Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
Αταξίδευτες ευχές
Ενα σπίτι, που η στατική ακινησία του επιβεβαίωνε τη ζωή, όπως την επιβεβαίωνε και η κίνηση του αυτοκινήτου.
Το πρώτο κινείται τώρα στη θάλασσα του Ειρηνικού Ωκεανού, στην ίδια θάλασσα που ξέβρασε το δεύτερο, αφήνοντάς το ακίνητο στην άμμο της Τογιομά. Μια συνάντηση στο σταυροδρόμι των ονείρων. Δύο εικόνες σαν απόσπασμα βγαλμένο από το θεματολόγιο των έργων του θεάτρου Νο, όπου το σπίτι, πλάνητας μοναχός, και το αυτοκίνητο, σκιά αλύτρωτης ψυχής του Κάτω Κόσμου, συνομιλούν ψιθυριστά υπακούοντας σ' ένα αυστηρά καθορισμένο τυπικό, χωρίς ίχνος αυθορμητισμού. Λες και τα έχει νοτίσει μια σπάνια λεπταισθησία, που μόνο οι εύθραυστοι στίχοι του μεγάλου δημιουργού του 14ου αιώνα, Ζεάμι Μοτοκίγιο, μπορούν να τα αγγίξουν. Στίχοι ποτισμένοι με θάνατο, γεμάτοι από ψυχές που μάταια παλεύουν να μιλήσουν και ν' ακουστούν: «Το πρόσωπό σου στο καθαρό νερό που ανεβάζεις κάθε αυγή/ Και το φεγγάρι σα να ζητάει κι αυτό ν' αγνίσει την καρδιά του/ Στον παλιό ναό τον εγκαταλειμμένο/ Το μέρος που έχει του παλιού τη δαχτυλιά/ Που σε τρομάζει σαν τη θάλασσα/ Οταν ο άνεμος φυσάει απ' τ' ανοιχτά/ Και με φριχτούς κλονισμούς τα κύματα σηκώνει/ Κι ο ουρανός άδειος κι απέραντος/ Κι ακούς καμπάνες σιγανά στο βαθύ ξημέρωμα/ Σου φέρνουνε στο νου μέρες που έφυγαν αφανισμένες μέρες/ Κι ούτε που ξέρεις πούθε χιμά η θύελλα/ Σ' αυτόν τον κόσμο που ολοέν' αλλάζει/ Κι άκαρπα όνειρα σε περιγελούν/ Πότε η σελήνη αθάμπωτη θα γίνει σαν και πρώτα»
Ευχαριστώ την Jiagogina για την υπενθύμιση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου