"Ο χρόνος είναι κρίμα" του Χρήστου Λάσκου (http://rednotebook.gr, 20 Ιουν 2015)

...........................................................

Ο χρόνος είναι κρίμα

 

 

του Χρήστου Λάσκου

 http://rednotebook.gr, 20 Ιουν 2015

Μεγάλη διάδοση είχε τις τελευταίες μέρες μια διατύπωση, που φαίνεται να εκφράζει τη νέα τάση του ΣΥΡΙΖΑ, με το όνομα «Ενωτική Κίνηση». Σύμφωνα με αυτήν, λοιπόν, «η μόνη κόκκινη γραμμή είναι η αριστερή παρένθεση».

Μ’ όλο που η ποιητική άδεια είναι απολύτως νομιμοποιημένη εκφραστική δυνατότητα, θεωρώ πως η συγκεκριμένη διατύπωση έχει νόημα πέρα από το πεδίο της λογοτεχνίας: αφορά, δηλαδή, τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής.

Γι’ αυτό και νιώθω υποχρεωμένος να θυμίσω, σ’ αυτήν την κρίσιμη ώρα -μέχρι την επόμενη- πως, όπως όρισε με σαφήνεια η τελευταία απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, οι «κόκκινες γραμμές», τα αδιαπραγμάτευτα, δηλαδή, μιας ενδεχόμενης συμφωνίας είναι δύο: τα εργασιακά και το ασφαλιστικό. Μαζί με άλλα τέσσερα, τις προϋποθέσεις, που είναι:

• Χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή όχι μεγάλη λιτότητα
• Καμία περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, δηλαδή όχι περαιτέρω λιτότητα
• Σαφής οδικός χάρτης για την αναδιάρθρωση του χρέους, για να τελειώνουμε με τη λιτότητα
• Μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα αντί για τη λιτότητα

Με δεδομένα αυτά, όλα μαζί και ταυτοχρόνως, εξηγείται γιατί, σε όλους τους τόνους εκπέμπουμε το μήνυμα πως θέλουμε λύση και όχι συμφωνία. Πράγμα που σημαίνει, προφανώς, όπως σε πολλές περιστάσεις είχε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει ο Αλέξης Τσίπρας, πως η επιδιωκόμενη διευθέτηση αποτελεί λύση μόνο αν είναι συνολική, που σημαίνει όχι ενδιάμεση.

Συνεπώς, τα σενάρια περί «παράτασης του προγράμματος» δεν οδηγούν σε αληθοφανείς επιλογές.

Πράγμα που εξηγείται και από τη μέχρι σήμερα εμπειρία μας, η οποία έδειξε πως η προηγούμενη παράταση ελάχιστα βοήθησε την υπόθεση και τις επιδιώξεις μας. Ως γνωστόν, η 20ή Φεβρουαρίου αποτιμήθηκε ως επιλογή, που δεν μας έδωσε την παραμικρή ανάσα ρευστότητας, αλλά, αντίθετα, μας ενέπλεξε σε μια μακρά περίοδο ασφυξίας, η οποία μας στέρησε, στην πραγματικότητα, από «μονομερείς» δυνατότητες. Ο χρόνος ήταν χρήμα, αλλά για τους άλλους. Δώσαμε για την ικανοποίηση δανειακών υποχρεώσεων περί τα 8 δισεκατομμύρια από εσωτερικούς πόρους, οι οποίοι θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμοι αν αξιοποιούνταν σε άλλες χρήσεις. Έτσι, ακόμη κι αν αποδεχτούμε πως η συμφωνία της 20-2 ήταν αναγκαστική, στο μέτρο που δεν είμασταν έτοιμοι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για κινήσεις υψηλού ρίσκου, σίγουρα πάντως ο χρόνος που μεσολάβησε δεν ήταν κερδισμένος χρόνος.

«Παραπλανηθήκαμε», αποδείχτηκε πως «δεν είχαν μπέσα», ή ο,τιδήποτε άλλο, πάντως το θέμα είναι πως ο χρόνος, όπως και η ασάφεια, δεν ήταν υπέρ μας, αλλά, όπως πάντα, δούλεψε υπέρ του ισχυρού.

Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, να είμαστε εναντίον του νέου χρόνου που «θα μας δοθεί», μέσω μιας πιθανής νέας παράτασης.

Ζητάμε συνολική και ενιαία λύση, γιατί ξέρουμε καλά, τώρα, όπως και τα τελευταία πέντε χρόνια, πως μόνο αυτό συνιστά λύση. Κάθε τι άλλο, όπως κι αν ονομαστεί δεν θα είναι παρά προφανής παράταση του μνημονιακού καθεστώτος –για να μην πω επίταση.

Γι’ αυτό δεν συγκεφαλαιώνονται οι «κόκκινες γραμμές» σε μία, την αποφυγή της «αριστερής παρένθεσης».

Θέλω να πω, θα έπρεπε να είναι πασιφανές πως ο αριστερός (;) εξευτελισμός είναι η χειρότερη εκδοχή αριστερής παρένθεσης.