enet.gr, 08:25 Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011
Πέθανε ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας
Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 72 ετών ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας.
Ο ηθοποιός βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του και σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις ο θάνατός του προήλθε από παθολογικά αίτια.
Ο Χρήστος Τσάγκας σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς: Χορν, Παπαμιχαήλ, Μυράτ, Ζουμπουλάκη, Παξινού, Μ.Μερκούρη, Α.Συνοδινού κ.ά. Υπήρξε συνιδρυτής του "Παλκοσένικου" και του θεάτρου Κνωσός, όπου ανέβασε επιλεγμένα έργα κλασικού ρεπερτορίου.
Στο θέατρο έπαιξε στις παραστάσεις Αγριόπαπια (1977), Η παρεξήγηση (1988), Κρουαζιέρα (1976), Μια νύχτα άνω κάτω (1987), Ο θείος Βάνιας (1986), Ο λάκκος και η φάβα (1976), Ο μικρός Έιολφ (1978), Οι εξόριστοι (1979), Ρήγας Βελεστινλής (1977), Το πρωινό άστρο (1990), Το χρυσό αγόρι (1981), ενώ στην τηλεόραση έλαβε μέρος σε 21 σειρές.
Πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 25 ταινίες μεταξύ των οποίων τα Safe sex (1999), Ένα γελαστό απόγευμα (1979), Αλιόσα (2000), Δονούσα (1992), Εφήμερη πόλη (2000), Η κάθοδος των εννιά (1984), Η φωτογραφία (1986), Ιφιγένεια (1977), Κόκκινος δράκος (1998), Ο τοίχος (1977), Παραγγελιά (1980), Φτάσαμεε! (2004).
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Σάββατο στη 1 μετά το μεσημέρι στην Ανάληψη Βοιωτίας απ' όπου καταγόταν.
Αντί σχολίου, εις μνήμην...:
...ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Δεν αντέχω άλλο.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Δεν προσπαθείς να τραγουδήσεις;
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Όχι,όχι. (Σκέφτεται) Δε μας μένει παρά ν' αρχίσουμε από την αρχή.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Έχεις δίκιο, δε μου φαίνεται και τόσο δύσκολο.
Β.: Η αρχή είναι δύσκολη.
Ε.:Μπορούμε να ξεκινήσουμε απ' οτιδήποτε.
Β.: Ναι, αλλά πρέπει ν' αποφασίσουμε πρώτα.
Ε. : Έχεις δίκιο.
(Σιωπή)
Β.: Βοήθησέ με.
Ε.: Σκέφτομαι.
Ε.: Σκέφτομαι.
(Σιωπή)
Β.: Όταν ψάχνεις, περιμένεις κάτι ν' ακούσεις από κάπου.
Ε.: Βέβαια.
Β.: Αυτό σ' εμποδίζει να το βρεις μόνος σου.
Ε. Ακριβώς.
Β.: Αυτό σ' εμποδίζει να σκέφτεσαι.
Ε.: Κι όμως, σκέφτεσαι.
Β.: Όχι, δεν μπορείς.
Ε.: Καλή ιδέα. Ας αρχίσουμε να διαφωνούμε.
Β.: Αδύνατον.
Ε.: Έτσι λες;
Β.: Δεν υπάρχει πια κίνδυνος να σκεφτούμε.
Ε.: Τότε τι παραπονιόμαστε;
Β.: Δεν είναι μόνο η σκέψη. Υπάρχουν και χειρότερα.
Ε.: Βέβαια, είναι κάτι κι αυτό.
Β.: Τι κάτι;
Ε.: Ωραία, ας αρχίσουμε να ρωτάμε ο ένας τον άλλο.
Β.: Τι εννοείς με το "είναι κάτι κι αυτό";
Ε.: Θέλω να πω, καλό είναι κι αυτό.
Β.: Α, βέβαια.
Ε.: Βλέπεις; Τότε γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι;
Β. Είναι φοβερό να σκέφτεσαι.
Ε.: Μα σκεφτήκαμε και ποτέ;
Β.: Κι από πού νομίζεις ότι βγήκαν αυτά τα κουφάρια;
Ε.: Αυτοί οι σκελετοί.
Β.: Βλέπεις;
Ε.: Έχεις δίκιο.
Β. : Θα πρέπει κάποτε να σκεφτήκαμε.
Ε.: Στην αρχή - αρχή.
Β.: Μια οστεοθήκη! Οστεοθήκη!
Ε.: Κάνε πως δε βλέπεις.
Β.: Σάμπως μπορείς; Σε τραβάει!
Ε.: Έχεις δίκιο.
Β.: Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστο.
Ε.: Θάπρεπε να γυρίσουμε για πάντα στη φύση.
Β.: Το προσπαθήσαμε.
Ε.: Έχεις δίκιο.
Β.: Βέβαια δεν είναι το χειρότερο.
Ε.: Ποιο;
Β.: Το νάχεις σκεφτεί.
Ε.: Φυσικά.
Β.: Αλλα΄θα μπορούσαμε να τ' αποφύγουμε.
Ε.: Αυτά έχει η ζωή.
Β.: Καλά. Το ξέρω.
(Σιωπή)
......................................................................................................................
(από το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Σάμουελ Μπέκετ, μτφ. Ελένης Βαρίκα, εκδ. Δωρικός 1970)
Έχω να θυμάμαι τον Χρήστο Τσάγκα από 2 μνημειώδεις ερμηνείες του, και οι δύο υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Μίνου Βολανάκη. Την πρώτη, τη σεζόν 1975-76, στο έργο του Μπρεχτ "Ο κ. Πούντιλα και ο άνθρωπός του ο Μάτι" με το ΚΘΒΕ (όπου ο Τσάγκας έπαιζε τον Μάτι και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ τον Πούντιλα), τη δεύτερη, μάλλον το 1981 στο Θέατρο των Βράχων, όταν έπαιζαν μαζί με τον αείμνηστο και αγαπημένο κ. Αλέκο Πέτσο το ζευγάρι των Βλαντιμίρ και Εστραγκόν στο "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Μπέκετ. Μεστές ήταν οι ευθύβολες ερμηνείες του και στις δύο παραστάσεις, ευθύβολες χωρίς εντυπωσιοθηρία και ναρκισσισμό, στέρεα λιθάρια που πάνω τους ο Βολανάκης στερέωσε τις καίριες διδασκαλίες του. Είναι μεγάλο κρίμα που ο Τσάγκας δεν συνέχισε την πορεία του αποκλειστικά ως ηθοποιός, αλλά θέλησε να αναλάβει ευθύνες ευρύτερες, του σκηνοθέτη και του παραγωγού, οι οποίες, ταπεινά φρονώ, ότι τον ξεπερνούσαν. Ακόμα βαρύτερο είναι το κρίμα από το δράμα της προσωπικής του ζωής, που τα τελευταία χρόνια τον "έκλεισε" σε οδυνηρή απομόνωση. Αλλά είπαμε, "αναμφίβολα, η τύχη δεν είναι ηθική" (Μπαλζάκ) και αυτό είναι που πρέπει στη μικρή ζωή μας ν' αντέξουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου