Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

"Ανέκδοτος Αναγνωστάκης σε πρώτη προβολή" γράφει η Κατερίνα Δαφέρμου (http://www.tovima.gr, 09/06/2007)

................................................................

Ανέκδοτος Αναγνωστάκης σε πρώτη προβολή

Ντοκυμαντέρ με αδημοσίευτο υλικό από τη ζωή του ποιητή στο «Παρασκήνιο» της ΕΤ1
Ανέκδοτος Αναγνωστάκης σε πρώτη προβολή
Από αριστερά: Στο αναρρωτήριο των φυλακών Επταπυργίου μαζί με τους 
συντρόφους του (1949). Ο Αναγνωστάκης (στο μέσον, όρθιος) ήταν 
καταδικασμένος σε θάνατο για τη συμμετοχή του στον Εμφύλιο. 
Με τον γιο του Ανέστη το 1956 (φωτογραφία από το αρχείο της οικογένειας). 
Το 1994 με τη σύζυγό του Νόρα και τον διακεκριμένο φιλόλογο Δημήτρη 
Μαρωνίτη σε εκδήλωση του Μίκη Θεοδωράκη προς τιμήν του



 
 
O Σαρτρ έγραψε ότι «αριστερός είναι εκείνος που τάσσεται με την πλευρά των αδυνάτων». Αυτές τις ιδέες είχε ασπασθεί και ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο «ποιητής της ήττας» όπως τον αποκαλούσαν. Εκείνος όμως πάντα απαρνιόταν « αυτό το ιδεολόγημα, αυτό το μόρφωμα ». Το 1993, στην εκπομπή του Πέτρου Κουναλάκη στο «Seven Χ», εξηγούσε: « “Ποιητής της ήττας” δεν υπάρχει. Δεν το παραδέχτηκα ποτέ.Ούτε τον ρόλo...Ας μου προτείνει κάποιος τον “ποιητή της νίκης”. Τι είναι ο στρατευμένος;... Ενας στρατιώτης... Η ποίησή μου είναι βιωματική.Δεν βγαίνει από καμία στράτευση ».

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του ποιητή, τον Ιούνιο του 2005, η εκπομπή της ΕΤ1 «Παρασκήνιο» (παραγωγής Λάκη Παπαστάθη και Τάκη Χατζόπουλου ) θα προβάλει την επόμενη Παρασκευή, στις 19.00, αδημοσίευτες εικόνες του. Το τηλεοπτικό ντοκυμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη «Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-1985): Δεκαπέντε και μία κινούμενες εικόνες» περιέχει ντοκουμέντα και ως επί το πλείστον ανέκδοτο υλικό από τη ζωή τού σπουδαίου ποιητή. 
Καχυποψία 
 

Αριστερά, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Δεξιά, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλος τιμά τον Μανόλη Αναγνωστάκη με το βραβείο του Ταξιάρχη του Φοίνικος το 1994
«Τα τελευταία δέκα χρόνια», εξηγεί ο σκηνοθέτης, «έχει παγκοσμίως αναπτυχθεί ένα ενδιαφέρον,μια ευαισθησία για την προβολή κινούμενων εικόνων, που ρίχνουν φως στην εργοβιογραφία σημαντικών προσώπων.Ελάχιστο κινούμενο υλικό έχει καταγράψει παλαιότερους συγγραφείς και σχεδόν καθόλου τους πιο σημαντικούς από αυτούς.Υπήρχε μια καχυποψία,μια δαιμονοποίηση της τηλεόρασης,που τους απομάκρυνε από το μέσο.Οι ανέκδοτες αυτές εικόνες είναι αλογόκριτες,ελεύθερες από καταναγκασμό.Δείχνουν εντούτοις την αλήθεια.Την αλήθεια του προσώπου που βρίσκεται μπροστά από την κάμερα,αλλά και εκείνου που βρίσκεται πίσω από αυτήν. Με τις κινούμενες εικόνες,ο ποιητής αφήνει το χνάρι του και ο φακός αιχμαλωτίζει το φως που εκπέμπει ». Ο σκηνοθέτης συνέλεξε σχεδόν όλες τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εικόνες του ποιητή για τις ανάγκες του ντοκυμαντέρ: ερασιτεχνικές οικογενειακές λήψεις των αρχών της δεκαετίας του 1960, πλάνα από την πολιτική του δράση, τιμητικές εκδηλώσεις, όπως όταν τον βράβευε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, άγνωστες συνεντεύξεις και, κυρίως, πλάνα από μία συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. «Το Βήμα» παρουσιάζει «σε πρώτη προβολή» το περιεχόμενο του ντοκουμέντου.

Η ταινία ξεκινά με τα αποσπασματικά και «αβέβαια» πλάνα της ερασιτεχνικής κάμερας ενός οικογενειακού φίλου, ο οποίος καταγράφει ευτυχισμένες στιγμές του ποιητή με τη σύζυγό του, δοκιμιογράφο Νόρα Αναγνωστάκη-Βαρβέρη, και τον νεογέννητο γιο τους Ανέστη, τη δεκαετία του 1960, ύστερα από χρόνια διώξεων και φυλακίσεων. Ακούγεται η φωνή να απαγγέλλει: « Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια...Τώρα τα βράδια κάθομαι και του μιλώ/ Λέω το σκύλο σκύλο,το λύκο λύκο,το σκοτάδι σκοτάδι/ Του δείχνω με το χέρι τους κακούς,του μαθαίνω ονόματα σαν προσευχές/ Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά ».

Ακολουθεί η συνέντευξη του Αναγνωστάκη στον Πέτρο Κουναλάκη, η οποία πραγματοποιήθηκε ύστερα από 12 χρόνια συνεχών αρνήσεών του να βγει στο γυαλί. Αρνείται τα κομπλιμέντα του οικοδεσπότη (« μεγάλος ποιητής » κ.ά.). « Κόψε λίγο » τού ζητάει. Θα εξομολογηθεί τις τρεις αδυναμίες του, που συν τω χρόνω δεν αλλοιώθηκαν: « Αγάπη για το ποδόσφαιρο,αγάπη για τα παλιά περιοδικά, αγάπη για το τσιγάρο ». Στη Θεσσαλονίκη, νέος σπουδαστής, ήταν βέβαια ΠΑΟΚτσής. Ερχόταν, όμως, στην Αθήνα για να επισκεφτεί τη μέλλουσα σύζυγό του. Περιμένοντάς την, παρακολουθούσε συχνά τα ματς του Απόλλωνα στη Ριζούπολη, αρχές της δεκαετίας του 1950. Σιγά σιγά, λέει, τον «συμπάθησε»: « Είμαι οπαδός των μικρών ομάδων- Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, φασαρίες... δεν μπορούσα ». Παρακολουθούμε τότε πλάνα που δεν έχουν ξαναπροβληθεί, να παίζει μπάλα στη Θεσσαλονίκη και ύστερα να βρίσκεται σε ένα ματς. Γνωστός για την ταπεινοσύνη του, ο Αναγνωστάκης ξεκαθαρίζει: « Διάβασα δύο φορές στη ζωή μου πάρα πολύ ». Πρώτη φορά, στην Κατοχή 1941-1942, διάβαζε πέντε βιβλία την ημέρα. Δεύτερη φορά, 1948-1949, στη φυλακή, καταδικασμένος σε θάνατο, επειδή ήταν ο μόνος που ήξερε γαλλικά, τού έστελναν γαλλικά βιβλία στο κελί. Ολα τα άλλα χρόνια, διάβαζε σκόρπια: « Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικευμένο, συστηματικά διαβασμένο. Ενημερωμένος,ναι,είμαι ».

Κόμμα και διαγραφή

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης σε ανέκδοτη φωτογραφία τη δεκαετία του 1970
Ο Αναγνωστάκης αναφέρεται στη συμμετοχή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στη διαγραφή του, το 1946. Ωμή, πεζή γλώσσα, όμως όλο σάρκα και ποίηση. «Τι σήμαινε τότε, που ήταν σε ακμή το Κόμμα,να διαγραφείς; Δεν σε χαιρετούσαν φίλοι...Αντεξα χάρη στη λογοτεχνία, χάρη στην Τέχνη. Αλλοι δεν άντεχαν... Είτε κλείνονταν στο σπίτι ή πήγαιναν στην άλλη πλευρά ». Αργότερα, παρατηρούμε τον ποιητή δίπλα στον Λεωνίδα Κύρκο στο βήμα μιας συγκέντρωσης του ΚΚΕ Εσωτερικού ως υποψήφιο του κόμματος. Ο πολιτικός τον επαινεί, το πλήθος ζητωκραυγάζει. Ο Αναγνωστάκης χαμηλώνει το κεφάλι. « Βγαίνουν στοιχεία από την προσωπικότητά του μέσα από αυτές τις εικόνες » εξηγεί ο Παπαστάθης. Ο Λεωνίδας Κύρκος χαρακτήρισε τον Αναγνωστάκη « αθεράπευτα αισιόδοξο ». Εμείς, ωστόσο, ακούμε τον Αναγνωστάκη να το αρνείται: « Αισιόδοξος ναι,αλλά μέσα να υπάρχουν και τα σπέρματα της απαισιοδοξίας.Για να γίνεται κριτική ». Ενας ερασιτέχνης κινηματογραφιστής καταγράφει τη συναυλία του 1994, την οποία έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης με τραγούδια μελοποιημένης ποίησης του Μανόλη Αναγνωστάκη. Ο συνθέτης τα δίνει όλα. Μπερδεύει τα λόγια του, διορθώνεται. Μοιάζει να απευθύνεται κατευθείαν στον Αναγνωστάκη, ο οποίος είναι στο κοινό, τραγουδώντας: « Παλιέ μου φίλε...Κι ίσως τίποτα αλήθεια δεν ξέχασες,μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου,παλιέ μου φίλε ». Διασώζεται και ο σπαρακτικός «διάλογος» στο τραγούδι «Χάρη 44», το οποίο ερμηνεύει ο Μίκης με τον γιο του Γιώργο.

Δεν χρειάζονται πλέον περαιτέρω λόγια από όσα είπε ο Δημήτρης Μαρωνίτης , το 1991, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Μανόλη Αναγνωστάκη, του «Υ.Γ.», ύστερα από 21 χρόνια συνεχούς σιωπής: « Οποιος κατορθώνει να συμπυκνώσει πράγματα που ζούμε...αυτός σίγουρα είναι σπουδαίος ποιητής ».

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

"Με αφορμή την πλάκα της τυρόπιτας..." από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki, (facebook, 29/11/2015)

....................................................................


 Με αφορμή την πλάκα της τυρόπιτας...
 
 από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki, (facebook, 29/11/2015)

...Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σύφιλη στην Ελλάδα απ την "πλάκα"
Προσοχή, όχι το χιούμορ, την αποκτηνωμένη ηλίθια μπρουτάλ "πλάκα" λέω.
Αυτή που "δικαιολογεί" κάθε είδους μαλακία, κάθε είδους κανιβαλισμό.
Με την ευκαιρία της ψευδούς πληροφορίας ότι οι κυρίες στην Ελλάδα εκδίδονται για μία τυρόπιτα ξεδιπλώθηκε πάλι ένα κύμα "πλάκας".
Κανιβαλιστικό, φασιστικό, άθλια ηλίθιο...


"Ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα" από την Έμμυ Χριστούλα (http://enosy.blogspot.gr, Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2015)

.....................................................................


 

Ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα


...Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο όνειρο, από αυτά που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή...

 
από την Έμμυ Χριστούλα




http://enosy.blogspot.gr, Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2015

Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, “Όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη”.

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη , αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με “ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο”.

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49 και άρα η παρουσία της είναι ένα “ιστορικό λάθος”.

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Βιομήχανος, ο Στρατιωτικός, ο Πολιτευτής, ο Εκδότης, οι δικοί σου κυνηγοί που τρόμαξαν για την ασθμαίνουσα ιστορία που δημιούργησαν, αντικαταστάθηκαν από εμάς τους αριστερούς που τρομάξαμε για την ιστορία που έπρεπε να υπερασπιστούμε.

Τρομάξαμε ακόμη περισσότερο την προβολή της στο μέλλον.Σταθήκαμε πολύ μπόσικοι στο ερώτημα “θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε “‘; Και αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους.

Έτσι Αλέξη δεν είναι ότι δε σου συγχωρώ που αφελώς και αδιάβαστος -κυριολεκτώ– πίστεψες ότι η ισχύς του δικαίου θα κατατροπώσει την ισχύ της δύναμης.

Σε συγχωρώ, με την υποσημείωση όμως ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και όποιος με βεβαιότητα πιστεύει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι ως συνέπεια της παραπάνω επικίνδυνης αφέλειας δεν είχες κανένα σχέδιο διαπραγμάτευσης.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις ότι το ευρωπαικό διευθυντήριο είναι “ δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός”, ότι θα βρισκόσουν απροστάτευτος στις πιο αντίξοες συνθήκες και άρα θα έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος ακόμη και για λύσεις εν πτήσει σε αχαρτογράφητες πορείες.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι στις 3 του Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος, μάταια τελικά το ταχυπαλμικό μας ΟΧΙ κατέβηκε, σα μια ιδιότυπη νέκυια, στον Χριστούλα, αφού στις 6 Ιούλη ενέπαιξες τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία της απόφασής μας.Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την απελπισία που προκαλείς στον Μορέττι : ΄΄ Αλέξη πες κάτι αριστερό ρε γαμώτο!΄΄Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι η γλώσσα είναι η λειτουργία η οποία καθιστά υπαρκτό αυτό που δεν υπάρχει. Για αυτό έχει τρομακτική ισχύ, είναι δημιουργός, δημιουργεί το ον. Εκείνη η γλώσσα σε δημιούργησε Αλέξη…

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος, την αποστράγγισή του από κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι σε τούτη την ασύμμετρη μάχη θα έπρεπε να γνωρίζεις την γκραμσιανή λογική : ενώνουμε, διαρθρώνουμε, προωθούμε.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ που ποτέ δεν έθεσες την παλιά ερώτηση ”Και τώρα τι κάνουμε”;

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις τις απαντήσεις που δίναμε παλιότερα και κυρίως να γνωρίζεις ότι οι απαντήσεις μας ήταν ανεπαρκείς.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την καταρράκωση της Δημοκρατίας.Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να την αντιλαμβάνεσαι όχι ως μία απλή θεσμική υποχρέωση, αλλά ως αξία, ως οργανωτική αρχή της κοινωνίας, ως πράξη, δράση και κυρίως συμμετοχή.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ το φτηνό πόλεμο απέναντι σε πρόσφατους συντρόφους σου, με συμμάχους τους πάλαι ποτέ εχθρούς σου.Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι ο αριστερός έναντι του ήθους της αριστεράς δεν είναι απλώς φορέας, αλλά το ηθικό υποκείμενο των δράσεών του.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δε ζήτησες συγγνώμη.Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι στη θεωρία της σύγκρουσης, η αυτοκριτική νοείται ως διαρκής επανέλεγχος, ως διόρθωση, αλλά και ως αναγνώριση της πιθανότητας και της πραγματικότητας της απόκλισης .

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δείλιασες, έκανες πίσω, φοβήθηκες.Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι όταν τα σταθερά περιγράμματα στην τραγωδία διαλύονται, στους τραγικούς ήρωες απομένει κάτι : η αξιοπρέπεια.
Σε συγχωρώ για όλα αυτά Αλέξη. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής δικές μου απαιτήσεις όλα αυτά από σένα, ενώ μάντευα τη μικρότητά σου.Ίσως και τη δική μου και για αυτό στις εναπόθεσα.

Είναι όμως κάτι πιο βαθύ που με πληγώνει.Ξέρεις Αλέξη τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ;Ξέρεις τους πόνους της αιωνιότητας για να γεννήσει ένα τραγούδι;

Κοίτα τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι και θα καταλάβεις.Είναι ο παππούς μας που περιπλανήθηκε κυριαρχούμενος από μια εμμονή, χωρίς θέση στον κόσμο, σε μια εξέδρα στα διεθνή ύδατα και μακριά από τον κόσμο των ζωντανών.

Είναι ο πατέρας μας που θεωρήθηκε απροσάρμοστος στη ρητορική τους, αυτή του ήρεμου νοικοκυρεμένου ύπνου.

Είσαι τέλος εσύ, ( τι σύμπτωση Αλέξανδρο τον έλεγαν και το μικρό στο Mεγαλέξαντρο), που σκόρπισες έναν αέρα όλο οξυγόνο, μια νέα οπτική του κόσμου, που θα μπορούσες να γίνεις η ζωντανή πολιτική αρτηρία που διατρέχει το αξίωμα : από τον πόνο στη γνώση.

Αυτό δε θα σου συγχωρήσω ποτέ Αλέξη.

Έφυγαν τόσο χρόνια, μαζί με εκείνα και εκείνους που έφυγαν με τα χρόνια, διανύσαμε τόσους πόνους για να μας πεις ότι οι πυρπολήσεις των ουρανίων είναι περιττές.

Δε με πληγώνει το γκρέμισμα της φιλοσοφίας μας, αυτή ίσως εξαντλήθηκε ιστορικά, πριν την κατάρρευση του ”υπαρκτού σοσιαλισμού”, τότε στην Παρισινή Κομμούνα, που απεδείχθη μια ”οντολογική χίμαιρα”, μια ”ύπαρξη ενός μη υπάρχοντος” για 72 μέρες.Δεν με πληγώνει που δεν μπόρεσες να κάνεις – και δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει- μια φιλοσοφική τομή που γκρεμίζει την τάξη τους, που εντοπίζει το πραγματικό και εγκαθιδρύει την υπόσχεσή του.

Και δε με εκπλήσσει που εις το όνομα της εγγυημένης ΄΄τάξης΄΄ τους, υπονόμευσες το δικαίωμα της ιστορικής έκπληξης.

Είναι αυτό το πολιτικό σου εγώ που, στις πιο χαμηλές πολιτικές θερμοκρασίες, διαστέλλεται και καταλαμβάνει θέση θεωρίας και οδηγού δράσης μαζί : ΄΄ αφού δεν μπόρεσα εγώ, δε γίνεται αλλιώς΄΄

Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου Αλέξη.Αυτό το αποτύπωμα αφήνεις στο ημερολόγιο του 2015, από το οποίο ξέρεις θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μια επανάσταση σε ένα κάποιο δυστοπικό μέλλον.

Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο όνειρο, από αυτά που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή.

Ήχος αναιδής το λαχάνιασμα της πολιτικής σου νεύρωσης.

Και ο χώρος βρίσκει και πάλι μια λευκότητα χωρίς διακοπή…

Κι εμείς σκόρπιοι, συντετριμμένοι, και κάποιοι τρελοί, που υπάρχει μέσα τους μια σκοτεινή ελπίδα, σηκώνονται και φωνάζουν ΄΄ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!΄΄ μήπως και διαρρήξουν την αδιατάρακτη λευκότητα. Μαζί τους!

Η Έμμυ Χριστούλα είναι επικοινωνιολόγος κόρη του Καρδιτσιώτη φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα τον Απρίλιο του 2012 αφήνοντας ιδιόχειρο σημείωμα όπου καταδίκαζε τα μνημόνια και μιλούσε για αξιοπρέπεια...

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Ο (α)μανές της καληνυχτιάς : Δύο ερμηνείες με διαφορά περίπου 60 χρόνων. Αντώνης Νταλγκάς (1929) - Χάρις Αλεξίου (1987)

................................................................

Αντώνης Νταλγκάς - Μανές της καληνυχτιάς (1929)

Ανέβηκε στις 29 Ιουν 2010
Μανές της καληνυχτιάς - Παραδοσιακό Μικράς Ασίας - 1929
Ακκορντεόν: Αντώνης Αμιράλης (Παπατζής)






Χάρις Αλεξίου - Ο αμανές της καληνυχτιάς

Δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρ 2013
ALBUM:ΣΕ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ '1987
παραδοσιακο
ενορχηστρωση/μανος χατζιδακις


Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

[Και θα ‘ρθει η μέρα] ποίημα της Σαπφούς ("ΑΥΓΗ", 18/4/2015)

.................................................................



 



 Σαπφώ 
(~ 630 - 570 π.Χ.)




















[Και θα ‘ρθει η μέρα]

Και θα ‘ρθει η μέρα που θα κείτεσαι νεκρή
χωρίς ποτέ στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν
σε κανενός τη μνήμη να ξανάρχεσαι· βλέπεις
εσένα η χάρη δε σου δόθηκε ποτέ ρόδα
της Πιερίας να κόψεις· άσημη πάντα μες στις
χώρες τους Άδη και στους σκοτεινούς αποθαμένους
       θα πλανιέσαι.





                                                                                        ΣΑΠΦΩ

Ανασύνθεση και απόδοση Οδυσσέας Ελύτης
Εκδ. Ίκαρος, 1984


Από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (18/4/2015)

Με ανθολόγους του Απριλίου του 2015 τους Χρήστο Κυριαζίδη και Αλέξανδρο Μιχαήλ


Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Γυναίκες...

.................................................................


                              
                            Γυναίκες...




Ο Δημήτριος Ράτσικας γεννήθηκε στην Κρύα Ιωαννίνων το 1946. Σπούδασε ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. στην Αθήνα από το 1964 έως το 1970 με καθηγητές τους Νίκο Νικολάου και Γιάννη Μόραλη. Συνέχισε τις σπουδές του στην École Nationale Supérieure des Beaux-Arts στο Παρίσι, όπου ειδικεύθηκε στη νωπογραφία, το ψηφιδωτό, το υφαντό, τα vitraux και τη λιθογραφία (1973-1979) με καθηγητές τους Gustave Singier και Riccardo Licata. Ακολούθησαν σπουδές πλαστικών τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Paris I (1980-1986), όπου αναδείχθηκε Διδάκτωρ της Αισθητικής.




Ρόρρης Γεώργιος (1963 Άγιος Κοσμάς Κυνουρίας-)
“Γυναίκα που καθρεπτίζεται”, 201
2, Λάδι σε καμβά, 190 x 200 εκ, Μέδουσα




JEFF JONES











Albert Watson, 1993





Christian Coigny


Γιώργος Μαυροϊδης (1912 Πειραιάς-2003 Αθήνα)
Προσωπογραφία Στέλλας Γκίκα, 19Χ
, 100 X 70 εκατ. Λάδι σε καμβά, Συλλογή Γ. Βογιατζόγλου.



Χριστοφοράκης Νικόλαος (1965 Αθήνα- ) Σπούδασε στο εργαστήρι του Δ. Μυταρά.
1992, Άτιτλο, 60Χ49 εκατ. Κάρβουνο.


Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

"Too much..." φωτογραφία είναι της φίλης στο fb Eva Avgerinou/facebook, 24/11/2014)

.................................................................


                                                      Too much...


Too much είναι η λεζάντα αυτής της φωτογραφίας. Λεζάντα και φωτογραφία είναι της φίλης στο fb Eva Avgerinou