"Τπέρ (!) Μνημονίου" - άρθρο του Γ. Σταματόπουλου ("Ελευθεροτυπία", 5/3/2011). Όταν ο καπιταλισμός έρχεται να καλύψει αδράνειες, ελλείμματα δεκαετιών σε δημοκρατία, σε αξιοκρατία και σε κοινωνική ευθύνη.

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Υπέρ (!) Μνημονίου

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ο σωστός τίτλος θα ήταν «τέσσερις στους δέκα Ελληνες (πολύ υψηλό ποσοστό) υπέρ του Μνημονίου» και όχι ο δημοσιευθείς «6 στους 10 κατά του Μνημονίου».

Αυτό δείχνει τη σύγχυση που επικρατεί αφ' ενός και αφ' ετέρου την τεράστια δύναμη του πολιτικού συστήματος (ή την έλλειψη εναλλακτικής πολιτικής πρότασης).

Οι σχεδόν μισοί Ελληνες αναγκάζονται να αποδεχτούν την εφαρμογή του Μνημονίου, απαυδισμένοι, προφανώς, από τη διαφθορά και την έως τούδε διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Απαιτούν το συμμάζεμα, το «νοικοκύρεμα», αδιαφορώντας αν το Μνημόνιο καταστρέφει ζωές, κυρίως στα ασθενέστερα οικονομικά (και κοινωνικά) στρώματα.

Γι' αυτό δεν μπορούμε ν' αποκαλέσουμε μαζοχιστές τους τέσσερις στους δέκα συμπολίτες που τάσσονται υπέρ του Μνημονίου· το θεωρούν αναγκαίο κακό, σαν μια πολιτική που υπηρετεί το αυτονόητο, δηλαδή την καλή διαχείριση στην οικονομία (εάν είναι δυνατόν να υπάρχει καλή διαχείριση σ' ένα σύστημα που ευνοεί τους ισχυρούς και μπάζει από παντού). Ομως, έχει γίνει τέτοια «αφαίμαξη», έχουν πλουτίσει τόσοι τυχάρπαστοι, ώστε ο κόσμος καταλήγει να αποδεχτεί όλους τους σκληρούς όρους που επιβάλλει το Μνημόνιο, προκειμένου να επικρατήσει μια τάξη, μια αξιοκρατία, μια στοιχειώδης ισονομία.

Σαφώς και δεν είναι η ενδεδειγμένη μια τέτοια, μοιρολατρική σχεδόν, υποδοχή και αποδοχή, είναι εντούτοις δικαιολογημένη και οφείλει να προβληματίσει την κοινωνία· όλους εκείνους που τάσσονται κατά του Μνημονίου και ξεσκεπάζουν τα ψεύδη της κυβέρνησης και την οιονεί δουλόφρονα στάση και συμπεριφορά της, χωρίς, όμως, να προτείνουν κάτι ρεαλιστικό και ουσιαστικό για την έξοδο από την κρίση (λέμε, τώρα...). Είναι και ο φόβος για το παρόν και το μέλλον που έχει εισδύσει σε πολλούς από μας και διευκολύνει το σκληρό και απεχθές (και αντιδημοκρατικό) έργο της κυβέρνησης. Είναι και η επί δεκαετίες αδιαφορία μας για τα κοινά, η ευκολία με την οποία είχαμε εκχωρήσει τη συμμετοχή μας στα κοινά σε άλλους, εκπροσώπους και κόμματα.

Ηταν σχεδόν «φυσιολογικό», με τόση αδιαφορία εκ μέρους της κοινωνίας, να δρουν ασύδοτα οι εκπρόσωποι, να φροντίσουν για τα δισέγγονά τους ακόμη, αφού ουδείς τους ήλεγχε, αφού η Αριστερά συμμετείχε στο πανηγυράκι του μεταρρυθμιστικού (τρέχα γύρευε) φιλελευθερισμού. Είναι αργά για δάκρυα. Οι διαμαρτυρίες που οργανώνονται τώρα έξω από τα σπίτια πρώην πρωθυπουργών και στελεχών των κυβερνήσεών τους μόνο θλίψη προκαλούν. Ο λαϊκισμός σε μία από τις εξάρσεις του, η αισθητική στις χειρότερες στιγμές της, μια καρικατούρα του ενεργού πολίτη (ποιου ενεργού και ποιου πολίτη, πια), η αποθέωση γελοιότροπης συμπεριφοράς. Τώρα θυμήθηκαν να διαμαρτυρηθούν; Επί δεκαπέντε χρόνια πού έβοσκαν;

Ηαλήθεια είναι ότι πολλοί ασέλγησαν αυτά τα χρόνια στο σώμα της χώρας, πολλοί που χωρίς ντροπή μιλούσαν για «την καλύτερη Δημοκρατία που είχαμε ποτέ». Ολοι αυτοί έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, όποιος δε, τολμούσε να καταγγείλει αυτό το όργιο διαφθοράς αντιμετωπιζόταν σαν γραφικός, σαν loser, παρακαλώ, σαν κάποιος στριμμένος παλαιοαριστερός, μίζερος και απόκληρος.* Αυτοί οι πολλοί εξακολουθούν να εμφανίζονται στον δημόσιο χώρο και να μιλάνε -πάλι- για δημοκρατία. Ο κόσμος τούς έχει σιχαθεί για τούτο και προτιμά το Μνημόνιο (σκληρός νόμος, αλλά νόμος, τέλος πάντων...).

Οφείλουμε άρα ν' ακούσουμε με προσοχή τους 4 στους 10 Ελληνες που λένε «ναι» σε μια πολιτική που σχεδόν έχει εκχωρήσει σε άλλους την εθνική της κυριαρχία (αν και η έκρηξη δεν φαίνεται να καθυστερεί...).

stamg@enet.gr


*:η υπογράμμιση δική μου