..........................................................
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Ευρωπαϊστές και δραχμιστές
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Θα ήταν επικίνδυνο λάθος να δούμε με
όρους Ουκρανίας ένα κάποιο σχίσμα ανάμεσα σε «ευρωπαϊστές» και
«δραχμιστές» και να εννοήσουμε την πλατεία Συντάγματος σαν αντίγραφο ή
απομίμηση της πλατείας Μεϊντάν. Πρώτα πρώτα επειδή, όπως δείχνουν όλες
οι δημοσκοπήσεις, το σχίσμα αυτό δεν κόβει στη μέση τον πληθυσμό της
χώρας, πενήντα - πενήντα, ούτε αναπαράγει το δίπολο «μνημονιακοί» /
«αντιμνημονιακοί». Κι ύστερα επειδή τα εισαγωγικά στις λέξεις
«ευρωπαϊστές» και «δραχμιστές» είναι απολύτως απαραίτητα, αφού καμία από
τις δύο δεν αποδίδει πιστά την πραγματικότητα.
Υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή υπάρχουν βέβαια. Μολαταύτα, το να επισημαίνεις τα προβλήματα του νέου (του νομίσματος εν προκειμένω) δεν σημαίνει ότι κηρύσσεις τον άρον άρον γυρισμό στο παλιό.
Δεν είναι, λοιπόν, καλά και σώνει εραστές της υποκοριζόμενης από εξιδανικευτική νοσταλγίτιδα, εθνικισμό ή ό,τι άλλο «δραχμούλας» όσοι δυσφορούν τόσο με την Ευρωπαϊκή Ενωση ως έχει όσο και με τη θέση επιτηρούμενου παρία που αναγνωρίζουν ή επιτρέπουν στην Ελλάδα (όπως και σε άλλες περιφερειακές χώρες) όσοι ηγεμονεύουν στους κόλπους της.
Δεν είναι οπωσδήποτε δραχμιστές στην Ελλάδα, λιρετιστές στην Ιταλία, πεσετιστές στην Ισπανία, φραγκιστές στη Γαλλία κ.ο.κ. όσοι υπογραμμίζουν ότι το ευρώ από μέσον μετατράπηκε σε στόχο, και μάλιστα επιτεύξιμο μόνο διά της αυστηρότατης λιτότητας· ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν μπορεί να έχει αποκλειστικά οικονομικό περιεχόμενο, και μάλιστα τέτοιο που να βαθαίνει την ανισότητα Βορρά / Νότου· ότι η Ευρωζώνη είναι εκ γενέσεως προβληματική και τα έκδηλα κουσούρια της δεν γιατρεύονται με τη μέθοδο της εθελοτυφλίας, όταν δηλαδή παριστάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, γιατί αρνιόμαστε πεισματικά να δούμε κάτι βαθύτερο: ότι ο δογματισμός μας απέτυχε, όπως τονίζουν πια πολλοί «ουδέτεροι» οικονομολόγοι και πολιτικοί.
Από την άλλη, για να πείσεις πως είσαι του ευρωπαϊκού πνεύματος, που υποτίθεται ότι ταυτίζεται με όλα τα καλά του κόσμου, δεν αρκεί να δηλώσεις ευρωπαϊστής. Δεν αρκεί να διαδηλώσεις κατά της (ποιας;) «Σοβιετίας», κρατώντας ένα πλακάτ βγαλμένο από τη μηχανή του απολύτως ομοιόμορφου αυθορμητισμού. Δικαίωμα του καθενός να δηλώνει ό,τι θέλει και να διαδηλώνει όπως θέλει. Τα κόμματα όμως που συντάσσονται με το «Μένουμε Ευρώπη» δύσκολα πείθουν για την ευρωπαϊκότητά τους. Πρέπει πρώτα ο αποδέκτης του μηνύματός τους να σβήσει τις δεκαετίες των διακυβερνήσεών τους, όταν θριάμβευσε το πελατειακό σύστημα, διογκώθηκε το Δημόσιο, η διαφθορά ήταν τέτοια που κορυφαία στελέχη βρίσκονται πια στη φυλακή (μνημονευτέοι ο κ. Τσοχατζόπουλος και ο κ. Παπαγεωργόπουλος), η διαπλοκή νόθεψε το πολίτευμα κ.τ.λ.
Κάτι ακόμα. Το «Μένουμε Ευρώπη» σημαίνει ότι τα χρήματά μας δεν γίνονται εξωχώρια, αλλά μένουν κι αυτά, υποχρεωτικά, στην Ευρώπη. Και μάλιστα στο κομματάκι της Ευρώπης που λέγεται Ελλάδα.
Υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή υπάρχουν βέβαια. Μολαταύτα, το να επισημαίνεις τα προβλήματα του νέου (του νομίσματος εν προκειμένω) δεν σημαίνει ότι κηρύσσεις τον άρον άρον γυρισμό στο παλιό.
Δεν είναι, λοιπόν, καλά και σώνει εραστές της υποκοριζόμενης από εξιδανικευτική νοσταλγίτιδα, εθνικισμό ή ό,τι άλλο «δραχμούλας» όσοι δυσφορούν τόσο με την Ευρωπαϊκή Ενωση ως έχει όσο και με τη θέση επιτηρούμενου παρία που αναγνωρίζουν ή επιτρέπουν στην Ελλάδα (όπως και σε άλλες περιφερειακές χώρες) όσοι ηγεμονεύουν στους κόλπους της.
Δεν είναι οπωσδήποτε δραχμιστές στην Ελλάδα, λιρετιστές στην Ιταλία, πεσετιστές στην Ισπανία, φραγκιστές στη Γαλλία κ.ο.κ. όσοι υπογραμμίζουν ότι το ευρώ από μέσον μετατράπηκε σε στόχο, και μάλιστα επιτεύξιμο μόνο διά της αυστηρότατης λιτότητας· ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν μπορεί να έχει αποκλειστικά οικονομικό περιεχόμενο, και μάλιστα τέτοιο που να βαθαίνει την ανισότητα Βορρά / Νότου· ότι η Ευρωζώνη είναι εκ γενέσεως προβληματική και τα έκδηλα κουσούρια της δεν γιατρεύονται με τη μέθοδο της εθελοτυφλίας, όταν δηλαδή παριστάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, γιατί αρνιόμαστε πεισματικά να δούμε κάτι βαθύτερο: ότι ο δογματισμός μας απέτυχε, όπως τονίζουν πια πολλοί «ουδέτεροι» οικονομολόγοι και πολιτικοί.
Από την άλλη, για να πείσεις πως είσαι του ευρωπαϊκού πνεύματος, που υποτίθεται ότι ταυτίζεται με όλα τα καλά του κόσμου, δεν αρκεί να δηλώσεις ευρωπαϊστής. Δεν αρκεί να διαδηλώσεις κατά της (ποιας;) «Σοβιετίας», κρατώντας ένα πλακάτ βγαλμένο από τη μηχανή του απολύτως ομοιόμορφου αυθορμητισμού. Δικαίωμα του καθενός να δηλώνει ό,τι θέλει και να διαδηλώνει όπως θέλει. Τα κόμματα όμως που συντάσσονται με το «Μένουμε Ευρώπη» δύσκολα πείθουν για την ευρωπαϊκότητά τους. Πρέπει πρώτα ο αποδέκτης του μηνύματός τους να σβήσει τις δεκαετίες των διακυβερνήσεών τους, όταν θριάμβευσε το πελατειακό σύστημα, διογκώθηκε το Δημόσιο, η διαφθορά ήταν τέτοια που κορυφαία στελέχη βρίσκονται πια στη φυλακή (μνημονευτέοι ο κ. Τσοχατζόπουλος και ο κ. Παπαγεωργόπουλος), η διαπλοκή νόθεψε το πολίτευμα κ.τ.λ.
Κάτι ακόμα. Το «Μένουμε Ευρώπη» σημαίνει ότι τα χρήματά μας δεν γίνονται εξωχώρια, αλλά μένουν κι αυτά, υποχρεωτικά, στην Ευρώπη. Και μάλιστα στο κομματάκι της Ευρώπης που λέγεται Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου