.......................................................
Ιουνιανά
του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Το κάλεσμα με τίτλο «Μένουμε Ευρώπη» προκάλεσε
ειρωνικά μειδιάματα μέχρι σαδισμού –και δικαίως, λόγω της
γνωστής αλλεργίας των διοργανωτών προς κάθε συλλογική διαμαρτυρία. Αν
όμως το πιο καλοζωισμένο τμήμα της αθηναϊκής κοινωνίας ανακάλυψε τον
δρόμο σήμερα, έπειτα από πέντε χρόνια μνημονιακής ανθρωποφαγίας, αυτό σε
τίποτα δεν μειώνει την επιτυχία των Αγανακτισμένων μνημονιακών, και
πολύ περισσότερο, τη σημασία του εγχειρήματός τους. Η επιτυχία είναι
προφανής: από τις συγκεντρώσεις των ελαχίστων, με ή χωρίς ρεσώ, οι
«Μένουμε Ευρώπη» γέμισαν τελικά την πλατεία Συντάγματος, φτάνοντας
(ανενόχλητοι...) ως το περιστύλιο της Βουλής. Το κυριότερο: ήδη πριν το
απόγευμα της Πέμπτης, το διαδικτυακό προσκλητήριό τους ενοποιούσε για
πρώτη φορά στο δρόμο όλες τις δυνάμεις της αστικής αντιπολίτευσης,
κόμματα και μέσα ενημέρωσης, υπό την ομπρέλα ενός «ευρωπαϊσμού» που
έσπευδε να επιδοκιμάσει αργά χτες και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Κι όλα αυτά,
ενώ οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί», παρά τις πολλαπλές υποχωρήσεις της
κυβέρνησης, ναρκοθετούν κάθε προοπτική συμφωνίας συμβατής με το εκλογικό
αποτέλεσμα του Γενάρη.
Το μείζον, λοιπόν, δεν ήταν πόσοι συγκεντρώθηκαν
στο Σύνταγμα, αλλά αυτή η ενοποίησή τους στο δρόμο: η ριζοσπαστικοποίηση
του ελληνικού αστισμού. Λίγες μέρες αφότου η Βουλή απέρριψε ομόφωνα τις
προτάσεις των δανειστών, κι ενώ η ΕΚΤ απειλεί ανοιχτά πια, μέσω κύκλων
της (sic), ότι τη Δευτέρα οι τράπεζες μπορεί και να μείνουν κλειστές, το
«Μένουμε Ευρώπη» δεν ήρθε να αποκρούσει τους εκβιασμούς. Ούτε, πολύ
περισσότερο, ενδιαφέρθηκε να καταγγείλει μια συμφωνία στη βάση των
εξωφρενικών απαιτήσεων των «θεσμών», μπροστά στις οποίες, οι 47 σελίδες
της κυβέρνησης φαντάζουν νέο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Αντίθετα,
μεταφέροντας την πίεση προς την κυβέρνηση, το διαδικτυακό κάλεσμα
επιβεβαίωσε ότι «Μένουμε Ευρώπη» σημαίνει «Μένουμε στο ευρώ πάση θυσία (άλλων)». Ξαναλέω: παρά τις σοβαρές υποχωρήσεις της κυβέρνησης, που ως τώρα συναντούν τοίχο.
Μολονότι λοιπόν δημοκρατική και ειρηνική ως προς τη
μορφή, η αντικυβερνητική κινητοποίηση της Πέμπτης ήταν, ως προς το
περιεχόμενο, μια έκφραση αριστοκρατικής «μεσοστρωματικής» δυσανεξίας
προς τη δημοκρατία. Δυσανεξίας, όχι φυσικά γιατί οι συγκεντρωμένοι
διαφωνούν με την κυβέρνηση. Αλλά γιατί οι ίδιοι θεωρούν ανεκτό κόστος
της επιδιωκόμενης συμφωνίας το πολιτικά και κοινωνικά αδιανόητο που
προτείνεται ως λύση από τους θεσμούς, κι ενώ αυτό έχει κριθεί
επανειλημμένα αποτυχημένο και από τους ίδιους.
Το «Μένουμε Ευρώπη» δεν έχει δική του άποψη για
την Ευρώπη. Μιλά στο όνομα του ίδιου ευρωπαϊσμού που ανέχεται μια
φιλοναζιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία – ως εκ τούτου, δεν ασχολείται με
τη στήριξη στον ελληνικό λαό γερμανών βουλευτών και γερμανικών
συνδικάτων, με το χτεσινό πρωτοσέλιδο του Guardian
για τις συνέπειες των μνημονίων στην Ελλάδα ή τις πρόσφατες εκλογές
στην Ισπανία. Υψώνει τη γαλανόλευκη, αλλά εμπιστεύεται την ευρωπαϊκή
πορεία της χώρας στον «γερά Γερούν» - και φυσικά προτιμά την αύξηση του
ΦΠΑ, παρά να αυξηθεί η φορολογία για την «υγιή επιχειρηματικότητα».
Επικαλείται τη δημοκρατία, αρκεί να μην κερδίζει η «ολοκληρωτική»
Αριστερά. Επιχαίρει που τα κόμματα έμειναν χτες μακριά από το Σύνταγμα,
άλλο που το «ενάντια στα κόμματα» είναι της Ακροδεξιάς - κι άλλο που στο
Σύνταγμα ήταν χτες η Βούλτεψη, ο Κρανιδιώτης, η Ασημακοπούλου, ο
Αντώναρος, η Λυμπεράκη, το αιώνιο ΠΑΣΟΚ. Δυσανασχετεί με το άνοιγμα της
ΕΡΤ, αλλά είναι απολύτως εντάξει με τη στήριξη του ΣΚΑΪ. Δηλώνει
απογοητευμένο με την υπαρκτή Αριστερά, δεν έχει πρόβλημα όμως να
διαδηλώνει και με τον Γεωργιάδη. Σιχαίνεται τους δημόσιους υπαλλήλους,
ακριβώς όπως τις μέρες του πρώτου Μνημονίου, και μισεί όσους
συνταξιοδοτούνται πρόωρα, άσχετα αν και ο Spiegel πια εξηγεί ότι τα
πράγματα είναι κάπως πιο σύνθετα. Και βεβαίως ανησυχεί «για το μέλλον
των παιδιών του», αλλά όχι για τους μισθούς που (δεν) παίρνουν σήμερα τα
παιδιά του και τα παιδιά άλλων.
***
Στις 25 Ιανουαρίου επιβεβαιώθηκε ότι η ελληνική αστική τάξη έχει
πάψει να είναι ηγεμονική: ότι δεν διαθέτει ένα σχέδιο εξόδου από την
κρίση που να μπορεί να εγγυηθεί το γενικό συμφέρον και, συνεπώς, ότι δεν
μπορεί να κρατήσει τα παραδοσιακά της στηρίγματα ανάμεσα στα μεσαία
στρώματα. Η διάλυση των κομμάτων της αστικής ηγεμονίας από τη μια, και η
ευρεία στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, δημιουργούν σήμερα σοβαρά
εμπόδια στην προσπάθεια των ευρωπαϊκών αστικών ελίτ να ξεμπερδεύουν με
την μόνη κυβέρνηση ενάντια στη λιτότητα στην Ευρώπη. Υπ' αυτή την
έννοια, λοιπόν, η ενοποίηση της αστικής αντιπολίτευσης στο δρόμο είναι
ένα βήμα μπροστά, ενόψει μιας κρίσιμης αναμέτρησης για την ανάκτηση της
χαμένης ηγεμονίας.
Η αναμέτρηση αυτή δεν αφήνει χώρο για ενδιάμεσες επιλογές: η de facto ενοποίηση
των αστικών δυνάμεων σημαίνει υποβάθμιση, αν όχι κατάργηση των διαφορών
τους, άρα υποβάθμιση και άδεισμα των πιο «αδύναμων» από τα κοινωνικά
στρώματα που εκπροσωπούν. Όπως λοιπόν συμβαίνει και με την κοινωνική
συμμαχία που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και όπως δείχνει στην άλλη πλευρά η
στήριξη του «Μένουμε Ευρώπη» από τους γνωστούς επιχειρηματικούς κύκλους
στα ΜΜΕ, η ενοποίηση της αστικής αντιπολίτευσης θα συμβεί υπό την
ηγεμονία συγκεκριμένων κοινωνικών δυνάμεων: αυτών που ως μόνο νοητό
σχέδιο εξόδου από την κρίση θεωρούν την ισοπέδωση μισθών και συντάξεων,
τη συνέχιση της λιτότητας και την πρόσδεση της οικονομίας στο μηχανισμό
του χρέους. Είναι για το λόγο αυτό που η ενοποίηση της αστικής
αντιπολίτευσης ενάντια στη συμμαχία της οποίας ηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ,
υποχρεώνει την κυβέρνηση σε συγκεκριμένες ενέργειες, ώστε να αποτρέψει
την ανασυγκρότηση του αντίπαλου μπλοκ. Στο φόντο των γνωστών πια έξωθεν
απειλών για την πρόκληση «γεγονότων», σ' αυτή δηλαδή τη νέα φάση ενός
ταξικού πολέμου, δεν γίνεται η μία πλευρά να πολεμά με πραγματικά πυρά
και η άλλη να συνεχίζει να κατευνάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου