Ιάκωβος Καμπανέλλης: "...Είμαι πάρα πολύς για να γίνω ένα τίποτα και πολύ λίγος για να γίνω κάτι..." (από την "Έβδομη Μέρα Της Δημιουργίας", α' έργο του, γραμμένο το 1956)

...ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Όπου να 'ναι θα πάρουμε πίσω το σπίτι μας, το πουλάμε και με τα λεφτά που θα πάρουμε κάνε ό,τι θέλεις!

ΑΛΕΞΗΣ: Θα το 'χουμε να μένουμε, δε θα το πουλήσουμε ποτέ πια!

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σου είπα ποτέ πώς είναι μέσα;

ΑΛΕΞΗΣ: Όχι!

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μπαίνοντας στην είσοδο ανεβαίνουμε τέσσερα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Στο πλατύσκαλο έχει μια πόρτα τετράφυλλη με καθρέφτες. Μόλις ανοίξεις την πόρτα, μπαίνεις σ' ένα μεγάλο χολ... Τότε που το είχαμε, το χολ ήταν γεμάτο κάδρα, κι είχε ένα τραπέζι στρογγυλό στη μέση μ' ένα ανθοδοχείο απάνω... Δε θυμάμαι ποτέ αυτό το ανθοδοχείο χωρίς λουλούδια... Η μαμά λάτρευε τα λουλούδια... Ακριβώς απέναντι άρχιζε μια ξύλινη σκάλα με κάτι κάγκελα σα μπιμπλό... έστριβε έτσι κι ανέβαινε σ' ένα απ' αυτά τα εσωτερικά μπαλκόνια, τα μεγάλα ξέρεις... Αριστερά ήταν το γραφείο του μπαμπά, στη μέση η κρεβατοκάμαρά τους και δεξιά το δωμάτιο της Ελένης και το δικό μου. Είχε ακόμη ένα δωματιάκι σαν γκαρνταρόμπα και το μπάνιο... Κάτω ήταν το σαλόνι, άλλα δυο δωμάτια και η κουζίνα... Πίσω ήταν ο κήπος με φοίνικες, με αροκάριες... Παιχνίδι που το κάναμε σ' εκείνο τον κήπο... θέλω το σπίτι μας μ' ακούς;

ΑΛΕΞΗΣ: (Τον αγκαλιάζει απ' τις πλάτες. Παύση) Γιατί όλ' αυτά που να πάρει ο διάολος! Αφού όλα είναι αέρας κοπανιστός! Γιατί να φιλοδοξώ, να λέω να κάνω; Γιατί δε στρώνομαι σε μια δουλίτσα όπως όλοι; Γιατί να θέλω πιο πολλά απ' το χασάπη και το μανάβη... Μα το Θεό είμαι ηλίθιος. Γιατί δηλαδή δεν μπορώ να ζήσω μ' ένα μισθό, μ' ένα μεροκάματο; Τι μύγα μ' έχει τσιμπήσει; Σπαρταρώ διαρκώς σαν το ψάρι που βρέθηκε ξαφνικά έξω απ' τη θάλασσα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ας κοιμηθούμε, αγάπη μου, είναι αργά!

ΑΛΕΞΗΣ: Ξέρεις λοιπόν ποια ειν' η βλάβη μου; Είμαι πάρα πολύς για να γίνω ένα τίποτα και πολύς λίγος για να γίνω κάτι.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (Τον αγκαλιάζει) Στην αγκαλιά μου δεν είσαι ούτε λίγος, ούτε πολύς, είσαι η αγάπη μου.
ΑΛΕΞΗΣ: Η αγάπη σου θα πάει στην Τσιμεντοποιΐα και θα πιάσει δουλειά... Όλα θένε καιρό και υπομονή, αυτό πρέπει να το χωνέψω. Μπορεί μια μέρα να γίνω ένας διευθυντής, μπορεί να φτάσω κάποτε να διευθύνω όλο το εργοστάσιο...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Για σένα τα πιστεύω όλα!
ΑΛΕΞΗΣ: Θα μπω σ' έναν κύκλο ανθρώπων που ούτε μαντεύουμε τη δύναμή τους... Ανεβάζουνε και κατεβάζουνε κυβερνήσεις... Ξέρουν όλη την κίνηση του Χρηματιστηρίου, κάνουν κομπίνες, μια μέρα βρίσκονται με ολόκληρη περιουσία, με μετοχές, καταβροχθίζουν στα ξαφνικά μια τεράστια επιχείρηση...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Εμπρός λοιπόν τι κάθεσαι;
            (Παύση)
ΑΛΕΞΗΣ: Το κακό είναι ότι πάντα ξεκινώ με πολλά όνειρα! (Σηκώνεται) Κάθε ξεκίνημά μου το φορτώνω τόσα όνειρα που δεν μπορεί να τα σούρει και σταματά. Αλλά... μήπως δεν είναι πιο καλά να κάθεσαι να ονειρεύεσαι; Στη ζωή έχεις πέντε αισθήσεις, στα όνειρά σου εκατό... η ελευθερία σου δεν έχει όρια... Εγώ λοιπόν ευτυχώ στα όνειρά μου όσο δεν ευτύχησα με τίποτα το χειροπιαστό! Μπορείς να μου πεις γιατί θέμε σώνει και καλά να ξέρουνε κι οι άλλοι πόσο αξίζουμε...; Δεν είναι θεατρινισμός; Θέμε για όλα να 'χουμε ακροατήριο! Δεν είναι ούτε φαΐ, ούτε τα ρούχα που μας κάνουνε να προτιμάμε την πραγματικότητα απ' το όνειρο! Όχι! Γιατί αν τώρα μου λέγανε "δέχεσαι να μην παίρνεις φράγκο και να 'σαι διευθυντής στα Διυλιστήρια Πετρελαίου", θα 'λεγα ναι! Είναι το ακροατήριο που λείπει στο όνειρο, εκεί υστερεί! Αδιαφόρησε, αν μπορείς, τρώγε όσο για να ζεις, κλείνε τα μάτια και κάνε όνειρα! Να η ελευθερία, η ευτυχία, η γαλήνη! (Βγαίνει στην αυλή).
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Πού πας;
ΑΛΕΞΗΣ: Πουθενά... εδώ...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Έλα μέσα... έλα μέσα...
ΑΛΕΞΗΣ: Θα πάω μια βόλτα...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Είναι σκοτεινιά ακόμη, είναι ερημιά... ( Ο ΑΛΕΞΗΣ βγαίνει απ' την αυλή.) Αλέξη... Αλέξη, να χαρείς... Έλα μέσα...


(από το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "ΕΒΔΟΜΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ", τρίτη εικόνα, α' μέρους - εκδόσεις "Κέδρος" 1978)






Το τραγούδι της σημαίας





Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παππάς

Τώρα σημαία μου το αίμα
και λάβαρο η λαβωματιά
Ρίξε μου το στερνό σου βλέμμα
αίμα στην άδεια μου καρδιά

Όχι ποτέ μου δεν σε δίνω
στρατιώτη μου στην ξενιτιά
Τραγούδι και χορό εγώ στήνω
για σε στην ακροποταμιά.