..................................................................
ΑΣΧΗΜΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ, ΕΛΛΑΔΑ…
Άσχημα που πεθαίνεις, Ελλάδα…
Ενθουσιώδης και απεγνωσμένη, ονειροπόλα και υπολογίστρια, ψυχοπονιάρα και αυτοτιμωρούμενη. Χυδαία υλίστρια, υπερήφανη ωστόσο για το αλλοτινό σου πνεύμα, που εσύ η ίδια αποποιήθηκες. Ιστορική και ανιστόρητη. Παραδοσιακή από έξη και εκσυγχρονισμένη από μαϊμουδισμό. Εκμαυλισμένη κι εκμαυλίστρια, αειπάρθενη και βιζιτού. Κρίνοντας τις αγάπες σου από το πουγκί τους, κλαίγοντας όμως και για τους ουράνιους έρωτες που κάθε τόσο στραγγαλίζεις. Με βρώμα κολλημένη στην ψυχή, αλλά με παρφουμαρισμένο εσώρουχο και ξυρισμένο αιδοίο. Άγρια βιασμένη, απαιτώντας ύστερα αμοιβή για την περιποίηση που πρόσφερες. Παμπόνηρη, κουτοπόνηρη, αθώα περιστερά, κορόιδο. Σαστισμένη μπροστά στον καθρέφτη σου και, παρά ταύτα, πλήρης βεβαιοτήτων. Δολοφονική, αυτοκτονική, αναποφάσιστη. Χασάπης και αμνός επί σφαγήν. Ελπίζοντας, άβουλη, σε Μεσσίες, σταυρώνοντας Μεσσίες, σταυρωμένη από Μεσσίες. Ζητώντας λύτρωση στον Βούδα, στον Μαρξ, στον ψυχίατρο, στην ορυκτοφαγία, στη λήθη, στο χασίσι, στο διάολο. Χρωστώντας στον μπακάλη, στη ΔΕΗ, στη Μιχαλού, στο όνειρο. Χασκογελώντας στα δίκτυα, χορεύοντας πάνω σε τραπέζια, μαζεύοντας τα απομεινάρια από τις λαϊκές. Φτωχούλα διαρκώς και διαρκώς πάμπλουτη, πλιατσικολογώντας κάθε τόσο τον εαυτό σου. Απαιτητική ζητιάνα σε αλλοτινούς ζήτουλες, παράσιτο στα παράσιτα που σου βυζαίνουν το αίμα. Ένοχη, ενοχοποιημένη, ενοχική. Μάνα και κακιά μητριά. Καριόλα κι αγία. Ολομόναχη…
Άσχημα που πεθαίνεις. Ελλάδα…
ΑΣΧΗΜΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ, ΕΛΛΑΔΑ…
Άσχημα που πεθαίνεις, Ελλάδα…
Ενθουσιώδης και απεγνωσμένη, ονειροπόλα και υπολογίστρια, ψυχοπονιάρα και αυτοτιμωρούμενη. Χυδαία υλίστρια, υπερήφανη ωστόσο για το αλλοτινό σου πνεύμα, που εσύ η ίδια αποποιήθηκες. Ιστορική και ανιστόρητη. Παραδοσιακή από έξη και εκσυγχρονισμένη από μαϊμουδισμό. Εκμαυλισμένη κι εκμαυλίστρια, αειπάρθενη και βιζιτού. Κρίνοντας τις αγάπες σου από το πουγκί τους, κλαίγοντας όμως και για τους ουράνιους έρωτες που κάθε τόσο στραγγαλίζεις. Με βρώμα κολλημένη στην ψυχή, αλλά με παρφουμαρισμένο εσώρουχο και ξυρισμένο αιδοίο. Άγρια βιασμένη, απαιτώντας ύστερα αμοιβή για την περιποίηση που πρόσφερες. Παμπόνηρη, κουτοπόνηρη, αθώα περιστερά, κορόιδο. Σαστισμένη μπροστά στον καθρέφτη σου και, παρά ταύτα, πλήρης βεβαιοτήτων. Δολοφονική, αυτοκτονική, αναποφάσιστη. Χασάπης και αμνός επί σφαγήν. Ελπίζοντας, άβουλη, σε Μεσσίες, σταυρώνοντας Μεσσίες, σταυρωμένη από Μεσσίες. Ζητώντας λύτρωση στον Βούδα, στον Μαρξ, στον ψυχίατρο, στην ορυκτοφαγία, στη λήθη, στο χασίσι, στο διάολο. Χρωστώντας στον μπακάλη, στη ΔΕΗ, στη Μιχαλού, στο όνειρο. Χασκογελώντας στα δίκτυα, χορεύοντας πάνω σε τραπέζια, μαζεύοντας τα απομεινάρια από τις λαϊκές. Φτωχούλα διαρκώς και διαρκώς πάμπλουτη, πλιατσικολογώντας κάθε τόσο τον εαυτό σου. Απαιτητική ζητιάνα σε αλλοτινούς ζήτουλες, παράσιτο στα παράσιτα που σου βυζαίνουν το αίμα. Ένοχη, ενοχοποιημένη, ενοχική. Μάνα και κακιά μητριά. Καριόλα κι αγία. Ολομόναχη…
Άσχημα που πεθαίνεις. Ελλάδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου