"Χίμαιρες" γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.11.23)

 ...............................................................

Χίμαιρες

γράφει ο Μανώλης Πιμπλής  ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.11.23) 

Η προσπάθεια στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, από τον τέως πρόεδρό του και τους λεγόμενους «προεδρικούς», προς την κατεύθυνση της κατάκτησης του περίφημου «κεντρώου χώρου» ήταν εξ αρχής μια χίμαιρα.

Για δύο απλούς λόγους: ο πρώτος είναι ότι το πιο ριζοσπαστικό και συνειδητοποιημένο κομμάτι αυτού του χώρου το είχε κατακτήσει και το κρατούσε γερά δεμένο μαζί του ο σημερινός πρωθυπουργός. Είναι το κομμάτι που απαιτεί εκσυγχρονισμό δομών, όπως αυτό τις αντιλαμβάνεται, και διεύρυνση ατομικών δικαιωμάτων. Γι’ αυτό και ενσωμάτωσε μέγα μέρος του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», ενώ απορρόφησε πλήρως το Ποτάμι. Οι δύο αυτές κεντρώες ομάδες, χωρίς να ταυτίζονται, έχουν κοντινά μεταξύ τους αιτήματα – ας θυμηθούμε την περίφημη σύγκρουση με την Εκκλησία για τις ταυτότητες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το υπόλοιπο κεντρώο κομμάτι το κρατά με νύχια και με δόντια το σημερινό ΠΑΣΟΚ, το οποίο απέδειξε ότι έχει αντοχές και δίκτυα, ιδίως στην περιφέρεια, γεγονός που επιτρέπει την επιβίωσή του.

Ο αρχηγός της Ν.Δ., επιπλέον, πριν κάνει αυτά τα ανοίγματα, κατοχύρωσε και «εμπλούτισε» τη δεξιά ταυτότητα της Ν.Δ. ενσωματώνοντας τον ΛΑΟΣ, εξασφαλίζοντας αφ' ενός τα νώτα του, δηλαδή την έξωθεν καλή μαρτυρία στους κόλπους των καθαρόαιμων νεοδημοκρατών, αφ' ετέρου αντίβαρα και μελλοντικά αναχώματα προς την Ακροδεξιά. Με αυτές τις κινήσεις δημιούργησε ένα πεδίο επιρροής από τις παρυφές της Ακροδεξιάς μέχρι και τις παρυφές της Κεντροαριστεράς, αποδεικνύοντας ότι εκείνες τις στιγμές, είχε διαβάσει καλύτερα την εποχή από τους αντιπάλους του, όπως και ότι είχε διαβάσει τις αδυναμίες των τελευταίων.

Αυτό είναι επίτευγμα που δεν θα το κατάφερνε ο κ. Μεϊμαράκης, βεβαίως ούτε ο κ. Σαμαράς. Χωρίς να σημαίνει ότι αυτές οι ενέργειες δεν προκάλεσαν και –περιορισμένες– διαρροές. Κάποιοι εκπρόσωποι της λεγόμενης «καραμανλικής Δεξιάς» έφτασαν μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, με δίαυλο τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Το δε εγχείρημα βρίσκει τα όριά του, όπως διαφαίνεται αυτή την περίοδο, σε ζητήματα όπως ο γάμος και η τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών. Και βρήκε επίσης τα όριά του με εκκωφαντικό τρόπο στην πρόσφατη εκλογική επιτυχία της Ακροδεξιάς σε τρεις διαφορετικές εκδοχές της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, από το 2019 και μετά, πριν κάνει οτιδήποτε άλλο, απέφυγε να κατοχυρώσει ενεργητικά την αριστερή του ταυτότητα. Ενώ συνέχιζε να εκφέρει αριστερό λόγο, έδειχνε με όλες του τις πράξεις ότι είχε παρασυρθεί να κυνηγάει με μονομανία κεντρώες χίμαιρες. Αν όμως αναζητούσε συνολική ταυτοτική ιδεολογική μετακίνηση –κάτι που δεν έκανε η Ν.Δ.– γιατί συνέχιζε να λέγεται ριζοσπαστική Αριστερά;

Και αν ήθελε, παρ' όλα αυτά, να συνεχίσει να λέγεται ριζοσπαστική Αριστερά, γιατί απομόνωνε, ολοένα και περισσότερο, τις πιο αριστερές φωνές στο εσωτερικό του και γιατί δεν αναζητούσε κι άλλες, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη αριστερότερες, πριν προσπαθήσει να βρει, μέσω ώριμου πολιτικού λόγου, και κεντρώα στηρίγματα; Το αποτέλεσμα ήταν η διαρκής αίσθηση ασυνέπειας λόγων και έργων και ένα θολό στίγμα, κατάσταση που επικρεμόταν ως κατηγορία ήδη από το 2015 και σημάδευε όλο και βαθύτερα την αξιοπιστία του.