Την περασµένη Τρίτη 8 Μαρτίου ήταν η Ηµέρα της Γυναίκας, που έγινε µάλλον λίγο αισθητή σε σχέση µε το µέγεθος του θέµατος το οποίο υποτίθεται ότι θέλει να υπογραµµίσει. Φαίνεται πως αποτελεί πια κοινή µοίρα για όλες τις συγκεκριµένεςµέρες που καθιερώνονται ώστε η κοινή συνείδηση να ανησυχήσει και να δραστηριοποιηθεί. Είτε πρόκειται για την ηµέρα της αποταµίευσης, είτε για την ηµέρα της οµοφυλόφιλης επιθυµίας, είτε για την ηµέρα κατά του ρατσισµού.
Από µια πλευρά δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε όµως και ενδεικτικό µιας απάθειας για θέµατα που λιγότερο ή περισσότερο καυτά θέλουν οι σχετικές ηµεροµηνίες ζωηρά να υπενθυµίσουν. Θα έλεγε κανείς πως είναι κάτι υγιές, αν ως αντίβαρο στις ηµεροµηνίες αυτές λειτουργούσε µια συνείδηση ότι τα µεγάλα προβλήµατα δεν είναι θέµα µιας µέρας, αλλά είναι θέµα για όλες τις µέρες και όλες τις νύχτες, επί 24ώρου βάσεως. ∆ιαφορετικά οι σχετικές ηµεροµηνίες γίνονται ένα ωραιότατο άλλοθι ώστε µιας και θα ασχοληθούµε µε τα θέµατα αυτά, µε πανηγυρικούς και δεκάρικους συνήθως, µια συγκεκριµένη µέρα, µας επιτρέπεται τις υπόλοιπες µέρες του χρόνου να αδιαφορούµε ή να καθεύδουµε.
∆εν υπάρχει πρόβληµα που να µπορεί να αντιµετωπιστεί αποτελεσµατικά χωρίς να είναι σταδιακή και βραδεία η ωρίµαση όσον αφορά στους τρόπους που επιλέγει κανείς για να το κάνει πρώτα απ’ όλα δικό του, κτήµα του. Αν ίσχυε κάτι διαφορετικό, δεν θα ακούγαµε λίγες µέρες πριν από την 8η Μαρτίου τον φίλτατο Μίµη Ανδρουλάκη σε ραδιοφωνικό σταθµό να λέει ως ένσταση σε µια βαριά, είναι αλήθεια, δήλωση της πρωθυπουργού της Φινλανδίας για την Ελλάδα, ότι τις ξέρουµε καλά αυτές τις ξανθές αγελάδες από την Φινλανδία που έρχονταν στην Κρήτη και δεν βρίσκανε γκόµενο γιατί κανείς δεν τους έδινε σηµασία.
Περίπου, ότι οι Φινλανδέζες, που µία ανάµεσά τους έτυχε να καταλάβει την εξέχουσα θέση της πρωθυπουργού, µας εκδικούνται σήµερα που είναι στο χέρι τους γιατί δεν τις πηδούσανε οι λεβέντες Κρητικοί. Ενώ εάν τις είχανε πηδήξει, θα είχε θολώσει η κρίση τους και θα µας συµπεριφέρονταν στοργικά και φιλάνθρωπα.
Ούτε να γελάσεις δεν σου επιτρέπεται. Θα έπρεπε να γνωρίζει ο φίλτατος Μίµης Ανδρουλάκης πως οποιονδήποτε άνθρωπο τον πηδάς µεταφορικά και κυριολεκτικά σαν να του κάνεις χάρη θα σε µισήσει απείρως περισσότερο σε σχέση µε τον άνθρωπο που δεν συνήψες κανενός είδους σχέση µαζί του. Οσο «λυσσασµένη» κι αν ήταν ή είναι µια Φινλανδέζα ή γιατί όχι µια Ελληνίδα δεν δέχεται µε τίποτε να συκοφαντείς τον πολιτισµό της και να της επιφυλάσσεις µια µεταχείριση σαν να πρόκειται για κατώτερο ον, επειδή ερωτικά συµβαίνει να εκφράζεται µε τον τρόπο που ήδη σηµειώσαµε.
Ακόµη κι αν διευρυνόταν η 8η Μαρτίου και γινόταν από ένα θαύµα οι 365 µέρες όλου του χρόνου, και πάλι δεν θα αρκούσε το χρονικό διάστηµα για να ξεριζωθεί µια πρόληψη που µε πολλές µορφές καταδυναστεύει τις γυναίκες. Ετσι, η επιλογή µιας ηµεροµηνίας για να επανατοποθετούµε τη σχέση µας µε ένα θέµα µε ζέση, πυκνά και εντατικά, είναι µάλλον στάχτη στα µάτια. Αλλωστε, η χειραφέτηση των ανθρώπων δεν είναι ποτέ ένα µεµονωµένο γεγονός.
Τι εννοούµε: Οταν µιλάς περιφρονητικά για τις γυναίκες, δεν γίνεται, για παράδειγµα, να διατηρείς αισθήµατα σεβασµού ή φιλαλληλίας για τους µετανάστες. Αυτό δεν σηµαίνει ότι οι γυναίκες είναι µετανάστες ή ότι οι µετανάστες είναι γυναίκες. Στην καρδιά του προβλήµατος, όταν απαξιώνεις τις γυναίκες γιατί ψάχνουν να βρουν έναν άντρα µόνο για να κάνουν σεξ µαζί του, έχεις ήδη ανοίξει την πόρτα για να απαξιώσεις οποιονδήποτε που, αν και δείχνεις να τον συµπονάς, βαθύτερα συµβαίνει να τον περιφρονείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου