Οι πρώτες ηµέρες της επίθεσης κατά του Καντάφι µε βρήκαν µεταξύ Βρυξελλών, Φρανκφούρτης και Βερολίνου να συζητώ όλη µέρα, σε ψυχρά, γυάλινα κτίρια, µε τραπεζίτες και οικονοµικούς αναλυτές σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Και το βράδυ να κάνω ζάπινγκ ανάµεσα στα ενθουσιώδη αγγλόφωνα δίκτυα που πάσχιζαν να στήσουν µια υπερπαραγωγή Βαγδάτης στο φτωχό σκηνικό της Τρίπολης και τα συγκρατηµένα γερµανικά κανάλια που συζητούσαν το θέµα επιφυλακτικά και χαµηλόφωνα.
Αν κάποιος δηµοσκόπος χτυπούσε την πόρτα µου και µε ρωτούσε «είστε υπέρ ή κατά της επέµβασης» και ήµουν υποχρεωµένος να διαλέξω ανάµεσα στο «ναι» και το «όχι», δίχως αποχρώσεις και επιφυλάξεις θα απαντούσα «κατά». Πρώτα απ’όλα, εξαιτίας της φυσικής καχυποψίας που προκαλεί κάθε εκδήλωση ανθρωπιστικής αλληλεγγύης διά στρατιωτικών µέσων. Ο Καµί έχει γράψει πως «κάθε φορά που ένας καταπιεσµένος παίρνει τα όπλα για να εναντιωθεί στην αδικία, κάνει ο ίδιος ένα βήµα προς το στρατόπεδο της αδικίας». Πολύ περισσότερο όταν εκείνος που παίρνει τα όπλα κατά της αδικίας δεν είναι ένας καταπιεσµένος άνθρωπος, αλλά ένας κυνικός και συµφεροντολόγος τεχνικός της εξουσίας. Επειτα, επειδή βρίσκω τουλάχιστον αντιαισθητικό να παίρνουν πόζα ιεραποστόλου των ανθρωπίνων δικαιωµάτων οΚάµερον ή, πολύ πολύ περισσότερο, ο Σαρκοζί ο οποίος,όταν οι νέοιτης Τυνησίας ξεσηκώνονταν κατά της κλεπτοκρατικής δικτατορίας, υποστήριζε, σχεδόν µέχρι τέλους, τον δικτάτορα και οι υπουργοί του περνούσαν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους στην Τυνησία, εξόδοις του δικτάτορα...
Μα προπάντων επειδή έτυχε να δω µε τα µάτια µου σκηνές από την επανάσταση στην Τυνησία και να θαυµάσω την αποκοτιά των παιδιών που µε κίνδυνο της ζωής τους ανέτρεψαν έναν δικτάτορα («φίλο της ∆ύσης») και έδωσαν παράδειγµα και έναυσµα ώστε να επαναληφθεί το θαύµα και στην απείρως σηµαντικότερη Αίγυπτο. Το θαύµα αυτόµένει µετέωρο. Μπορεί να δούµε τους παλιούς δικτάτορες να επιστρέφουν µεταλλαγµένοι ή, ακόµη χειρότερα, οι περιθωριοποιηµένες σήµερα δυνάµεις του σκοταδισµού να πάρουν το πάνω χέρι αν η επαναστατική έξαρση δώσει τη θέση της στην απογοήτευση, αν περάσουν µήνες και ούτε δηµοκρατία ούτε ελπίδα για καλύτερη ζωή ανατείλει στις χώρες αυτές. Σκέφτοµαι, λοιπόν, πως αν καλές ψυχές στη ∆ύση έχουν διάθεση να δείξουν αλληλεγγύη προς κάποιον στη Βόρεια Αφρική, προτιµότερο θα ήταν να βοηθήσουν τους επαναστατηµένους για δηµοκρατία της Αιγύπτου και της Τυνησίας, παρά τους εξεγερµένους φυλάρχους ενός εµφυλίου στη Λιβύη. Ασε που φοβάµαι ότι οι βοµβαρδισµοί στην Τρίπολη µπορεί να βλάψουν παρά να ωφελήσουν τη δηµοκρατική προοπτική – υπαρκτή στην υπόλοιπη περιοχή, µάλλον ανύπαρκτη στην βοµβαρδιζόµενη Τζαµαχιρία. Κάπως έτσι είχαν κατασταλάξει οι σκέψεις µου, όταν µια φίλη µού έστειλε από την Τουρκία ένα άρθρο του αρχισυντάκτη της εφηµερίδας «Ταράφ» Αχµέτ Αλτάν. Οι Τούρκοι, γράφει, είναι καθολικά αντίθετοι στην επέµβαση. Το ίδιο και οι δηµοσιογράφοι της «Ταράφ». Από καχυποψία τής (και καθ’ ηµάς, βεβαίως) Ανατολής απέναντι στη ∆ύση, απέναντι «στον ανήθικο και διπρόσωπο ιµπεριαλισµό». Και ο Αλτάν βγάζει τη γλώσσα του σε αυτήν την– τόσο οικεία και σ’ εµάς – στάση.
Εκείνοι είναι διπρόσωποι και ανήθικοι; Γράφει. Κι εµείς τι είµαστε; «∆εν είπαµε ότι πάµε στην Κύπρο να βοηθήσουµε τους Τουρκοκυπρίους κι όταν εκείνοι µας είπαν “φτάνει, αφήστε µας ήσυχους”, εµείς απαντήσαµε “χύσαµε το αίµα µας γι’ αυτόν τον τόπο, δεν φεύγουµε”;».
Και συνεχίζει: «Να ρωτήσω τους Κούρδους: αν ένας τρελός σαν τον Καντάφι ερχόταν στην εξουσία στην Τουρκία και ξεκινούσε µε τανκς και αεροπλάνα εναντίον του Ντιαρµπακίρ να εξολοθρεύσει τους Κούρδους, δεν θα θέλατε κάποιος να παρέµβει; Κι αν µε ρωτήσετε γιατί είναι πάντα οι ανήθικοι και διπρόσωποι ∆υτικοί που τα βάζουν µε δικτάτορες, θα σας απαντήσω “και γιατί η έντιµη και ηθική Ανατολή δεν σταµατά ποτέ τους δικτάτορες;”».
Υποκλίνοµαι µε σεβασµό σε µια φωνή που έχει τα κότσια να πάει, µε τέτοιο θράσος, κόντρα στο ρεύµα της καθ’ ηµάς Ανατολής...
Μπορεί να δούµε τους παλιούς δικτάτορες να επιστρέφουν µεταλλαγµένοι αν η επαναστατική έξαρση δώσει τη θέση της στην απογοήτευση, αν περάσουν µήνες και η δηµοκρατία δεν ανατείλει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου