..........................................................
Η Ειρήνη Λεβίδη για την άγνοια που γεννά αλαζονεία στο θέατρο...
(από τη συνέντευξή της στην Εφη Μαρίνου, "Εφημερίδα των Συντακτών", 13/6/2015)
...• Πόσο εύκολο είναι να διακριθεί το αληθινά αξιόλογο μέσα στην υπερπληθώρα παραστάσεων κάθε χρόνο;
Είναι το πιο δύσκολο. Υπάρχουν πολλές παγίδες - και πρώτα απ’ όλες η
παγίδα «των νέων». Τι σημαίνει νέος και ποιος είναι νέος - είναι μεγάλη
ιστορία. Η σημερινή πληθώρα, που τις περισσότερες φορές είναι και
αμετροέπεια, με φοβίζει, είναι παγίδα.
Η ευκολία με την οποία προσχωρούμε στο «καινούργιο» που τις
περισσότερες φορές είναι ετοιματζίδικη επανάληψη μετέωρων εγχειρημάτων
του εξωτερικού. Θα έλεγα ότι δημιουργείται ένα κλίμα σχεδόν
αναξιοκρατικό. Σε διαβεβαιώνω, έχω δει παραστάσεις που 20 χρόνια πριν
δεν θα τολμούσαν να ανεβούν στη σκηνή. Μετά βλέπω διθυραμβικές κριτικές
και απορώ. Το θέατρο είναι τέχνη κι αυτές οι παραστάσεις είναι άτεχνες,
απλώς ανεβάσματα.
• Το θράσος του ανυπόμονου;
Βαθύτατη άγνοια που γεννά αλαζονεία. Τρομάζω με την ισοπέδωση των
πραγμάτων. Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις το ελπιδοφόρο. Δεν
προλαβαίνεις καν να περιηγηθείς ώστε να αποκτήσεις εικόνα. Εκ των
πραγμάτων καταργείται το αξιολογικό κριτήριο κι αυτό είναι άδικο γιατί
σίγουρα κάτι σημαντικό θα συντελείται μέσα σ’ όλο αυτό το πολύβουο
πλήθος.
Η οικονομική δυσχέρεια έγινε άλλοθι για προχειρότητες, ανυπαρξία
στοιχειώδους φροντίδας. Χωρίς σκηνικά, με φωτισμούς όπως λάχει κι όλο
αυτό γίνεται αποδεκτό ως στιλ. Με εντυπωσιάζει η προσαρμοστικότητα
ηθοποιών, σκηνοθετών. Θα μου πεις, τι κάνουμε χωρίς χρήματα, πρόβες,
χώρους αποθήκευσης; Προσαρμοζόμαστε, υποθέτω, αλλά τι σημαίνει
προσαρμογή; Οπως όπως ή ενδελεχή έρευνα των εκφραστικών μέσων;...
Δες εδώ όλη τη συνέντευξη της Ειρήνης Λεβίδη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου