιά κόντρα στον καιρό κι έσβησαν πριν ανατείλει ο Αυγερινός. Ίσως έτσι δικαιώνεται, εν μέρει και οπωσδήποτε πικρά, ο Σίλερ. Γιατί οι σπουδαίες υποθέσεις κάποτε κερδίζονται αλλά πολλοί από τους πρωταγωνιστές τους χάνονται.

"Ποιος έκανε το τρομοκρατικό χτύπημα στη Μόσχα και το κόμμα του πολέμου" - Δημ.Κωνσταντακόπουλος (youtube / militaire, 24.3.2024)

 ...............................................................

Ποιος έκανε το τρομοκρατικό χτύπημα στη Μόσχα και το κόμμα του πολέμου 

- Δημ.Κωνσταντακόπουλος

Ποιος έκανε το τρομοκρατικό χτύπημα στη Μόσχα; Η Δύση και όλα τα μέσα ενημέρωσης της έχουν υιοθετήσει ότι πρόκειται για χτύπημα από τον ISIS. Η Ρωσία από την άλλη δείχνει ακόμη επιφυλακτική και εξακολουθεί να «δείχνει» προς την Ουκρανία αλλά και προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις της Δύσης. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος που βρέθηκε πρόσφατα στη Μόσχα, μιλά για το αποτρόπαιο τρομοκρατικό χτύπημα και σχολιάζει τα σενάρια που έχουν διοχετευθεί για το ποιος ή ποιοι το οργάνωσαν. Ο κ. Κωνσταντακόπουλος μιλά για το «κόμμα του πολέμου» που επιδιώκει την κλιμάκωση του πολέμου. Κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για όλη την ανθρωπότητα.

(youtube / militaire, 24.3.2024)

Nocturno - Manuel de Falla (1876-1946) / (youtube, 5.1.2023)

 ...............................................................

Nocturno - Manuel de Falla (1876-1946)

(youtube, 5.1.2023)