Μνήµη Σοφίας Φωστιέρη
Θα ‘πρεπε να µελετηθεί κάποτε πώς συµβαίνει κι ό,τι προάγει πολλές φορές την ανθρώπινη ευτέλεια, ή τη βοηθάει να εκδηλωθεί, να λογαριάζεται ως ανακάλυψη ή έστω ως κάτι παρήγορο. Χωρίς να αµφισβητεί κανείς ότι ένα σύνολο ανακαλύψεων έκανε αισθητό ένα αδιαπραγµάτευτο ανθρώπινο µεγαλείο ενώ παρηγόρησε και εξακολουθεί να παρηγορεί σύµπασα την ανθρωπότητα. Μπορεί να θεωρηθεί κανείς αντιδραστικός, αλλά θα ήταν στην πρωτοπορία όσον αφορά την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου σε περίπτωση που κατηγορούσε ευθέως την κινητή τηλεφωνία.
∆εν έχει παρά να λογαριάσει ο καθένας πόσες φορές έτυχε πραγµατικά να εξυπηρετηθεί µε το κινητό και πόσες φορές η επικοινωνία παρέµεινε σπασµωδική και ανενεργής ώστε να καταλάβει ότι το «µέσον» ευθύνεται συχνά για ένα τσαλάκωµα του ανθρώπου πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο ίδιος για τον εαυτό του. Και δεν εννοούµε µερικά αυτονόητα, σύµφυτα µε την κινητή τηλεφωνία στοιχεία που από µόνα τους θα αρκούσαν να την καταδικάσουν εσαεί.
Οπως αίφνης ανεξόδως να διαφηµίζεις τον εαυτό σου ως σπουδαίο, υπό εχεµύθειαν υποτίθεται, ενώ βέβαια ξέρεις ότι γίνεσαι αντιληπτός από τους πάντες, καθώς συνοµιλείς µε υψηλά ιστάµενα πρόσωπα του πολιτικού και καλλιτεχνικού κυρίως χώρου, ώστε να θεωρείσαι εξ απορρήτων τους.
Ούτε είναι επίσης το γεγονός πως ο καθένας που συνοµιλείς µαζί του µπορεί να ψεύδεται ως προς τον χώρο που αποφασίζει να σου πει ότι βρίσκεται ή ακόµη ότι ο ίδιος αυτός άνθρωπος σε άλλες στιγµές έχει αποφασίσει να µη σου µιλήσει καθώς έχει αναγνωρίσει τον αριθµό σου στην οθόνη του κινητού του.
Μα, θα αντιτείνει κανείς, πρόκειται για κινήσεις καθηµερινές, φυσιολογικές σχεδόν που µέσα στον ρυθµό της σύγχρονης ζωής και των διαπροσωπικών σχέσεων µοιάζουν να επιβάλλονται. Αυτό ακριβώς θέλουµε να υπογραµµίσουµε. Το µη φυσικό του φυσιολογικού, του κανονικού. Τον τρόπο δηλαδή που προετοιµάζεται ένα πολυκέφαλο κοινωνικό τέρας, µε µικρές ανεπαίσθητες κινήσεις και παραλείψεις του καθενός µας.
Ετσι ώστε, όσο ευαίσθητοι κι αν είµαστε, να γίνεται µια απλή πληροφορία το τι συµβαίνει στην Ιαπωνία, να είναι µια ολόκληρη χώρα που κατεστράφη το παρεπόµενο του γεγονότος ότι οχυρωθήκαµε, λόγω της ασυδοσίας που επιτρέπει το κινητό, απέναντι στον διπλανό µας. Αναµφίβολα όταν εκθειάζουν τα πλεονεκτήµατα του κινητού, στην ουσία επιχαίρουν για µια επικοινωνία που αν και ατελέσφορη και στραβή, το γεγονός ότι έχει επικρατήσει παγκόσµια την µεταβάλλει σε απαραβίαστη, σχεδόν ιερή. Κανείς δεν σκέφτεται ότι την οποιαδήποτε µορφή επικοινωνίας τη δηµιουργεί ο καθένας µε τα ίδια του τα µέσα που όσο πιο ταπεινά και προσωπικά είναι τόσο συγκλονιστικότερη µπορεί να γίνει η επικοινωνία. Καµιά επικοινωνίαδεν προσφέρεται άνωθεν, ούτε καν µε τον ίδιο τον Θεό. Ακόµη κι αυτή θα χρειαστεί να τη δουλέψεις µε τον προσωπικό σου τρόπο. Πόσω µάλλον την επικοινωνία µε τους άλλους, φτάνει να µην έχεις παραχωρηθεί στην κοροϊδία που λογαριάζεται ως η πεµπτουσία της επικοινωνίας µε το κινητό: να µιλάς µε κάποιον κι όταν νιώθει να στριµώχνεται να τοκλείνει και ενώ πάραυτα τον καλείς, να ακούγεται ο τηλεφωνητής τού κινητού του να λέει «η κλήση σας προωθείται». Κι αν συµβεί να ρωτήσεις πώς έγινε και ενώ ακριβώς τηνίδια στιγµή που συνοµιλούσατε, έπεσε η συνοµιλία πάνω σε έναν τοίχο που ορθώθηκε άξαφνα, ακούς να σου λέει: «∆εν είχα σήµα».
∆εν αποκλείεται όµως να ισχύει και κάτι άλλο σε σχέση µε την κινητή τηλεφωνία, όπως συµβαίνει µε τόσα άλλα πράγµατα στους καιρούς µας. Με το να µην ξέρουν οι άνθρωποι τι ακριβώς θέλουν, γοητεύονται µε την ιδέα µιας επικοινωνίας που µε το να είναι διαρκώς ετοιµόρροπη κάνει την αποµόνωσή τους, γιατί αυτή κατά βάση ζητούν, ακόµη πιο έντονη και απειλητική. n
Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη».
Tην οποιαδήποτε µορφή επικοινωνίας τη δηµιουργεί ο καθένας µε τα ίδια του τα µέσα που όσο πιο ταπεινά και προσωπικά είναι τόσοσυγκλονιστικότερη µπορεί να γίνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου