Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Ικεσία...







Αντίο στον Ιάκωβο Καμπανέλλη... - Δ.Δανίκας, Κ.Γεωργουσόπουλος ("ΤΑ ΝΕΑ", 30/3/2011)



ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ

Η Στέλλα, ο Δράκος, η Ιστορία...

Του Δηµήτρη Δανίκα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ" Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011


Ο πολυγραφότατος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος υπέκυψε ύστερα από µακροχρόνια µάχη µε τον καρκίνο.


Αν ήταν Αµερικανός και έγραφε σενάρια για το Χόλιγουντ, στην προσωπική του συλλογή – ίσως στον λουτροκαµπινέ του, γιατί τόσο περήφανος ήταν – θα είχε τοποθετήσει τρία Οσκαρ σεναρίου. Οπωσδήποτε για τη «Στέλλα» (εξ ηµισείας µε τον Μιχάλη Κακογιάννη). Οπωσδήποτε για τον «∆ράκο». Αυτό κι αν ήταν επινόηση µε οίστρο και εφευρετικότητα επιπέδου Μπίλι Ουάιλντερ. Και ίσως για την «7η µέρα της δηµιουργίας». Λένε «δυστυχία να είσαι Ελληνας». Λέω «ευτυχία να είσαι Ιάκωβος Καµπανέλλης». 

Αυτό το απλό, καθηµερινό, µειλίχιο πλάσµα, έφερε µέσα του έναθεόρατο, δηµιουργικό φορτίο. 

Πλήρες από πρωτοτυπία, έµπνευση και σκοτάδια. Παράδειγµα; «Ο δράκος» του Νίκου Κούνδουρου (1956). Οταν ο Ιάκωβος ήταν 34 ετών. Ηρωάς του (Ντίνος Ηλιόπουλος) ένας απλός υπάλληλος. Περίπου όπως ο Καµπανέλλης. Απίστευτη ταύτιση του συγγραφέα µε τον ήρωά του. Ο Ηλιόπουλος λοιπόν, που κάθε βράδυ αγοράζει ένα κεσεδάκι γιαούρτι, εκλαµβάνεται από µέλη της µαφίας ως ο αρχηγός τους. Ενα... τίποτα ο σωσίας του µεγάλου. 

Αν αυτή η ιστορία είχε πέσει στα χέριατου Μπίλι Ουάιλντερ µπορεί ως αµερικανική παραγωγή να γονάτιζε το αριστούργηµά του «Η λεωφόρος της ∆ύσεως» (Sunset Boulevard). 

Οµως έναν χρόνοπριν είχε προηγηθεί το έργο του «Η Στέλλα µε τα κόκκινα γάντια»όπου συνεργάζεται µε τον Μιχάλη Κακογιάννη κι έτσι, σ’ εκείνο το µετεµφυλιακότοπίο όπου όλα τα’σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, πέφτει φουνταριστή µιαγυναικάρα µε το όνοµα Μελίνα Μερκούρη, πουόχι µόνο βγάζειγλώσσα σε µια άκρως συντηρητική κοινωνία, αλλά τολµάει να πει στον εραστή της(Γιώργο Φούντα) «θα κάνω αυτό που γουστάρω». Απίστευτη φεµινιστική «βλασφηµία», τηνοποία όµως Καµπανέλλης και Κακογιάννης τη βάζουν νακολυµπάει σε τόνους έρωτα και πάθους. 

Για να µην πολυλογώ, αν τον δικό του, προσωπικό δρόµο, τον ακολουθούσε στοιχειωδώς και η ελληνική Πολιτεία στη σχέση της µε την κινηµατογραφική Παιδεία, τώρα η µικρή, ρακένδυτη Ελλάδα θα ανταγωνιζόταν επί ίσοις όροις µια ∆ανία. Γι’ αυτό δυστυχία να είσαι Ελληνας, όµως ευτυχία να είσαι Ιάκωβος Καµπανέλλης! 

.......................................................

Παλµογράφος της εποχής µας

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου 

Ο Ιάκωβος Καµπανέλλης, ο φίλος, ο συνοδοιπόρος, ο συνοµιλητής, έφυγε για να συναντήσει, µια βδοµάδα µετά τη δική της εκδηµία, τη Νίκη, τη σύντροφο της ζωής του. 

Υπήρξε ο µεγάλος αυτοδίδακτος, ο συγγραφέας που έγραψε το θεµελιώδες έργο του κυριολεκτικά πάνω στο βασανισµένο σώµα του στην κοιλάδα της κόλασης στο Μαουτχάουζεν, στη µετακατοχική και στην εµφύλια Ελλάδα. 

Πριν από όλους του έλληνες και ξένους ιστορικούς, κοινωνιολόγους και πολιτικούς συγκρότησε τον χάρτη των τραυµάτων του Γένους, χωρίς έπαρση, χωρίς φτηνές ρητορείες, χωρίς µαλάµατα. Εισηγητής στο θέατρό µας ενός ποιητικού ρεαλισµού, δηµιούργησε ήδη µε το σηµαδιακό του έργο «Η αυλή των θαυµάτων» τον αυθεντικότερο αντιήρωα, εκπρόσωπο της ελληνικής ιδιοπροσωπείας, τον Στέλιο, ονειροπόλο, µικροαπατεώνα, καταφερτζή, αισθηµατία, αυτοαπατώµενο και ουτοπιστή, προσγειωµένο και ονειροβάµονα. 

Αυτή την αντίσταση ο Καµπανέλλης την έκανε σάρκα ζώσα. Είρωνας, ποιητικός, νατουραλιστής και συµβολιστής, ο αυτοδίδακτος και γι’ αυτό ανεπιτήδευτος Καµπανέλλης έγινε ο σηµειογράφος και ο παλµογράφος της εποχής µας, αλλά και συχνά η βραδυφλεγής βόµβα κριτικής και αυτοκριτικής µιας γενιάς που πολλά έπαθε, πολλά µηχανεύτηκε και πολλά καταστρατήγησε για να επιβιώσει σε µια κοινωνία ανοικονόµητη, ανώριµη και αεροβατούσα. Αφησε πίσω του, εκτός απ’ το πλούσιο θεατρικό, δοκιµιακό, στιχουργικό και πεζογραφικό του έργο, κυρίως σπουδαίους µαθητές - συνεχιστές, κληρονόµους της αλήθειας του και της αξιοπρεπούς ασκητικής του τέχνης και ζωής. 


Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Ιάκωβος Καμπανέλλης: Ο συγγραφέας που "έζησε" το τελευταίο του έργο...




"...Ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας έφυγε μερικές μόνον ημέρες μετά τον θάνατο της συζύγου του Νίκης."
http://www.megatv.com/megagegonota/summary.asp?catid=17576&subid=2&pubid=25765756

   Πρέπει, κατ' αρχήν, να πω ότι δεν ήξερα ότι πριν από μερικές μέρες ο κ. Ιάκωβος είχε χάσει την αγαπημένη του σύντροφο. Χθες, μετά την αναγγελία του δικού του θανάτου, που το διάβασα στο megatv κεραυνοβολήθηκα. Δεν ξέρω επίσης, αν ο κ.Ιάκωβος είχε κάποια επαφή με το περιβάλλον όσον καιρό ήταν στην εντατική, ώστε να πληροφορείται την κατάσταση της υγείας της - ήταν πάντως η πιο μεγάλη του έγνοια όσο ήταν μαζί. Η κυρία Νίκη φαίνεται ότι δεν άντεξε στην ιδέα να μείνει χωρίς τον άνθρωπό της (όπως διαγραφόταν ότι θα συνέβαινε), και έδωσαν ραντεβού για "εκεί πέρααα", αυτό το "εκεί πέρααα" που τόσο αγωνιά να φτάσει ο κ. Θωμάς, στο τελευταίο έργο του κ. Ιάκωβου "Οι δύσκολες νύχτες του κ. Θωμά" (2005).    
   Γράφω περιληπτικά την υπόθεση: Ο κ. Θωμάς έχει χάσει, εντελώς απρόσμενα, εδώ και κάποιους μήνες, την αγαπημένη του σύζυγο Αγγελική και προσπαθεί να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του προσαρμοσμένος στην δυσαναπλήρωτη απουσία της. Πρέπει να την ξεχάσει ή να συνεχίσει να ζει με τις μνήμες που πονάνε, αλλά ωστόσο τον συνιστούν; Πρέπει να συνέλθει ή ν' αφήσει τον πόνο για την απώλεια της αγαπημένης, την πλάνη ότι είναι ζωντανή δίπλα του, να συνεχίσουν να είναι οι ουσιώδεις όροι του βίου του μέχρι και το δικό του τέλος; Ο κύριος Ιάκωβος δεν άντεξε παραπάνω από έξι μέρες χωρίς την κ. Νίκη - σηκώθηκε, ντύθηκε βιαστικά κι έτρεξε να τη βρει "...μέσα σε τόσα εκατομμύρια που θα 'χουνε μαζευτεί εκεί πέρα...", γιατί έτσι ήξερε και πίστευε από παιδί 8 χρονώ, γνώση και πίστη πιο σπουδαίες απ' όλες τις γνώσεις και τις πεποιθήσεις μιας ολόκληρης ζωής.


"...εγώ καρδούλα μου με τη σκούπα και το ξεσκονόπανο παλεύω με το δράμα μου! μόνο εγώ νιώθω τι σημαίνει να πιάνει σκόνη και αράχνες το σπίτι μας... δεν μπορούν να δούν πως η σκόνη πέφτει στα μάγουλα, στο φόρεμα, στα χεράκια σου, δεν το διανοούνται πόσο πολύ είσαι εδώ... γι' αυτό δόστου ξανά- μανά... "Υπομονή Θωμά μου, ο χρόνος είναι γιατρός, ο χρόνος όλα τα..."
   Όχι εμένα!! να μη μου κάμει τίποτα εμένα ο χρόνος και μα με αφήσει ήσυχο, εμένα μ' αρέσει όπως είμαι, με τον πόνο μου, με τις κουτουράδες μου... δηλαδή τι εννοούν;... να την ξεχάσω και να την χάσω ολωσδιόλου;... να στερηθώ τις διαλείψεις μου και τις παράνοιές μου; γιατί; δεν είναι δώρο Θεού η παράκρουση πως έχει πάει για βαφή μαλλιών και δαιμονίζομαι που αργεί...; ή πως πήγε τη βόλτα της στα μαγαζιά λόγω εκπτώσεων, άνοιξαν αιφνιδίως οι ουρανοί, και ανησυχώ μην έφυγε χωρίς ομπρέλα...; γιατί να στερηθώ τέτοιες πλάνες - που δυστυχώς ζούνε λίγες στιγμές;!... όμως λίγες - ξελίγες εγώ τις θέλω...! 
   ...τελικά, δίνω αγώνα εγώ εδώ μέσα Αγγελική... έχει αλλάξει πολύ και ο κόσμος και το σπίτι και όλα... πώς να σου το εξηγήσω...; δεν είναι πια τόσο  χειροπιαστά όπως πριν... κι ώρες ώρες είναι σαν να τα βλέπω σε φωτογραφίες, σαν να τα θυμάμαι απλώς! ακόμα κι αυτά που κάνω εγώ ο ίδιος... πάω ας πούμε στην κουζίνα να κάνω τον καφέ μου και είναι σαν να με βλέπω που πάω στην κουζίνα, που τον ψήνω, που τον σερβίρω, που τον πίνω καπνίζοντας... δηλαδή πώς είναι άμα θυμάσαι κάτι που έκαμες προχθές; ε, έτσι ακριβώς!..."


(Από το τελευταίο έργο - μονόλογο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Οι δύσκολες νύχτες του κύριου Θωμά" που πρωτοανέβηκε στο Θέατρο Εξαρχείων το 2005 / από το πρόγραμμα του θεάτρου, όπου είναι καταχωρημένο το κείμενο του έργου, είναι και το παραπάνω απόσπασμα)







Ένα αγαπημένο τραγούδι του μπλογκ που ακούγεται στην παράσταση "Διαλεχτή Μάνα Σοφία Αγγελική - αχ, να 'σουν εδώ" (δίπτυχο αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη με τον πρώτο και τελευταίο μονόλογο "Αυτός και το παντελόνι του" και "Δύσκολες Νύχτες του κύριου Θωμά", που ανέβηκαν το 2008-09 και, να είμαστε καλά, θ' ανέβουν στο τέλος Απριλίου στον χώρο τέχνης "Ιδιόμελο" στο Μαρούσι)    











"Δυσθεόρατα" ατάλαντοι και ανίκανοι...




Είναι δυσθεόρατο (sic) και μπορεί να ζει από μόνο του

   Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Όσο εκνευριστική είναι η τυποποιημένη επίδειξη υψηλής καλλιέργειας εκ μέρους των πολιτικών -επίδειξη που κατά κανόνα την επιβάλλει η πολιτική ορθότης- τόσο σπάνια και καλοδεχούμενη είναι η περίπτωση εκείνων των ολίγων, που η καλλιέργειά τους εκδηλώνεται αυθόρμητα και με φυσικότητα, επειδή η ζωή του πνεύματος είναι μέρος (μικρό ίσως, αλλά γνήσιο) της δικής τους ζωής.
Θαύμασα, φέρ’ ειπείν, την κ. Αννα Διαμαντοπούλου, διότι, με τη σεμνότητα ανθρώπου που δεν επιδιώκει τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών, η υπουργός Παιδείας γιόρτασε με τον δικό της, διακριτικό, μα και δημιουργικό τρόπο την παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Συνέβη προχθές, σε τηλεοπτική συζήτηση για τα πολιτικά. Συνέβη στα καλά καθούμενα, χωρίς κανένας να το περιμένει. Βέβαια, συνέβη επτά ολόκληρες ημέρες μετά την καθορισμένη ημέρα της γιορτής, αλλά αυτό ακριβώς είναι που προσδίδει το τεκμήριο της αυθεντικότητας στην εκδήλωση του ποιητικού οίστρου της υπουργού.
Είπε, συγκεκριμένα, η υπουργός Παιδείας ότι «το χρέος είναι δυσθεόρατο, τόσο δυσθεόρατο ώστε θα μπορούσε να ζήσει κι από μόνο του». Οι συνομιλητές της, τραχείς πολιτικοί και σκληροί επαγγελματίες δημοσιογράφοι, δεν έπιασαν την ποίηση των λόγων της. Μην σας πω ότι μερικοί από αυτούς ίσως κιόλας να σχημάτισαν την εσφαλμένη εντύπωση ότι η υπουργός είχε πει εκ παραδρομής «δυσθεόρατο», αντί του ορθού «δυσθεώρητο» και, φυσικά, δεν τόλμησαν να διορθώσουν μια κυρία. Ασφαλώς όμως και εγνώριζε η κ. Διαμαντοπούλου τη διαφορά μεταξύ «θεόρατου» και «δυσθεώρητου». Τι στο καλό; Υπουργός Παιδείας είναι! Γίνεται να μην το ξέρει; Απλώς έκανε χρήση της ποιητικής αδείας στη λεξιπλασία και δημιούργησε τη λέξη «δυσθεόρατο», που σημαίνει κάτι τόσο μεγάλο, ώστε είναι δύσκολο και για τον Θεό τον ίδιο να το δει. Και πόσο κομψά το συνδύασε με την προσωποποίηση του χρέους, που μας το παρουσιάζει να χειραφετείται και να ζει από μόνο του!
Χάρη στην κ. Διαμαντοπούλου, στον λόγο της οποίας βρίσκουμε λεξιπλαστική ικανότητα αντάξια ενός Μίλτωνος και τολμηρή εικονοποιία που ανακαλεί την ώριμη ποίηση του Τεντ Χιουζ, διαφαίνεται επιτέλους μια διέξοδος -η ποιητική διέξοδος- από τον ξύλινο λόγο της πολιτικής. Εύγε! Αναμένουμε διακαώς την ποιητική συλλογή της...


Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Ιάκωβος Καμπανέλλης: "...Είμαι πάρα πολύς για να γίνω ένα τίποτα και πολύ λίγος για να γίνω κάτι..." (από την "Έβδομη Μέρα Της Δημιουργίας", α' έργο του, γραμμένο το 1956)


...ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Όπου να 'ναι θα πάρουμε πίσω το σπίτι μας, το πουλάμε και με τα λεφτά που θα πάρουμε κάνε ό,τι θέλεις!
ΑΛΕΞΗΣ: Θα το 'χουμε να μένουμε, δε θα το πουλήσουμε ποτέ πια!
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σου είπα ποτέ πώς είναι μέσα;
ΑΛΕΞΗΣ: Όχι!
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μπαίνοντας στην είσοδο ανεβαίνουμε τέσσερα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Στο πλατύσκαλο έχει μια πόρτα τετράφυλλη με καθρέφτες. Μόλις ανοίξεις την πόρτα, μπαίνεις σ' ένα μεγάλο χολ... Τότε που το είχαμε, το χολ ήταν γεμάτο κάδρα, κι είχε ένα τραπέζι στρογγυλό στη μέση μ' ένα ανθοδοχείο απάνω... Δε θυμάμαι ποτέ αυτό το ανθοδοχείο χωρίς λουλούδια... Η μαμά λάτρευε τα λουλούδια... Ακριβώς απέναντι άρχιζε μια ξύλινη σκάλα με κάτι κάγκελα σα μπιμπλό... έστριβε έτσι κι ανέβαινε σ' ένα απ' αυτά τα εσωτερικά μπαλκόνια, τα μεγάλα ξέρεις... Αριστερά ήταν το γραφείο του μπαμπά, στη μέση η κρεβατοκάμαρά τους και δεξιά το δωμάτιο της Ελένης και το δικό μου. Είχε ακόμη ένα δωματιάκι σαν γκαρνταρόμπα και το μπάνιο... Κάτω ήταν το σαλόνι, άλλα δυο δωμάτια και η κουζίνα... Πίσω ήταν ο κήπος με φοίνικες, με αροκάριες... Παιχνίδι που το κάναμε σ' εκείνο τον κήπο... θέλω το σπίτι μας μ' ακούς;
ΑΛΕΞΗΣ: (Τον αγκαλιάζει απ' τις πλάτες. Παύση) Γιατί όλ' αυτά που να πάρει ο διάολος! Αφού όλα είναι αέρας κοπανιστός! Γιατί να φιλοδοξώ, να λέω να κάνω; Γιατί δε στρώνομαι σε μια δουλίτσα όπως όλοι; Γιατί να θέλω πιο πολλά απ' το χασάπη και το μανάβη... Μα το Θεό είμαι ηλίθιος. Γιατί δηλαδή δεν μπορώ να ζήσω μ' ένα μισθό, μ' ένα μεροκάματο; Τι μύγα μ' έχει τσιμπήσει; Σπαρταρώ διαρκώς σαν το ψάρι που βρέθηκε ξαφνικά έξω απ' τη θάλασσα.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ας κοιμηθούμε, αγάπη μου, είναι αργά!
ΑΛΕΞΗΣ: Ξέρεις λοιπόν ποια ειν' η βλάβη μου; Είμαι πάρα πολύς για να γίνω ένα τίποτα και πολύς λίγος για να γίνω κάτι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (Τον αγκαλιάζει) Στην αγκαλιά μου δεν είσαι ούτε λίγος, ούτε πολύς, είσαι η αγάπη μου.
ΑΛΕΞΗΣ: Η αγάπη σου θα πάει στην Τσιμεντοποιΐα και θα πιάσει δουλειά... Όλα θένε καιρό και υπομονή, αυτό πρέπει να το χωνέψω. Μπορεί μια μέρα να γίνω ένας διευθυντής, μπορεί να φτάσω κάποτε να διευθύνω όλο το εργοστάσιο...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Για σένα τα πιστεύω όλα!
ΑΛΕΞΗΣ: Θα μπω σ' έναν κύκλο ανθρώπων που ούτε μαντεύουμε τη δύναμή τους... Ανεβάζουνε και κατεβάζουνε κυβερνήσεις... Ξέρουν όλη την κίνηση του Χρηματιστηρίου, κάνουν κομπίνες, μια μέρα βρίσκονται με ολόκληρη περιουσία, με μετοχές, καταβροχθίζουν στα ξαφνικά μια τεράστια επιχείρηση...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Εμπρός λοιπόν τι κάθεσαι;
            (Παύση)
ΑΛΕΞΗΣ: Το κακό είναι ότι πάντα ξεκινώ με πολλά όνειρα! (Σηκώνεται) Κάθε ξεκίνημά μου το φορτώνω τόσα όνειρα που δεν μπορεί να τα σούρει και σταματά. Αλλά... μήπως δεν είναι πιο καλά να κάθεσαι να ονειρεύεσαι; Στη ζωή έχεις πέντε αισθήσεις, στα όνειρά σου εκατό... η ελευθερία σου δεν έχει όρια... Εγώ λοιπόν ευτυχώ στα όνειρά μου όσο δεν ευτύχησα με τίποτα το χειροπιαστό! Μπορείς να μου πεις γιατί θέμε σώνει και καλά να ξέρουνε κι οι άλλοι πόσο αξίζουμε...; Δεν είναι θεατρινισμός; Θέμε για όλα να 'χουμε ακροατήριο! Δεν είναι ούτε φαΐ, ούτε τα ρούχα που μας κάνουνε να προτιμάμε την πραγματικότητα απ' το όνειρο! Όχι! Γιατί αν τώρα μου λέγανε "δέχεσαι να μην παίρνεις φράγκο και να 'σαι διευθυντής στα Διυλιστήρια Πετρελαίου", θα 'λεγα ναι! Είναι το ακροατήριο που λείπει στο όνειρο, εκεί υστερεί! Αδιαφόρησε, αν μπορείς, τρώγε όσο για να ζεις, κλείνε τα μάτια και κάνε όνειρα! Να η ελευθερία, η ευτυχία, η γαλήνη! (Βγαίνει στην αυλή).
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Πού πας;
ΑΛΕΞΗΣ: Πουθενά... εδώ...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Έλα μέσα... έλα μέσα...
ΑΛΕΞΗΣ: Θα πάω μια βόλτα...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Είναι σκοτεινιά ακόμη, είναι ερημιά... ( Ο ΑΛΕΞΗΣ βγαίνει απ' την αυλή.) Αλέξη... Αλέξη, να χαρείς... Έλα μέσα...


(από το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "ΕΒΔΟΜΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ", τρίτη εικόνα, α' μέρους - εκδόσεις "Κέδρος" 1978)






Το τραγούδι της σημαίας





Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παππάς


Τώρα σημαία μου το αίμα
και λάβαρο η λαβωματιά
Ρίξε μου το στερνό σου βλέμμα
αίμα στην άδεια μου καρδιά

Όχι ποτέ μου δεν σε δίνω
στρατιώτη μου στην ξενιτιά
Τραγούδι και χορό εγώ στήνω
για σε στην ακροποταμιά.


Πέθανε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης Τρίτη 29 Μαρτίου 2011.



Πέθανε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ-online", Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
Τελευταία ενημέρωση: 29/03/2011 15:57





Αντίο κύριε Ιάκωβε και σας ευχαριστώ για όλα...

Γελοιογραφίες από τους Τολιάδη, Ιωάννου, Καλαϊτζή (εφημερίδες "Έθνος" και "Ελευθεροτυπία") : Ξορκίζοντας τη λύπη και το φόβο...



Του Τολιάδη

.....................................................

Του Γιάννη Ιωάννου

........................................................

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ


......................................................


Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ



Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

"Τα όρια της ανοχής" του Ι.Κ. Πρετεντέρη ("ΤΑ ΝΕΑ", 28/3/2011)



Τα όρια της ανοχής

ΤΟΥ Ι. Κ. ΠΡΕTΕΝΤΕΡΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ",  Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ Σάββατο πραγµατοποιήθηκε στο Λονδίνο µία από τις µεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών. Ηταν µια εκδήλωση διαµαρτυρίας για τις οικονοµικές περικοπές που αποφάσισε η κυβέρνηση. 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ διαδηλωτών προέβησαν σε πράξεις βίας. Πέταξαν µπογιά και µολότοφ εναντίον κτιρίων που στεγάζουν τράπεζες και επιχειρήσεις. Ακολούθησαν επεισόδια µεταξύ αυτών των διαδηλωτών και της αστυνοµίας. 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Εξήντα έξι τραυµατίες αλλά και 214συλλήψεις! Η αστυνοµία, µάλιστα, ανακοίνωσε ότι µελετάει στοιχεία από κάµερες ασφαλείας της περιοχής για να προβεί ενδεχοµένως και σε νέες συλλήψεις. 
ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ; Οι διοργανωτές της διαδήλωσης, µεταξύ των οποίων οι επικεφαλής των µεγαλύτερων συνδικάτων τηςχώρας, καταδίκασαν απερίφραστα τα επεισόδια και αυτούς που τα προκάλεσαν – µε βαρύτατους χαρακτηρισµούς. 

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, µε πρώτο τον Εντ Μίλιµπαντ, καταδίκασε επίσης και τα επεισόδια και τους δράστες τους. 

ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΑΝΕΙΣ να διαµαρτυρηθεί γιατις πολυάριθµες συλλήψεις ή για τις επαπειλούµενες νέες συλλήψεις ή απλώς για τον τρόπο που η αστυνοµίαέκανε τη δουλειά της. Κανείς δεν έτρεξε να απελευθερώσει τους συλληφθέντες, ούτε να υποστηρίξει το «δικαίωµά τους στην αγανάκτηση» ή την «αντίδρασή τους στην αστυνοµική βία». 

ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ και πριν από µερικούς µήνες, η ∆ικαιοσύνη καταδίκασε έναν νεαρό σε ποινή φυλάκισης χωρίς αναστολή επειδή κατά τις εκδηλώσεις διαµαρτυρίας για την αύξηση των διδάκτρων πέταξε εναντίον των αστυνοµικών και από την ταράτσα του πανεπιστηµίου του µιαµεγάλη γλάστρα. 

Η ΓΛΑΣΤΡΑ έσκασε στον δρόµο. Κανείς δεν χτύπησε κι ούτε κανείς τραυµατίστηκε, αλλά το δικαστήριο έκρινε ότι η καταδίκη της πράξης του νεαρού αποτελεί «ένα µέσο περιφρούρησης του δικαιώµατος στη νόµιµη και ειρηνική διαµαρτυρία». Το οποίο προφανώς πλήττεται από τέτοιες πράξεις. 
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ να αµφισβητεί κανείς ότι το Ηνωµένο Βασίλειο είναι µια βαθιά δηµοκρατική κοινωνία µε απεριόριστο σεβασµό στα ανθρώπινα δικαιώµατα. Είναι, όµως, µια κοινωνία συλλογικά διατεθειµένη να µην ανεχτεί κανέναεπίπεδο βίας. ∆ιότι γνωρίζει πολύ καλά ότι το ένα επίπεδο φέρνει το άλλο κι ότι η ανοχή στη βία εξελίσσεται πάντα σε εθισµό. 

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ βέβαιος ότι στην Ελλάδα έχουµε την ίδια άποψη για τα πράγµατα. Εδώ υπάρχει πάντα ένα πρόσχηµα ή µια πρόφαση ή ένας συµψηφισµός που δικαιολογεί την παρεκτροπή. «Εντάξει, µωρέ, δεν έγινε και τίποτα.Πέταξε το παιδί τη γλάστρα, αλλά δεν χτύπησε κανέναν». 

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ότι εµείς είµαστε µια ανεκτική κοινωνία και καλά κάνουµε. ∆εν θα διαφωνήσω. Αλλά πού σταµατούν τα όρια της ανοχής; Και πού αρχίζουν αυτά της αποδοχής; 

Ή, ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ πιο σαφής, υπάρχουν στη βία τέτοια όρια;

Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα ένα πρόσχηµα ή µια πρόφαση ή ένας συµψηφισµός που δικαιολογεί την παρεκτροπή. 
«Εντάξει, µωρέ, δεν έγινε και τίποτα. 
Πέταξε το παιδί τη γλάστρα, αλλά δεν χτύπησε κανέναν»


Σχολιάζω: Είναι γνωστή στους αναγνώστες του "Είμαι στα χάη μου" η αντίθεσή μου στη βία. Την χρονιά που μάλιστα που πέρασε, το 2010, νομίζω οι εξεγερμένοι στη χώρα μας έχασαν πολύ από το δίκιο τους, καθώς άσκησαν ή ανέχτηκαν πράξεις βίας που είχαν και τραγικότατα αποτελέσματα (αναφέρομαι στην απώλεια του μικρού Αφγανού στα Πατήσια, και ιδιαιτέρως στους   3 νεκρούς της Marfin Bank στις 5/5/2010), αλλά στοίχισαν και στην αγωνιστικότητα και στην μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.
Ξέρω ότι αυτές οι απόψεις μου πιθανόν να χαρακτηρίζονται από συμβιβαστικές και ηττοπαθείς μέχρι και "ξενέρωτες". Δεν είναι όμως η αποτελεσματικότητα ένα ασφαλές κριτήριο για να συνεχίζει ή να σταματάει κανείς τις όποιες αγωνιστικές του επιλογές; Και ύστερα δεν έχουν δικαιωθεί άλλες που και το στοιχείο της ανυπακοής ενείχαν, αλλά και στέρησαν από τους αντιπάλους τους καταπιεστές το επιχείρημα της τυφλής βίας και την κατηγορία για ιδιοτελή χρήση των καταπιεσμένων ή για την αδιαφορία στις παράπλευρες απώλειες αθώων; Γιατί η παθητική αντίσταση του Γκάντι είναι λιγότερο επαναστατική; Ή μήπως ήταν λιγότερο αποτελεσματική;
   Τέλος, οι επαναστάσεις είναι ηθικά δικαιωμένες όταν έχουν την πλειοψηφία του κόσμου με το μέρος τους (φυσικά και δεν εννοώ αποκλειστικά την εκλογική, αλλά αυτήν, την κοινωνική της κάθε ιστορικής συγκυρίας), και αυτό το πετυχαίνουν όταν δεν τρομάζουν, με την αλόγιστη χρήση της βίας, τους "συμμάχους" τους και αφήνουν αυτήν την επιλογή της αυθαιρεσίας στους μηχανισμούς που είναι προορισμένοι να την υπηρετούν και να την εκφράζουν. Οι λαοί της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής τις τελευταίες μέρες κάποιο χρήσιμο μήνυμα μας στέλνουν με τις εξεγέρσεις τους...
   



"Εικόνες από τη Λιζ Τέιλορ" της Άννας Δαμιανίδη ("ΤΑ ΝΕΑ", 28/3/2011)



Εικόνες από τη Λιζ Τέιλορ

ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 28 Μαρτίου 2011


   Η Λιζ Τέιλορ ήταν βέβαια πανέµορφη στα νιάτα της, και τη θαυµάζαµε όλοι για εκείνα τα µάτια µε το σαπφείρινο µαβί και τους υπέροχους ρόλους που έπαιζε. Ακόµα πιο πολύ θάµπωνε τον κόσµο µε τη θυελλώδη σχέση που είχε µε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. ∆εν υπάρχει δηµοσιογράφος στον κόσµο που να µην έχει γράψει τουλάχιστον µια λεζάντα σε φωτογραφία της µε κάποιον από τους συζύγους και συνήθως η λεζάντα ήταν γραµµένη µε µικροαστική συγκατάβαση και ειρωνεία. Καλύτερα να πέθαινε νέα, σαν τις ηρωίδες των έργων της, έλεγαν µερικοί. Ωστόσο εκείνη και σταγεράµατα υπήρξε πρότυπο, έτσι που δεν το έβαζε κάτω και δεν την ένοιαζε να γίνεται γελοία. 

Ή µπορεί και να την ένοιαζε, αλλά ήταν αποφασισµένη να µην αφήσει να το καταλάβουν. Απτόητη από τη φθορά, δεν αποσύρθηκε, δεν εξαφανίστηκε. Και να τα διαµάντια, που είναι παντοτινά σε αντίθεση µε την οµορφιά των ανθρώπων, και να οι ροζ µπούκλες και οι περούκες και τα µακιγιάζ και τα εµπριµέ και τα φτερά και πούπουλα. Η τέλεια ενσάρκωσητης αµερικανίδας γριάς που θέλει να στραγγίσει τις απολαύσεις της ζωής ώς την τελευταία σταγόνα και δεν ακούει ούτε κοροϊδίες ούτε τίποτε. Τι θρίαµβος της εποχής µας, αφού έπαιξε όλους τους συγκινητικούς ρόλους ηρωίδων που πεθαίνουν νέες, να γεράσει και να κυνηγά άντρες και διαµάντια και συγκινήσεις ώς το τέλος, φαινοµενικά χωρίς τύψεις και χωρίς αναστολές. Φαινοµενικά, γιατί κατά βάθος σίγουρα θα τη βασάνιζαν, αλλά θα προσπαθούσε να τις ξεπεράσει για λόγους αρχής. Η µάχη δινόταν και οι δρόµοι άνοιγαν για τις αποφασισµένες γριές όλου του κόσµου. Ευτυχισµένα γηρατειά δεν είχε, αλλά υπάρχουν στ’ αλήθεια ευτυχισµένα γηρατειά; Γιατί να νοµίζουµε µεγαλύτερη ευτυχία το να συµβιβάζεται µαζί τους κανείς, κι όχι το να αγωνίζεται εναντίον τους; 

Τώρα που πέθανε, εκτός από την εικόνα της αγέραστης Κλεοπάτρας που χάθηκε νέα πριν από αιώνες, µας αφήνει και την άλλη, της γερασµένης καλλονής που επιµένει να αναζητά χρώµατα κι αρώµατα, τρυφερότητα και απόλαυση, και καµιά φορά τα βρίσκει.

Μουσικές και Μουσικοί του Μαρτίου (Mέρος 1ον...)

  •  Άρθουρ Χόνεγκερ, γαλλοελβετός συνθέτης. Πιο γνωστή σύνθεσή του το «Pacific 231», που μιμείται τον ήχο της ατμομηχανής



  • Γιώργος Ζαμπετασ






     Άστορ Πιατσόλα, αργεντινός συνθέτης και βιρτουόζος του μπαντονεόν.









     Μπόμπι Μακφέριν, αμερικανός τραγουδιστής της τζαζ.







    Σοφια Βεμπο







Τσάρλι «Μπερντ» Πάρκερ, αμερικανός αλτοσαξοφωνίστας του bebop και της τζαζ.








Κώστας Ρούκουνας (Σαμιωτάκης), ρεμπέτης.





Γιόχαν Στράους, πατήρ, αυστριακός συνθέτης.






1939: Σταύρος Ξαρχάκος, συνθέτης






1944: Σλάι Στόουν, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Σιλβέστερ Στιούαρντ, αμερικανός μουσικός, από τις κορυφαίες προσωπικότητες της μαύρης μουσικής.






1736: Τζιοβάνι Μπατίστα Περγκολέζι, ιταλός συνθέτης. [γεν. 4/1/1710]









 Τώνης Μαρούδας, τροβαδούρος







1988: Νικόλας Άσιμος, τραγουδοποιός





1939: Γιάννης Μαρκόπουλος, συνθέτης.







Γουίλσον Πίκετ, αμερικανός τραγουδιστής της σόουλ. («In the midnight hour», «Mustang Sally»)







    1991: Ο Έρικ Κλάπτον χάνει το γιο του Κόνορ, όταν σε ηλικία 5 ετών ο μικρός πέφτει από τον 53ο όροφο ενός ουρανοξύστη. Γι' αυτόν ο μεγάλος ρόκερ θα γράψει το «Tears in Haven».





    1948: Νίκος Παπάζογλου, τραγουδοποιός.





    1685: Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, γερμανός συνθέτης. [θαν. 28/7/1750] 
                




    Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

    "Το ιδεολογικό στίγμα του 1821" του Βασίλη Κρεμμυδά ("ΤΑ ΝΕΑ" 24/3/2011)



    Το ιδεολογικό στίγµα του 1821

    Για ποιους λόγους έγινε η Επανάσταση και ποιοι την οργάνωσαν

    ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΡΕΜΜΥΔΑ

    ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ" ,Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

    Η Επανάσταση του 1821 παρουσιάζεται, από τα σίριαλ της τηλεόρασης µέχρι τα σχολικά βιβλία Ιστορίας, ως αποτέλεσµα αφύπνισης των σκλαβωµένων, γιατί τα τελευταία χρόνια πριν από το 1821 η καταπίεση από τον κατακτητή είχε γίνει αφόρητη, ως αντίδραση στον κατακτητή που ξεπέρασε κάθε όριο· παρουσιάζεται ως εξέγερση που οφείλεται στην ιδέα της ελευθερίας, αλλά οδήγησε στην ελευθερία χάρη στην επέµβαση των ξένων: ακούστηκε και αυτό τα τελευταία χρόνια, «ας µην ήταν οι ξένοι στο Ναυαρίνο...». 

    Μια επανάσταση ολόκληρη εµφανίζεται ως αγανάκτηση, χωρίς µπούσουλα, που έφερε την ελευθερία χάρη στην καλοσύνη, αλλά και για το συµφέρον τους, των µεγάλων της Ευρώπης. Ολα αυτά ακυρώνουν ή δυσχεραίνουν κάθε προσπάθεια να πλησιάσουµε την ιστορική αλήθεια· το ιστορικό ψεύδος είναι πιο εύπεπτο και πιο γοητευτικό σε κοινωνίες µε ιστορική παιδεία από «µισή κι ανέσωστη» έως ανύπαρκτη και µε σχολική 
     ιστορική παιδεία που δεν γνωρίζει άλλο από την περιγραφή – την ανώδυνη. 

    Στην πραγµατικότητα, η Επανάσταση ήταν εξαιρετικά προετοιµασµένη µέχρι την παραµικρή λεπτοµέρεια και ιδεολογικά θωρακισµένη. Είχε συγκεκριµένο µπούσουλα και σαφέστατο αίτηµα. Πίσω από όλα υπάρχει µηχανισµός, η Φιλική Εταιρεία. Η προετοιµασία, η επιλογή του χρόνου, η ιδεολογική θωράκιση, η εξεύρεση υλικών µέσων ήταν έργο αυτού του µηχανισµού. 

    Η Φιλική Εταιρεία είχε αποφασίσει να αρχίσει η Επανάσταση από δύο σηµεία· τις παραδουνάβιες Ηγεµονίες και την Πελοπόννησο. Φαίνεται, ότι το σχέδιο ήταν η νικηφόρα πορεία της Επανάστασης στις Ηγεµονίες να συνενωθεί µε το δεύτερο σηµείο, την Πελοπόννησο. Εκεί λοιπόν, στις Ηγεµονίες, στις24 Φεβρουαρίου 1821, από το «γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου», κυκλοφόρησε µία Προκήρυξη µε τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος» και µε την υπογραφή του αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρου Υψηλάντη. Από εκεί εκπέµπεται όλη η ιδεολογία του Εικοσιένα· είναι το ιδεολογικό του µανιφέστο. 

    Η προκήρυξη είναι ένα συγκροτηµένο και σοφό κείµενο· αρχίζει µε αυτό που συµβαίνει στην Ευρώπη: «Οι λαοί της Ευρώπης πολεµούντες υπέρ των ιδίων ∆ικαιωµάτων και της ελευθερίας αυτών, µας επροσκάλουν εις µίµησιν...». 

    Τα λίγα αυτά λόγια είναι γεµάτα µηνύµατα· µε κυριότερα τα δύο: ότι µε τις πρώτες λέξεις συνδέεται αµέσως η Ελληνική Επανάσταση µε την Ευρώπη αποκλειστικά – µάλιστα µε τους λαούς της· και ότι το σύνθηµα που προβάλλεται πρώτο πρώτο είναι τα ∆ικαιώµατα. 

    Εµφανίζει, µε άλλα λόγια, ο συντάκτης της Προκήρυξης την Ελληνική Επανάσταση ώς ένα µέρος της γενικότερης επαναστατικής κινητικότητας της Ευρώπης και υποδεικνύει ως λόγο της τα ∆ικαιώµατα: δικαιώνει την Επανάσταση και προβάλλει αιτήµατα. Ας σηµειώσουµε ότι η λέξη ∆ικαιώµατα είναι από τα κεντρικότερα κηρύγµατα του ∆ιαφωτισµού. 

    Ασφαλώς, πρώτο από τα ∆ικαιώµατα εγγράφεται η ελευθερία: οι λαοί της Ευρώπης, µολονότι δεν είναι υπόδουλοι σε ξένο κατακτητή, παλεύουν για περισσότερη ελευθερία, προφανώς πολιτική και κοινωνική, γιατί η ελευθερία οδηγεί στην ευδαιµονία. 

    Το προσκλητήριο για συµµετοχή στην Επανάσταση, για να πάρουν οι υπόδουλοι Ελληνες τα όπλα, είναι δυνατό – κοντά στην ελευθερία και τα ∆ικαιώµατα προστέθηκε η νέα λέξη: «πατρίς». Αναγκαία ήταν και η προπαγάνδιση των καταστροφών και της υποτίµησης από τον κατακτητή: «Είναι καιρός να αποτινάξωµεν τον αφόρητον τούτον Ζυγόν, να ελευθερώσωµεν την Πατρίδα, να κρηµνίσωµεν από τα νέφη την ηµισέληνον, διά να υψώσωµεν... τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωµεν την πατρίδα και την Ορθόδοξον ηµών πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν... Η πατρίς θέλει ανταµείψη τα ευπειθή και γνήσιά της τέκνα µε τα βραβεία της δόξης και τιµής...». 

    Το απόσπασµα έχει την αξία της ευρείας χρήσης της λέξης «πατρίς» – αργότερα θα κάνει την εµφάνισή της και η λέξη «πολίτης» και αυτή γνήσιο τέκνο της Γαλλικής Επανάστασης. 

    Το ιδεολογικό ένδυµα του Εικοσιένα θα ολοκληρωθεί µε την αναφορά στους αρχαίους προγόνους, που άµεσοί τους κληρονόµοι τους είναι οι υπόδουλοι Ελληνες· γίνεται λόγος όχι µόνο για ελευθερία, αλλά και για ανεξαρτησία. Το στίγµα λοιπόν είναι σαφέστατο: κάναµε την Επανάσταση µε ιδεολογικό στήριγµα τα κηρύγµατα του ∆ιαφωτισµού και µε το βλέµµα στραµµένο στη Γαλλική Επανάσταση, όπου ένας ελεύθερος λαός παλεύει για πολιτική και κοινωνική ελευθερία· διεκδικήσαµε ελευθερία και ανεξαρτησία ως ∆ικαίωµα ενθυµούµενοι τα κατορθώµατα των ένδοξων προγόνων προκειµένου να υπερασπιστούµε την ελευθερία µας. Επρόκειτο για τη µοντέρνα, την αστική ιδεολογία της εποχής: «Ας καλέσωµεν λοιπόν εκ νέου... την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωµεν µάχην µεταξύ του Μαραθώνος και των Θερµοπυλών... Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι, η Πατρίς Μάς Προσκαλεί!». 
    Ο Βασίλης Κρεµµυδάς είναι οµότιµος καθηγητής του Πανεπιστηµίου Αθηνών.

    Κάναµε την Επανάσταση µε ιδεολογικό στήριγµα τα κηρύγµατα του Διαφωτισµού και µε το βλέµµα στραµµένο στη ΓαλλικήΕπανάσταση, όπου ένας ελεύθερος λαός παλεύει για πολιτική και κοινωνική ελευθερία

    "Διπρόσωποι και ανήθικοι" του Παύλου Τσίμα ("ΤΑ ΝΕΑ", 25/3/2011)



    Οι βοµβαρδισµοί στη Λιβύη, ο ξεσηκωµός σε Αίγυπτο και Τυνησία, η στάση της Δύσης και µια τουρκική φωνή

    Διπρόσωποι και ανήθικοι

    ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ

    ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ" 25 Μαρτίου 2011

       Οι πρώτες ηµέρες της επίθεσης κατά του Καντάφι µε βρήκαν µεταξύ Βρυξελλών, Φρανκφούρτης και Βερολίνου να συζητώ όλη µέρα, σε ψυχρά, γυάλινα κτίρια, µε τραπεζίτες και οικονοµικούς αναλυτές σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Και το βράδυ να κάνω ζάπινγκ ανάµεσα στα ενθουσιώδη αγγλόφωνα δίκτυα που πάσχιζαν να στήσουν µια υπερπαραγωγή Βαγδάτης στο φτωχό σκηνικό της Τρίπολης και τα  συγκρατηµένα γερµανικά κανάλια που συζητούσαν το θέµα επιφυλακτικά και χαµηλόφωνα. 

       Αν κάποιος δηµοσκόπος χτυπούσε την πόρτα µου και µε ρωτούσε «είστε υπέρ ή κατά της επέµβασης» και ήµουν υποχρεωµένος να διαλέξω ανάµεσα στο «ναι» και το «όχι», δίχως αποχρώσεις και επιφυλάξεις θα απαντούσα «κατά». Πρώτα απ’όλα, εξαιτίας της φυσικής καχυποψίας που προκαλεί κάθε εκδήλωση ανθρωπιστικής αλληλεγγύης διά στρατιωτικών µέσων. Ο Καµί έχει γράψει πως «κάθε φορά που ένας καταπιεσµένος παίρνει τα όπλα για να εναντιωθεί στην αδικία, κάνει ο ίδιος ένα βήµα προς το στρατόπεδο της αδικίας». Πολύ περισσότερο όταν εκείνος που παίρνει τα όπλα κατά της αδικίας δεν είναι ένας καταπιεσµένος άνθρωπος, αλλά ένας κυνικός και συµφεροντολόγος τεχνικός της εξουσίας. Επειτα, επειδή βρίσκω τουλάχιστον αντιαισθητικό να παίρνουν πόζα ιεραποστόλου των ανθρωπίνων δικαιωµάτων οΚάµερον ή, πολύ πολύ περισσότερο, ο Σαρκοζί ο οποίος,όταν οι  νέοιτης Τυνησίας ξεσηκώνονταν κατά της κλεπτοκρατικής δικτατορίας, υποστήριζε, σχεδόν µέχρι τέλους, τον δικτάτορα και οι υπουργοί του περνούσαν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους στην Τυνησία, εξόδοις του δικτάτορα... 

       Μα προπάντων επειδή έτυχε να δω µε τα µάτια µου σκηνές από την επανάσταση στην Τυνησία και να θαυµάσω την αποκοτιά των παιδιών που µε κίνδυνο της ζωής τους ανέτρεψαν έναν δικτάτορα («φίλο της ∆ύσης») και έδωσαν παράδειγµα και έναυσµα ώστε να επαναληφθεί το θαύµα και στην απείρως σηµαντικότερη Αίγυπτο. Το θαύµα αυτόµένει µετέωρο. Μπορεί να δούµε τους παλιούς δικτάτορες να επιστρέφουν µεταλλαγµένοι ή, ακόµη χειρότερα, οι περιθωριοποιηµένες σήµερα δυνάµεις του σκοταδισµού να πάρουν το πάνω χέρι αν η  επαναστατική έξαρση δώσει τη θέση της στην απογοήτευση, αν περάσουν µήνες και ούτε δηµοκρατία ούτε ελπίδα για καλύτερη ζωή ανατείλει στις χώρες αυτές. Σκέφτοµαι, λοιπόν, πως αν καλές ψυχές στη ∆ύση έχουν διάθεση να δείξουν αλληλεγγύη προς κάποιον στη Βόρεια Αφρική, προτιµότερο θα ήταν να βοηθήσουν τους επαναστατηµένους για δηµοκρατία της Αιγύπτου και της Τυνησίας, παρά τους εξεγερµένους φυλάρχους ενός εµφυλίου στη Λιβύη. Ασε που φοβάµαι ότι οι βοµβαρδισµοί στην Τρίπολη µπορεί να βλάψουν παρά να ωφελήσουν τη δηµοκρατική προοπτική – υπαρκτή στην υπόλοιπη περιοχή, µάλλον ανύπαρκτη στην βοµβαρδιζόµενη Τζαµαχιρία. Κάπως έτσι είχαν κατασταλάξει οι σκέψεις µου, όταν µια φίλη µού έστειλε από την Τουρκία ένα άρθρο του αρχισυντάκτη της εφηµερίδας «Ταράφ» Αχµέτ Αλτάν. Οι Τούρκοι, γράφει, είναι καθολικά αντίθετοι στην επέµβαση. Το ίδιο και οι δηµοσιογράφοι της «Ταράφ». Από καχυποψία τής (και καθ’ ηµάς, βεβαίως) Ανατολής απέναντι στη ∆ύση, απέναντι «στον ανήθικο και διπρόσωπο ιµπεριαλισµό». Και ο Αλτάν βγάζει τη γλώσσα του σε αυτήν την– τόσο οικεία και σ’ εµάς – στάση. 

    Εκείνοι είναι διπρόσωποι και ανήθικοι; Γράφει. Κι εµείς τι είµαστε; «∆εν είπαµε ότι πάµε στην Κύπρο να βοηθήσουµε τους Τουρκοκυπρίους κι όταν εκείνοι µας είπαν “φτάνει, αφήστε µας ήσυχους”, εµείς απαντήσαµε “χύσαµε το αίµα µας γι’ αυτόν τον τόπο, δεν φεύγουµε”;». 

    Και συνεχίζει: «Να ρωτήσω τους Κούρδους: αν ένας τρελός σαν τον Καντάφι ερχόταν στην εξουσία στην Τουρκία και ξεκινούσε µε τανκς και αεροπλάνα εναντίον του Ντιαρµπακίρ να εξολοθρεύσει τους Κούρδους, δεν θα θέλατε κάποιος να παρέµβει; Κι αν µε ρωτήσετε γιατί είναι πάντα οι ανήθικοι και διπρόσωποι ∆υτικοί που τα βάζουν µε δικτάτορες, θα σας απαντήσω “και γιατί η έντιµη και ηθική Ανατολή δεν σταµατά ποτέ τους δικτάτορες;”». 

    Υποκλίνοµαι µε σεβασµό σε µια φωνή που έχει τα κότσια να πάει, µε τέτοιο θράσος, κόντρα στο ρεύµα της καθ’ ηµάς Ανατολής...

    Μπορεί να δούµε τους παλιούς δικτάτορες να επιστρέφουν µεταλλαγµένοι αν η επαναστατική έξαρση δώσει τη θέση της στην απογοήτευση, αν περάσουν µήνες και η δηµοκρατία δεν ανατείλει