"Ένα σύστημα που τρίζει" γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης (www.facebook.gr, 23/1/2014)

......................................................
 

Ένα σύστημα που τρίζει

γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης (www.facebook.gr, 23/1/2014)

Γι΄αυτό σε εκτιμώ, επειδή είσαι αθεράπευτα ρομαντικός, μου έγραψε ένας αγαπητός φίλος κάτω από την προηγούμενή μου ανάρτηση με θέμα την μετακαταναλωτική κοινωνία.
Ο άνθρωπος αυτός τυγχάνει να ζει στο νησί που ζω κι εγώ και να έχει ηλικία τέτοια που θυμάται πολύ καλά τα προ δεκαπενταετίας τεκταινόμενα.
Από το τέλος της δεκαετίας του 90 λοιπόν, προσωπικά με έχουν χαρακτηρίσει σε γενικές γραμμές ρομαντικό, οικολόγο, κατάσκοπο των τούρκων και τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου. Όλα αυτά διότι από εκείνη την εποχή της γάργαρης εισροής και κυκλοφορίας χρήματος και της "ανάπτυξης", προσωπικά προέτασα την ανάγκη διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς, της συνετής διαχείρισης των φυσικών πόρων, του σεβασμού απέναντι στα πλάσματα της φύσης και διεκδικούσα μια πιο δημοκρατική και ανοιχτή κοινωνία.
Ήταν τότε η εποχή που έγραφα και μιλούσα για την χρεοκοπία που διαφαινόταν πεντακάθρα ότι έρχεται λόγω της υιοθέτησης του ευρώ ως εθνικό μας νόμισμα, που μιλούσα όπως και τώρα ακόμη για την μη ύπαρξη άλλης ανάπτυξης πέρα της φυσικής, που προσπαθούσα να πείσω τους συμπολίτες μου να δουν την απέναντι ακτή της τουρκίας σαν διέξοδο και σαν πρόκληση επικοινωνίας και επαφής.
Όλα αυτά τότε πάλι ρομαντικά φαινόντουσαν σε όποιον με συμπαθούσε και σε όποιον ένιωθε κατά βάθος την σημασία τους αλλά και υπερβολικά και εκτός τόπου και χρόνου και προδοτικά για την πατρίδα φαινόντουσαν σε κάποιους κομματάρχες και τους πελάτες τους κάθε απόχρωσης.
Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε και η χρεοκοπία, ήρθε και η αλλαγή της τοπικής κοινωνίας που βλέπει πλέον του τούρκους ως σωτήρες που φέρνουν ρευστότητα στην αγορά και άρχισαν στο νησί να μαθαίνουν τουρκικά μέχρι και ο σύλλογος σερβιτόρων, ήρθαν γενικά όσα τότε, που φαινόντουσαν ήδη καθαρά, οι άνθρωποι γύρω όχι μόνο δεν τα βλέπανε αλλά υποστήριζαν ότι είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας και ότι "αυτά δεν γίνονται"
Τη σημερινή εποχή λοιπόν που πάλι εξαιτίας όσων γράφω, χαρακτηρίζομαι ρομαντικός, γραφικός, επικίνδυνος, υβριστής, τρελός, απροσάρμοστος και ξέρω τι άλλο, την εποχή του δε μας χέζεις ρε φίλε με την μετακαταναλωτική σου κοινωνία, εδώ καιγόμαστε να βγει ο σύριζα, την εποχή που πολιτεύονται ως σωτήρες σε κόμματα αριστερά κάποιοι επενδυτές στις πολυεθνικές του θανάτου και της απομύζησης του πλανήτη, αυτή λοιπόν τη σημερινή εποχή, έχει ήδη, όπως και τότε, φανεί και πάλι η επερχόμενη, η μετακαταναλωτική εποχή που έρχεται ασταμάτητη και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου ή ευσεβής μου πόθος.
Ρομαντικός δεν είμαι. Είμαι απόλυτα ρεαλιστής, με την έννοια ότι σκέφτομαι και δρω με βάση τον απόλυτο ρεαλισμό που ορίζουν οι νόμοι και ρυθμοί του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος. Ρομαντικοί ίσως μπορούν κατά μία έννοια να χαρακτηριστούν όσοι πιστεύουν ότι το φτιαχτό ανθρώπινο σύστημα μπορεί μια μέρα "να νικήσει" την Φύση του και να υποκαταστήσει το οικοσύστημα. Εδώ ο ρομαντισμός γίνεται συνώνυμο του τυχοδιωκτισμού και της ανοησίας.
Τέλος πάντων, με όλα αυτά θέλω να πω ότι οι εποχές που έρχονται, φαίνονται πολύ πριν φθάσουν. Οι άνθρωποι είναι τα σημάδια της αλλαγής. Ούτε προφήτες, ούτε μάντεις υπάρχουν. Μόνο άνθρωποι που ζουν με καθαρό μυαλό και κορμί μακριά από τα σκουπίδια της εποχής των καταναλωτών, αποτελούν οι ίδιοι την επόμενη ιστορική εποχή της ανθρωπότητας και μπορούν να διαβλέπουν ευκρινώς τα σημάδια της, τους άλλους δηλαδή ανθρώπους που την φέρνουν και την εκφράζουν ήδη.
Κι αν η χρεοκοπία του καταναλωτισμού έκανε δεκαπέντε με είκοσι χρόνια να φανεί από τότε που την είδα εγώ και πενήντα ή εκατό χρόνια από τότε που την είδαν κάποιοι παλαιότεροι από μένα, η μετακαταναλωτική εποχή θα φθάσει πολύ πιο σύντομα. Διότι η ανθρωπότητα έχει αποκτήσει πια ρυθμούς φρενήρεις, εξ ου και αποτελείται από ολοένα και πιο αναλώσιμες ψυχές.
Οι επόμενες γενιές ανθρώπων θα βλέπουν τους καταναλωτές γονείς και παππούδες τους με οίκτο και θα τους βρίζουν για τον πλανήτη που τους κληροδότησαν, φτωχό σε πόρους και φίσκα σε απορρίμματα. Ήδη υπάρχουν άνθρωποι που μεταβαίνοντας στις πόλεις νομίζουν ότι μπαίνουν σε ένα μουσείο Ύβρης και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης καταναλωτών και γραναζιών ενός συστήματος που τρίζει και ξεχαρβαλώνεται.