......................................................
«…και πιο πολλή δουλειά»
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Και τον ενθουσιασμό για το πρωτοφανές
του πράγματος μπορούμε να επικαλεστούμε, και την καθολική απειρία από
θώκους, προς εξήγηση της σπουδής με την οποία ορισμένοι νέοι υπουργοί
ξανοίχτηκαν σε εξαγγελίες πριν μελετήσουν το χαρτοφυλάκιό τους· και,
κυρίως αυτό, ενέδωσαν στον πειρασμό της υπερέκθεσης στη δημοσιότητα.
Μπορούμε επιπλέον να συνυπολογίσουμε τη σκέψη που ίσως πέρασε από τον
νου αρκετών ότι οι πολίτες περίμεναν άμεσες απαντήσεις, πριν από τις
προγραμματικές δηλώσεις· σαν ακαριαία ανταπόκριση στις προσδοκίες που
έχουν από ανθρώπους φρέσκους (και δεν μετράω εδώ τον κ. Καμμένο) ακόμα
και όσοι δεν τους ψήφισαν. Γιατί προσδοκίες έχουν (ενδομύχως) και οι
ψηφοφόροι του ΚΚΕ, δύσπιστοι στο τροπάριο της ηγεσίας τους, κήρυκα ενός
ιδιότυπου αναχωρητισμού, ότι τίποτα δεν γίνεται ν’ αλλάξει στον παρόντα
κόσμο.
Το «νέος ύφος και νέο ήθος» που εξήγγελλαν με τη σειρά όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί δεν έπειθε ούτε τους στενούς συνεργάτες τους. Τους είχαμε δοκιμάσει, τους είχαμε γευτεί κατά κόρον, τους ξέραμε πια. Και το ’χαμε πάρει απόφαση πως η περίπτωσή τους ήταν αθεράπευτη. Οτι θα συνέχιζαν να ξημεροβραδιάζονται στην τηλεόραση, αδιάφοροι για τις συστάσεις του επικεφαλής τους. Που κι αυτές, όταν δίνονταν κάθε τόσο, δίνονταν μπροστά στην κάμερα και χάριν της κάμερας· ώστε να τις δει ο λαός, να πει «μπράβο» και να επαναληφθεί η ρουτίνα. Αλίμονο, λοιπόν, αν χρειαστεί να λέει κάθε τόσο και ο νέος πρωθυπουργός ότι οι υπουργοί ξυπνάνε πρωί για να πάνε στο γραφείο τους, όχι στα κανάλια. Φυσικά και είναι υπόλογοι απέναντί μας όσοι ασκούν εξουσία. Φυσικά οφείλουν να δίνουν λόγο στους πολίτες – άλλωστε, ένα από τα πολλά που πλήρωσαν οι προηγούμενοι είναι ότι καταπάτησαν την υποχρέωση της λογοδοσίας, είτε αδιαφορώντας πλήρως για το κέλευσμα «λόγον διδόναι», όπως ο κ. Σαμαράς, είτε, οι υφιστάμενοί του, συγχέοντάς το βολικά με το χαλαρό τηλεοπτικό σεργιάνι. Για να δώσεις λόγο όμως προϋποτίθεται έργο· δουλειά.
Καμιά φορά, για να πάμε μπροστά, ουσιωδώς νεωτερίζοντας, πρέπει να πάμε πίσω, στο παλιό, και εν προκειμένω στο έτυμο των ονομάτων. Οχι για να θυμηθούμε ό,τι ξέρουμε, πως υπουργός είναι ο υπηρέτης, αλλά για να το χωνέψουμε. Και για να αποφύγουμε την τρίτη και φαρμακερή σημασία της λέξης υπουργία: «Σπουδή προς αρέσκειαν».
Το «νέος ύφος και νέο ήθος» που εξήγγελλαν με τη σειρά όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί δεν έπειθε ούτε τους στενούς συνεργάτες τους. Τους είχαμε δοκιμάσει, τους είχαμε γευτεί κατά κόρον, τους ξέραμε πια. Και το ’χαμε πάρει απόφαση πως η περίπτωσή τους ήταν αθεράπευτη. Οτι θα συνέχιζαν να ξημεροβραδιάζονται στην τηλεόραση, αδιάφοροι για τις συστάσεις του επικεφαλής τους. Που κι αυτές, όταν δίνονταν κάθε τόσο, δίνονταν μπροστά στην κάμερα και χάριν της κάμερας· ώστε να τις δει ο λαός, να πει «μπράβο» και να επαναληφθεί η ρουτίνα. Αλίμονο, λοιπόν, αν χρειαστεί να λέει κάθε τόσο και ο νέος πρωθυπουργός ότι οι υπουργοί ξυπνάνε πρωί για να πάνε στο γραφείο τους, όχι στα κανάλια. Φυσικά και είναι υπόλογοι απέναντί μας όσοι ασκούν εξουσία. Φυσικά οφείλουν να δίνουν λόγο στους πολίτες – άλλωστε, ένα από τα πολλά που πλήρωσαν οι προηγούμενοι είναι ότι καταπάτησαν την υποχρέωση της λογοδοσίας, είτε αδιαφορώντας πλήρως για το κέλευσμα «λόγον διδόναι», όπως ο κ. Σαμαράς, είτε, οι υφιστάμενοί του, συγχέοντάς το βολικά με το χαλαρό τηλεοπτικό σεργιάνι. Για να δώσεις λόγο όμως προϋποτίθεται έργο· δουλειά.
Καμιά φορά, για να πάμε μπροστά, ουσιωδώς νεωτερίζοντας, πρέπει να πάμε πίσω, στο παλιό, και εν προκειμένω στο έτυμο των ονομάτων. Οχι για να θυμηθούμε ό,τι ξέρουμε, πως υπουργός είναι ο υπηρέτης, αλλά για να το χωνέψουμε. Και για να αποφύγουμε την τρίτη και φαρμακερή σημασία της λέξης υπουργία: «Σπουδή προς αρέσκειαν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου