Είναι δυσθεόρατο (sic) και μπορεί να ζει από μόνο του
Όσο εκνευριστική είναι η τυποποιημένη επίδειξη υψηλής καλλιέργειας εκ μέρους των πολιτικών -επίδειξη που κατά κανόνα την επιβάλλει η πολιτική ορθότης- τόσο σπάνια και καλοδεχούμενη είναι η περίπτωση εκείνων των ολίγων, που η καλλιέργειά τους εκδηλώνεται αυθόρμητα και με φυσικότητα, επειδή η ζωή του πνεύματος είναι μέρος (μικρό ίσως, αλλά γνήσιο) της δικής τους ζωής.
Θαύμασα, φέρ’ ειπείν, την κ. Αννα Διαμαντοπούλου, διότι, με τη σεμνότητα ανθρώπου που δεν επιδιώκει τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών, η υπουργός Παιδείας γιόρτασε με τον δικό της, διακριτικό, μα και δημιουργικό τρόπο την παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Συνέβη προχθές, σε τηλεοπτική συζήτηση για τα πολιτικά. Συνέβη στα καλά καθούμενα, χωρίς κανένας να το περιμένει. Βέβαια, συνέβη επτά ολόκληρες ημέρες μετά την καθορισμένη ημέρα της γιορτής, αλλά αυτό ακριβώς είναι που προσδίδει το τεκμήριο της αυθεντικότητας στην εκδήλωση του ποιητικού οίστρου της υπουργού.
Είπε, συγκεκριμένα, η υπουργός Παιδείας ότι «το χρέος είναι δυσθεόρατο, τόσο δυσθεόρατο ώστε θα μπορούσε να ζήσει κι από μόνο του». Οι συνομιλητές της, τραχείς πολιτικοί και σκληροί επαγγελματίες δημοσιογράφοι, δεν έπιασαν την ποίηση των λόγων της. Μην σας πω ότι μερικοί από αυτούς ίσως κιόλας να σχημάτισαν την εσφαλμένη εντύπωση ότι η υπουργός είχε πει εκ παραδρομής «δυσθεόρατο», αντί του ορθού «δυσθεώρητο» και, φυσικά, δεν τόλμησαν να διορθώσουν μια κυρία. Ασφαλώς όμως και εγνώριζε η κ. Διαμαντοπούλου τη διαφορά μεταξύ «θεόρατου» και «δυσθεώρητου». Τι στο καλό; Υπουργός Παιδείας είναι! Γίνεται να μην το ξέρει; Απλώς έκανε χρήση της ποιητικής αδείας στη λεξιπλασία και δημιούργησε τη λέξη «δυσθεόρατο», που σημαίνει κάτι τόσο μεγάλο, ώστε είναι δύσκολο και για τον Θεό τον ίδιο να το δει. Και πόσο κομψά το συνδύασε με την προσωποποίηση του χρέους, που μας το παρουσιάζει να χειραφετείται και να ζει από μόνο του!
Χάρη στην κ. Διαμαντοπούλου, στον λόγο της οποίας βρίσκουμε λεξιπλαστική ικανότητα αντάξια ενός Μίλτωνος και τολμηρή εικονοποιία που ανακαλεί την ώριμη ποίηση του Τεντ Χιουζ, διαφαίνεται επιτέλους μια διέξοδος -η ποιητική διέξοδος- από τον ξύλινο λόγο της πολιτικής. Εύγε! Αναμένουμε διακαώς την ποιητική συλλογή της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου