Winter (L'Inverno), original version, Freivogel & Voices of Music RV 297 4K - Vivaldi "Four Seasons" (youtube, 10.4.2016)

 ...............................................................

Winter (L'Inverno), original version, Freivogel & Voices of Music RV 297 4K - Vivaldi Four Seasons

Voices of Music and the instruments in this video

Hanneke van Proosdij & David Tayler, directors

Maria Caswell, baroque viola, anonymous, Mittenwald, c1800

Cynthia Miller Freivogel, baroque violin by Johann Paul Schorn, Salzburg, Austria, 1715

Lisa Grodin, baroque violin by Paulo Antonio Testore, Larga di Milano, Italy, 1736

Katherine Heater, baroque organ by Winold van der Putten, Finsterwolde, Netherlands, 2004, after early 18th-century northern German instruments

Carla Moore, baroque violin by Johann Georg Thir, Vienna, Austria, 1754

Maxine Nemerovski, baroque violin by Joseph Gaffino, Paris, 1769

Farley Pearce, violone by George Stoppani, Manchester, 1985, after Amati, 1560

Hanneke van Proosdij, Italian single manual harpsichord by Johannes Klinkhamer, Amsterdam, 2000, after Cristofori, Florence, c1725

Elisabeth Reed, baroque cello, anonymous, 1673

David Tayler, archlute by Andreas von Holst, Munich, 2012

after Magno Tieffenbrucker, Venice, c1610

Tanya Tomkins, baroque cello, Lockey Hill, London, England, 1798

Gabrielle Wunsch, baroque violin by Lorenzo Carcassi, Florence, Italy, 1765

0:00 Allegro non molto

3:31 Largo

5:28 Allegro

9:24 Credits

waltz for suzy (original) - Dudley Moore (youtube, 1.12.2014)

 ...............................................................

waltz for suzy (original) - Dudley Moore

(youtube, 1.12.2014)

"Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς" γράφει ο Δημήτρης Γιατζόγλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.11.23)

 ...............................................................

Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς

γράφει ο Δημήτρης Γιατζόγλου*   ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.11.23) 

Η μεγαλομανία δεν αρκεί. Οι εξαπατήσεις έχουν ημερομηνία λήξης. Οι «υπήκοοι» έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν την επικράτεια. Και τα όμορα βασίλεια έχουν ξεκινήσει τη λεηλασία. Η αποκαθήλωση του οράματος συντελείται. Αργά ή γρήγορα, ο κ. Κασσελάκης θα αναγκαστεί να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα. Αλλά θα έχει προφτάσει να διαλύσει ένα κόμμα και να το καταστήσει άθυρμα ψυχαγωγίας. Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι οι «υπήκοοι». Οσοι έφυγαν κι όσοι ετοιμάζονται.

Ηνουβέλα του Κίπλινγκ με τίτλο «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τζον Χιούστον το 1975. Γηραιά βαρίδια μάλλον θα την έχουν δει. Οι νεότεροι αξίζει να την ψάξουν. Πρόκειται για μια ιστορία τυχοδιωκτισμού, μεγαλομανίας και εξαπάτησης που μπορεί να διαβαστεί σε συνάφεια με τα όσα συμβαίνουν τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.

Τώρα λοιπόν οι «πεμπτοφαλαγγίτες» αποχωρούν από τις Οργανώσεις Μελών και από τα καθοδηγητικά όργανα όλων των βαθμίδων του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. – ομαδικά, ατομικά, με δηλώσεις ή εν σιωπή (αποχωρήσεις από τον i-syriza δεν έχουν, προς το παρόν, γίνουν γνωστές). Θα είναι ελάχιστα πειστικό να συνεχιστεί η επίκληση του εσωτερικού εχθρού ως αιτίου της περαιτέρω πολιτικής καθίζησης του κόμματος Κασσελάκη. Θα χρειαστεί μια πολιτική ερμηνεία, πέρα από διαστρεβλώσεις, ελιγμούς και την επίδειξη ενός τραγελαφικού αρχηγισμού και ενός αγοραίου λαϊκισμού.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Για τον κ. Κασσελάκη. Για τους πραιτοριανούς του. Για τους πολιτικούς παιδαγωγούς του. Αλλά και για το φιλοθέαμον κοινό που έσπευσε να πληρώσει το εισιτήριο, για να παρακολουθήσει την παρέλαση προς τη διακυβέρνηση και τώρα αρχίζει να μπερδεύεται. Διότι τώρα, μετά τα ωσαννά, ήρθε η ώρα των σκληρών απαιτήσεων της πολιτικής. Είναι άλλο πράγμα να σου «ξεφεύγουν» μπροστά στον τηλεοπτικό φακό διάφορα έπεα πτερόεντα κι άλλο να απευθύνεις στην κοινωνία μια πρόταση με πολιτικό και προγραμματικό ειρμό που να μη χρειάζεται να τη «διορθώνεις» κάθε τρεις μέρες.

Είναι εύκολο να μιλάς για το «ελληνικό όνειρο», μόνο που κάποια στιγμή θα χρειαστεί τελικά να διευκρινίσεις αν αυτό θα περιλαμβάνει ή όχι τη συνεργατική συμβίωση κεφαλαίου και εργασίας. Είναι εύκολο, πάνω σε μια κρίση σύγχυσης ως προς τα ζητήματα της οικονομίας, να αναφωνήσεις τη δημαγωγική διπλή άρνηση «ΟΧΙ στους φόρους - ΟΧΙ στο σπάταλο κράτος», αλλά είναι βέβαιο ότι δεν θα αποφύγεις για πάντα μια καθαρή απάντηση στο ερώτημα «Πώς θα χρηματοδοτηθεί ένα μη ιδιωτικοποιημένο, ισχυρό κράτος πρόνοιας;». Εύκολο να χρησιμοποιείς «Πουμαρό ατάκες» για να εκχυδαΐσεις πράγματα που δεν καταλαβαίνεις. Αδύνατο όμως να απευθυνθείς στον αριστερό κόσμο όταν χλευάζεις την ιστορικότητά του και «ξεχνάς» τη στρατηγική του προοπτική. Οταν το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» θεωρείς ότι ανήκει σε μια θεωρητική αρχαιολογία που σε κάνει να βαριέσαι.

Ολα αυτά –το παιχνίδι «ξεχνάω-θυμάμαι», η ρητορική για την «αποστολή» σου να εξυγιάνεις το «άρρωστο» κόμμα, ο αυτοπροσδιορισμός σου ως πρωθυπουργού σε αναμονή, η οργισμένη αναφορά στο μαξιλάρι των 37 δισ. ως της «πιο μνημονιακής απόφασης» ever, η πρακτική του πολιτικού χαμαιλέοντα εν γένει– δεν πρέπει να αξιολογηθούν αποκλειστικά ως απόδειξη της πολιτικής σύγχυσης και της φαιδρότητας ενός μαθητευόμενου προέδρου. Ο κ. Κασσελάκης έχει ευρύτερες φιλοδοξίες: θέλει να ενσωματώσει τα νεοφιλελεύθερα σκουπίδια της παγκοσμιοποιημένης σύγχρονης «σκέψης» στην ιδεολογική σκευή της Αριστεράς για να την «εκσυγχρονίσει». Θέλει να επιβάλει την υβριδική συγχώνευση πολιτικής - επικοινωνίας ως πρότυπο «λαϊκότητας». Δοκιμάζει τα πρώτα βήματα εξόδου από την πολιτική κηδεμονία Τσίπρα. Και, για όλα αυτά, επιστρατεύει το μοναδικό «χάρισμα» που διαθέτει – έναν κυνικό τακτικισμό στα όρια του πολιτικού τυχοδιωκτισμού.

Κατά βάθος θα ήθελε να γίνει βασιλιάς. Μονάρχης, έστω υπό διακριτική εποπτεία, σε ένα μικρό βασίλειο στην αρχή και αργότερα βλέπουμε. Αλλά το «όνειρο» δεν φαίνεται να βγαίνει. Η μεγαλομανία δεν αρκεί. Οι εξαπατήσεις έχουν ημερομηνία λήξης. Οι «υπήκοοι» έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν την επικράτεια. Και τα όμορα βασίλεια έχουν ξεκινήσει τη λεηλασία. Η αποκαθήλωση του οράματος συντελείται. Αργά ή γρήγορα, ο κ. Κ. θα αναγκαστεί να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα. Αλλά θα έχει προφτάσει να διαλύσει ένα κόμμα και να το καταστήσει άθυρμα ψυχαγωγίας. Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι οι «υπήκοοι». Οσοι έφυγαν κι όσοι ετοιμάζονται. Αλλά και εδώ, τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι πολλά και σύνθετα:

Αν θα περιπλανηθούμε ως νομάδες στην πολιτική έρημο, αναζητώντας τις συγγενείς «φυλές» για να ξαναδοκιμάσουμε το μητρικό σχήμα της συμπόρευσης που οδήγησε στην ιστορική τομή του 2015. Αν είναι αρκετή μια αναδιατύπωση της οντολογικής μας ουτοπίας ή αν θα χρειαστεί να επινοήσουμε την «ετεροτοπία» της ανασυγκρότησης ενός συνόλου νέων στρατηγικών ιδεών και αν αυτό είναι εφικτό χωρίς την υλικότητα της οργάνωσης. Αν στερεότυπα όπως «προοδευτική παράταξη» παραπέμπουν στην αναπαλαίωση υποδειγμάτων διακυβέρνησης. που ανακυκλώνουν τη συντηρητική ηγεμονία. Αν η ρητορική της «ρήξης» σημαίνει ότι μια αντικαπιταλιστική στρατηγική είναι εφικτή μόνο με την αναδίπλωση στην επικράτεια του κράτους-έθνους.

Η καταγραφή των ερωτημάτων είναι ενδεικτική των δυσκολιών μιας αχαρτογράφητης νέας πορείας. Δείχνει την ανάγκη να ξεκινήσουμε από μια κρίσιμη εκτίμηση που υπερβαίνει τη δυναμική του βολονταρισμού:

Η ανεπανάληπτη ιστορική εμπειρία της ιδρυτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί σήμερα το έτοιμο υπόδειγμα για τη νέα ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ανασύνθεση των δυνάμεων της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αρκεί η συγκριτική αποτίμηση της τότε και της σημερινής συγκυρίας για να το κατανοήσουμε, επισημαίνοντας κάποια προφανή που δεν μπορούμε να τα παρακάμψουμε με τους συνήθεις εξωραϊσμούς της πραγματικότητας:

● Δεν έχουμε σήμερα απέναντί μας έναν αντίπαλο συνασπισμό υπό κατάρρευση, όπως την περίοδο 2012- 2015. Και δεν υπάρχει μια κοινωνική δυναμική αντιπαλότητας στην κυριαρχία του και πολύ περισσότερο στην ηγεμονία του. Αυτή δεν θα ανατραπεί όσο η αντιπαράθεση στη Ν.Δ. περιορίζεται στις διαχειριστικές πλευρές της πολιτικής της, χωρίς να προσβάλει τον στρατηγικό της πυρήνα – το σχέδιο της επιβολής ενός καθολικού, νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού. Αυτή τη φορά είναι η πολιτική που πρέπει να δείξει στην κοινωνία τον δρόμο της ενεργοποίησης και της αμφισβήτησης.

● Υστερα από την περίοδο του εγκλεισμού της στις επιταγές του κυβερνητισμού, ως καταστατικής σχεδόν συνθήκης της ύπαρξής της, και την εμπειρία της κυβερνητικής περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, η δική μας Αριστερά πρέπει να κατανοήσει ότι χωρίς την αποκατάσταση των δεσμών της με τις θεμελιώδεις ταξικές της αναφορές και τη δική τους συνέργεια στην υλοποίηση του πολιτικού της σχεδίου, η «κυβερνησιμότητα» μπορεί να καταλήγει εύκολα στην ακύρωση της αυτονομίας της.

● Η πρακτική της πολιτικής «ανάθεσης» δεν κυριάρχησε μόνο στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία, αλλά και μέσα στο ίδιο το κόμμα, αναιρώντας τον ρόλο του ως συλλογικού πολιτικού υποκειμένου και καθιστώντας τον αρχηγισμό μη αμφισβητήσιμη «πολιτική ιδεολογία». Στη θερμοκοιτίδα της επωάσθηκε ο κασσελακισμός.

* Πανεπιστημιακός

"Ἠχοῦν πα­ρά­φω­να οἱ στα­γό­νες τῆς βρο­χῆς..." ποίημα του ποιητή συγγραφέα και φίλου στο fb Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 28.11.2019)

 ...............................................................

               Κώστας Κουτσουρέλης (γ. 1967)

Ἠχοῦν πα­ρά­φω­να οἱ στα­γό­νες τῆς βρο­χῆς :

            μιὰ στί­ξη ὑ­πό­κω­φη, κο­φτή. Μιὰ ἀ­κο­λου­θί­α
ἀ­πὸ σι­ω­πὲς καὶ φθόγ­γους συ­νε­χής

ποὺ φτά­νει ἀ­νά­κα­τα ὣς ἐ­δῶ,
        χω­ρὶς κἂν νό­η­μα δι­κό της ἢ σκο­πό,
σὰν πε­ριτ­τή, ἀ­χρεί­α­στη ὁ­μι­λί­α.

Ἠ­χοῦν σὰν πλῆ­κτρα γρα­φο­μη­χα­νῆς :
          φαί­νε­ται στὴν κοι­λιὰ τῆς γῆς
συν­τάσ­σει τώ­ρα ὁ Οὐ­ρα­νός

 
τὴν τε­λι­κή του ἀ­πο­λο­γί­α.
        Μιὰ ἀ­πο­λο­γί­α ἀ­ζή­τη­τη, ἐ­νο­χῆς
γιὰ μιὰ ὑ­πό­σχε­ση πα­λιά, μιὰ Ἐ­παγ­γε­λί­α

ποὺ δι­α­ψεύ­στη­κε οἰ­κτρά,
        ἔ­μει­νε ὡ­στό­σο δί­χως τι­μω­ρί­α.
Ἠ­χεῖ πα­ρά­φω­νη ἡ βρο­χή, βα­ρει­ά.

Χω­ρὶς κἂν νό­η­μα ἢ σκο­πό. Χω­ρὶς αἰ­τί­α.

«Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...» γράφει ο Θοδωρής Αντωνόπουλος (www.lifo.gr, 28.11.2023)

 ..............................................................

«Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...»

Όταν ο ρατσιστικός και γενικότερα ο ακροδεξιός λόγος δεν κανονικοποιούνται απλώς αλλά γίνονται κομμάτι μιας δυσοίωνης καθημερινότητας.

 γράφει ο Θοδωρής Αντωνόπουλος (www.lifo.gr, 28.11.2023)

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ: Μπαίνω να παραγγείλω φαγητό σε πακέτο στο εστιατόριο της γειτονιάς, τους ιδιοκτήτες του οποίου τους γνωρίζω από μικρά παιδιά (είναι ξαδέλφια) και αν κάποιος με ρωτούσε θα έλεγα γι' αυτούς τα καλύτερα λόγια – καλά παιδιά, δουλευταράδες, τίμιοι, «νοικοκύρηδες». Τα πολιτικά τους πιστεύω τα αγνοώ, είναι αλήθεια, θα μπορούσαν να είναι από εκείνους τους ΠΑΣΟΚογενείς κεντροαριστερούς που στην πορεία κατέληξαν κεντροδεξιοί, δύσκολα ωστόσο θα τους χαρακτήριζα «μαύρη αντίδραση».

Δεν θυμάμαι πώς η κουβέντα που πιάσαμε πήγε στους μετανάστες, αλλά σύντομα διαπιστώνω ότι έχουν θέμα με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και ειδικά με τους «σκούρους» από Πακιστάν, Μπαγκλαντές κ.λπ. Γιατί; Γιατί δεν πληρώνουν φόρους, παίρνουν ένα σωρό επιδόματα, αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία της χώρας, αυξάνουν την εγκληματικότητα. Το χειρότερο, είναι μουσουλμάνοι και δεν αφομοιώνονται, αντίθετα με τους Αλβανούς που, ναι, στο φτύσιμο τους είχαμε κι αυτούς (δεν το είπαν ακριβώς έτσι αλλά αυτό καταλάβαινες), όμως «είδες πώς πρόκοψαν».

Έχω ήδη αρχίσει να παίρνω ανάποδες, αλλά λέω απλά «και αν αύριο φύγουν όλοι αυτοί από τη χώρα, ποιος θα σου δουλεύει στο μαγαζί;». Και μάλιστα –συνέχισα από μέσα μου– με τις συνθήκες που εσύ θες, δηλαδή μισθό κάτω του βασικού για μίνιμουμ δώδεκα ώρες εργασία, έξι μέρες την εβδομάδα, με την γκρίνια σου αποπάνω; (το κατάστημα απασχολεί τουλάχιστον τέσσερις Πακιστανούς, από το μαγειρείο μέχρι τα ντελίβερι). Με κοίταζαν σαν χάνοι.

Έχω αρχίσει να παίρνω ανάποδες, αλλά λέω απλά «και αν αύριο φύγουν όλοι αυτοί από τη χώρα, ποιος θα σου δουλεύει στο μαγαζί;». Και μάλιστα –συνέχισα από μέσα μου– με τις συνθήκες που εσύ θες, δηλαδή μισθό κάτω του βασικού για μίνιμουμ δώδεκα ώρες εργασία, έξι μέρες τη βδομάδα, με την γκρίνια σου αποπάνω;

Σκηνή δεύτερη

Μπαίνω στο συνοικιακό μανάβικο για φρούτα. Μεγάλη, επιτυχημένη οικογενειακή επιχείρηση που «τρέχουν» δυο αδέλφια, χρόνια γείτονες κι αυτοί, που ιδέα δεν έχω τι ψηφίζουν, αλλά τον πατέρα τους, έναν λεβεντόγερο που οδηγεί τσοπεριά, τον έχω για «προχώ». Δούλεψαν όλοι τους σκληρά για να γίνουν όνομα και τα κατάφεραν. «Νοικιάστηκε το διπλανό σου σπίτι;» με ρωτούν. Ναι, απαντώ, θα μείνει μια οικογένεια με καταγωγή από Αλβανία.

«Α πα πα, να τους προσέχεις, δεν είναι άνθρωποι εμπιστοσύνης… Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν Αλβανό σωστό», κάνει ο ένας. Αυτός δεν έχει ξεπεράσει καν τον ρατσισμό απέναντι στους Αλβανούς που τον θεωρούμε πια passé, που όσοι κατάφεραν να ριζώσουν εδώ έχουν πια γίνει «σαν τα μούτρα μας», δεν θέλω καν να ξέρω τι σκέφτεται για τους Ασιάτες υπαλλήλους που επίσης απασχολεί. «Οι σωστοί και οι λάθος άνθρωποι δεν έχουν συγκεκριμένη εθνικότητα», τολμώ να πω. Με κοιτάζει λίγο περίεργα και συνεχίζει το τροπάρι του – «ξέρω που σου λέω».

Γιατί μπορεί ο ίδιος θέμα βιοπορισμού να μην έχει –καθόλου μάλιστα, μια χαρά πάει το μαγαζί–, το πρόβλημά του όμως είναι μια Αλβανίδα που διατηρούσε ένα συμπαθητικό φαγάδικο στην περιοχή, ώσπου μετακόμισε προ ετών οικογενειακώς στο Λονδίνο, καθώς μου λέει, άνοιξε ένα εστιατόριο με ελληνική κουζίνα που έπιασε για τα καλά και τώρα έχει τρία. «Χέστηκε στο τάλιρο παριστάνοντας την Ελληνίδα, μέχρι ζωντανή ελληνική μουσική έβαλε μέσα, όλοι αυτό κάνουνε, αρμέγουν την Ελλάδα (φαντάζομαι ότι εννοούσε πως με απάτες κι επιδόματα τα κατάφερε όλα αυτά) και μετά πάνε να κάνουν το ίδιο αλλού, κοροϊδεύοντας τον κόσμο».

Θα μπορούσα να του πω ότι λέει «πίπες», ότι η ξένη γυναίκα δεν πρόκοψε στην καμπούρα του, ότι για να διαπιστώσει πόσο καλοδεχούμενοι είναι οι ξένοι στη χώρα αυτή, ακόμα και εκείνοι που έχουν ίδιο χρώμα, ίδιες γεύσεις, ίδια θρησκεία αρκετοί από αυτούς και ίδια πάνω-κάτω κουλτούρα με μας, ας ρωτήσει την εν λόγω οικογένεια γιατί ο γιος, παρότι γεννήθηκε εδώ, έβγαλε το ελληνικό σχολείο και φέτος, που κλείνει τα 18, εξακολουθεί να στερείται την ελληνική υπηκοότητα.

Την οποία άλλωστε ούτε οι γονείς του έχουν αξιωθεί ακόμα και όχι επειδή δεν θέλουν ή δεν το κυνηγάνε. Ότι στις εξετάσεις που απαιτούνται για την απόκτησή της και στις λοιπές απίθανες προϋποθέσεις που εμπνεύστηκε ο Βορίδης θα κοβόταν πιθανότατα και ο ίδιος, όσο «Ελληνάρας» κι αν είναι, αλλά μάλλον θα ήταν μάταιος κόπος. Ή απλώς δεν διαθέτω –κακώς;– τις αντοχές.

Σκηνή τρίτη

Στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου ιδιωτικός υπάλληλος γύρω στα 45, «απολιτίκ» οικογενειάρχης, λέει για τον Κασσελάκη «που βγήκε στον Χατζηνικολάου με τον σύζυγό του». Και μέμφεται τους γκέι επειδή δεν τους φτάνει να «κάνουν τη φάση τους χωρίς να τους ενοχλεί κανείς» (αυτό τουλάχιστον φαίνεται να το έχει εμπεδώσει ή έτσι προφασίζεται) αλλά θέλουν «γάμους και παιδιά», με τη δική του καούρα να είναι πώς θα μεγαλώσει «φυσιολογικά» ένα παιδί χωρίς το πατρικό και το μητρικό πρότυπο.

«Το παρακάνανε με τα αιτήματά τους, τι θέλουν δηλαδή, να γίνουμε όλοι ένα μπέρδεμα, φυσιολογικοί και μη;» «Κάθε άτομο πρέπει να είναι ελεύθερο να αναζητήσει τη δική του ευτυχία», με προλαβαίνει ένας 16χρονος πιτσιρικάς, κάθε άλλο παρά ΛΟΑΤΚΙ+ κιόλας, από όσο γνωρίζω. «Κι εγώ εξάλλου με τη μάνα μου μεγάλωσα», συμπληρώνει. Ο τύπος μαζεύεται, αλλά ανάθεμα κι αν άλλαξε γνώμη.

Οι τρεις παραπάνω σκηνές αφορούν τρία απανωτά περιστατικά εκφοράς ρατσιστικού λόγου από ανθρώπους που δεν θα τους έλεγες «βαμμένους» ακροδεξιούς σε ένα μόλις τριήμερο σε μια «καλή» αθηναϊκή γειτονιά με μεγάλο αριθμό μεταναστών εδώ και πολλά χρόνια. Από ανθρώπους που αν τους αποκαλούσες ρατσιστές θα το αρνούνταν κατηγορηματικά και θα παρεξηγούνταν.

Δεν είναι μετά να απορείς ποιοι είναι όλοι αυτοί που ψηφίζουν ακροδεξιά κόμματα ή πιέζουν με τον τρόπο τους τα μη ακροδεξιά κόμματα που ψηφίζουν να υιοθετήσουν τις θέσεις της ακροδεξιάς σε μια σειρά ζητήματα που ξεκινάνε από το μεταναστευτικό-προσφυγικό και φτάνουν μέχρι τον γάμο και την παιδοθεσία για όλους/-ες/-α.

Τέτοιοι «συνηθισμένοι» άνθρωποι σαν εκείνους που δέκα χρόνια πριν πριμοδοτούσαν τη Χρυσή Αυγή είναι πάνω-κάτω εκείνοι που έδωσαν την πρωτιά στον ακροδεξιό Βίλντερς στις πρόσφατες ολλανδικές κοινοβουλευτικές εκλογές –υπόψη κιόλας ότι μιλάμε για μια χώρα που θεωρείται ακόμα συνώνυμο της ανοιχτοσύνης, της ελευθεριότητας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων–, εκείνοι που εξέλεξαν τον ακόμα ακροδεξιότερο Μιλέι στην προεδρία της Αργεντινής, που θα ξαναψηφίσουν αύριο τη Λεπέν, τον Τραμπ, τον Όρμπαν, το AFD και τον «δικό μας» Βορίδη, ο οποίος, μαζί με τον Σαμαρά, προανήγγειλε «αντάρτικο» σε περίπτωση που η δική τους, η κατά βάση πούρα δεξιά, παρά τους φιλελεύθερους μπλε και πράσινους κόκκους, κυβέρνηση καταθέσει νομοσχέδιο για τον ομόφυλο γάμο.

Και το αν η κρίσιμη αυτή μάζα θα παγιωθεί στη φαιόχρωμη αυτή κατεύθυνση ή θα αλλάξει ρότα είναι ίσως το μεγαλύτερο σύγχρονο πολιτικό αλλά και πολιτισμικό στοίχημα.

Boccherini: 6 Oboe Quintets, Op. 55 - No. 4 in A Major, G. 434 / Sarah Francis · Allegri String Quartet

 ...............................................................

Boccherini: 6 Oboe Quintets, Op. 55 - No. 4 in A Major, G. 434

Boccherini: 6 Oboe Quintets, Op. 55 - No. 4 in A Major, G. 434 · Sarah Francis · Allegri String Quartet

(youtube, 10.8.2023)

"Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας" (1978) ποίημα της Κατερίνας Αγγελάκη - Ρουκ (1939 - 2020)

 ..............................................................

               Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ (1939 - 2020)

Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας (1978)

Δεν θα ’μαστε ποτέ
αυτό που είμαστε στιγμιαία
αλλ’ είναι θρίαμβος
αυτή η σταθερή απώλεια.
Σώζεται μόνο
η σιωπή του φύλλου
σκουραίνει το σώμα
μαζί με τη μέρα
ως της νύχτας την απρόσμενη
λάμψη του μαύρου.
Θραύσματα ζωής
αντικαταστούν τα χρώματα
στις μικρές απεικονίσεις
του ονείρου,
αμυχές
τις σκιές φωτός
στο προσωρινό δέρμα.
Τυφλή στο τόσο μαύρο
ζήταγα θεό
και μου ’διναν ένα μονάχα
δάχτυλο για να τριφτώ·
θριαμβεύω τώρα
στα πιο κρυφά μέρη
που συλλαμβάνεται
η ιδέα: εδώ
μαθαίνω επιτέλους
πως θα φύγω πρώτη.




ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ

Εικαστικό: Denis Sarazhin

"Ξέμειναν στο κεντράκι απ' το καλοκαίρι ! Copyright Greece..." από σημερινή ανάρτηση του φίλου στο Anezinis G Zarkadis (η φωτογραφία). Το συνοδευτικό κείμενο είναι σχόλιο του επίσης φίλου στο fb Kostas Holis (facebook, 27.11.2023)*

 ...............................................................

Ξέμειναν στο κεντράκι απ' το καλοκαίρι ! Copyright Greece...

από τους φίλους στο fb Anezinis G Zarkadis & Kostas Holis (facebook, 27.11.2023)

"Από 4,5 χρονών μεγάλωσα μέσα σ' ένα τέτοιο καλοκαιρινό θαύμα. Ο πατέρας μου στο χωριό που ζούσαμε είχε φέρει ως αντιπρόσωπος για όλη την Αιτ/νια τη καινούργια τότε μπύρα ΜΑΜΟΣ, που την είχαν δώσει προικώο οι FIX στην αδερφή τους, που παντρεύτηκε τον Πατρινό με το ίδιο όνομα νομίζω. Μπύρα γενικά στο νομό, έβαλε για πρώτη φορά ο πατέρας μου, που την διένειμε με το ΠΡΩΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΜΕ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ( δε κυκλοφορούσε έξω απ' το νόμο, ήθελε ειδική άδεια απ' τον νομάρχη )

Στην άκρη απ' το προαύλιο του σχολείου ήταν μια μικρή αίθουσα, όπου μας μοίραζαν πρωινό και φαγητό από την Ούντρα - αμερικανική βοήθεια, πληγούρι και κίτρινο τυρί να δουν τα μάτια σου. Μόλις τελείωναν τα μαθήματα, ο πατέρας μου που είχε φροντίσει να το ενοικιάσει απο τη κοινότητα, το έκανε αμέσως "εξοχικόν κέντρο", με τα χακί στρογγυλά σιδερένια τραπεζάκια, τις ψάθινες καρέκλες, τις πολύχρονες λάμπες και το πιο μαγικό απ' όλα το τζου μποξ με τον Στέλιο στο ρετιρέ. Σέρβιρε μεζέδες και μπύρα βαρέλι που έκανε θραύση. Θυμάμαι κάτι μεγάλα σιδερένια βαρέλια, με χοντρό θρυμματισμένο πάγο που τι κολώνες του τις έφερνε το τρίκυκλο ΔΧ του χωριού απ' το Αγρίνιο, γεμάτα με μπουκάλια κπαγωμένη μπύρα. Μιλάμε για δεκαετίες μπροστά ο δικός μου, μέχρι που σε μια σκάφη καθαρή έβαζε ποτήρια στο πάγο, για τους εκλεκτούς ...

Το άλλο θαύμα ήταν αυτοί που σύχναζαν εκεί. Όλοι ήταν νέοι άντρες στη πλειοψηφία τους ανύπαντροι, ψηλοί, μελαχρινοί, με μουστάκι και μαλλί στη τρίχα, άσπρο πουκάμισο κολλαρισμένο, σκούρο παντελόνι και σκαρπίνι που γυάλιζε πάνω τους η υφήλιος, για τέτοιο βερνίκωμα μιλάμε. Ζευγάρια και οικογένειες με παιδάκια ούτε για δείγμα.

Όση ώρα ήταν ανοιχτό το μαγαζί - απ' τα μεσάνυχτα περνούσαν από μπροστά οι πρώτες οικογένειες φορτωμένες με καλάθες από καλάμι και κάτι φανάρια με ασετυλίνη, που πήγαιναν να μαζέψουν καπνό - άκουγες μόνο τα τραγούδια της ξενιτιάς, της φτώχιας και του ανεκπλήρωτου έρωτα, κάποιες ψιθυριστές κουβέντες μεταξύ τους και τίποτα άλλο. Και φυσικά εγώ να πηγαινοέρχομαι στα τραπέζια, να παίρνω τις δραχμές και τη παραγγελία ( όχι παραγγελιά ) του τραγουδιού που μου δίνανε. Ποτέ, μα ποτέ στα 5,6 χρόνια του μαγαζιού δεν έγινε να σηκωθεί να χορέψει κάποιος τραγούδι αλλουνού. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τη παραγγελία σου, αν δε τη χόρευες και ήθελες να την ακούσεις για να ξορκίσεις το ντέρτι σου, δε τη χόρευε κάποιος άλλος που είχε διαλέξει το ίδιο τραγούδι για να το χορέψει, αλλά μετά από σένα. Υπήρχε, εκτός από μένα και κάποιο απ' τα γκαρσόνια, υπήρχε μια μαγική μυστική συννενόηση μεταξύ τους. Βοηθούσε και το γεγονός μιας άλλης άγραφης δε ξέρω πως συνήθειας, να δίνουν μια παραγγελία τη φορά, αφήνοντας χώρο για τους υπόλοιπους, δε γίνονταν δηλαδή να δώσουν πέντε δραχμές και να ζητήσουν πέντε τραγούδια ...

Το ρεζουμέ ήταν τα ζεϊμπέκικα που χόρευαν. Ξεκίναγαν από κινήσεις-διάκονοι κι αριστεροί βοηθοί ψάλτη και έφταναν να κάνουν κινήσεις-αρχιεπισκόπων και αρχιψαλτάδων. Δε μπορώ να διηγηθώ την ιεροτελεστία. Να αναφέρω μόνο, το σκύψιμο όλης της φιγούρας τους, την αυτοσυγκέντρωση τους που ο Δαλάι Λάμα ωχριά μπροστά τους, την ανάληψή τους σε έναν άλλο δικό τους κόσμο, την αξιοπρέπεια, τη φινέτσα και τη καλλιέργεια, ναι τη καλλιέργεια του πόνου τους. Κι ο πόνος για αυτούς ήταν για την αδερφή που έφυγε στην Αυστραλία για να παντρευτεί κάποιον που δε γνώρισε ποτέ, για τα χρέη που ανέλαβε μετά απ' το θάνατο του πατέρα, για τη προίκα που δε μπορεί να δώσει στο κωλόπαιδο που θέλει η αδερφή του, γιατί πλησιάζει ο καιρός να φύγει για την Αστόρια κι αφήνει πίσω του την ανήμπορη μάνα του, γιατί το μέλλον με τη γυναίκα που αγαπιούνται είναι κατράμι μαύρο, επειδή είναι φτωχός και μεροκαματιάρης κι ο πεθερός είναι από το πάνω ράφι του χωριού ...

Κι επειδή πρέπει να τελειώσω εδώ, γιατί αλλιώς θέλουμε άλλη μια ζωή να τα λέω, θα πω, πως κάπου εκεί στα μεσάνυχτα, αποκαμωμένος, μ' έπαιρνε η μάνα μου αγκαλιά, η γυναίκα και της λάντζας - μισοκοιμισμένος εγώ πάνω σε κάποια κιβώτια μπύρας - και με πήγαινε να με βάλει στο κρεββάτι μου με το θεόρατο παράθυρο ανοιχτό που κοίταζε προς τα κάτω, προς το τζου μποξ, που λες και ακούγονταν με την επέκταση της στερεοφωνικής του παράδεισου, μέσα σε μια απόλυτη σιγή, την οποία έσπαζαν τα αλιχτίσματα των σκύλων, η χορωδία των βατράχων της λίμνης κι ο γκιώνης.

Αυτά και καλή βδομάδα !

υγ. Τα λάθη, τα ορθογραφικά, για τους ανθρώπους είναι..."

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι του Sohei Senza και είναι από τη σημερινή ανάρτηση του φίλου Anezinis G Zarkadis. Το κείμενο είναι σχόλιο του επίσης φίλου Kostas Holis στην ανάρτηση του A.G.Z.

"Χίμαιρες" γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.11.23)

 ...............................................................

Χίμαιρες

γράφει ο Μανώλης Πιμπλής  ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.11.23) 

Η προσπάθεια στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, από τον τέως πρόεδρό του και τους λεγόμενους «προεδρικούς», προς την κατεύθυνση της κατάκτησης του περίφημου «κεντρώου χώρου» ήταν εξ αρχής μια χίμαιρα.

Για δύο απλούς λόγους: ο πρώτος είναι ότι το πιο ριζοσπαστικό και συνειδητοποιημένο κομμάτι αυτού του χώρου το είχε κατακτήσει και το κρατούσε γερά δεμένο μαζί του ο σημερινός πρωθυπουργός. Είναι το κομμάτι που απαιτεί εκσυγχρονισμό δομών, όπως αυτό τις αντιλαμβάνεται, και διεύρυνση ατομικών δικαιωμάτων. Γι’ αυτό και ενσωμάτωσε μέγα μέρος του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», ενώ απορρόφησε πλήρως το Ποτάμι. Οι δύο αυτές κεντρώες ομάδες, χωρίς να ταυτίζονται, έχουν κοντινά μεταξύ τους αιτήματα – ας θυμηθούμε την περίφημη σύγκρουση με την Εκκλησία για τις ταυτότητες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το υπόλοιπο κεντρώο κομμάτι το κρατά με νύχια και με δόντια το σημερινό ΠΑΣΟΚ, το οποίο απέδειξε ότι έχει αντοχές και δίκτυα, ιδίως στην περιφέρεια, γεγονός που επιτρέπει την επιβίωσή του.

Ο αρχηγός της Ν.Δ., επιπλέον, πριν κάνει αυτά τα ανοίγματα, κατοχύρωσε και «εμπλούτισε» τη δεξιά ταυτότητα της Ν.Δ. ενσωματώνοντας τον ΛΑΟΣ, εξασφαλίζοντας αφ' ενός τα νώτα του, δηλαδή την έξωθεν καλή μαρτυρία στους κόλπους των καθαρόαιμων νεοδημοκρατών, αφ' ετέρου αντίβαρα και μελλοντικά αναχώματα προς την Ακροδεξιά. Με αυτές τις κινήσεις δημιούργησε ένα πεδίο επιρροής από τις παρυφές της Ακροδεξιάς μέχρι και τις παρυφές της Κεντροαριστεράς, αποδεικνύοντας ότι εκείνες τις στιγμές, είχε διαβάσει καλύτερα την εποχή από τους αντιπάλους του, όπως και ότι είχε διαβάσει τις αδυναμίες των τελευταίων.

Αυτό είναι επίτευγμα που δεν θα το κατάφερνε ο κ. Μεϊμαράκης, βεβαίως ούτε ο κ. Σαμαράς. Χωρίς να σημαίνει ότι αυτές οι ενέργειες δεν προκάλεσαν και –περιορισμένες– διαρροές. Κάποιοι εκπρόσωποι της λεγόμενης «καραμανλικής Δεξιάς» έφτασαν μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, με δίαυλο τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Το δε εγχείρημα βρίσκει τα όριά του, όπως διαφαίνεται αυτή την περίοδο, σε ζητήματα όπως ο γάμος και η τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών. Και βρήκε επίσης τα όριά του με εκκωφαντικό τρόπο στην πρόσφατη εκλογική επιτυχία της Ακροδεξιάς σε τρεις διαφορετικές εκδοχές της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, από το 2019 και μετά, πριν κάνει οτιδήποτε άλλο, απέφυγε να κατοχυρώσει ενεργητικά την αριστερή του ταυτότητα. Ενώ συνέχιζε να εκφέρει αριστερό λόγο, έδειχνε με όλες του τις πράξεις ότι είχε παρασυρθεί να κυνηγάει με μονομανία κεντρώες χίμαιρες. Αν όμως αναζητούσε συνολική ταυτοτική ιδεολογική μετακίνηση –κάτι που δεν έκανε η Ν.Δ.– γιατί συνέχιζε να λέγεται ριζοσπαστική Αριστερά;

Και αν ήθελε, παρ' όλα αυτά, να συνεχίσει να λέγεται ριζοσπαστική Αριστερά, γιατί απομόνωνε, ολοένα και περισσότερο, τις πιο αριστερές φωνές στο εσωτερικό του και γιατί δεν αναζητούσε κι άλλες, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη αριστερότερες, πριν προσπαθήσει να βρει, μέσω ώριμου πολιτικού λόγου, και κεντρώα στηρίγματα; Το αποτέλεσμα ήταν η διαρκής αίσθηση ασυνέπειας λόγων και έργων και ένα θολό στίγμα, κατάσταση που επικρεμόταν ως κατηγορία ήδη από το 2015 και σημάδευε όλο και βαθύτερα την αξιοπιστία του.

«Η πολιτική χρειάζεται περιεχόμενο» ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Δημήτρη Χριστόπουλου στον Δημήτρης Τερζή ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.11.23)

 ...............................................................

«Η πολιτική χρειάζεται περιεχόμενο»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Δημήτρη Χριστόπουλου στον Δημήτρης Τερζή ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.11.23)

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διασπάται. Διαλύεται. Διάσπαση σημαίνει ότι δύο στέρεα κομμάτια αποχωρίζονται. Εδώ δεν έχουμε στέρεα κομμάτια: ούτε εντός ούτε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη τουλάχιστον».

Η συζήτηση με έναν επιστήμονα σαν τον Δημήτρη Χριστόπουλο είναι πάντα ενδιαφέρουσα, πόσο μάλλον από τη στιγμή που σημειώνονται μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό τοπίο και δη σε εκείνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τούτων δοθέντων είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο να μη μιλά για διάσπαση αλλά για διάλυση, για την επόμενη μέρα στον χώρο της Αριστεράς, για το 41% της Δεξιάς αλλά και για την ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο με προοδευτικό-οικολογικό πρόσημο.

● Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με ένα σχόλιό σας για το πολιτικό σκηνικό όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δείχνει ο απόλυτος κυρίαρχος απέναντι σε μια κατακερματισμένη αντιπολίτευση. Τι σημαίνει αυτό για την ποιότητα της δημοκρατίας στην Ελλάδα αλλά και για τα ίδια τα κόμματα;

Το πρόβλημα δεν είναι η πολιτική ηγεμονία της Δεξιάς αυτή καθαυτή, αλλά οι όροι της: καχεκτική αντιπολίτευση, χειραγώγηση της ενημέρωσης, κατακερματισμός των κινημάτων, Ανεξάρτητων Αρχών και Δικαιοσύνης. Να το πω δηλαδή πιο απλά: το πρόβλημα δεν είναι το 41% από μόνο του. Ξαναείχαμε στο παρελθόν και 41% και 48%. Το θέμα είναι η ανυπαρξία αναχωμάτων και αντίβαρων.

Από την κρίση στην πανδημία και από την πανδημία στην εποχή των μεγα-κρίσεων, η δημοκρατία ταλαιπωρείται. Και ταλαιπωρείται περισσότερο επειδή η αντιπολίτευση είναι ουσιαστικά άφαντη. Δεν είναι μόνο η κοινοβουλευτική της αφάνεια όμως. Είναι και η ιδεολογική της. Και ο Καραμανλής το 1974 είχε 54%, αλλά την ατζέντα την έβαζε συμβιβαζόμενος με μια ισχυρή κοινωνική αντιπολίτευση. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, μονοκρατορία δεξιάς ατζέντας, στα πενήντα της χρόνια δεν έχει ξανασυμβεί από τη Μεταπολίτευση. Αυτό είναι άγγελος κακών για τη δημοκρατία.

● Θεωρείτε ότι ήρθε η εποχή που το ΠΑΣΟΚ θα αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, θα συγκεντρώσει δυνάμεις από τον προοδευτικό χώρο και θα απειλήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στόχο που έθεσε ο Νίκος Ανδρουλάκης; Θα έχουμε μια επιστροφή στον παλιό δικομματισμό;

Οχι. Το ΠΑΣΟΚ δεν θεωρώ πως έχει πολλές περαιτέρω δεξαμενές. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς το ενισχύει, αλλά δεν αποτελεί συνθήκη ολικής αναζωογόνησής του. Επιστροφή στον παλιό δικομματισμό δεν βλέπω ακόμη λοιπόν λόγω κατακερματισμού του αντιδεξιού χώρου. Αντιθέτως, η Δεξιά, ως παράταξη, είναι παραδοσιακά συμπαγέστερη και πιο στέρεα από την Αριστερά. Προσεγγίζοντας τα πράγματα πάντα λιγότερο ιδεολογικοποιημένα και πιο κυνικά, με έμφαση σε κίνητρα εξουσίας ή κέρδους, καταφέρνει και εκφράζεται πιο ανθεκτικά μέσα από ένα κόμμα, αυτό της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο αριστοτεχνικά συνθέτει την άκρα Δεξιά με το Κέντρο.

● Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη χειρότερη φάση της Ιστορίας του. Από κόμμα εξουσίας βιώνει μια μεγάλη πτώση που συνοδεύεται από αποχωρήσεις στελεχών. Την ίδια ώρα ο Στέφανος Κασσελάκης, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν κάνει γκελ στην κοινωνία παρά μόνο σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο οπαδών που τον στήριξαν. Θεωρείτε πως έκλεισε ο κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ ή υπάρχει περιθώριο ανάκαμψης;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διασπάται. Διαλύεται. Διάσπαση σημαίνει ότι δύο στέρεα κομμάτια αποχωρίζονται. Εδώ δεν έχουμε στέρεα κομμάτια: ούτε εντός ούτε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη τουλάχιστον. Εντός του ΣΥΡΙΖΑ συντελείται μια γοργή διαδικασία πολιτικής αφαίμαξης που οδηγεί σε μια νέα πολιτική ταυτότητα, που είχε αρχίσει ωστόσο να κυοφορείται εντός του κόμματος με εμφατικό τρόπο από το 2019. Αυτή η ταυτότητα είναι πολιτικός αντίπαλος για τον χώρο στον οποίο εγώ τουλάχιστον τοποθετούμαι. Ο νέος του αρχηγός δεν αντιπροσωπεύει καν έναν όμορο πολιτικό χώρο, αλλά κάτι άλλο. Απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους χρειάζεται ευπρέπεια αλλά και αυστηρότητα.

● To χρονικό μιας προαναγγελθείσας διάσπασης ολοκληρώθηκε. Τι σηματοδοτεί για τον χώρο της Αριστεράς;

Δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της διάλυσης. Αυτοί που μένουν στον ΣΥΡΙΖΑ με την ελπίδα ότι θα ξανακερδίσουν το κόμμα όταν θα φύγει ο νυν αρχηγός του, σύντομα θα καταλάβουν ότι σε αυτό που θα «ξανακερδίσουν» δεν θα έχουν θέση, οπότε και αυτοί θα φύγουν. Γι’ αυτό και επιμένω ότι ο όρος διάσπαση δεν είναι ο δόκιμος. Αφού όμως δεν έχουμε μια παραδοσιακά διάσπαση, το νέο στην πολιτική δεν μπορεί να είναι απλώς θραύσμα του παλαιού.

Χωρίς σύνθεση με νέους ανθρώπους που δεν έχουν φθαρεί και είναι διατεθειμένοι να δοκιμάσουν την υλοποίηση των ιδεών τους δεν μπορεί να προχωρήσει το νέο. Είναι πολλές οι ήττες που έχουν σωρευτεί στις πλάτες των πρώην στελεχών. Ούτε νέος ΣΥΡΙΖΑ ούτε αντιΣΥΡΙΖΑ ούτε ομαδώσεις πρώην ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν. Αυτά ανήκουν στο χθες. Οσο κι αν δεν είναι απλό, το αύριο δεν χρειάζεται απλό restart. Format χρειάζεται όλου του σκληρού δίσκου. Ετσι μόνο μπορεί να υπάρξει πλατιά παράταξη.

● Τι καταλαβαίνετε όταν ακούτε να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά ο όρος «πατριωτική Αριστερά»;

Στην Ελλάδα ο όρος αυτός έχει ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο. Σημαίνει, λ.χ., συνηγορία εναντίον της προοπτικής ενός συμβιβασμού στα ελληνοτουρκικά και γενικά πάντα πίσω από το «πατριωτικό» βρίσκεται μάλλον το εθνικιστικό και μάλιστα με μια κρούστα έντονου λαϊκισμού. Την ίδια στιγμή, αυτή η «πατριωτική Αριστερά» –τρομάρα της– δεν έχει μια κουβέντα να πει για το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση στο όνομα της «πατριωτικής» σύνδεσης με τον άξονα Ισραήλ-Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος.

Εγώ θέλω και αυτοδιάθεση της Παλαιστίνης και ειρηνική επίλυση της ελληνοτουρκικής διαφοράς. Το διεκδικούμε. Δεν το ομολογούμε αμυντικά. Επίλυση θα υπάρξει είτε πριν είτε ύστερα από θερμό επεισόδιο με την Τουρκία. Ας διαλέξουμε τι θέλουμε και να βάλουμε τα σωστά διλήμματα μακριά από δημοφιλείς πατριδοκαπηλίες. Κοινώς, ζήτω οι Πρέσπες!

● Σε όλο αυτό το σκηνικό υπάρχει μια μερίδα της κοινωνίας που αισθάνεται πολιτικά άστεγη. Κατά την άποψή σας, υπάρχει χώρος να δημιουργηθεί κάτι νέο με προοδευτικό-οικολογικό πρόσημο; Ποια θα πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά του;

Γενιές αριστερών γαλουχήθηκαν ιδεολογικά και πολιτικά με την αναφορά στην οικονομία και την παραγωγή ως «βάση» και τις ιδέες με τους θεσμούς ως «εποικοδόμημα». Σε αυτή την εξίσωση ήρθε η στιγμή να προσθέσουμε το κλίμα ως βάση της βάσης. Ως την αποκλειστική υλική συνθήκη της ύπαρξής μας. Το τρίπολο λοιπόν είναι αυτό το πολιτικό περιεχόμενο: κλιματική και κοινωνική δικαιοσύνη ως ύλη μιας πραγματικής δημοκρατίας. Αυτό, νομίζω, είναι κτήμα πλέον σε μια χώρα που καίγεται και πλημμυρίζει συστηματικά όπως η Ελλάδα.

Η πολιτική χρειάζεται περιεχόμενο που ενίοτε μπορεί να μην είναι δημοφιλές στις πλειοψηφίες. Εκεί όμως δοκιμάζεται: αν θέλουμε κοινωνική αλληλεγγύη στην Ελλάδα θα μιλήσουμε για ένα φορολογικό σύστημα που θα πραγματοποιεί τη συνταγματική επιταγή της ισότητας των Ελλήνων. Δεν θα σερνόμαστε πίσω από συντεχνιακά αιτήματα. Ας το πούμε λοιπόν και να πούμε πώς θα μπορούσε να γίνει.

● Επιδέχεται κριτική η ψήφος του λαού ή κανείς δεν μπορεί να κρίνει τη λαϊκή ετυμηγορία, είτε πρόκειται π.χ. για το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών είτε για το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ;

Όλα κρίνονται. Όλοι κρίνονται. Και ευτυχώς. Το ότι θεσμικά δεν αμφισβητείται το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα, αυτό δεν σημαίνει ότι πολιτικά δεν είναι αντικείμενο κριτικής και μάλιστα αδυσώπητης. Αυτό είναι δημοκρατία.

"γύφτος" ποίημα της ποιήτριας και φίλης στο fb Μαργαρίτας Μηλιώνη (facebook, 16.11.2023)

 ..............................................................

Μαργαρίτα Μηλιώνη

γύφτος

όταν αποσύρομαι λἐει ο ποιητής 

είναι γιατί καθαρίζω τις λέξεις από 

σκουριές λίπη η θλίψη

  

όταν αποσύρομαι ετοιμάζω κάτι για σας 

ζυμώνω φουρνίζω 

έχεις δει φούρνο να δουλεύει τη μέρα;

όταν αποσύρομαι γυρίζω τα χωριά μαζεύω τα παλιά τετζέρια 

 και μετά περνάω μέρες πολλές να τα γανώνω

είμαι ο γύφτος είμαι ο γανωματής των λέξεων.

 

όταν αποσύρομαι εργάζομαι σκληρά 

τρέχω στους πολέμους γυρεύοντας λάφυρα 

στο πόλεμο κάποτε πληγώνεσαι βέβαια 

χάνεις ένα χέρι ένα πόδι περνάει καιρός μέχρι να δεις  

το καινούριο να φύεται  

όταν αποσύρομαι μη σκεφτείς ποτέ ότι κουράστηκα κιότεψα

να ανυπομονείς μονάχα και να με περιμένεις

 

μαζέυω την πρωινή δροσιά την άνοιξη 

 τρυγάω τα σταφύλια το θέρος

θάβω τα νεκρά μας παιδιά τα πενθώ 

και ύστερα περιμένω να περάσει το πένθος 

 

όταν αποσύρομαι δεν είναι γιατί σε ξεχνώ

είναι γιατί πρέπει να ανοίξω τους δρόμους 

που εσύ βλέπεις μπροστά σου κλειστούς

μπορεί να αποσύρομαι  

αλλά ποτέ δεν σου γυρίζω την πλάτη

εσένα κοιτάζω για σένα μιλάω ακόμα κι όταν μιλάω για μένα 

 

σημαίνει δουλεύω ταπεινά  

και ας με βλέπεις να επαίρομαι 

με το μεγαλοπρεπές πρώτο πρόσωπο

περήφανο σε θέλω λαέ μου κι αν αποσύρομαι είναι που 

μήτε θέλω να με βλέπεις να κλαίω για σένα.

Μαργ. Μηλ.

"Έρημα χωριά" ποίημα του ποιητή, συγγραφέα και φίλου στο fb Ηλία Κεφάλα (facebook, 1.11.2023)

 ...............................................................

                 Ηλίας Κεφάλας (γ.1951)

ΕΡΗΜΑ ΧΩΡΙΑ

Κλειστές στα έρημα χωριά

Οι πόρτες έμειναν για πάντα

Κατώφλια με σαθρά σκαλιά

Που τα χαϊδεύει μια γιρλάντα 

Πιο έρημος περνώ κι εγώ 

Κι ακούω των νεκρών τις μπάντες

Τους δρόμους ψάχνω  ‒βήμα αργό‒

Βαραίν’ η πάχνη στις λεβάντες

Στα καλντερίμια ‒να‒ χτυπούν

Μικρά μουλάρια στοιχειωμένα

Τα παραθύρια δεν σφαλνούν

Φαντάζουν όλα ρημαγμένα

 

Αν έλθεις θα με βρεις ξανά

Ν’ ανοίγω δρόμο στις αράχνες

Να βλέπω μάνες κι ορφανά

Στης μνήμης μέσα μου τις άχνες 

"ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΩ" ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού (1919-1998)

 ..............................................................

                      Μιχάλης Κατσαρός (1919 - 1998)

ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΩ

Πώς να καταχωρήσω τόσα γεγονότα -

τόσες απόπειρες

Πώς να μιλήσω;

Ενώ οι φωνές επιμένουν - οι ίδιες φωνές -

ενώ αποκρούομαι – πως θες να μείνω

μια αστραπή ένα κυκλάμινο μια ρομφαία -

πως θες να μείνω επιτύμβια στήλη

σε πεδίο μαχών

σε ποιο σταθερό δάπεδο να οχυρώσω

τις λεγεώνες μου;

Ο επίμονος θόρυβος σε οχήματα πόλεις αίθουσες

οι αδέξιες φωνές σε χώρους εναλλασσόμενους

το πλήθος έντρομο ενώ προχωρεί γυρίζει απότομα

κοιτάζει σε ορισμένο σημείο και κουρασμένο

κλαίει -

δεν ξέρει

δεν υπάρχει

δεν εξουσιάζεται.

Για τούτο υψώνω το λάβαρο τη νύχτα λευκό

μετά το σπάω και γίνομαι σίδερο

φωνασκώ υποκρίνομαι παραδίδω τις εντολές

παραδίδω κλειδιά πολιτείες μπετόν και σημαίες.

Μπορούσα να χαμογελώ καθ’ όλην την διάρκεια.

Μπορούσα ν’ αγαπώ καθ’ όλην την διάρκεια.

Μπορούσα να κλαίω μιλώντας για την Ειρήνη.

Σας αραδιάζω τα εμπόδια:

Η επέμβασις των γεγονότων των ήχων των

παρατάξεων

η επέμβασις των πλοίων από το άγριο πέλαγος

οι λαϊκοί ρήτορες το στήθος μου οι φωνές

οι φάμπρικες

το 1917

το 1936

το 1944

ανάβουν τις πυρκαγιές τα φλογερά λόγια

ανάβουν το δάσος μου που μου παρέδωσαν και

ανεμίζει.

Πώς θέλετε να οχυρώσω τις λεγεώνες μου

σε πονηρά κατάστιχα και σε ντουλάπια

πώς θέλετε να μπω μες στα τετράγωνα;

Παραμένω εν πλήρει συγχύσει αθώος.

Μιχάλης Κατσαρός (που είχε γεννηθεί  το 1919 και πέθανε  21 Νοεμβρίου του 1988)

"Γελούσε άραγε ο κυρ-Αλέξανδρος" Μια παράσταση βασισμένη σε τρία διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851-1911) Στον Χώρο Τέχνης "Ιδιόμελο" στο Μαρούσι (Σαββατοκύριακα, από 25.11 έως 26.12.2023)

 ...............................................................

Ένα “εκτάκτως δυσάγωγον” παιδί, ένας αυλόγυρος κοινωνικής και συναισθηματικής ασφυξίας, πειρασμοί μικρότερης ή “μεγαλυτέρας ιδιοτελείας”, ένα γυναικείο μειδίαμα και πρόσωπο “ψιλολογιά”, μαζί κι η απέραντη ανθρώπινη σκληρότητα, αλλά και η τρυφερότητα… Όλα ψηφίδες από τον πολύτιμο κόσμο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Γιατί όμως έχει θεατρικό ενδιαφέρον το έργο του κυρ-Αλέξανδρου;

Ο γλωσσικός πλούτος που έχει το έργο του Παπαδιαμάντη για τον ηθοποιό είναι πάντα ένας αιφνιδιασμός και μια διαρκής πρόκληση. Όχι μόνο για να γίνει ομιλία η προσωδία του παπαδιαμάντειου λόγου, όχι μόνο για να μιληθεί η γλώσσα του που συμπυκνώνει πολύτιμη ελληνική κληρονομιά, ακμαία και ενεργή, όχι μόνο επειδή ο «λόγιος» λόγος του εναλλάσσεται και συνομιλεί με μια προφορική λαλιά, γνήσια λαϊκή, που μοιάζει σχεδόν στενογραφημένη, αλλά και γιατί τα πρόσωπά του, ακόμα και τα σκαριφήματα των ηρώων του στα μικρά διηγήματα, έχουν στοιχεία ήθους που ξεπερνά το ηθογράφημα και αγγίζει την ψυχογραφία. Το ότι τα πρόσωπα των διηγημάτων του είναι εν δυνάμει ρόλοι αποτελεί μεγάλη θεατρική πρόκληση.

Για την παράστασή μας ο Μανώλης Γιούργος έχει διαλέξει τρία μικρά διηγήματα δημοσιευμένα στις αρχές του 20ου αιώνα, τις "Κουκλοπαντριές", το "Κουκούλωμα" και τον "Πανδρολόγο". Τα δύο πρώτα είναι αθηναϊκά, το τρίτο σκιαθίτικο. Το ζητούμενο της επιλογής ήταν να αφηγηθούμε, με σατιρική διάθεση, μέσα από την αυτονομία της κάθε ιστορίας αλλά και την μεταξύ τους σύνδεση, την ηθική ανθρώπινη περιπέτεια, τις αντινομίες και την πορεία, μέσα από τα παραμορφωτικά κάτοπτρα, προς μία συγχωρητική ζωή. Επισημαίνω μόνο το ειδικό βάρος του ονόματος που φέρει το νόθο παιδί του Κουκουλώματος: Ο Αριστογείτων, αυτό το “δυσάγωγον παιδί”, κατορθώνει με τη δυναμική του διεκδίκηση, να γίνει, σαν τον τυραννοκτόνο συνονόματό του, φονέας της πατρικής σκληρότητας.

Και, άραγε, γελούσε ο κυρ-Αλέξανδρος;

Το “μορμολύκειον” ελλοχεύει, λέει ο Παπαδιαμάντης, στην ανάποδη πλευρά του καθρέφτη. Το “τέρας” έχει όμως απέναντί του το υποκείμενο Πρόσωπο που αντικρίζει το γελοίο της παραμορφωμένης εικόνας. Με αυτή την παραμόρφωση λοιπόν θα κλαίμε και θα γελάμε και θα ξορκίζουμε την “ἀσχημία” της, έστω με σφιγμένα δόντια, γιατί ο κατοπτρισμός της υποδηλώνει την υποκείμενη εγρήγορση του Προσώπου. Αν γελούσε ο ίδιος ο κυρ-Αλέξανδρος λίγη σημασία έχει. Τα σατιρικά του κείμενα όμως γελούν για λογαριασμό του με γέλιο καθαρτήριο.

(Από το πρόγραμμα της παράστασης, 20.11.23)

Γ. Δ.

Συντελεστές:

Δραματουργική επεξεργασία – σκηνοθεσία – σκηνογραφική επιμέλεια:

Μανώλης Γιούργος


Ερμηνεύουν οι:

Μανώλης Γιούργος

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Δήμητρα Κωνσταντινοπούλου

Πάνος Πανάγου




Διάρκεια: 80 λεπτά

Για 10 παραστάσεις:

Σάββατο και Κυριακή 25, 26/11/23 & 2, 3, 9, 10,, 16, 17,

& Δευτέρα - Τρίτη 25, 26/12/23



Έναρξη:

Το Σάββατο στις 9.30μμ

Την Κυριακή στις 7.30μμ

Δευτέρα και Τρίτη στις 9.30μμ



Εισιτήρια

Κανονικό: 15 ευρώ

Ανεργίας-ΑΜΕΑ-άνω των 65-φοιτητικό-ατέλεια: 10 ευρώ


Διεύθυνση: Χώρος Τέχνης Ιδιόμελο, Ελευθερίου Βενιζέλου 17, Μαρούσι

αγορά: https://www.more.com/theater/gelouse-arage-o-kyr-aleksandros/

Επικοινωνία: 2106817042, 6937278139

mail: idiomelo2015@gmail.com