Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011
Για ποια Τέχνη μου λες
Είναι μερικές κουβέντες που μένουν. Που σ' αφήνουν άφωνο, συλλογισμένο. Ισως επειδή δεν τις περιμένεις. Ή δεν θέλεις να τις ακούσεις. Σάββατο μεσημέρι στη «Μουριά», στέκι προσφιλές στα Εξάρχεια, Καλλιδρομίου.
Η συζήτηση περί τα οικονομικά -δάνεια, χρέη, ελλείμματα, τρόικες και συναφή- έχει εξαντληθεί, οριζοντίως και καθέτως, χωρίς... χάπι εντ. Μικρό διάλειμμα, για ανάσα, στην Τέχνη. Δυο λόγια για την ταινία «Αληθινό θράσος» των αδελφών Κοέν με τον Τζεφ Μπρίτζες και πόσο σου άρεσε. Τη συνιστάς. Η αντίδραση, αν και όχι αναπάντεχη (τέτοιες ώρες πρέπει να σκέφτεσαι πολύ προτού μιλήσεις...), σε ξάφνιασε. «Εύκολα βρίσκεις σήμερα εννιά ευρώ για σινεμά; Τρία ντι-βι-ντι αγοράζεις...».
Τετριμμένο, αλλά η πραγματικότητα αφήνει πίσω και το τελευταίο κάτι της φαντασίας. Τέχνη! Αυτό κι αν είναι... αληθινό θράσος. Την άλλη μέρα, Κυριακή, ξημέρωμα και βαρυχειμωνιά. Δύο άνθρωποι, δύο ακίνητοι όγκοι, κοιμόντουσαν κουκουλωμένοι με παλιοκουβέρτες. Ο ένας, απαγκιασμένος σε στοά της οδού Νίκης. Η άλλη, ίσα που την κάλυπτε μαρκίζα σε γωνιά της πλατείας Μητροπόλεως. Κατάλαβες πως ήταν γυναίκα, επειδή εξείχαν τα παπούτσια: καφετιά, χωρίς τακούνια, στραβοπατημένα. Σαν αποκούμπι, εκεί που γώνιαζαν κοιλιά με πόδια, κούρνιαζε μια γάτα· καφετιά, όπως τα παπούτσια. Μια γυναίκα και μια γάτα αδέσποτες που συντρόφιασαν μες στο κρύο έξω από τη Μητρόπολη της μητρόπολης.
Για ποια Τέχνη μου λες. «Τούτη η εποχή», γράφει για τον Εμφύλιο σε αριστούργημά του ο Εγγονόπουλος, «δεν είναι εποχή για ποίηση και άλλα τέτοια. Σαν πάει κάτι να γραφτεί είναι ωσάν να γράφεται από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου...». Οι μετανάστες-απεργοί πείνας που έξοδός τους από την κόλαση είναι η είσοδος κάποιου νοσοκομείου, το θλιβερό θέαμα («Μέγκα» 3/3) συνδικαλιστές αστυνομικοί να «εμφυλιομαχούν» επί των πτωμάτων των δύο νεκρών αστυνομικών τής ΔΙΑΣ, η γυναίκα με τη γάτα, ο φίλος που του λείπουν τα εννιά ευρώ του σινεμά... Ποια Τέχνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου