"Η ποίηση και η ομορφιά είναι το δικό μου όριο..." Ο Χάρης Φραγκούλης στην Έφη Μαρίνου - απόσπασμα ("Εφημερίδα των Συντακτών", 2/6/2015)

..........................................................

"Η ποίηση και η ομορφιά είναι το δικό μου όριο..."

Ο Χάρης Φραγκούλης στην Έφη Μαρίνου - απόσπασμα ("Εφημερίδα των Συντακτών", 2/6/2015)

…Σιχαίνομαι τη λέξη «οικογένεια» στο θέατρο. Είναι φορτισμένη με παγίδες. Αν έπρεπε να απαντήσω μ’ ένα «ναι» ή «όχι», θα έλεγα ότι έχει κάνει πολύ κακό η οικογένεια στην Ελλάδα, η πατροκρατία.

Και ναι, οι ομάδες, οι παρέες, είναι μάλλον βλαβερές, με την έννοια ότι φέρουν ένα είδος φασισμού, σε τραβάνε προς τα κάτω. Είναι σημαντικό να φεύγεις απ’ αυτό που λέμε «ομάδα», να γίνεσαι ξανά τίποτα και μετά ξανά μαζί και μετά ξανά μόνος, κανένας, στο μηδέν. Να αναδημιουργείς, δηλαδή, την ομάδα επειδή το απαιτεί μια πνευματικότητα και όχι η επιταγή τού «μαζί».

• Το «μαζί» δεν αποτελεί προϋπόθεση στο θέατρο;

Οι ομάδες, προϊόντος του χρόνου, φθίνουν καλλιτεχνικά. Γίνονται τρόπος, μανιέρα, δημιουργούνται εξαρτήσεις, χάνεται η ειλικρίνεια. Σαφώς το «μαζί» ισχύει, αλλά πρέπει να επινοείς τρόπους για να το προστατεύσεις…

• Σας ενδιαφέρει η πολιτική;

Παρακολουθώ τι γίνεται, αλλά ομολογώ δεν έχω την αγωνία άλλων στο ενδεχόμενο μιας πτώχευσης. Και δεν είναι εξαιτίας της αφοσίωσης στο θέατρο. Ως φοιτητής στη Βιολογία, η ψυχή μου συγγένευε με τον χώρο των αναρχικών. Εννοώ κυρίως μέσα από διαβάσματα, συζητήσεις. Αλλά δεν είμαι αναρχικός, και αν πρέπει να εξηγήσω το γιατί, είναι μεγάλη κουβέντα…

• Φαντάζομαι είστε κατά των βανδαλισμών και της βίας του αναρχικού κινήματος.

Είμαι εναντίον αυτής της βίας, αλλά αυτό που με διαχωρίζει είναι ένα πολύ βαθύ ζήτημα αισθητικής. Ο τρόπος που εκφράζεται θεωρητικά και πρακτικά το αναρχικό κίνημα δεν συνάδει με την ανάγκη της ψυχής μου. Για παράδειγμα, οι αναρχικοί πήραν το «Βοξ»», αλλά και δεν το έκαναν ωραίο. Εγώ ήθελα να βάλουν τρεις αρχιτέκτονες και να το κάνουν κούκλα. Ετσι, δεν πηγαίνω εκεί, αλλά στο «Φλοράλ», που είναι πιο ωραίο...

• Δηλαδή οι αναρχικοί να διορθώνουν τους θεσμούς, το κράτος;...

«Εννοώ η δράση τους να έχει ποίηση, λογοτεχνία, ομορφιά. Ο αναρχικός Ζουλάφσκι διαλύει τα πάντα, το πρόσωπο, το σώμα των ηθοποιών, τους ήρωες, το ίδιο το σινεμά. Αλλά πατά πάνω σε μεγάλους συγγραφείς, είναι παρούσα η ποίηση. Εγώ μ’ αυτό είμαι, κι όχι με το άλλο».