Διεθνής ντροπή
ΤΟΥ Ι. Κ. ΠΡΕTΕΝΤΕΡΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ" Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ. Χειρονοµούν. Φωνάζουν. Αλλά έως εκεί.Η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθεί άβουλη και άπραγη τον Καντάφι, µε τους γιους και τους µισθοφόρους του, να σφάζει τον λαό της Λιβύης.
ΔΕΚΑΔΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ κυβερνήσεις και αµέτρητοι ανεπίληπτοι πολιτικοί µπορεί να µη σηκώνουν µύγα στο σπαθί τους αν ανοίξει καµιά µύτη στην εκλογική τους περιφέρεια αλλά δεν νιώθουν κανένα βάρος στη συνείδηση όταν παρακολουθούν αιµατοχυσίες στις ειδήσεις. Αρκεί να συµβαίνουν αλλού... Στη Ρουάντα. Στο Κονγκό. Στο Νταρφούρ. Τώρα στη Λιβύη. Μακριά µας, η αιµατοχυσία µετατρέπεται σε θέαµα.
ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ που ο Καντάφι εκτός από παρανοϊκός ήταν και φίλος µας. Εστηνε το τσαντίρι του έξω από τα µέγαρα του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι. Μοίραζε χορηγίεςστο LSE και σε µερικά ακόµη λαµπρά πανεπιστήµια. Είχε νταραβέρια µε τους Παπανδρέου. Φιλοξενούσε τον Μπλερ και τηνΚοντολίζα. Βράβευε τον Ερντογάν.
ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ που η«διεθνής κοινότητα»είχε φτάσει να θεωρεί την οικογενειακή κλεπτοκρατία της Λιβύης περίπου σαν φυσιολογικό καθεστώς – µε το αζηµίωτο, εννοείται... Πώς να σηκώσουν τώρα χέρι πάνω στον Καντάφι και τη φαµίλια του;
ΓΙ’ ΑΥΤΟ αναλώνονται σε διαβουλεύσεις τη στιγµή που το αίµα ρέει. Γι’ αυτό σέρνουν τα πόδια τους. Γι’ αυτό εξαντλούν την αγανάκτηση σε ποµπώδεις καταδίκες.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ µόνο οι κυβερνήσεις δέσµιες πολιτικών υπολογισµών και διπλωµατικών σκοπιµοτήτων. Είναι και η επιλεκτική ευαισθησία των υπολοίπων.
ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ οι άδολες ψυχές που σε πρώτη ευκαιρίακατεβαίνουν στους δρόµους να διαµαρτυρηθούνεναντίον της Αµερικής για το Ιράκ ή εναντίον του Ισραήλ για τη Γάζα; Τι έγιναν εκείνοι που σκίζουν τα ρούχα τους γιατα δικαιώµατα της «17 Νοέµβρη» ή των «Πυρήνων της Φωτιάς»;
ΚΑΙ ΠΟΥ εξαφανίστηκαν οιασυµβίβαστοι υπερασπιστές των µεταναστών;Προφανώς εξεγείρονταιγια την αξιοπρέπεια των Αφρικανών όταν αυτοί διαµένουν στην «Υπατία» αλλά δεν έχουν κανένα πρόβληµα αν οι Αφρικανοί σφάζονται στις χώρες τους.
ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ, όµως.Είναι οιίδιοι πουυπερασπίζονταν τον Μιλόσεβιτς όταν έσφαζε Βόσνιους στηΣρεµπρένιτσα και Αλβανούς στο Κόσοβο. Είναι οι ίδιοι που σιωπούσαν όταν ο Σαντάµ καθάριζε τους Κούρδους. ∆ιότι του αίµατος προέχει το φρόνηµα του δολοφόνου: αν είναι «αντι-ιµπεριαλιστής», το αίµα µετράει λιγότερο.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς θαεξελιχθεί η κατάσταση στη Λιβύη. Θέλω να ελπίζω ότι η αιµατοχυσία θασταµατήσει άµεσα κι ότι ο Καντάφι µε τους αληταράδες γιουςτου θα βρουν δίκαιη τιµωρία. Ούτως ή άλλως, όµως, η «διεθνής κοινότητα» αποδεικνύεται άλλη µία φορά κατώτερη τωνπεριστάσεωνκαι ανάξιατων απαιτήσεων. Και η ντροπή, θα έλεγε ο Σαίξπηρ, είναι σαν το αίµα: δεν φεύγει µε τίποτα...
Πού εξαφανίστηκαν οι ασυµβίβαστοι υπερασπιστές των µεταναστών; Προφανώς εξεγείρονται για την αξιοπρέπεια των Αφρικανών όταν αυτοί διαµένουν στην «Υπατία» αλλά δεν έχουνκανένα πρόβληµα αν οι Αφρικανοί σφάζονται στις χώρες τους
*: Ξεπερνάω την προκατάληψή μου για τον κ. Πρετεντέρη - δεν συγκαταλέγομαι στους θαυμαστές του, κάθε άλλο μάλιστα - και έρχομαι να συμφωνήσω μαζί του επί της αρχής που λένε και οι πολιτικοί. Και η αρχή είναι μία και για όλους: ο αντιιμπεριαλισμός, όπως και ο σοασιαλισμός, ή θα είναι δημοκρατικός ή θα είναι απάτη για όσους τον διακηρύσσουν και αυταπάτη για όσους τον ακολουθούν. Και αυτό αφορά, περισσότερο απ' όλους όλη την Αριστερά, ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια, σε όλες της τις μορφές (σταλινική, ευρωκομμουνιστική - αλήθεια αν πρέπει το ΚΚΕ να "απολογηθεί" για τον υπαρκτό/ανύπαρκτο σοσιαλισμό, γιατί δεν πρέπει να το κάνει η "ανανεωτική" αριστερά για τον Τσαουσέσκου, για τον Κιμ Ιλ Σουνγκ και άλλους συντρόφους-αντιρρησίες στη Σοβιετία;) είτε ασκεί κυβερνητική εξουσία, είτε αντιπολιτεύεται. Αλλιώς ο έρμος πολίτης αυτού του κόσμου θα αρκείται στην επιβίωση και στην καλύτερη περίπτωση στο ατομικό βόλεμα. Οπότε "αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ", που γράφει στον "Κεμάλ" του και ο Νίκος Γκάτσος.
Κεμάλ
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Τραγουδάει εδώ η Αλίκη Καγιαλόγλου
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου