"Μετά την Υπατία" και "Κακόηχη και μόνο η λέξη απέλαση" δύο άρθρα - απολογισμοί από τις "ναυαρχίδες" του ημερήσιου τύπου, "ΤΑ ΝΕΑ" και την "Ελευθεροτυπία" αντίστοιχα. Δες όμως και το σχόλιό μου στο τέλος της ανάρτησης...

 Μετά την Υπατία

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ"  11 Μαρτίου 2011

Τη χαρά των µεταναστών, που έφτασαν το απόγευµα της Τετάρτης στη λύση του µαρτυρίου τους, µπορεί κανείς ανθρώπινα να την καταλάβει. Τους πανηγυρισµούς, όµως, των καθοδηγητών τους – των ανθρώπων που ενορχήστρωσαν την απεργία πείνας ως πολιτικό χάπενινγκ – πώς να τους εξηγήσει; 

Γιατί πανηγύριζε ο Αλληλέγγυος;Γιατί αφέθηκε να τον σηκώσουν– αποθεωτικά, σαν άλλον... Ρεχάγκελ –στον αέρα τα αποστεωµένα χέρια των µεταναστών; Απέκτησε µήπως η χώρα υπηρεσίες υποδοχής των απελπισµένων που συρρέουν στα σύνορά της; Έκλεισαν δια µιάς όλα τα τριτοκοσµικά της κρατητήρια; Αρχισε η Ελλάδα να απαντά στα αιτήµατα για πολιτικό άσυλο; Ωρίµασε τάχα η Πολιτεία τόσο ώστε να καλλιεργήσει πολιτικές ενσωµάτωσης; 

Γιατί πανηγυρίζουν οι καπεταναίοι της Υπατίας; Συγκίνησαν µήπως την κοινωνία; Την έστρεψαν µε τον ακτιβισµό τους να γίνει πιο ανεκτική απέναντι στον πάσχοντα Άλλο; 

Όχι. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν πέτυχαν. Αντιθέτως, ο ακτιβισµός τους έβλαψε παρά υπηρέτησε τον σκοπό τους. Η µέθοδός τους – κατάληψη πρώτα και µετά εκβιασµός – αντί να ευαισθητοποιήσει απώθησε τον µέσο πολίτη. ∆ιέγειρε τα συντηρητικά ανακλαστικά του. 

Όποιος στα σοβαρά νοιάζεται να αναπτύξει κάποια στιγµή η Ελλάδαµεταναστατευτική πολιτική, δεν µπορεί να µη βλέπει ότι η Υπατία υπονόµευσε αυτήν την προοπτική, επιδεινώνοντας το πολιτικό κλίµα. 

Ο ναρκισσισµός των πανηγυριζόντων, οι επινίκιοι λήροι τους περί «ήττας της κυβέρνησης του Μνηµονίου» αποκάλυψαν τα αληθινά τους κίνητρα. Εξαρχής δεν ήταν σκοπός τους τα δικαιώµατα των µεταναστών. Οι µετανάστες ήταν απλώς ένα βολικό µέσο. Ενα εργαλείο για να επιχειρήσουν την πραγµατοποίηση των ιδεολογικών τους φαντασιώσεων. 

Στην Υπατία δεν τα κατάφεραν. Θα ξαναπροσπαθήσουν. 

.....................................................................

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Κακόηχη και μόνο η λέξη

απέλαση

Κακόηχη, αρνητικά φορτισμένη, ακόμα και αν δεν προφέρθηκε αλλά υπονοήθηκε, ήταν η λέξη απέλαση για τους μετανάστες-απεργούς πείνας της «Υπατίας» και του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.

Πολύ περισσότερο όταν πρώτη άμεση επικοινωνία υπουργών με εκπροσώπους μεταναστών είχαμε μόλις την περασμένη Παρασκευή. Αφού είχε προηγηθεί διχοστασία περί το ζήτημα μεταξύ υπουργών Εσωτερικών και Αμυνας. Ενώ δύο μέρες μετά μετανάστες «τράνζιτο» (εμπόρευμα κανονικό!) από την εμπόλεμη Λιβύη προς την αδιέξοδη 

φτώχεια του Μπαγκλαντές, απελπισμένοι βουτούσαν του πνιγμού στο λιμάνι της (δικής μας) Σούδας, και την επομένη έξι (Κινέζοι) μετανάστες καιγόντουσαν σε «σπιτομάγαζο» του Αιγάλεω. Η διέξοδος, επομένως, που πρόσφερε η κυβέρνηση και αποδέχτηκαν οι μετανάστες, μπορεί να επιδέχεται πολλούς και ποικίλους σχολιασμούς, ήταν όμως το κάτι μπρος στο αδιέξοδο τίποτα, και μακάρι από την πολυήμερη αυτή περιπέτεια να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για το εγγύτατο μέλλον που θα καλύπτουν στο εξής τα πολλά κενά του παρελθόντος.

Πρόβλημα περίπλοκο, πολυδιάστατο των «παράνομων» μεταναστών. Δεν λύνεται ούτε με «παγκαλισμούς» και «χρυσαυγίτικες» φοβικές αγριάδες ούτε βέβαια με «μεταναστοπατέρες» που προσβλέπουν -ίσως και ελπίζουν- σε «αλυσιδωτές αντιδράσεις» τρέχα γύρευε ποίας έκβασης. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα που θα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα, όσο οι μετανάστες θα πληθαίνουν· δυστυχώς δεν έχουμε ενδείξεις περί του αντιθέτου. Το «παιχνίδι» θα «χοντραίνει» «με φοβέρες και μ' αίματα!» (να θυμηθούμε και τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη).

Πρέπει και οι μετανάστες (και όσοι τους συμπαραστέκονται, που καλά κάνουν· μην «ενοχοποιούμε» με ιδιοτέλεια την κάθε αλληλεγγύη!) να δουν τα όρια αντοχής σε υποδοχή μεταναστών χώρας υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, με 15% επίσημη ανεργία! Και η εκάστοτε κυβέρνηση να πείθει ότι οι χειρισμοί της είναι οι καλύτεροι δυνατοί. Οχι από τη μια απελπισμένοι μετανάστες και από την άλλη μεταναστευτική πολιτική (κυβέρνησης και λοιπών πολιτικών δυνάμεων...) της απελπισίας!

ΜΑΝΤΑΙΟΣ

.................................................

* Σχολιάζω: Έληξε η περιπέτεια των 300 μεταναστών ευτυχώς χωρίς ανθρώπινες απώλειες. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά κατά τη διάρκεια αυτών των 40 ημερών που οι 300 συνάνθρωποί μας και συμπολίτες μας στον κόσμο διεκδίκησαν να συνεχίσουν να ζουν εδώ. Γράφω κι εγώ "300 μετανάστες" ξεχνώντας κι εγώ ότι ο καθένας τους είναι ένα  π ρ ό σ ω π ο, έ ν α  σ ώ μ α, μ ι α  ψ υ χ ή, με σχέδια και υπολογισμούς, με αισθήματα και επιθυμίες για το παρόν και το μέλλον. Και προπάντων με πολύ πόνο για το παρελθόν. Κι είναι ένα μέρος από το παρελθόν τους που μας αφορά, ιδιαίτερα τώρα που δεν είμαστε πια "τσουτσουλομύτες" παρά μόνο "Σταύροι" κατά το γνωστό μακεδονίτικο παραμύθι που μας το αφηγήθηκε στη "Ρεζέρβα" του ο Σαββόπουλος. Γιατί μέχρι χθες που ήμασταν "τσουτσουλομύτες'' βαρυνόμαστε με πολλές αμαρτίες, ως και εγκλήματα σε βάρος τους. Τώρα όμως που μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι πόσο μας παίρνει να πουλάμε τσαμπουκά στους έρμους του κόσμου;  Μήπως θα ήταν καλύτερο για όλους μας ν' ανοίξουμε τα στραβά μας και να δούμε τώρα τι θα κάνουμε που τις δουλειές που μας έκαναν τζάμπα εδώ και οι 20 χρόνια αυτοί που θέλουμε να πετάξουμε στη θάλασσα, ούτε μ' αυτά τα εξευτελιστικά μεροκάματα δεν μπορούμε τώρα να τις πληρώσουμε.  Και όσο για τον εθνικό μας τσαμπουκά ας πάνε να τον πουλήσουν στους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες τους που τώρα θέλουν τα δανεικά τους πίσω και τους τόκους τους.   Όσο για την Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, έλυσε για 40 μέρες το "υπαρξιακό" της πρόβλημα διεκδικώντας συμμετοχή στην κεντρική σκηνή της επικαιρότητας, αλλά απέχει μακράν από το να δημιουργεί κίνημα με διάρκεια και προοπτική που ζητούν οι ολοένα αυξανόμενοι απαξιωμένοι και καταρρακωμένοι από την ανεργία συμπολίτες μας...