Καθυστερημένος αποχαιρετισμός στον Νίκο Αλεξίου...

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Αντίο ή Γεια;

Το περιμέναμε. Οσοι αγαπούσαμε τον Νίκο Αλεξίου ευχόμασταν να είναι όσο πιο σύντομο και γλυκό το τέλος.

Παρασκευή απόγευμα, η φίλη του η Βίλμα μόλις είχε φτάσει στο σπίτι της, στη Σισίνη, να ξεκουραστεί λίγο, έχοντας αφήσει τον Νίκο να αναπνέει μόλις και αμέσως έπρεπε να επιστρέψει στην Ξενοκράτους. Τέλος.

Ιστορία και αυτή, γραφεία κηδειών, τόποι περίεργοι, και η ωραία απόφαση της Πόπης, της αδελφής του Νίκου, και των φίλων, κυρίως του Μανώλη Ζαχαριουδάκη, που ξέρει τα έθιμα της Κρήτης, να ξενυχτήσουν το νεκρό τη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο.

Τι να πεις τώρα για την τέχνη και για ό,τι άφησε ο Νίκος πίσω του. Οσα έπλεξε με τα χέρια, όσα δούλεψε με τα χαρτιά και τους κομπιούτορες. Οχι, δεν θα στενοχωρηθώ και ούτε θα δακρύσω για το ελληνικό περίπτερο της Βενετίας και πόσο έξοχα το διεκπεραίωσε, δεν θα κλάψω για τα ίχνη του Αγίου Ορους, που βλέπω καθημερινά στο χώρο μου.

Ο πόνος είναι για έναν ταλαντούχο φλογερό άνθρωπο, που ξεκίνησε από το Ρέθυμνο και κατέκτησε τον κόσμο που μπόρεσε να κατακτήσει. Βλέπετε, εκείνες οι γούρνες οι υπέροχες με τους ήχους και το φως, εκείνη η οπτασία από τα ενετικά τείχη του Ρεθύμνου έως το Λιβυκό ποτέ δεν βρήκαν συνέχεια, γιατί ποτέ στον τόπο τούτο δεν υπήρξε πλαίσιο στήριξης.

Η φωτογραφία είναι από :
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=602075
όπου μπορείς να δεις και σύντομο βιογραφικό


Αλλά τι λέω. Ο Νίκος τέλειωσε πλήρης και ευτυχισμένος. Με τους φίλους γύρω του, με τον υπολογιστή όπου σχεδίαζε την επόμενη έκθεση με όλα τα έργα που είχε δημιουργήσει, με την άλλη έκθεση των τριών φίλων, με την πίστη ότι η τέχνη σώζει. Σώζει;

ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ