Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Γέλως μοναχικός... (από το fb της φίλης Άννας Παπασταύρου)

.....................................................

Γέλως μοναχικός... 



(από το fb της φίλης Άννας Παπασταύρου)

Λένε πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν!!
Μήπως μπορούν να μας πουν και πότε τελειώνουν τα άσχημα;


Έχω περάσει το «μιλάω μόνος μου» σε άλλο επίπεδο. μέχρι και αντιρρήσεις μου φέρνω!

«…και πιο πολλή δουλειά» γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή", 31/1/2015)

......................................................

«…και πιο πολλή δουλειά»





Παντελής Μπουκάλας γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ


Και τον ενθουσιασμό για το πρωτοφανές του πράγματος μπορούμε να επικαλεστούμε, και την καθολική απειρία από θώκους, προς εξήγηση της σπουδής με την οποία ορισμένοι νέοι υπουργοί ξανοίχτηκαν σε εξαγγελίες πριν μελετήσουν το χαρτοφυλάκιό τους· και, κυρίως αυτό, ενέδωσαν στον πειρασμό της υπερέκθεσης στη δημοσιότητα. Μπορούμε επιπλέον να συνυπολογίσουμε τη σκέψη που ίσως πέρασε από τον νου αρκετών ότι οι πολίτες περίμεναν άμεσες απαντήσεις, πριν από τις προγραμματικές δηλώσεις· σαν ακαριαία ανταπόκριση στις προσδοκίες που έχουν από ανθρώπους φρέσκους (και δεν μετράω εδώ τον κ. Καμμένο) ακόμα και όσοι δεν τους ψήφισαν. Γιατί προσδοκίες έχουν (ενδομύχως) και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, δύσπιστοι στο τροπάριο της ηγεσίας τους, κήρυκα ενός ιδιότυπου αναχωρητισμού, ότι τίποτα δεν γίνεται ν’ αλλάξει στον παρόντα κόσμο.
Το «νέος ύφος και νέο ήθος» που εξήγγελλαν με τη σειρά όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί δεν έπειθε ούτε τους στενούς συνεργάτες τους. Τους είχαμε δοκιμάσει, τους είχαμε γευτεί κατά κόρον, τους ξέραμε πια. Και το ’χαμε πάρει απόφαση πως η περίπτωσή τους ήταν αθεράπευτη. Οτι θα συνέχιζαν να ξημεροβραδιάζονται στην τηλεόραση, αδιάφοροι για τις συστάσεις του επικεφαλής τους. Που κι αυτές, όταν δίνονταν κάθε τόσο, δίνονταν μπροστά στην κάμερα και χάριν της κάμερας· ώστε να τις δει ο λαός, να πει «μπράβο» και να επαναληφθεί η ρουτίνα. Αλίμονο, λοιπόν, αν χρειαστεί να λέει κάθε τόσο και ο νέος πρωθυπουργός ότι οι υπουργοί ξυπνάνε πρωί για να πάνε στο γραφείο τους, όχι στα κανάλια. Φυσικά και είναι υπόλογοι απέναντί μας όσοι ασκούν εξουσία. Φυσικά οφείλουν να δίνουν λόγο στους πολίτες – άλλωστε, ένα από τα πολλά που πλήρωσαν οι προηγούμενοι είναι ότι καταπάτησαν την υποχρέωση της λογοδοσίας, είτε αδιαφορώντας πλήρως για το κέλευσμα «λόγον διδόναι», όπως ο κ. Σαμαράς, είτε, οι υφιστάμενοί του, συγχέοντάς το βολικά με το χαλαρό τηλεοπτικό σεργιάνι. Για να δώσεις λόγο όμως προϋποτίθεται έργο· δουλειά.

Καμιά φορά, για να πάμε μπροστά, ουσιωδώς νεωτερίζοντας, πρέπει να πάμε πίσω, στο παλιό, και εν προκειμένω στο έτυμο των ονομάτων. Οχι για να θυμηθούμε ό,τι ξέρουμε, πως υπουργός είναι ο υπηρέτης, αλλά για να το χωνέψουμε. Και για να αποφύγουμε την τρίτη και φαρμακερή σημασία της λέξης υπουργία: «Σπουδή προς αρέσκειαν».

Γιάννης Ιωάννου: κλαυσίγελως επί της αναμορφώσεως των Νεοελλήνων του 21ου αιώνα...

.................................,...........................

Πρότυπον Αναμορφωτήριον για νέους παιδαγωγούς

image


Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

"ΣΤΟ ΥΠΕΡΩΟΝ" ποίημα από την τελευταία συλλογή (μετά θάνατον έκδοση του 2013) του Γιάννη Ρίτσου ("Κέδρος", 2013)

...........................................................





Γιάννης Ρίτσος 
(1909 -1990)










ΣΤΟ ΥΠΕΡΩΟΝ

Μετά την παράσταση
έμεινε κρυφά στο υπερώον
στα σκοτεινά.
Η αυλαία ολάνοιχτη.
Εργάτες της σκηνής,
φροντιστές, ηλεκτρολόγοι
ξεστήνουνε τα σκηνικά,
μετέφεραν στο υπόγειο
ένα μεγάλο γυάλινο φεγγάρι,
σβήσαν τα φώτα,
έφυγαν,
κλείδωσαν τις πόρτες.
Σειρά σου τώρα,
χωρίς φώτα
χωρίς σκηνικά και θεατές,
να παίξεις εαυτόν.

Αθήνα, 4.ΙΙΙ.85

από τη συλλογή "Υπερώον" ("Κέδρος", 2013)


Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

«Αγώνες από τη βάση» Βασίλι Κουκαλάνι ("Εφημερίδα των Συντακτών" 26/1/2014)

........................................................

«Αγώνες από τη βάση»

Βασίλι Κουκαλάνι

 

 

«Αναμφισβήτητα είναι μια καλή και ιστορική μέρα. Μια μέρα εμψυχωτική και, αν θέλετε, ελπίδας όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, οι γνήσιες ανατροπές δεν πραγματοποιούνται με πανηγύρια ή πανηγυράκια, αλλά με καινούργιους εμψυχωμένους αγώνες. Αυτούς, όμως, θα τους δώσει η βάση. Τα κοινωνικά κινήματα είναι αυτά που θα κυνηγήσουν τα οράματα, τις γνήσιες, βαθιές και ουσιαστικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Η βάση των λαών και των εργαζομένων, αυτές είναι που οραματίζονται. Οταν, λοιπόν, η συλλογική συνείδηση βγαίνει στο προσκήνιο και αφού καθαρίσαμε από το παλαιό καθεστώς, τους Σαμαρο-Βενιζέλους και τους λοιπούς πρώην σωτήρες μας, αυτό που μένει είναι να καθαρίσουμε και με τους φασίστες. Το να είναι τόσο υψηλά ως κόμμα δείχνει ότι είναι πρώτιστη ανάγκη να στους στείλουμε από κει που ήρθαν, δηλαδή στα αζήτητα της Ιστορίας. Αυτό δεν θα το καταφέρει καμία κυβέρνηση. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατανοήσει -το έχει δηλώσει - πως χρειάζεται τα κινήματα, ώστε να έχει μία ισχυρή διαχειριστική βάση. Ακριβώς αυτή είναι που θα κάνει τη διαφορά».

Βασίλης Κουκαλάνι, σκηνοθέτης, ηθοποιός

[«Να η ευκαιρία» για την Αριστερά] γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή", 26/1/2014)

 ......................................................

«Να η ευκαιρία» για την Αριστερά





Παντελής Μπουκάλας γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
 
("Καθημερινή", 26/1/2014) 


Τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής περιόδου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ζητούσε στις ομιλίες του να του δώσει ο λαός την ευκαιρία «ολόκληρη» και «καθαρή». Και ο λαός έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα υψηλότατο ποοσοστό και πολύ μεγάλη διαφορά από το δεύτερο κόμμα. Παραβλέποντας -τουλάχιστον προς το παρόν- τις αντιφάσεις του και την πολυφωνία του, η οποία ενδέχεται να λειτουργεί πολυσυλλεκτικά, ενίοτε όμως καταλήγει σε κακοφωνία. Και αδιαφορώντας για την κινδυνολογία, στην οποία εξαντλήθηκε η προπαγάνδα της Ν.Δ., που η βαριά ήττα της δεν οφείλεται μόνο σε επικοινωνιακά σφάλματα, όπως έσπευσαν να πουν όσοι δεν κατάφεραν να δουν ποτέ πόσο έπληξε τη ζωή των ανθρώπων η διατεταγμένη λιτότητα ή, κι αν το έβλεπαν, η ταξική τους περιωπή τούς έπειθε να αδιαφορούν. Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ., βέβαιος φαίνεται για την ήττα, διεκπεραίωσε τον ρόλο του βαρύθυμα, μηχανικά. Και με πολύ μεγαλύτερη τη δόση της ακροδεξιάς ρητορικής από τη δόση της κεντροδεξιάς, γεγονός που ευνόησε το νεοναζιστικό μόρφωμα. Δυστυχώς η Χ.Α. δεν ηττήθηκε εκλογικά, πιθανόν επειδή δεν έχει ηττηθεί ιδεολογικά.
Οι πολίτες υπερψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να γνωρίζουν όλοι ή να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το ποιες οι συνιστώσες του και οι μεταξύ τους διαφορές. Ψήφισαν εξίσου (ή περίπου) ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα. Με θυμό, αλλά και προσδοκώντας μερική έστω αλλαγή της ασφυκτικής καθημερινότητάς τους και σαφέστερο σεβασμό των δημοκρατικών κανόνων και της εθνικής αυτοτέλειας. Κατέθεσαν την ψήφο τους χλευάζοντας τις σφόδρα αντιδημοκρατικές προσπάθειες του ξένου παράγοντα (της τρόικας, των Βρυξελλών, μεγάλων ΜΜΕ και όλως ιδιαιτέρως της γερμανικής ηγεσίας) να χειραγωγήσουν τους Ελληνες ψηφοφόρους διά του φόβου. Ετσι, ένα κόμμα της Αριστεράς, και μάλιστα της ριζοσπαστικής και όχι της σοσιαλδημοκρατικής, είδε το ποσοστό του να οκταπλασιάζεται εν συγκρίσει με το 4,6% του 2009. Το μεγαλύτερο εκλογικό ποσοστό κόμματος της Αριστεράς ήταν το 24,42% της ΕΔΑ το 1958. Πάνω από μισόν αιώνα πριν.

Με την ιστορικής σημασίας νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο μεταπολιτευτικός κύκλος, που τόσες φορές είπαμε ότι έκλεισε, έκλεισε πράγματι, με τρόπο σημαδιακό: με την άνοδο στην εξουσία ενός κόμματος που ο πρόεδρός του γεννήθηκε το 1974, με την έναρξη ακριβώς της Μεταπολίτευσης. Στον κύκλο που ανοίγει, η Αριστερά οφείλει να αποδείξει ότι οι ιδέες της δεν προορίζονται για τον ασφαλή χώρο της αντιπολίτευσης.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

"ΣΥΡΙΖΑ; ΣΥΡΙΖΑ γράφει ο Γιώργος Πήττας (tvxs.gr, 24 Ιαν. 2015)

.......................................................

ΣΥΡΙΖΑ; ΣΥΡΙΖΑ.

 

 

 
 γράφει ο Γιώργος Πήττας tvxs.gr, 24 Ιαν. 2015



Όσοι έτυχε να διαβάσουν κάποια παλαιότερα άρθρα μου, γραμμένα και δημοσιευμένα πριν από το 2010 και το ξέσπασμα της κρίσης στην ελληνική της εκδοχή, ίσως και να θυμούνται πως διαισθητικά θεωρούσα την-κάποια στιγμή- αναπόφευκτη κατάρρευση του ελληνικού «μοντέλου».
Αυτό, γιατί εδώ και πολλά χρόνια, καλώς ή κακώς, καταστάλαξα στην αντίληψη πως η Ελλάδα είναι ένα «λάθος» από εποχής συστάσεως κράτους.
Με δυο λόγια, κατά τη γνώμη μου, η δολοφονία του Καποδίστρια με την σχεδόν ταυτόχρονη περιθωριοποίηση του Κοραή και του ευρύτερου κύκλου των φορέων του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού κλείδωσαν την διαδρομή της χώρας στο πνεύμα των Κοτζαμπάσηδων από τη μια και στην κανοναρχούσα ή και δικτατορεύουσα τον δημόσιο βίο εκκλησία από την άλλη.  
Μία κατά βάση αγράμματη ή και γραφική αρχαιολατρία συνδυασμένη με το ανιστόρητο και τραγικά αντιφατικό δόγμα του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού καθιερωμένο από τον Παπαρρηγόπουλο που «σφήνωσε» στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους το Βυζάντιο, που μέχρι τότε εθεωρείτο ως περίοδος εκφυλισμού, ξένη από την ουσία της Ελληνικής Ιστορίας.  
Αυτό το θλιβερό πακέτο, ένα ρεσιτάλ ανορθολογισμού βρίσκει την αποθέωση του στα 7 χρόνια της δικτατορίας 1967-1974 με το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών από τη μια και τα πανηγύρια στο Καλλιμάρμαρο για την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων.  
Η Ελλάς πορεύθηκε στο χρόνο με συνθήματα, παραμυθίες και με την «βολή των ημετέρων» που κατέστη νόμος άγραφος πλην όμως απαράβατος.
Εκπαιδεύτηκε στο μίσος προς το Κάλλος και εντέλει οι Έλληνες μίσησαν τον εαυτό τους αντικαθιστώντας την Εθνική Υπερηφάνεια με την Εθνική Κομπορρημοσύνη και τα μεγάλα λόγια.
Η μοίρα όσων επέμειναν να παράγουν πραγματικά, σε οποιοδήποτε επίπεδο, και δεν εννοώ αποκλειστικά τον Πολιτισμό τις Τέχνες και τις Επιστήμες, υπήρξε τραγική διαχρονικά.
1981 η «Αλλαγή» που δεν έγινε ποτέ.
Το έγκλημα  του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ ήταν-κατά τον γράφοντα- πως όταν βρέθηκαν στην εξουσία με εκείνο το συμπαγές 48% του 1981 σε συνδυασμό με την για τουλάχιστον δύο χρόνια απεριόριστη ανοχή που εισέπραξε από την Αριστερά και όχι μόνο, δεν συγκρούστηκαν ουσιαστικά με τίποτα.
Η ΠΑΣΟΚική διακυβέρνηση, αντί  να «εκμεταλλευτεί» τη δύναμη και τη στήριξη που απολάμβανε προκειμένου να χτυπήσει κατακέφαλα –όχι τη… «δεξιά» αλλά τις ιστορικές εθνικές παθογένειες, έπραξε όλα τα αντίθετα:
  • αντί να εξαλείψει, καλλιέργησε στο έπακρο την κουλτούρα των κολλητών
  • αντί να δημιουργήσει συνθήκες αξιοπρέπειας στη δημόσια ζωή, δηλαδή βασικούς κανόνες αξιοκρατίας παντού, μετέτρεψε την κομματική ταυτότητα σε επαγγελματικό προσόν
  • αντί να απελευθερώσει τη Δημόσια Υπηρεσία την Παιδεία και την Υγεία από την κομματοκρατία, παρέδωσε τους Θεσμούς σε άσχετους και τιποτένιους που ξεχαρβάλωσαν τα πάντα καταλύοντας κάθε έννοια Δημοκρατίας
  • αντί να συνθέσει ένα πραγματικά αποκεντρωμένο κράτος με Περιεκτική Αυτοδιοίκηση στηριγμένη στον Αυτάρκη Κοινοτισμό  μετέτρεψε Δήμους και Κοινότητες σε κέντρα κακοδιαχείρισης και πλουτισμού των «φίλων»
  • αντί να επιβάλλει αυστηρούς ελέγχους στην αξιοποίηση του πακτωλού των Ευρωπαϊκών Κονδυλίων, προκειμένου αυτά να αποδώσουν στο σύνολο (ως όφειλαν) διευκόλυνε την εκτροπή τους σε εισόδημα ανεξάρτητο  από την  παραγωγική διαδικασία.
Αμέτρητα είναι τα αντί που μπορώ, μπορούμε να βρούμε. Εν κατακλείδι θα πύκνωνα:
Επένδυσε ακούραστα και επίμονα σε όλες τις Ελληνικές παθογένειες, μηδέ μίας εξαιρουμένης για να συνθέσει τα περίφημα και τελείως αντιπαραγωγικά δικά της τζάκια, μία τελείως λούμπεν δήθεν αστική τάξη που συμπεριφέρθηκε ως λυσσασμένο αρπακτικό απολύτως αντικοινωνικό και εχθρικό προς οτιδήποτε θεωρούσε ως «ανατρεπτικό» για την κοινωνία της αλλοτρίωσης και του εφησυχασμού.
Το απολύτως χειρότερο, το πραγματικά «ιδιαζόντως ειδεχθές» έγκλημα του ΠΑΣΟΚ:
Η δια στόματος Ανδρέα Παπανδρέου επικύρωση της εφημερίδας Αυριανή ως αυθεντικού φορέα του λαού. Με άλλα λόγια, η προαγωγή της χυδαιότητας ως επίσημης γλώσσας της «Δημοκρατικής Παράταξης».
Η επικυριαρχία της σκυλάδικης τσιφτετελοειδούς μπόχας που μαζί με το στρας του life style της δεκαετίας του 90 «εκσυγχρόνισαν» το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών και τις Πολεμικές Αρετές της Χούντας καθιστώντας τον «χαβαλέ» σε Εθνική αντίληψη.
(Είμαι Έλληνας και το γουστάρω «ρε μαλάκα» γιατί να’ ουμ όταν οι άλλοι τρώγανε βαλανίδια εμείς κάναμε την Ακρόπολη)  
Κάπου εδώ, είναι που πέφτει η ταφόπλακα στη χώρα, αν τη δούμε όχι ως απλό γεωγραφικό πλαίσιο, αλλά ως Έθνος με αξιακό περιεχόμενο.
25 Ιανουαρίου 2015
«Αν οι εκλογές μπορούσαν πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες» λέει ένα δημοφιλές σε αρκετούς κύκλους ευφυολόγημα, που χαϊδεύει επαρκώς τα ευήκοα προς επαναστατικά συνθήματα ώτα. Τα οποία όμως, μάλλον αγνοούν την ιστορία καθώς, κακά τα ψέματα, μέσα από τον κοινοβουλευτισμό πολλά πράγματα είναι που θεσμοθετήθηκαν και έκαναν τη ζωή των πολιτών καλύτερη. Ή, για να είμαι πιο σωστός, το μείγμα ήταν πάντα ο κοινοβουλευτισμός με τους επίμονους και συχνά αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες.  
Η τελική σπρωξιά προς την άρση των επιφυλάξεων μου για τον ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε από την πρωτοφανούς επιπέδου κινδυνολογία των αντιπάλων του.
Συνέτειναν δε, δραστικά και κάποιοι φίλοι που εκτιμώ (ειλικρινά) προερχόμενοι κυρίως από την ευρεία φιλελεύθερη αντίληψη που συνειδητά ή ασυνείδητα – χωρίς να το θέλουν εννοώ το «ασυνείδητα» έχουν εμπλακεί σε αυτό το κινδυνολογικό μότο που κάνει ακόμα και την ρητορεία του Tea Party να… εκπέμπει μετριοπάθεια.
Από το «θα μας πάρουν τα σπίτια μας» μέχρι τις εξωφρενικές ολονυκτίες των ορθόδοξων ταλιμπάν από τη μια και η εμφανής αδυναμία ορισμένων να κατανοήσουν την απέραντη αγωνία των πολλών για την ανάκτηση κάποιας ελπίδας προς ανάκτηση των στοιχειωδών όρων αξιοπρέπειας του καθημερινού βίου από την άλλη, ξεκαθάρισαν το τοπίο μέσα μου.
Τελικά, το «δια ταύτα ψηφίζω/ στηρίζω (ή δεν…)  ΣΥΡΙΖΑ» που αναζητούσα το τελευταίο διάστημα το βρήκα περπατώντας επίμονα στην Αθήνα, κουβεντιάζοντας με ανθρώπους, ερχόμενος πρόσωπο με πρόσωπο με την πλήρη αποσύνθεση των ελάχιστων που μέχρι πριν από λίγα χρόνια συνιστούσαν την Κοινωνία, Κοινωνία.
Και βέβαια, τα όσα γράφω αυτή τη στιγμή δεν αίρουν πουθενά τις όποιες επιφυλάξεις είχα και έχω, ούτε ακυρώνουν την κριτική που έχω ασκήσει δημόσια για διάφορες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.
Δια ταύτα λοιπόν, θεωρώ κρίσιμα αναγκαία την αυτοδύναμη εκλογή του και μάλιστα με ικανή διαφορά. Σε τελική ανάλυση, προτιμώ χίλιες φορές να «απογοητευτώ» από τον ΣΥΡΙΖΑ παρά να συνεισφέρω στην επαναφορά του θλιβερού διδύμου που κομμάτιασε τον τόπο τα τελευταία χρόνια.
Η διακυβέρνηση ΝΔΠΑΣΟΚ υπήρξε η αποθέωση της υποκρισίας, της βίας, της γελοιότητας. Συνέθεσε την σύγχρονη Ελληνική Κοινωνική Τραγωδία με απερίγραπτο κυνισμό. Από τον επηρμένο εξουσιολάγνο κο Βενιζέλο μέχρι τον κωμικοτραγικό τηλεοπτικό πλασιέ που έγινε υπουργός και από την αλόγιστη σφαγή του πληθυσμού με την βίαιη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας που σημειωτέον δεν ζητήθηκε από κανένα μνημόνιο όπως πρόσφατα ομολογήθηκε από τον κο Σουλτς, οι λόγοι για τους οποίους αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να φάνε πόρτα από την πολιτική ζωή της χώρας, είναι κυριολεκτικά αμέτρητοι.
Και, επιθυμώ διακαώς την αυτοδυναμία του και μάλιστα τη ισχυρή αυτοδυναμία  αν είναι δυνατό, γιατί οποιαδήποτε άλλη επιλογή ενδεχομένως να αποδειχθεί τραγωδία. Όχι μόνο γιατί έτσι δεν θα υποχρεωθεί σε οδυνηρούς συμβιβασμούς με εταίρους που θα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να τινάξουν τα πάντα στον αέρα προς όφελος του παραδοσιακού συστήματος αλλά και γιατί μόνο έτσι θα δούμε στ’ αλήθεια πόσα απίδια έχει ο σάκος.
Προσωπικά, μονάχα ένα πράγμα θέλω. Κάτι, που το θεωρώ ιστορικά πιο ωφέλιμο από όλα:
Εάν αύριο υπάρχει μία αυτοδύναμη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και στη διαπραγμάτευση και την προσπάθεια για ελάφρυνση των οδυνών που υφίστανται οι ασθενείς ομάδες της Κοινωνίας, τότε, να βγει έξω ο κος Τσίπρας με λίγα λόγια και να εκθέσει όλα τα δεδομένα στους Πολίτες.
Και, να τους φέρει προ των ευθυνών τους με ένα δημοψήφισμα με συγκεκριμένες επιλογές. Και αν –λέω το ακραίο- η επιλογή είναι ευρώ ή δραχμή, ας αποφασίσει ο κόσμος. Με όλα όμως τα δεδομένα μπροστά του.
Σε ένα πράγμα είχα συμφωνήσει απόλυτα με τον κο Τσίπρα. Στη φράση του, πως το «ευρώ δεν είναι φετίχ». Όχι γιατί είμαι κατά του κοινού νομίσματος. Ήμουν και παραμένω ευρωπαϊστής και φεντεραλιστής. Ούτε με απασχολεί προσωπικά το «εθνικό κράτος». Φετίχ όμως, πρέπει να είναι η ευημερία των Πολιτών. Η εργασία, η Παιδεία, η Υγεία. Όλα τα άλλα έρχονται μετά. Και σίγουρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει την Κυριακή και κερδίσει καθαρά, θα έχουμε αμέτρητα πράγματα να λέμε κριτικά.
Αλλά, πρέπει πρώτα να κερδίσει, να έχει ισχυρή πλειοψηφία. Την Κυριακή, δεν ψηφίζουμε για τον Σοσιαλιστικό Μετασχηματισμό. Ψηφίζουμε για την επαναφορά του βασικού στα 750 ευρώ. Για τις συντάξεις.
Για τα νοσοκομεία. Δεν ψηφίζουμε για να «ζήσουμε καλά» αλλά, για να φρενάρει η κάθοδος στον Άδη.
Αν και όταν συμβούν αυτά τότε ευχαρίστως να συζητήσουμε για θεμελιώδη ζητήματα –όπως για παράδειγμα ο απαραίτητος διαχωρισμός εκκλησίας – Πολιτείας που σήμερα έχει υποχωρήσει ως αίτημα γιατί είναι «πολυτελείας».
Ο διαχωρισμός θα είναι υγεία για την κοινωνία. Αλλά, πριν πάμε σε αυτή την υγεία θα πρέπει να σταματήσει ο θάνατος. Καλό βόλι.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

"Ένα σύστημα που τρίζει" γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης (www.facebook.gr, 23/1/2014)

......................................................
 
Ένα σύστημα που τρίζει

γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης (www.facebook.gr, 23/1/2014)

Γι΄αυτό σε εκτιμώ, επειδή είσαι αθεράπευτα ρομαντικός, μου έγραψε ένας αγαπητός φίλος κάτω από την προηγούμενή μου ανάρτηση με θέμα την μετακαταναλωτική κοινωνία.
Ο άνθρωπος αυτός τυγχάνει να ζει στο νησί που ζω κι εγώ και να έχει ηλικία τέτοια που θυμάται πολύ καλά τα προ δεκαπενταετίας τεκταινόμενα.
Από το τέλος της δεκαετίας του 90 λοιπόν, προσωπικά με έχουν χαρακτηρίσει σε γενικές γραμμές ρομαντικό, οικολόγο, κατάσκοπο των τούρκων και τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου. Όλα αυτά διότι από εκείνη την εποχή της γάργαρης εισροής και κυκλοφορίας χρήματος και της "ανάπτυξης", προσωπικά προέτασα την ανάγκη διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς, της συνετής διαχείρισης των φυσικών πόρων, του σεβασμού απέναντι στα πλάσματα της φύσης και διεκδικούσα μια πιο δημοκρατική και ανοιχτή κοινωνία.
Ήταν τότε η εποχή που έγραφα και μιλούσα για την χρεοκοπία που διαφαινόταν πεντακάθρα ότι έρχεται λόγω της υιοθέτησης του ευρώ ως εθνικό μας νόμισμα, που μιλούσα όπως και τώρα ακόμη για την μη ύπαρξη άλλης ανάπτυξης πέρα της φυσικής, που προσπαθούσα να πείσω τους συμπολίτες μου να δουν την απέναντι ακτή της τουρκίας σαν διέξοδο και σαν πρόκληση επικοινωνίας και επαφής.
Όλα αυτά τότε πάλι ρομαντικά φαινόντουσαν σε όποιον με συμπαθούσε και σε όποιον ένιωθε κατά βάθος την σημασία τους αλλά και υπερβολικά και εκτός τόπου και χρόνου και προδοτικά για την πατρίδα φαινόντουσαν σε κάποιους κομματάρχες και τους πελάτες τους κάθε απόχρωσης.
Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε και η χρεοκοπία, ήρθε και η αλλαγή της τοπικής κοινωνίας που βλέπει πλέον του τούρκους ως σωτήρες που φέρνουν ρευστότητα στην αγορά και άρχισαν στο νησί να μαθαίνουν τουρκικά μέχρι και ο σύλλογος σερβιτόρων, ήρθαν γενικά όσα τότε, που φαινόντουσαν ήδη καθαρά, οι άνθρωποι γύρω όχι μόνο δεν τα βλέπανε αλλά υποστήριζαν ότι είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας και ότι "αυτά δεν γίνονται"
Τη σημερινή εποχή λοιπόν που πάλι εξαιτίας όσων γράφω, χαρακτηρίζομαι ρομαντικός, γραφικός, επικίνδυνος, υβριστής, τρελός, απροσάρμοστος και ξέρω τι άλλο, την εποχή του δε μας χέζεις ρε φίλε με την μετακαταναλωτική σου κοινωνία, εδώ καιγόμαστε να βγει ο σύριζα, την εποχή που πολιτεύονται ως σωτήρες σε κόμματα αριστερά κάποιοι επενδυτές στις πολυεθνικές του θανάτου και της απομύζησης του πλανήτη, αυτή λοιπόν τη σημερινή εποχή, έχει ήδη, όπως και τότε, φανεί και πάλι η επερχόμενη, η μετακαταναλωτική εποχή που έρχεται ασταμάτητη και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου ή ευσεβής μου πόθος.
Ρομαντικός δεν είμαι. Είμαι απόλυτα ρεαλιστής, με την έννοια ότι σκέφτομαι και δρω με βάση τον απόλυτο ρεαλισμό που ορίζουν οι νόμοι και ρυθμοί του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος. Ρομαντικοί ίσως μπορούν κατά μία έννοια να χαρακτηριστούν όσοι πιστεύουν ότι το φτιαχτό ανθρώπινο σύστημα μπορεί μια μέρα "να νικήσει" την Φύση του και να υποκαταστήσει το οικοσύστημα. Εδώ ο ρομαντισμός γίνεται συνώνυμο του τυχοδιωκτισμού και της ανοησίας.
Τέλος πάντων, με όλα αυτά θέλω να πω ότι οι εποχές που έρχονται, φαίνονται πολύ πριν φθάσουν. Οι άνθρωποι είναι τα σημάδια της αλλαγής. Ούτε προφήτες, ούτε μάντεις υπάρχουν. Μόνο άνθρωποι που ζουν με καθαρό μυαλό και κορμί μακριά από τα σκουπίδια της εποχής των καταναλωτών, αποτελούν οι ίδιοι την επόμενη ιστορική εποχή της ανθρωπότητας και μπορούν να διαβλέπουν ευκρινώς τα σημάδια της, τους άλλους δηλαδή ανθρώπους που την φέρνουν και την εκφράζουν ήδη.
Κι αν η χρεοκοπία του καταναλωτισμού έκανε δεκαπέντε με είκοσι χρόνια να φανεί από τότε που την είδα εγώ και πενήντα ή εκατό χρόνια από τότε που την είδαν κάποιοι παλαιότεροι από μένα, η μετακαταναλωτική εποχή θα φθάσει πολύ πιο σύντομα. Διότι η ανθρωπότητα έχει αποκτήσει πια ρυθμούς φρενήρεις, εξ ου και αποτελείται από ολοένα και πιο αναλώσιμες ψυχές.
Οι επόμενες γενιές ανθρώπων θα βλέπουν τους καταναλωτές γονείς και παππούδες τους με οίκτο και θα τους βρίζουν για τον πλανήτη που τους κληροδότησαν, φτωχό σε πόρους και φίσκα σε απορρίμματα. Ήδη υπάρχουν άνθρωποι που μεταβαίνοντας στις πόλεις νομίζουν ότι μπαίνουν σε ένα μουσείο Ύβρης και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης καταναλωτών και γραναζιών ενός συστήματος που τρίζει και ξεχαρβαλώνεται.

O πατριωτισμός του Απόστολου Διαμαντή (www.protagon.gr, 23/1/2014)

......................................................

O πατριωτισμός

του Απόστολου Διαμαντή

(www.protagon.gr, 23/1/2014)



Μιλώντας στον Χατζηνικολάου περί αριστεράς και πατριωτισμού, ο Αλέξης Τσίπρας υπενθύμισε, εν συντομία, τον περίφημο λόγο του Άρη Βελουχιώτη στην ελεύθερη Λαμία. Τι είπε ο Άρης τότε; «Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ»;
Ο πραγματικός λόγος της ορμητικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επανασύνδεσή του με τον πατριωτισμό, όχι της αριστεράς ή της δεξιάς, αλλά τον αληθινό λαϊκό πατριωτισμό που πηγάζει ως συνείδηση καταγωγής και πολιτισμού, ως αίσθηση του ανήκειν, σε μια εθνική κοινότητα με τεράστιο ιστορικό βάθος.
Η πτώχευση της χώρας δεν είχε μόνον οικονομικά αποτελέσματα, αλλά απαξίωσε το σύνολο του ελληνικού αστικού κόσμου, ο οποίος δεν κατάφερε να υπερασπίσει το εθνικό κράτος και προκειμένου να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του παρέδωσε την κρατική εξουσία στους δανειστές. Έτσι, με ένα τέτοιο πολιτικό κενό, δεν ήταν καθόλου ανεξήγητη η ορμητική πορεία της αριστεράς προς την εξουσία, καθώς απέμεινε η μόνη πατριωτική δύναμη. Ήταν αυτή που κατάλαβε ποια ήταν η βασική αντίθεση: από τη μία το μεταπρατικό, τραπεζιτικό κεφάλαιο, που διαπλέκονταν με την πολιτική εξουσία και από την άλλη το σύνολο σχεδόν του λαού.
Έτσι, το δίλημμα περισσότερο ή λιγότερο κράτος, δίλημμα που έθεταν κυρίως οι νεοφιλελεύθεροι διανοούμενοι, ήταν ψευδές, άσφαιρο. Διότι η πτώχευση τού αφήρεσε την υλική του βάση: ποιο κράτος; Το κράτος έγινε ένα απλό εργαλείο επιβολής των ξένων δανειστών και της αναπαραγωγής μιας διεφθαρμένης κάστας. Επομένως δεν ετίθετο ζήτημα μείωσης ή αύξησης του κράτους, αλλά επανίδρυσής του.
Ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς την πλήρη επικράτηση, ό,τι και να βγάλει η κάλπη την Κυριακή, είναι βαθιά ιστορικός και πολιτικός: δεν χρεοκόπησε μόνον η οικονομία, αλλά ο αστικός πολιτικός κόσμος, ο οποίος εκουσίως εκχώρησε σε άλλους, στους ξένους δανειστές, τη δική του πολιτική εξουσία. Και ο λαός έμεινε ακέφαλος. Ο Τσίπρας μικρή σημασία έχει τι θα κάνει με το χρέος και το μνημόνιο. Αυτό που είναι κεφαλαιώδους σημασίας είναι η αποκατάσταση της εσωτερικής πολιτικής έννομης τάξης. Η αποκατάσταση των θεσμών του εθνικού κράτους. Της λαϊκής κυριαρχίας. Της αντιπροσώπευσης.

Ο Αλέξης Τσίπρας, προερχόμενος από τη λαϊκή πατριωτική παράδοση της ελληνικής αριστεράς, κατάλαβε έγκαιρα τη βασική αντίθεση και πέτυχε τη μεγάλη πολιτική ανατροπή.

*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας.

Η Σκόπελος στα χιόνια...

..........................................................


                              Η Σκόπελος στα χιόνια...



Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Γιάννης Ιωάννου Χ 6 = 6 κλαυσίγελοι εσωτερικού/εξωτερικού...

"Παιδαγωγική" ποίημα του Γιάννη Κοντού (1943 - 2015) που έφυγε σήμερα...

.........................................................




Γιάννης Κοντός
(1943 - 2015)














Παιδαγωγική

Να πλένεις τα χεράκια σου.
Να τρως το φαγητό σου.
Να διαβάζεις τα μαθήματά σου.
Να αγαπάς τα ζώα.
Να σκοτώνεις κάθε μέρα τους ανθρώπους.
Να κοιτάς μπροστά το αύριο και όχι
το χθες, γιατί μπορεί να γίνεις μουσικός.
Να παίρνεις προαγωγή με το σπαθί σου
και την εξυπνάδα σου.
Να μη χάνεις χρόνο.
Να αποταμιεύεις.
Να κρύβεις τις σκέψεις σου.
Να είσαι σοβαρός (τα γέλια βλάπτουν).
Να βαδίζεις με προσοχή στα σταυροδρόμια.

(Και πέρνα καμιά φορά από το σπίτι
για κανένα σκάκι - μού είπε ο κύριος
με τη μαύρη μπέρτα.)


Από τη συλλογή "Ο Αθλητής Του Τίποτα" εκδόσεις "Κέδρος" γ' έκδοση, 1999
 

  

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Χαλασιά μου - Πετρολούκας Χαλκιάς (youtube 12/11/2013)

.............................................................


Χαλασιά μου - Πετρολούκας Χαλκιάς
 
Δημοσιεύτηκε στις 12 Νοε 2013
 
Από τη συνεργασία του Πετρολούκα Χαλκιά
με τους Ινδούς μουσικούς Chaurasia Rakesh,
Dey Devashish, Banerjee Shubhankar το 2001.
Τραγουδάει ο Αντώνης Κυρίτσης.

Στίχοι:

Δεν στό ειπα Χαλασιά μου
στο μύλο να μην πας
να μην σε πάρει η ρόδα
και γίνω εγώ φονιάς Χαλασιά μου
και γίνω εγώ φονιάς

Χαλασιά μου Χαλασιά μου
ζωντανή ξεχωρισιά μου
Χαλασιά κι αλιάπο μένα
που 'βαλα σεβντά για σένα

Δεν σ' εχω να δουλεύεις
να βασανίζεσαι
σέχω να τρως να πίνεις
και να στολίζεσαι Χαλασιά μου
και να στολίζεσαι

Διαμάντι δακτυλίδι
φοράς στο χέρι σου
κι απάνω γράφει η πέτρα
να γίνω ταίρι σου Χαλασιά μου
να γίνω ταίρι σου

Χαλασιά μου Χαλασιά μου
ζωντανή ξεχωρισιά μου
Χαλασιά κι αλι άπο μένα
που 'βαλα σεβντά για σένα


Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

"Τα καινούργια ρούχα του ΣΥΡΙΖΑ" έγραψε ο Απόστολος Δοξιάδης (http://www.protagon.gr, 5/1/2014)

 ............................................................


Τα καινούργια ρούχα του ΣΥΡΙΖΑ



έγραψε ο Απόστολος Δοξιάδης 

(http://www.protagon.gr, 5/1/2014)





Σύμφωνα με το πασίγνωστο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», ζούσε κάποτε ένας αυτοκράτορας που άλλη έγνοια δεν είχε από το να παραγγέλνει καινούργια φανταχτερά ρούχα. Κάποτε τον πήραν χαμπάρι δυο αετονύχηδες και του είπαν ότι έχουν ένα ύφασμα τόσο φίνο, τόσο αραχνοΰφαντο, που το δέρμα δε νοιώθει το άγγιγμά του. Και ράβοντας οι απατεώνες, τάχα, στα μέτρα του αυτοκράτορα μια νέα υπέροχη φορεσιά, τον έστηναν με τις ώρες στον καθρέφτη, δουλεύοντας τον αέρα με βελόνες. Κι ενώ ο εκείνος έβλεπε τον εαυτό του γυμνό, οι απατεώνες τον έπειθαν, πως ήταν τόσο άψογο το ύφασμα που ούτε φαινόταν καλά καλά.
Ως εδώ το παραμύθι είναι σαν αμέτρητα παραδοσιακά, όπου ο κατεργάρης ήρωας καταφέρνει και νικά έναν ισχυρότερο αντίπαλο, πάνω στο μοντέλο, ας πούμε, του Οδυσσέα με τον Κύκλωπα. Όμως το ιδιοφυές στοιχείο, που ο Άντερσεν εμπνεύστηκε από ένα ισπανικό βιβλίο του Μεσαίωνα, είναι ότι στην πλάνη του ελαφρόμυαλου αυτοκράτορα πέφτει ολόκληρη πολιτεία. Οι κάτοικοί της συνωστίζονται στα πεζοδρόμια να δουν τον αυτοκράτορα να παρελαύνει ντυμένος, σύμφωνα με τους τελάληδες με «την πιο υπέροχη φορεσιά στον κόσμο». Κι ενώ κανένας τους δε βλέπει αυτή τη φορεσιά, ο ένας θεωρεί ότι φταίει ο ίδιος, που είναι άξεστος και δεν αντιλαμβάνεται τα ανώτερα πράγματα, ο άλλος αυθυποβάλλεται ότι στην πραγματικότητα μάλλον τη βλέπει, κι ο τρίτος δε βλέπει μεν, αλλά θεωρεί ότι καλύτερα να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Όλοι μαζί χειροκροτούν ενθουσιωδώς και ανταλλάσσουν σχόλια, για το πόσο υπέροχα, πόσα καταπληκτικά, πόσο πανέμορφα είναι τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα.
Μέσα στον κόσμο βρίσκεται όμως κι ένα παιδάκι. Κι αυτό, πριν προλάβει η μάνα του να το σταματήσει, βάζει ξαφνικά τις φωνές: «Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός! Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός!».
Η φήμη του παραμυθιού του Άντερσεν οφείλεται στο ότι δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την τεράστια δύναμη της εθελοτυφλίας. Φαίνεται ότι έτσι είμαστε καμωμένοι οι άνθρωποι, και ως βιολογικές οντότητες, και ως κοινωνίες, που να μη θέλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα, όταν είναι δυσάρεστη. Τα εργαλεία γι’ αυτό το κουσούρι τα προμηθεύει κατά περίπτωση η συνήθεια, η ανάγκη να συμφωνούμε με τους άλλους, ή η δύναμη του φόβου -έτσι, όπως ακριβώς στο παραμύθι του Άντερσεν. Όμως, αντίθετα δυστυχώς από το παραμύθι, στη ζωή αυτά είναι τόσο ισχυρά που ακόμη και αν βρεθεί κάποιο παιδάκι, ανεπηρέαστο από το κουσούρι των μεγάλων, και φωνάξει την ολοφάνερη αλήθεια με το όνομά της, εμείς σπάνια ξυπνάμε από την πλάνη. Και σχεδόν ποτέ εγκαίρως.
Τα «Καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» μου τα έφερε στο νου αυτές τις μέρες το άκρως αξιοπερίεργο, κατά τη γνώμη μου, γεγονός της απόλυτης αδιαφορίας, ή και άρνησης, του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας να πιστέψει την πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και τα μικρο-μορφώματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, να κυβερνήσουν μετεκλογικά μαζί.
Η πρόσκληση αυτή δεν έγινε στα κρυφά, σε κάποιο συνωμοτικό καταγώγι. Έγινε φανερά, δημόσια, επίσημα, δια στόματος Αλέξη Τσίπρα, και μάλιστα στην πρώτη μεγάλη προεκλογική του ομιλία, μια εκδήλωση δηλαδή με ιδιαίτερη συμβολική σημασία. Το κάλεσμα ο Τσίπρας το ονόμασε «προοδευτικό προσκλητήριο», που σύμφωνα με τα λόγια της επίσημης κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, το «εξειδίκευσε πρωτίστως στις δυνάμεις της αριστεράς, από τους αριστερούς σοσιαλιστές ως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.» Και κάλεσε ιδιαίτερα, ονομαστικά, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να φτιάξουν μαζί κυβέρνηση.
Χθες, Κυριακή, η Iskra.gr, δηλαδή ο ιστότοπος που εκφράζει την πιο ομολογημένα κομμουνιστική πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριξε ενθουσιωδώς αυτή την πρόσκληση. Ο αρθρογράφος λέει συγκεκριμένα ότι «θα αποτελούσε τραγικό λάθος αν το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρούσαν ότι η επερχόμενη σύγκρουση θα είναι περιορισμένη και υπονομευμένη και αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ». Και έπειτα, με τη γνωστή παλαιομαρξιστική συνήθεια να μιλά ως γνήσιος εκφραστής της Ιστορίας, συνεχίζει: «Θα αποτελούσε ιστορικό λάθος αν το ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τον ειδικό τρόπο τους, προεξοφλούν εκ των προτέρων ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω εγγενών αδυναμιών του, θα υποχωρήσει νομοτελειακά από τους στόχους του ή ότι οι τελευταίοι, επειδή είναι "μερικοί" και "ανεπαρκείς", θα γίνουν περίπου αποδεκτοί "μετά βαΐων" από το σύστημα!».
Εγώ, από τη μεριά μου, ήδη από τον Ιούνιο του 2012, όποτε γίνονται συζήτησεις με γνωστούς και φίλους για σενάρια πιθανών κυβερνητικών συνεργασιών, στις όποιες εκλογές, επαναλαμβάνω μονότονα: μην αποκλείετε, ως πιθανότητα το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Αλλά όποτε το λέω αυτό οι συνομιλητές μου με αντιμετωπίζουν ως γραφικό. Το ξαναείπα μάλιστα τις προάλλες σε μια παρέα, ύστερα από το δημόσιο προσκλητήριο του Αλέξη Τσίπρα: «Βρε παιδιά, το λέει ο ίδιος: θέλει να κάνει κυβέρνηση με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Αλλά πάλι άκουσα γελάκια και είδα μορφασμούς αμφιβολίας. Όμως, αυτή τη φορά, ίσως επειδή οι αντιδράσεις των φίλων μου μου θύμισαν το παραμύθι για τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα, θέλω να πω τη γνώμη μου δημόσια.
Να αρχίσω από τις τρεις συχνότερες αντιρρήσεις που ακούω, πολλές από νοήμονες και σοβαρούς ανθρώπους, όποτε αναφέρω ότι υπάρχει ενδεχόμενο να μας κυβερνήσει συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ:
Η πρώτη είναι ότι αυτό «θα το αρνηθεί 100% το ΚΚΕ”», και άρα εμάς δεν πρέπει να μας απασχολεί. Δηλαδή: Δεν πα να λέει ο Τσίπρας; Θα τον βάλει στη θέση του ο Κουτσούμπας!
Η δεύτερη αντίρρηση είναι ότι «αυτά που λέει ο Τσίπρας περί αριστερής διακυβέρνησης δεν τα εννοεί, τα λέει μόνο για να πάρει ψήφους από ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ».
Η τρίτη είναι πως «ο Τσίπρας θέλει συμμαχίες με κεντροαριστερά, δηλαδή ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι, και αυτά τα περί ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα λέει ‘για να μην γκρινιάζουν οι ‘Λαφαζάνηδες’».
Καθεμιά από αυτές τις αντιρρήσεις έχει δόση λογικής. Αλλά καμία τους δεν κλείνει οριστικά το ζήτημα, όπως φαίνεται να πιστεύουν όσοι τις προτάσσουν.
Ας τις δούμε μια-μια:
Πράγματι, μέχρι σήμερα το ΚΚΕ αρνείται στον δημόσιο λόγο του τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να το κάνει προεκλογικά, όπως άλλωστε επιβάλλει το συμφέρον. (Παρά το γεγονός αυτό, σημειώνω ότι στη χθεσινή συνέντευξη του Κουτσούμπα στη Realnews, στο ερώτημα αν θα δώσει ψήφο ανοχής στον ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντά με το ξεκάθαρο «όχι» που προσπαθεί μάλλον να του εκμαιεύσει ο ερωτών). Η πρόσκληση όμως του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ για συνεργασία ήταν ως τώρα θεωρητική, αφού δεν έγινε ποτέ από ένα κόμμα έτοιμο να τη βάλει σε πράξη -άρα και η άρνησή της ήταν χωρίς κανένα κόστος. Αναρωτιέμαι όμως: θα είναι και πάλι αρνητική η απάντηση του ΚΚΕ, όταν δεχθεί την πρόσκληση -γιατί, βέβαια, θα τη δεχθεί- μετεκλογικά, με τις έδρες ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ να αθροίζονται σε πάνω από 151;
Συμφωνώ ότι γνωρίζουμε χίλιους δυο λόγους για τους οποίους το ΚΚΕ θα μπορούσε να αρνηθεί. Αλλά σκεφτείτε τη θέση του: θα έχει απέναντί του ένα κόμμα που με το μπόνους των 50 εδρών μπορεί για πρώτη-και ίσως μοναδική- φορά στην ελληνική ιστορία, να φτιάξει αριστερή κυβέρνηση. Αρκεί το «ναι» του ΚΚΕ, και έγινε. Αν όμως το ΚΚΕ το αρνηθεί, και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να ξαναπάει σε εκλογές, όπως είναι πιθανότατο, το παραδοσιακό κόμμα της αριστεράς θα καταποντιστεί. Γιατί είναι βέβαιο ότι πολλοί από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΚΚΕ θα θεωρήσουν αδιανόητο ότι στάθηκαν αυτοί, με το πάνω κάτω 5% τους, εμπόδιο στην αριστερή διακυβέρνηση. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μπορεί το ΚΚΕ, για πρώτη φορά μεταδικτατορικά, να μείνει εκτός Βουλής-και άρα και εκτός χρηματοδότησης. Θα πάρει το ρίσκο για μια τέτοια πανωλεθρία η ηγεσία του;
Το ΚΚΕ, όπως κάθε κομμουνιστικό κόμμα, έχει ως μεθοδολογικό οδηγό το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ας θυμηθούμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα στην ιστορία του, αυτό που καθιερώθηκε να αποκαλούμε «βρώμικο 89», όταν το ΚΚΕ έκανε κυβέρνηση με τον προαιώνιο εχθρό του, τη δεξιά, τη «Νέα Δημοκρατία» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ένα κόμμα που έκανε λοιπόν έναν τέτοιο «τακτικό ελιγμό», θα κωλώσει να κυβερνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ; Κι αυτό για λόγους αρχών; Ελάτε τώρα! Κι αν το ΚΚΕ βγει τρίτο κόμμα, θέση για την οποία παλεύει στις δημοσκοπήσεις; Πάλι θα αρνηθεί τη συνεργασία; Κι όταν πάρει αυτό την τρίτη εντολή, δεν θα κάνει αντιπρόταση στον ΣΥΡΙΖΑ, με τους δικούς του όρους; Γνωρίζοντας ότι η όποια ευκαιριακή συμμαχία, όταν αυτή συμφέρει κάποια φανταστική «ιστορική αναγκαιότητα», είναι πάγια τακτική της κομμουνιστικής αριστεράς, εγώ προσωπικά ακούω βερεσέ το επιχείρημα ότι την αριστερή διακυβέρνηση «θα την αρνηθεί οπωσδήποτε το ΚΚΕ». Αλλά δηλώνω ότι με εντυπωσιάζει η επιπολαιότητα με την οποία το δέχονται οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί από αυτούς δεν θα διανοούνταν καν να τον ψηφίζουν, αν πίστευαν ότι ο μετεκλογικός του συνεταίρος θα είναι το ΚΚΕ. Αλλά δεν θα είναι, σου λένε, με μόνο επιχείρημα τη διαβεβαίωση του Κουτσούμπα.
Πάμε στη δεύτερη αντίρρηση, ότι δηλαδή με το αριστερό του κάλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς ψαρεύει ψήφους από ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Σίγουρα υπάρχει κι εδώ μια βάση αλήθειας που πάλι, όμως, δεν αποτελεί κανενός είδους εγγύηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα προχωρήσει τελικά στη συνεργασία. Ισα-ίσα, που κάνει ακόμη βεβαιότερη την μετεκλογική πίεση στο ΚΚΕ για σχηματισμό κυβέρνησης μαζί του, αν όχι από ιδεολογία τότε από καθαρό υπολογισμό: γιατί αν μεν η πρόσκληση γίνει δεκτή, έχει καλώς. Αν όμως όχι, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναπάει σε εκλογές και παίρνει ένα μεγάλο κομμάτι του ποσοστού του ΚΚΕ -του κόμματος που θα έχει σταθεί εμπόδιο στην αριστερή διακυβέρνηση. Με άλλα λόγια, ψαρεύοντας ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφους από αριστερά με την προεκλογική πρόσκλησή του, βάζει ταυτόχρονα τις βάσεις για να ψαρέψει πολύ περισσότερες αν το ΚΚΕ αρνηθεί τη μετεκλογική συνεργασία. Κι αυτό αποκλείεται να μην το έχουν σκεφτεί κάποιοι και στον Περισσό, και να το λάβουν υπ’ όψη στους λογαριασμούς τους.
Πάμε τώρα στην τρίτη και κυριότερη αντίρρηση στο σενάριο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, ότι την πρόσκληση την κάνει ο Τσίπρας απλώς για να «χαϊδέψει τους Λαφαζάνηδες». Την αποκαλώ κυριότερη όχι γιατί είναι η πιο βάσιμη, όσο γιατί οδηγεί στην ουσία της πρότασης της «αριστερής διακυβέρνησης», με άλλα λόγια στο γεγονός ότι αυτή εκφράζει καλύτερα την πραγματική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, μια φυσιογνωμία ομολογημένα αριστερή.
Η άποψη ότι ο Τσίπρας έχει βαθιές ιδεολογικές διαφωνίες με το Αριστερό Ρεύμα είναι κάτι που βολεύει εξαιρετικά τον ίδιο όταν θέλει να απευθυνθεί σε κεντροαριστερούς -Έλληνες ή μη- ευρωπαίους. Αλλά είναι πολύ λιγότερο αληθινή από ότι νομίζουν κάποιοι. Ο Τσίπρας είναι σαφώς πιο πολιτικάντης, ξέρει να ελίσσεται καλύτερα, και λόγω αυτού έχει πολλές διαφωνίες τακτικής με τους «Λαφαζάνηδες». Αλλά γνωρίζει εξ ίσου καλά με αυτούς ότι η κομμουνιστική ιδεολογία είναι το θεμέλιο του κόμματός του. Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τα θεμέλια του ΣΥΡΙΖΑ μπήκαν όταν η ομάδα του Αλαβάνου, μαζί κι ο Τσίπρας, μετακόμισε από το ΚΚΕ στον Συνασπισμό όταν απέτυχε να πάρει την εξουσία. Σταδιακά άρχισε να αλλοιώνει τη μορφή του πάλαι ποτέ ανανεωτικού κόμματος της αριστεράς, και με την είσοδο των κομμουνιστικών συνιστωσών, η μεταμόρφωση έγινε πλήρης. Ο Λαφαζάνης είναι σήμερα ο πιο ξεκάθαρος εκφραστής της κομμουνιστικής ορθοδοξίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν δει κανείς πόσες φορές πέρασε τελικά η δική του άποψη, αρχίζει να αμφιβάλλει ότι είναι, όπως τον θεωρούν πολύ, το «περιθώριο» του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θυμηθούμε μόνο ότι ήταν η γραμμή που εξήγγειλε η Iskra.gr που τορπίλισε τη συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ, οδηγούμαστε στη σκέψη ότι ο Λαφαζάνης εκφράζει την πραγματική αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό βολεύει ιδιαίτερα τον Τσίπρα, που μπορεί έτσι να εμφανίζεται πιο διαλλακτικός στους εξωτερικούς συνομιλητές του.
Αλλά ο Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι ο αρχηγός ενός καθαρόαιμου αριστερού κόμματος. Και βάσει αυτού έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, δηλαδή του κόμματος της Ευρωβουλής που περιλαμβάνει όλα τα ακρότερα αριστερά κόμματα στην Ένωση, ανάμεσά τους και όλες τις μετεξελίξεις των κομμάτων που ασκούσαν εξουσία στην κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη, ως το 1989. Σε όποιον παραμένουν αμφιβολίες για την πραγματική ιδεολογία του Τσίπρα, ας δει ποιοι είναι οι ευρωπαίοι σύμμαχοί του, κι ας προσέξει ιδιαίτερα ότι ήταν ακριβώς οι «προεδρικοί» του ΣΥΡΙΖΑ που δήλωσαν πριν λίγες μέρες ότι είναι ανοιχτοί σε συμμαχίες μόνο με όσους «στήριξαν την υποψηφιότητα του Τσίπρα ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς».
Γυρνώ στο παραμύθι του Άντερσεν για να πω με τη γλώσσα του την άποψη που ανέπτυξα: αυτό που βλέπουν τα μάτια όλων μας ξεκάθαρα, δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το ΚΚΕ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ να σχηματίσουν μετεκλογικά αριστερή κυβέρνηση, δεν είναι ούτε οφθαλμάτη, ούτε αποτέλεσμα μαζικής αυθυποβολής, ούτε πλάνη, ούτε κόλπο. Είναι, απλούστατα, η αλήθεια. Δεν ξέρουμε με βεβαιότητα ότι το ΚΚΕ θα είναι η πρώτη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, αν κερδίσει τις εκλογές. Ισως ο Τσίπρας να πιστεύει ότι με κάποια συνεννόηση με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι, αν τελικά βρεθεί κοινό έδαφος γι’ αυτή, θα πάει ως πρωθυπουργός να «διαπραγματευτεί σκληρά με την Ευρώπη». Αλλά εγώ, που μπορεί να μην είμαι τόσο έξυπνος όσο ο Τσίπρας ή όσο προοδευτικός ο Λαφαζάνης, αλλά διαβάζω καλύτερα από αυτούς τα μηνύματα των ευρωπαίων, γιατί δε φορώ ιδεολογικές παρωπίδες, ξέρω ότι κάθε προσπάθεια «σκληρής διαπραγμάτευσης» θα αποτύχει. Και τότε, αναρωτιέμαι, τι θα κάνει ο Τσίπρας; Θα μαζέψει τα βρεμένα του και θα πει στο κόμμα του ότι ο ρεαλισμός απαιτεί συμβιβασμό με τα «μνημόνια»; Πιθανόν. Και ίσως τους πιο οπορτουνιστές στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους να τους πείσει -μπορεί κάποιους να τους ανακουφίσει κιόλας. Αλλά τους καθαρόαιμους αριστερούς, δηλαδή τουλάχιστον το μισό του κόμμα, αποκλείεται. Και χωρίς αυτούς δεν στέκει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Τότε θα φτάσει η στιγμή της αριστερής διακυβέρνησης. Το άρθρο στην Iskra.gr για το «προοδευτικό προσκλητήριο» το λέει ξεκάθαρα. Θυμίζω τα λόγια του: «Θα αποτελούσε ιστορικό λάθος αν το ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ… προεξοφλούν εκ των προτέρων ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα υποχωρήσει νομοτελειακά από τους στόχους του ή ότι οι τελευταίοι, επειδή είναι «μερικοί» και «ανεπαρκείς», θα γίνουν περίπου αποδεκτοί «μετά βαΐων» από το σύστημα!». Το μήνυμα των “Λαφαζανικών” στον Περισσό είναι εδώ ξεκάθαρο: «Σύντροφοι, μη νομίζετε ότι οι ευρωπαίοι θα δεχτούν τους όρους μας. Δεν θα τους δεχθούν. Περιμένετε λοιπόν. Τότε, θα έρθει η σειρά σας». Και εις επίρρωση του χθεσινού άρθρου της Iskra.gr, τώρα ακριβώς, Δευτέρα μεσημέρι, καθώς δηλαδή είναι έτοιμο να αναρτηθεί το άρθρο που διαβάζετε, βλέπω στην ιστοσελίδα του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων ότι ο Λαφαζάνης δήλωσε, μόλις, ότι αποκλείεται μετεκλογική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι ή το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου. Κι αναρωτιέμαι: ποιο κόμμα μένει; 
Το είπα όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσα, κι αν θέλετε, κατά πλήρη αναλογία με τα «Καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα,» το φωνάζω κιόλας: «Ο Τσίπρας μας το είπε, κι ο Λαφαζάνης σιγοντάρει, μια οκτάβα αριστερότερα: ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτείνει μετεκλογικά στο ΚΚΕ να κυβερνήσουν μαζί». Αυτό ακριβώς είναι το Plan B του ΣΥΡΙΖΑ -αν όχι και το Plan A. Δηλαδή, τα καινούργια ρούχα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τόσο ξεκάθαρα μας το λένε οι ίδιοι οι ηγέτες του, θα είναι κόκκινα. Και δεν υπάρχει καμία μα καμία απόλυτη εγγύηση ότι δεν θα τους διατεθούν μετεκλογικά, ώστε να φορεθούν πανηγυρικά με την ορκομωσία της «αριστερής κυβέρνησης».
Εγώ φυσικά δεν είμαι παιδί, οπότε δεν διεκδικώ την αγνότητα της ματιάς του μικρού ήρωα του παραμυθιού του Άντερσεν. Αυτή είναι όμως κι η παρηγοριά μου: διατηρώ, με άλλα λόγια, την ελπίδα ότι αυτό που επισημαίνω εδώ, αυτό που εγώ βλέπω να εξελίσσεται τόσο ξεκάθαρα μπροστά μου, μπορεί να είναι και προϊόν κάποιας δικής μου οπτικής αδυναμίας. Ελπίζω, με άλλα λόγια, να κάνω λάθος σε όσα λέω. Και το δηλώνω απερίφραστα, ότι αν τα όσα έγραψα παραπάνω αποδειχθεί ότι είναι ανοησίες, και διαψευσθούν παταγωδώς, πιο πολύ κι από όλους εσάς που με διαβάσατε, θα χαρώ, πρώτος-πρώτος, εγώ.