Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Εν όψει του δημοψηφίσματος, Ιούλιος 2015 : "H τσίπα δεν έχει όριο αναλήψεων..." Της Σοφίας Λαμπίκη (http://www.nostimonimar.gr, 29/6/2015)

.............................................................

H τσίπα δεν έχει όριο αναλήψεων...

Της Σοφίας Λαμπίκη


pentimento-paintings_4


Δηλαδή τι άλλο να σου κάνουν;
Σου κόψανε δέκα φορές το μισθό και τη σύνταξη.
Σε απολύσανε.
Σε έχουν να δουλεύεις απλήρωτος μήνες.
Στείλανε τα παιδιά σου μετανάστες στους Δανειστές.
Σου ξεπούλησαν το τόπο σου, κομμάτι –κομμάτι.
Φάρμακα δεν έχεις και περίθαλψη
Ο γείτονας σου αυτοκτόνησε, είχε ένα μαγαζάκι κι έβαλε λουκέτο.
Στη πόρτα σου κοιμούνται άστεγοι.
Χρωστάς στη τράπεζα που εσύ, με το Χρέος που φορτώθηκες, έσωσες κι αυτή θα σου πάρει το σπίτι.
Χειμώνα την έβγαλες με τη κουβέρτα, δεν έχεις θέρμανση.
Τη ΔΕΗ την έβαλες στη ρύθμιση, πού να πληρώσεις τις επιδοτήσεις των Κοπελούζων;
Πας σούπερ μάρκετ και σκέφτεσαι αν θα πάρεις μια Αμυγδάλου για το εγγόνι σου.
Σε βρίζουν πέντε χρόνια.
Ήσουν τεμπέλης, ήσουν κλέφτης, ήσουν απατεώνας, εσύ έφαγες τις επιδοτήσεις ,εσύ δεν δικαιούσαι τη σύνταξη που πλήρωνες 40 χρόνια, άσχετα που κουρέψανε τα λεφτά των Ταμείων, δε στα είπανε αυτά, μόνο σε βρίζανε, κοπρόσκυλο, τεμπελχανά, βλάκα, ακαμάτη, απολίτιστε Βαλκάνιε Ανατολίτη, τι σε θέλαμε στην Ευρώπη;
Ακούς και βλέπεις και κάνεις πως δεν ακούς και δε βλέπεις.
Ζεις σα δούλος, σε φτύνουν και κάνεις τον ανήξερο.
Πούλησες και το μέλλον των παιδιών και εγγονών σου, το χώμα που πατάς βλέπεις να το ξεπουλούν κομμάτι – κομμάτι, δε φταίω λες, δε με ρώτησαν.
Τώρα σε ρωτάνε.
Πάρε την απόφαση μονάχος σου.
Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίτα τον ουρανό κι όχι τα 60 κωλόχαρτα που βγάζει το τραπεζικό μηχάνημα.
Σήκωσε το κούτελο και σκέψου.
Τι κάνανε οι πατεράδες κι οι παππούδες σου πίσω στα δύσκολα χρόνια;
Σε πόλεμους και πείνες;
Τι κάνανε;
Αν κλέψανε και ξεπουλήσανε ανθρώπους, αν ρουφιανέψανε και συρθήκανε σα σκουλήκια, κάν΄το κι εσύ, τσίπα δεν έχεις.
Αν όμως είχες τη τύχη να χεις γονιούς καθαρούς, γενναίους ανθρώπους, ανθρώπους που στάθηκαν όρθιοι και δεν αντάλλαξαν την αξιοπρέπεια τους με ένα ντενεκέ λάδι ή 60 παλιόχαρτα, αν θυμάσαι το πατέρα σου να αναστενάζει σκεφτικός το βράδυ και τη μάνα σου βουρκωμένη να του σφίγγει το χέρι όρθια, αν θυμάσαι τους γονιούς σου όρθιους, ήρθε κι η δική σου ώρα.
Σήκω ορθός, μην κοιτάς πίσω, μην κοιτάς το αύριο.
Νιώσε το τώρα και υψώσου απ τη λάσπη.
Με αξιοπρέπεια πες καθαρά ΟΧΙ, αλλού να βρείτε σκλάβους. ΌΧΙ εδώ, όχι στ΄όνομα μου. Απλώς ΟΧΙ.


Τα παιδιά που παίζουν στο νερό και τα "χαρτιά" στις τράπεζες...(facebook/Sofia Lampiki, 30/6/2015)

............................................................

     Τα παιδιά που παίζουν στο νερό 
       και τα "χαρτιά" στις τράπεζες...







Τα κοιτούσα σήμερα κι αναρωτιόμουν πόσοι τα βλέπουν και νιώθουν την ευθύνη ότι αποφασίζουν γι αυτά κι όχι για τα κωλόχαρτα που χουν στη τράπεζα;


                   σήμερα από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

"Επιτυχία" της κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ!... (από τον φίλο στο Niko Ago, 29/6/2015)

...........................................................


"Επιτυχία" της κυβέρνησης      του
   
ΣΥΡΙΖΑ!...



Αλ.Τσίπρας: Αν νικήσουμε το φόβο, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε (www.lifo.gr, 29/6/2015)

........................................................


Αλ.Τσίπρας: Αν νικήσουμε το φόβο, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε

Η ΑΥΓΗ Εφημερίδα της Αριστεράς




Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

"Ευρωπαϊστές και δραχμιστές" γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή", 25.06.2015)

..........................................................

Ευρωπαϊστές και δραχμιστές


                                                                                                                                               

Παντελής Μπουκάλας γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ


Θ​​α ήταν επικίνδυνο λάθος να δούμε με όρους Ουκρανίας ένα κάποιο σχίσμα ανάμεσα σε «ευρωπαϊστές» και «δραχμιστές» και να εννοήσουμε την πλατεία Συντάγματος σαν αντίγραφο ή απομίμηση της πλατείας Μεϊντάν. Πρώτα πρώτα επειδή, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, το σχίσμα αυτό δεν κόβει στη μέση τον πληθυσμό της χώρας, πενήντα - πενήντα, ούτε αναπαράγει το δίπολο «μνημονιακοί» / «αντιμνημονιακοί». Κι ύστερα επειδή τα εισαγωγικά στις λέξεις «ευρωπαϊστές» και «δραχμιστές» είναι απολύτως απαραίτητα, αφού καμία από τις δύο δεν αποδίδει πιστά την πραγματικότητα.
Υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή υπάρχουν βέβαια. Μολαταύτα, το να επισημαίνεις τα προβλήματα του νέου (του νομίσματος εν προκειμένω) δεν σημαίνει ότι κηρύσσεις τον άρον άρον γυρισμό στο παλιό.
Δεν είναι, λοιπόν, καλά και σώνει εραστές της υποκοριζόμενης από εξιδανικευτική νοσταλγίτιδα, εθνικισμό ή ό,τι άλλο «δραχμούλας» όσοι δυσφορούν τόσο με την Ευρωπαϊκή Ενωση ως έχει όσο και με τη θέση επιτηρούμενου παρία που αναγνωρίζουν ή επιτρέπουν στην Ελλάδα (όπως και σε άλλες περιφερειακές χώρες) όσοι ηγεμονεύουν στους κόλπους της.
Δεν είναι οπωσδήποτε δραχμιστές στην Ελλάδα, λιρετιστές στην Ιταλία, πεσετιστές στην Ισπανία, φραγκιστές στη Γαλλία κ.ο.κ. όσοι υπογραμμίζουν ότι το ευρώ από μέσον μετατράπηκε σε στόχο, και μάλιστα επιτεύξιμο μόνο διά της αυστηρότατης λιτότητας· ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν μπορεί να έχει αποκλειστικά οικονομικό περιεχόμενο, και μάλιστα τέτοιο που να βαθαίνει την ανισότητα Βορρά / Νότου· ότι η Ευρωζώνη είναι εκ γενέσεως προβληματική και τα έκδηλα κουσούρια της δεν γιατρεύονται με τη μέθοδο της εθελοτυφλίας, όταν δηλαδή παριστάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, γιατί αρνιόμαστε πεισματικά να δούμε κάτι βαθύτερο: ότι ο δογματισμός μας απέτυχε, όπως τονίζουν πια πολλοί «ουδέτεροι» οικονομολόγοι και πολιτικοί.

Από την άλλη, για να πείσεις πως είσαι του ευρωπαϊκού πνεύματος, που υποτίθεται ότι ταυτίζεται με όλα τα καλά του κόσμου, δεν αρκεί να δηλώσεις ευρωπαϊστής. Δεν αρκεί να διαδηλώσεις κατά της (ποιας;) «Σοβιετίας», κρατώντας ένα πλακάτ βγαλμένο από τη μηχανή του απολύτως ομοιόμορφου αυθορμητισμού. Δικαίωμα του καθενός να δηλώνει ό,τι θέλει και να διαδηλώνει όπως θέλει. Τα κόμματα όμως που συντάσσονται με το «Μένουμε Ευρώπη» δύσκολα πείθουν για την ευρωπαϊκότητά τους. Πρέπει πρώτα ο αποδέκτης του μηνύματός τους να σβήσει τις δεκαετίες των διακυβερνήσεών τους, όταν θριάμβευσε το πελατειακό σύστημα, διογκώθηκε το Δημόσιο, η διαφθορά ήταν τέτοια που κορυφαία στελέχη βρίσκονται πια στη φυλακή (μνημονευτέοι ο κ. Τσοχατζόπουλος και ο κ. Παπαγεωργόπουλος), η διαπλοκή νόθεψε το πολίτευμα κ.τ.λ.

Κάτι ακόμα. Το «Μένουμε Ευρώπη» σημαίνει ότι τα χρήματά μας δεν γίνονται εξωχώρια, αλλά μένουν κι αυτά, υποχρεωτικά, στην Ευρώπη. Και μάλιστα στο κομματάκι της Ευρώπης που λέγεται Ελλάδα.

Αυτό το τραγούδι μου 'ρθε στο νου, με αφορμή μια συνέντευξη λαμπρής πρωταγωνίστριας...

........................................................


Αυτό το τραγούδι μου 'ρθε στο νου...

...μετά απ΄αυτό το απόσπασμα από την συνέντευξη της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στην Έφη Μαρίνου και στην "Εφημερίδα των Συντακτών" (27/6/2015)
Δες εδώ όλη τη συνέντευξη:
http://www.efsyn.gr/arthro/niotho-lytromeni-mono-otan-ta-dino-ola 


• ...Τι συνέβη με την Αλκηστη Πρωτοψάλτη και αποχώρησε από την παράσταση;
Στους δύο μήνες μάς κατέκτησε με τον χαρακτήρα, την προσωπικότητά της. Ηταν καθημερινά σε όλες τις πρόβες, στο ζέσταμα, σε κίνηση, σε φωνητικά. Είχε έναν παιδικό ενθουσιασμό βλέποντας τον μαγικό κόσμο του θεάτρου, πώς στήνεται μια παράσταση. Μια μέρα μάς διάβασε πολύ συγκινημένη την επιστολή που δημοσιεύτηκε και δακρυσμένη αποχαιρέτησε τον θίασο αγκαλιάζοντας έναν έναν. Δεν γνωρίζω ούτε είναι στη δικαιοδοσία μου να σχολιάσω τα περί αμοιβής της.

Σχολιάζω εγώ που θεωρώ ότι είναι στη "δικαιοδοσία μου": Μαθαίνω ότι δεν ήταν μόνο η Άλκηστις Πρωτοψάλτη που είχε συνάψει σύμβαση με σκανδαλώδεις αμοιβές από την προηγούμενη διεύθυνση του Εθνικού Σωτήρη Χατζάκη. Κάτι έτρεξε και με άλλους πρωταγωνιστές ή και με συντελεστές των παραγωγών που είχαν συμφωνηθεί τότε. Και προφανώς για να προλάβουν κανιβαλισμούς και άλλες ακραίες παρενέργειες "κοινωνικού αυτοματισμού" εντός ή εκτός του θεατρικού (ή γενικώς του καλλιτεχνικού) συναφιού έσπευσαν να παραιτηθούν ή να αλλάξουν ή και να αποσύρουν και να ματαιώσουν τις σκανδαλώδεις συμβάσεις οι ιθύνοντες για να γλιτώσουν από τα χειρότερα. Και από δω και πέρα καλώς έχομεν. Ωστόσο με απασχολεί βασανιστικά ένα ερώτημα που θεωρώ ότι έπρεπε να τεθεί πρωταρχικά από όλα τα συμβληθέντα μέρη. Πώς επέτρεψαν στους εαυτούς τους να προχωρήσουν σε τέτοιες συμβάσεις, με αστρονομικές αμοιβές ακόμα και για τις εποχές  πριν από την κρίση; Με πόση και ποια κοινωνική συνείδηση δέχτηκαν να αμειφθούν με τόσο μεγάλα ποσά  σε καιρούς που συνάδελφοί τους (για να μην πάμε στους άγνωστους και ανώνυμους συνανθρώπους των) λιμοκτονούν όντας άνεργοι, ματαιωμένοι, απαξιωμένοι, καταρρακωμένοι; Πώς μπορούν να θέτουν τους εαυτούς τους στην "υπηρεσία" να ερμηνεύουν μεγάλα κείμενα του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως είναι τα κείμενα των μεγάλων κλασικών συγγραφέων, δικών μας και ξένων, και να αμείβονται πλουσιοπάροχα, όταν οι θεατές που θα πάνε να τους δουν βογκάνε στην καθημερινότητά τους; Προοδευτικός και με κοινωνική ευαισθησία καλλιτέχνης δεν είναι εκείνος που οι δημόσιες θέσεις του ("Λόγια, λόγια, λόγια..." που λέει κι ο Σαίξπηρ στον "Άμλετ", ή η ακατάσχετη φλυαρία των συνεντεύξεων στα ΜΜΕ) στηρίζονται στην αφαίρεση της ιδιωτικής μας ευθύνης, παραφράζοντας τα λόγια του κάποτε (γύρω στα 1981) "ζωντανού" Σαββόπουλου. Από εκείνη την εποχή λοιπόν αφιερώνω στους καλλιτέχνες μας αυτό το ξεχασμένο του τραγουδάκι.





Δημοσιεύτηκε στις 6 Μαρ 2013
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
 
Στίχοι: Ντίνος Χριστιανόπουλος / Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος



Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
και 'σεις τα ίδια παραμύθια

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
και 'σεις τα ίδια παραμύθια

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δεν ταιριάζουνε για μένα


 Ξανά προς εμπέδωσιν...



"...Η ευκαιρία δε χάθηκε. Μπορείς να ξεκινήσεις τώρα. ΑΝ το θες..." (facebook/Dionysia Asprogeraka έγραψε 26/6/2015)

..........................................................





 



   Έχεις έναν λαό που βαρέθηκε να φοβάται. Κουράστηκε να ταπεινώνεται. Δε γουστάρει να είναι νόθος σε μια «Ευρώπη» που δεν είναι Ευρώπη. Μίλα του ξεκάθαρα και χέσε μας με τα non papers που κυκλοφορείς κάθε τρεις και λίγο. Δώσε μας την επιλογή.
   Βοήθα να ξαναγίνουν αγρότες οι αγρότες και να μην είναι εισοδηματίες επιδοτήσεων για την καταστροφή του κόπου τους. Βοήθα να μείνουν οι επιστήμονες εδώ. Ξεκίνα να δημιουργήσεις ένα Δημόσιο λειτουργικό χωρίς λαμόγια, που θα υπηρετεί τους πολίτες. Αυτά όμως δε γίνονται με Κουρουμπλήδες, Πανούσηδες και Φίληδες. Θα είναι η πρώτη ρήξη που θα κάνεις. Με τα βαρίδια του κόμματός σου. Θα το κάνεις αριστερό με αριστερούς και όχι μια νέα Πασοκιά.
   Μιλάς για φορολόγηση και ποσοστά. Το ξέρεις ότι σε μία χώρα σαν τη δική μας, όπου δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, η πληρωμή των φόρων είναι θέμα μεγαλοψυχίας του καθένα και σε εθελοντική βάση. Ακόμη και σε αυτούς τους ελάχιστους ελεγκτικούς μηχανισμούς, οι λαδιάρηδες κάνουν παιχνίδι ατιμώρητοι καθώς ακόμη και όσοι πιάστηκαν να πατάνε τον όρκο τους και απομακρύνθηκαν, ο Κατρούγκαλος τώρα τους επαναφέρει στις θέσεις τους για… τυπικούς λόγους.
   Ποιους θα φορολογήσεις, κ. Τσίπρα; Τους … υπερπλούσιους; Επισήμως είναι ελάχιστοι. Σύμφωνα με τις φορολογικές δηλώσεις του 2012 για εισοδήματα του 2011, όλο κι όλο βρέθηκαν 15 φορολογούμενοι με μέσο οικογενειακό εισόδημα 544.601 ευρώ και άλλοι 2.883 φορολογούμενοι με μέσο οικογενειακό εισόδημα 122.879 ευρώ. Φαντάζομαι ότι μετά από 4 χρόνια δεν θα τους βρεις ούτε αυτούς. Πως όμως γίνεται με τόσο λίγους πλούσιους να είμαστε οι καλύτεροι πελάτες της Ελβετίας και άλλων φορολογικών παραδείσων; Πως γίνεται να υπάρχουν τόσες χιλιάδες offshore; Πως γίνεται η ΤτΕ να υπολογίζει ότι υπάρχουν 45 δισ. ευρώ «κρυμμένα στα στρώματα»; Εν ολίγοις, κ. Τσίπρα, πως γίνεται να υπάρχει τόσο πλούτος δίχως πλούσιους;
   Έχεις, λοιπόν, δουλειά να κάνεις ΑΝ θες. Αυτή η «Ευρώπη» ανθρώπινο πρόσωπο δεν έχει. Ούτε ψυχή για να τη συγκινήσεις ώστε να σου δώσει ατιμώρητα λίγο παραδάκι να βγάλεις τη χρονιά. Τριπλά θα στα πάρει. Εσύ μιλούσες για τον φαύλο κύκλο του δανεισμού. Κανονικά, έπρεπε ήδη να τα έχεις ετοιμάσει αυτά πολύ καιρό πριν. Όταν ήσουν ακόμη στην αίθουσα αναμονής της εξουσίας. Δεν το έκανες. Η ευκαιρία δε χάθηκε. Μπορείς να ξεκινήσεις τώρα. ΑΝ το θες.
   Και πρωτογενή τομέα μπορείς να στήσεις και υγιή επιχειρηματικότητα, με χαμηλή φορολογία αλλά άτεγκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς και αυστηρές ποινές που δεν θα παζαρεύονται με τους «δικούς μας» επιχειρηματίες. Ναι, θα χρειαστεί χρόνος. Όμως 5 χρόνια μας κράτησε ζωντανούς μια ελπίδα ενώ γύρω μας όλα γκρεμίζονταν. Στα χτισίματα, η ελπίδα πάντα μεγαλώνει και στους πρώτους καρπούς, θεριεύει. Όμως είπαμε, ΑΝ θες. Αν δε θες, συνέχισε το δρόμο των προηγούμενων μέχρι να ξαναέρθουν οι προηγούμενοι. Είναι μονόδρομος η εναλλαγή των ομοίων.  
 
Dionysia Asprogeraka έγραψε 26/6/2015

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

"Το αύριο είναι πάντα πιο μακάβριο" Θανάσης Παπακωνσταντίνου (http://www.mic.gr, 26/6/2015)

 ...........................................................

Το αύριο είναι πάντα πιο μακάβριο

Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Θανάσης


Η στιχουργία και η πατριδογνωσία του Θανάση Παπακωνσταντίνου ανοίγουν φωτεινά παράθυρα σε κρίσιμους καιρούς, μέσα από τη νέα του δουλειά, Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου. Διαβάζοντας και περιδιαβάζοντας τις Δέκα ερωτήσεις για το αυχενικό σύνδρομο (που θα μπορούσαν να συνοδεύουν το ορχηστρικό SuperMoon), μου γεννήθηκε η πρόκληση να του θέσω δέκα ερωτήσεις για το αΘανάσιο σύνδρομο... ενόψει της καλοκαιρινής του περιοδείας με τη Ματούλα Ζαμάνη, η οποία κάνει και μια στάση στη Θεσσαλονίκη, τη Δευτέρα 29 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δάσους υπό την αιγίδα του ΚΘΒΕ.

Οι στίχοι είναι όντως τσιγκέλια σε χασάπικο; Τι κρεμάμε επάνω τους;
Την εσώψυχη αλήθεια, που για να βγει είναι επώδυνη κατάσταση. Σα να σε γδέρνουν ζωντανό. Στη θέα της, άλλοι θα αποστρέψουν τα μάτια και θα κλείσουν τ' αυτιά κι άλλοι θα αναγνωρίσουν σ' αυτή τη σκληρότητα την ανάγκη για αυτογνωσία. Η τέχνη δεν είναι για τους φλώρους. Από την άλλη, βέβαια, οι στίχοι, εκτός από αιμάτινοι, μπορεί να είναι και απροσδόκητοι, αδιόρατα λυρικοί, σα σιδηροτροχιές, που καθρεφτίζουν το φεγγάρι.
Όταν κοιμάσαι ονειρεύεσαι στίχους ή τραγούδια; Ξυπνάς για να καταγράψεις τα όνειρά σου;
Σπάνια θυμάμαι τα όνειρα κι ακόμα πιο σπάνια έχει συμβεί να θυμάμαι κάποια μελωδία, που ονειρεύτηκα. Σίγουρα συνέβη μια φορά, όπου στον ύπνο μου άκουγα την υπέρτατη μελωδία κι ήταν η αγαλλίασή μου τόσο μεγάλη, που ξύπνησα. Προσπάθησα να την καταγράψω σε ένα φορητό κασετόφωνο που βρήκα αλλά ήταν μια ανοησία. Ο νους μας στον ύπνο είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης, ένα μίξερ, που πολτοποιεί τον απόηχο της ημέρας μαζί με τον απόηχο των αιώνων, εντάσσει και την ενύπνια κατάσταση του σώματος με διασκεδαστικό τρόπο και προσφέρει στην ύπαρξη μια ανάσα ελευθερίας και αντισυμβατικότητας. Μόλις ξυπνήσεις, γειώνονται όλα. Στίχους δεν έχω ονειρευτεί. Πώς να ονειρευτείς λέξεις; Στον τελευταίο δίσκο και συγκεκριμένα στο κομμάτι "A. Select", έχω γράψει τον κορμό των στίχων ξυπνώντας από όνειρο. Έκανα μια καταγραφή των παραισθήσεων που θυμόμουνα, δεν κατέγραψα στίχους που είχα ονειρευτεί.
Amor fati: ο ήλιος θα κρυφτεί. Επίκτητος, Μάρκος Αυρήλιος ή Νίτσε;
Νίτσε. [Amor fati (= η αγάπη της μοίρας): ας είναι αυτή η αγάπη μου από δω και πέρα! Δε θέλω να κηρύξω πόλεμο εναντίον αυτού που είναι άσχημο. Δε θέλω να κατηγορώ, δε θέλω να κατηγορώ εκείνους που κατηγορούν. Να κοιτάω μακριά: αυτή θα 'ναι η μόνη μου άρνηση! Και άπαξ και δια παντός: θέλω να γίνω κάποτε ένας άνθρωπος που λέει Ναι. (Η Χαρούμενη Επιστήμη - μετάφραση Ζήσης Σαρίκας)]

KalokairiΜια μαύρη γάτα, ολόμαυρη, στη μαύρη νύχτα μπήκε. "Η εξαφάνισή" της είναι η άλλη όψη του "Ήταν ένας γάτος μαύρος, πονηρός, κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός";
Δεν έχουν σχέση, όπως δεν έχω κι εγώ τώρα με τον νεαρό που έγραφε τον "Μαύρο γάτο". Το μόνο κοινό και στα δύο είναι ότι είναι ανοιχτά σε ερμηνείες.
Η Ελλάδα σου είναι η χώρα των τραυμάτων σου; Σε πληγώνει;
Δεν με πληγώνει καμιά Ελλάδα. Για μένα, η "Χώρα των τραυμάτων", είναι η ύπαρξη, η ανθρώπινη κατάσταση, η συνείδηση, που ξεπερνάει τόπο και χρόνο.
Στόμα γεμάτο χώμα. Μακάβριο δεν είναι; Είναι χθόνια η Μα-Κυβέλη;
Υποτίθεται ότι οι νεκροί ξέρουν αλλά κάνουν τον ψόφιο. Άσε που το αύριο είναι πάντα πιο μακάβριο.
Χάνετ' ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο; Πιστεύεις στη θεωρία της ηλιόπετρας;
Σύμφωνα με τον Οκτάβιο Πας, ο κόσμος -όταν φιλιούνται δυο- γεννιέται, αλλάζει, μεταμορφώνεται, μικραίνει, εκρήγνυται αλλά δεν αναφέρει ότι χάνεται. Αν εσύ έχεις νοιώσει κάτι τέτοιο, μπράβο στο στόμα που το κατάφερε. Όσο για την ηλιόπετρα, σύμφωνα με όσα έχω διαβάσει, μάλλον υπήρξε.
Πώς είναι ένα αψέντι ζυμωμένο στο έρεβος;
Προσωπικά, δεν έχω πιει ποτέ αψέντι. Το έρεβος το κατέχω. Είναι ένα αυτόνομο εσωτερικό σύστημα απ' όπου εκπορεύονται όλες οι σκέψεις-σκουπίδια, μια μαύρη τρύπα που καταπίνει όσους δεν έχουν το νου τους. Ή φαντάσου το έρεβος σαν έναν σκουπιδότοπο, όπου τα λύματα που παράγει, το σκοτεινό ρυάκι που κυλά μέσα από τον πυρήνα του, το παίρνει η ποίηση και το κάνει κοκτέιλ για τα ρεμάλια.
Φίλεμα και φίλημα: θάνατος και έρωτας - βραχύ και μακρό;
Ωραία σκέψη. Δεν θα μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο. Εύγε Κώστα!
Γιατί δεν αποτυπώνεσαι πια σε βινύλιο τώρα που το cd έδειξε τη ματαιότητά του;
Μα η "Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου" βγήκε και σε βινύλιο, όπως θα βγει και ο "Βραχνός Προφήτης", στον οποίο έκανα remastering. Λίγο αργότερα, το ίδιο θα γίνει και με τον "Διάφανο".
Είναι λίγο ακριβό γούστο αλλά θα το χρησιμοποιήσω, όπως και κάθε άλλο πρόσφορο μέσο, ψηφιακές πλατφόρμες, το youtube και ότι άλλο προκύψει στο μέλλον ή ανακύψει από το παρελθόν. Όσο για το cd, νομίζω ότι έχεις αυτή την άποψη -δικαίως- γιατί έχει εξευτελιστεί από τότε που μοιράστηκε από τις εταιρίες αλλά και από πολλούς δημιουργούς σαν δεκανίκι στις εφημερίδες. Αυτή η απαξίωση μόνο στην Ελλάδα έχει υπάρξει. Έξω, που βγήκα πρόσφατα, μια χαρά πάει κι αυτό το γέρικο φορμά.



"Λογοτεχνία της κρίσης" από τη Sofia Lampiki (facsbook, 27/6/2015)

...........................................................

"Λογοτεχνία της κρίσης" από τη Sofia Lampiki  (27/6/2015)


 



Σε είδα σε ΑΤΜ στην Πατησίων,χαράματα χτες.
Τράβηξε τη ματιά μου η τρύπια πυζάμα σου,φαινόταν το κωλομέρι σου.
Λάτρεψα το ατημέλητο μαλλί σου, και το πεσμένο βυζί, βγήκες στα βιαστικά χωρίς να βάλεις βυζοπιάστη.
Είχες μια θλίψη, τόσα χρόνια ευρωπαία σκεφτόμουν πώς είναι να ξαναγίνεις Βαλκάνια.
Με περίσκεψη έβγαλες τη σαγιονάρα Μιτσούκο κι έκοψες μια παρανυχίδα απ το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού.
Μετά έφτασες πρώτη στην ουρά!
Έβγαλες 300 ε και τα βαλες στο βρακοζώνι.
Με γοήτευσε η περίτεχνη αποχώρηση σου για να μη σε ακολουθήσει κλέφτης αλλά οι ληστές είχαν πάρει από πίσω μια γριά που χε βγάλει 700 ε.
Αν θες να βρεθούμε, ραντεβού Δευτέρα κατά τις 10 στο Σκλαβενίτη στα Κάτω Πατήσια,στο ράφι με τα φασόλια.
Θα με γνωρίσεις επειδή θα κρατώ ένα πεντοχίλιαρο.
Έλα,θα σε περιμένω.



"Η ωραία κοιμωμένη" ποίημα του Γιώργου Κοροπούλη (γ.1960) ("ΑΥΓΗ", 19/6/2015)

.........................................................



Γιώργος Κοροπούλης
(γ.1960)








Η ωραία κοιμωμένη

"Σε δρόσο ακούγαμε να λιώνει
το ψύχος της νυκτός - θυμάσαι;
Τώρα γαλήνια κοιμάσαι
κι αργά στο τζάμι μας απλώνει

το χνότο κάποιου που σιμώνει
και πίσω απ' του γυαλιού την πάχνη
κρυφοκοιτά, σαν να σε ψάχνει.
Πλάι σου ο καφές κρυώνει

κι ως στα ματόκλαδα το δάκρυ,
τρέμει η σκέψη σου στο νου μου.
Τα δαχτυλίδια του καπνού μου
ακούω να ξεφτάν στην άκρη.

σκύβοντας για να σε φιλήσω:
φοβάμαι μη δεν σε ξυπνήσω."


                                   ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ



Ποιήματα χωρίς ιδιότητες, εκδ. Ύψιλον/Άγρα 2009

Από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (19/6/2015)
με ανθολόγο του Ιουνίου του 2015 τον Στέργιο Μήτα.

O Niko Ago από τη Σουηδία έγραψε χτες... (facebook, 26/6/2015)

..........................................................

O Niko Ago από τη Σουηδία έγραψε χτες...





'Ήμουν σήμερα στην Μεταναστευτική Υπηρεσία της περιοχής μου, εδώ στη Σουηδία. Στην αίθουσα αναμονής, υπάρχουν και παιδικά παιχνίδια, για να ασχολούνται τα παιδιά, όσο οι γονείς περιμένουν τη σειρά. Και σκέφτομαι την εμπειρία μου από τα κέντρα αλλοδαπών (έτσι τα ονόμαζαν) στην Ελλάδα, όλα τα χρόνια του πέρασαν. Και ντρέπομαι που πήγα με τα παιδιά μου, όσο ήταν μικρά, σε τέτοιους χώρους. Και θλίβομαι. Και αν θέλω κάτι να ξεχάσω από την Ελλάδα, μεταξύ λίγων πραγμάτων, αυτή η εμπειρία είναι το πρώτο πράγμα.

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Όταν πριν 3 χρόνια μ' ένα μπουκάλι ήρθε ένα μήνυμα: "Σπορείο στα χρόνια της ύφεσης" (http://boukalistithalassa.blogspot.gr, 19.3.2012)

..........................................................

Σπορείο στα χρόνια της ύφεσης

http://boukalistithalassa.blogspot.gr, 19.3.2012


 

Η συρρυκνωμένη κοινωνία αφήνει ευκαιρίες για ανάπτυξη;

Δεδομένο:  Η ύφεση θα μας κυβερνά για πολλά -  πολλά χρόνια. Αρκεί να θυμηθούμε την παρουσία του ΔΟΕ στην Ελλάδα (από το 1897 έως το 1978) για να καταλάβουμε τις μακροχρόνιες συνέπειες που θα έχει στις ζωές των παιδιών και των εγγονών μας το μνημόνιο.

Αλλά δεν έχω πρόθεση να ελεεινολογήσω. Η χώρα είναι αυτή που είναι, λεηλατημένη από τους ίδιους της τους κατοίκους, διαλυμένη από τους εκπροσώπους των πολιτών της, που λυμαίνονται τους θεσμούς, με την ανοχή των ψηφοφόρων, από τη μεταπολίτευση και δώθε. Η χώρα ζει μια παρακμή πολιτειακή και πολιτική χρόνια τώρα, παρακμή κοινωνική και ηθική, με κορυφαία στιγμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες (βλέπε: ντόπες,  μίζες, χρηματιστήρια).  

Ζητούμενο: ποια ανάπτυξη  μπορούμε να ευαγγελιζόμαστε σήμερα;
Σίγουρα όχι αυτή των δεικτών. Μπορούμε να επιζητήσουμε μόνο αδιόρατες μετατοπίσεις μέσα μας, σαν άτομα και σαν κοινωνικές ομάδες, ώστε να παραταχθούμε συστρατευμένοι, απέναντι στην απόγνωση που ξεσπά, εντός και γύρω. Αυτές οι αδιόρατες μετατοπίσεις, που δεν τις πιάνουν οι δείκτες και οι στατιστικές, είναι ο θεραπευτικός επαναπροσδιορισμός των αξιών, ατομικά, ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά. Θεωρώ ότι για τον εκμαυλισμένο, λοβοτομημένο Έλληνα της τελευταίας τριακονταετίας η παρούσα κρίση αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση προς αυτή την κατεύθυνση, έστω υπό το κράτος της Ανάγκης. 
Ζούμε ένα τέλος εποχής. Και γι' αυτό θα δουν πολύ θάνατο τα μάτια μας. Κάθε τέλος έχει αποδόμηση, και σήψη. Ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα σκουλήκια. Κι ευγνώμονες που επιτέλους άρχισαν το δημιουργικό τους έργο.

Ανάπτυξη μέσα σ' αυτό το τοπίο λογαριάζω μια δημιουργική πρόκληση για Θεραπεία των αποστημάτων της ελλαδικής ύβρεως. Μια ανιδιοτελή ματιά προς το μέλλον της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Σπορά μιας ελπίδας. Καλλιέργεια του ψυχικού βιότοπου. Συνείδηση και συλλογικότητα.

Το δέντρο που έχει μέσα του ο σπόρος πιθανόν εμείς δεν θα το δούμε. 
Μα αν δεν πιστέψουμε ότι υπάρχει, πώς θα το καλλιεργήσουμε;

"Για την άγρυπνη κι ανήσυχη συνείδηση του εκπαιδευτικού που θέτει συνεχώς σε αμφισβήτηση τον εαυτό της..." από τη φίλη fb Dionysia Asprogeraka (24/6/2015)

.......................................................


Βαθμοί πανελλαδικών,χαμένοι-κερδισμένοι, μόρια και σχολές, δημοσιεύσεις με λίστες αρίστων στον τύπο,προαγόμενοι-απολυόμενοι -παραπεμπόμενοι και απορριφθέντες :Ο καλός ο μύλος του εκπαιδευτικού μας συστήματος όλα τα αλέθει .
Με αφορμή όλα τα παραπάνω θυμήθηκα ένα παλιότερο κείμενό μου για τις χαμένες έννοιες στην εκπαίδευση. Γράφτηκε πριν από 7 χρόνια και είναι σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε...δυστυχώς...
---------------------------------------------------------------------------

Επιμόρφωση: Αναζητώντας τη χαμένη έννοια.
Στο διήγημα «Η μηχανή που κάνει τα μαθήματα του σχολείου» του Τζιάνι Ροντάρι ένας μαθητής πουλά ως άλλος Φάουστ την ψυχή του στο διάβολο θέλοντας να απαλλαγεί από το βάρος των σχολικών μαθημάτων. Αγοράζει με την ανοχή του πατέρα του μια μηχανή που του κάνει όλα τα σχολικά μαθήματα και καταλήγει έγκλειστος σε ένα κλουβί αφού σταδιακά χάνει το μυαλό του και μαζί μ’ αυτό τη βαρύτητα της ύπαρξής του.. Ηθικό δίδαγμα-διαφύλαξε το μυαλό σου από τις ευκολίες, αξιοποίησε τις δυνάμεις σου.
Το διήγημα είναι γραμμένο αρκετά χρόνια πριν, τότε που το σχολείο δεν είχε μετατραπεί σε τέτοιο βαθμό σε γκέτο περιθωριοποιημένων νεανικών ψυχών, γι’ αυτό και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να φανταστούμε μια μεταγραφή του στη σύγχρονη εποχή που η μαθητική κούραση έχει μετατραπεί σε υπερφόρτωση και που ο δείχτης ανασφάλειας έχει χτυπήσει προ πολλού κόκκινο. Ο σημερινός μαθητής πολύ απλά θα ήθελε να αφήσει τη θηριώδη μηχανή στο θρανίο να αναπαράγει σοβαροφανείς ασημαντολογίες και ο ίδιος να πετάξει μακριά από τη σχολική αίθουσα. Γιατί κατάλαβε πως η ζωή βρίσκεται αλλού.
Αν θέλαμε να τοποθετήσουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί τον εαυτό μας στο πλαίσιο του διηγήματος ποιο ρόλο αλήθεια θα διαλέγαμε; Θα ήμασταν οι δεσμοφύλακες ,οι «κάνω τα στραβά μάτια», ή οι βοηθοί της απόδρασής του;
Αν θεωρήσουμε ότι ήρθε και για μας η ώρα της απόδρασης από ένα σχολείο-φυλακή θα πρέπει ταυτόχρονα να σκεφτούμε τους όρους οικοδόμησης ενός σχολείου της δημιουργίας, κεντρική θέση στο οποίο δεν μπορεί παρά να έχει η απολεσθείσα έννοια της επιμόρφωσης. Απόλυτα εύλογες οι καταγγελίες και οι διαμαρτυρίες για την απουσία κρατικού ενδιαφέροντος, για την παντελή έλλειψη μακρόπνοου σχεδιασμού και αντίστοιχης χρηματοδότησης και για την παραχώρηση και αυτού του δημόσιου αγαθού που θα έπρεπε να απολαμβάνει ο κάθε εκπαιδευτικός σε ιδιώτες προς άγραν πελατείας .Αν θέλουμε ωστόσο να πάμε ένα βήμα πάρα πέρα ,αν ενδιαφερόμαστε ειλικρινά για την αποκατάσταση της χαμένης τιμής της έννοιας θα πρέπει να παραδεχτούμε κάποιες ενοχλητικές ίσως αλήθειες.
Αλήθεια πρώτη: αν στόχος της επιμόρφωσης είναι η απελευθέρωση της δημιουργικής δύναμης και του κριτικού στοχασμού των εκπαιδευτικών ,θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε πλήρως από την αντίληψη που ταυτίζει την επιμόρφωση με από την από καθέδρας διδασκαλία. Η μετωπική διδασκαλία σε συνδυασμό με τον άνωθεν σχεδιασμό και τις απαραίτητες γραφειοκρατικές πινελιές «φιλοτεχνούν» ένα μουντό τοπίο μέσα στο οποίο η πρωτοβουλία παγώνει και η αυτοέκφραση εξανεμίζεται . Είναι απολύτως κατανοητό να διψά κανείς για επιμόρφωση, καθότι αγαθό εν ανεπαρκεία, αλλά εντελώς αδιανόητο να σύρεται σε μια διαδικασία όπου αναπαράγονται τα ίδια παρωχημένα μοντέλα μάθησης με μικροαλλαγές στην ονομασία ή στον οργανωτικό φορέα. Σε τι στ’ αλήθεια διαφέρει ο μαθητής που αγοράζει τη μηχανή αυτόματης εκτέλεσης μαθημάτων από τον εκπαιδευτικό που μαθαίνει να αντιγράφει περισπούδαστα «σχέδια μαθημάτων» κάθε είδους συμβούλων που ελάχιστη σχέση έχουν με την εκπαιδευτική πραγματικότητα; Θα μεταφέρει ή όχι -και μάλιστα με περισσότερο ζήλο «αφού επιμορφώθηκε»- στη σχολική τάξη τα ίδια εκείνα επιστημονικά και παιδαγωγικά στερεότυπα που κάνουν τους μαθητές να θέλουν να επισπεύσουν την απόδρασή τους; Θα βλέπει ή όχι σταδιακά την υπόθεση της επιμόρφωσης ως υπόθεση συλλογής βεβαιώσεων, πιστοποιήσεων και κάθε είδους εγγράφου με στόχο τη διόγκωση του ατομικού του φακέλου; Και γιατί όχι άλλωστε; Όσο καταστέλλεται η έφεση για δημιουργία τόσο δεν διεγείρεται η έφεση για χρησιμοθηρία;
Αλήθεια δεύτερη: αν στόχος της επιμόρφωσης είναι η απελευθέρωση της δημιουργικής δύναμης και του κριτικού στοχασμού των εκπαιδευτικών, θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε και από τις μορφές εκείνες που ενδύονται τον πολυφορεμένο στην εποχή μας μανδύα της βιωματικής διδασκαλίας για να καλύψουν το ισχνό έως ανύπαρκτο περιεχόμενό τους. «Βιωματικά» σεμινάρια ξεφυτρώνουν πλέον παντού, ταχύρυθμα, μακράς διαρκείας, ακριβοπληρωμένα ή μη, περί παντός επιστητού, υπό την αιγίδα πανεπιστημίων, συλλόγων, φορέων του δημοσίου και κυρίως του ιδιωτικού τομέα. Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να συνενώσει όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία ; Μα η πλήρης απουσία του βάθους των εννοιών και των στόχων που επικαλούνται. Αν βίωμα δεν είναι μια επιπλέον εμπειρία που συσσωρεύεται αθροιστικά στο οικοδόμημα των άλυτων αντιφάσεων και των καλά ριζωμένων στερεοτύπων μας ,αλλά μια ρήξη με τους καθιερωμένους τρόπους που σκεφτόμαστε, μιλάμε ,αισθανόμαστε ,χειρονομούμε, αναπνέουμε, αγγίζουμε, ζούμε …αν διδασκαλία δεν είναι ένα σύνολο από καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν σε ποικίλα μεγέθη το είδωλό μας ,αλλά η συντριβή ακριβώς αυτών των ειδώλων που μας εμποδίζουν να αντικρίζουμε κατάματα τους πραγματικούς ανθρώπους ,δηλαδή τους μαθητές μας, τότε ανοίγει πραγματικά ο δρόμος για μια αυθεντικά βιωματική διδασκαλία. Σχέδια επί χάρτου που ικανοποιούν απλώς την ανάγκη ύπαρξης και επικυριαρχίας γραφειοκρατικών μηχανισμών παντός τύπου, «ιλουστρασιόν» σεμινάρια που υπηρετούν τη λογική της αρπαχτής και της ευκολίας θα πρέπει σιγά -σιγά να μας αδειάζουν τον τόπο για να μπορέσουμε σε ένα αποκαθαρμένο πλέον τοπίο να αντικρίσουμε την..
Αλήθεια τρίτη και φαρμακερή: για να μπορέσει ο μαθητής που απέδρασε από την τάξη- φυλακή να ανοίξει τα φτερά του ,να πετάξει ελεύθερα και να επιστρέψει -όχι για να την καταστρέψει ,αλλά για της δώσει το σχήμα των ονείρων του-θα πρέπει να έχει στο πλάι του ένα δάσκαλο που θα τον ακολουθήσει τόσο στην πτήση του όσο και στην επιστροφή του . Όχι ως σοφός μέντορας και μοναδικός επαΐων ,αλλά ως απλός συνταξιδιώτης και συνομιλητής. Αυτό το φαινομενικά απλό συν- μπορεί να το κατακτήσει μόνο αν εμπιστευτεί τις δικές του δυνάμεις . Τη δύναμή του να ακούει χωρίς να υποτιμά ,τη δύναμή του να αντικρίζει με ανθρωπολογική περιέργεια τον ίδιο του τον εαυτό και τις αδυναμίες του ,τη δύναμη του να μην τις προσπερνά βιαστικά, αλλά να τις ξεπερνά δημιουργικά. Το υπόστρωμα και η αφετηρία κάθε απόπειρας επιμόρφωσης δεν μπορεί παρά να είναι η άγρυπνη κι ανήσυχη συνείδηση που θέτει συνεχώς σε αμφισβήτηση τον εαυτό της και που συνεχώς εμπνέεται και δυναμώνει από τη διάθεση εξερεύνησης του άλλου. Από εκεί κι έπειτα η επιλογή των δρόμων και των τρόπων είναι σχετικά απλή υπόθεση ….



                                                 Διονυσία Ασπρογέρακα