Το πιο άφθαρτο, αέναο και ανυπέρβλητο τείχος αναμεσά μας είναι αόρατο... Το Αόρατο Τείχος ή διαφορετικοί τρόποι να περάσετε το καλοκαίρι σας σε ένα μικρό νησί.
Ευχαριστούμε το χρήστη RaindogNafplio που προώθησε το βίντεο στην κοινότητα του Tvxs.
http://tvxs.gr/webtv/video/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%BF%CF%82
...................................................................
Το προηγούμενο βίντεο ήταν του καλοκαιριού, τα παρακάτω είναι του χειμώνα (τριήμερο της Κ.Δευτέρας του 2011, από το TVXS):
Το πρωί της Δευτέρας θα συνεχιστούν οι επιχειρήσεις του Λιμενικού Σώματος για τον εντοπισμό των 11 αγνοούμενων υπηκόων Μπαγκλαντές, μετά την τραγωδία που σημειώθηκε το βράδυ του Σαββάτου κατά τον κατάπλου του πλοίου Ionian King στη Σούδα, που μετέφερε 1.288 ανθρώπους από τη Λιβύη. Σαράντα εννιά εξ αυτών, μη επιθυμώντας τον επαναπατρισμό στη χώρα τους, έπεσαν στη θάλασσα την ώρα που έδενε το πλοίο προκειμένου να βγουν σε κοντινή προβλήτα, με αποτέλεσμα τρεις να πνιγούν.
Στις 14:40 μετά το μεσημέρι στην ακτή του Βλητέ, περιπολικό εντόπισε 3 ακόμα από τους αγνοούμενους σώους, και πλέον οι έρευνες συνεχίζονται για τον εντοπισμό των υπολοίπων.
Λίγες ώρες αφότου είχαν πέσει στη θάλασσα, δύο από τους 49, οι οποίοι είχαν καταφέρει να βγουν στην στεριά εντοπίσθηκαν από περίπολο του Ναυτικού. Από το σημείο ξεκίνησαν εκτεταμένες έρευνες από Λιμενικό, ΕΚΑΒ και Αστυνομία. Η καταμέτρηση των επιβαινόντων στο σκάφος έδειξε ότι 49 από αυτούς είχαν πέσει στη θάλασσα.
Νωρίς το πρωί της Κυριακής έγινε γνωστό ότι βρέθηκαν 2 νεκροί ενώ ένας ακόμα κατέληξε, παρά τις πρώτες βοήθειες που του παρασχέθηκαν. Τριάντα μεταφέρθηκαν αρχικά στο νοσοκομείο Χανίων όπου μετά την παροχή πρώτων βοηθειών οι 14 επέστρεψαν στο πλοίο.
Στις 12:20 μετά το μεσημέρι, εντοπίσθηκαν ζωντανοί δύο ακόμα από τους επιβαίνοντες, ενώ στο Ναυτικό Νοσοκομείο Κρήτης νοσηλεύονται 18, με υποθερμία και αφυδάτωση.
Το μεσημέρι, ο δήμαρχος Χανίων Μανώλης Σκουλάκης ανακοίνωσε πως για ανθρωπιστικούς λόγους αναβάλλεται το προγραμματισμένο καρναβάλι της Σούδας.
Οι τρεις νεκροί Μπαγκλαντεσιανοί, σύμφωνα με την πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κορέας στην Αθήνα, εργάζονταν στη Λιβύη για την κορεατική εταιρεία Νταεγού Κατασκευαστική (Daewoo Engineering & Construction Company). Η νοτιοκορεατική πρεσβεία εξέφρασε τα ειλικρινή της συλληπητήρια για το θάνατο των εργατών, σημειώνοντας ότι η Νταεγού είχε αναλάβει την ευθύνη εκκένωσης των εργαζομένων της από τη Λιβύη, οι οποίοι ήταν ως επί το πλείστον υπήκοοι τρίτων χωρών. Η Νταεγού, προστίθεται στην ανακοίνωση, είχε φροντίσει για τη μεταφορά των εργαζομένων της πρώτα στην Κρήτη (Χανιά) και σταδιακά να τους επαναπατρίσει στις χώρες τους...
(παραλείπω σκόπιμα τα σχόλια του Υπουργείου Εσωτερικών, των κομμάτων και των κινήσεων αλληλεγγύης γιατί μπροστά στο παγωμένο κορμί που τρέμει από το κρύο νερό και σ' αυτό που ούτε τρέμει πια... σιωπή, σιωπή)
........................................................................
«Να είµαι ο πρώτος που θα πεθάνει»
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΒΕΤΖΟΓΛΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
Web-Only
«Ελπίζω να είµαι ο πρώτος που θα πεθάνω. Εχουµε περάσει ηµέρες στη θάλασσα, στοιβαγµένοι πάνω σε µία σανίδα. ∆εν µας τροµάζει ο θάνατος. Μόνο η κακή ζωή. Γι’ αυτό και διεκδικούµε µε αυτόν τον τρόπο».
Ο Abdullah είναι από το Μαρόκο, ζει στην Ελλάδα επτά χρόνια και είναι ο ένας από τους 232 απεργούς πείνας που φιλοξενούνται στο Μέγαρο Υπατεία. Την Τετάρτη το βράδυ κατέρρευσε και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Σπηλιωπούλειο «Αγία Ελένη». «Ζαλιζόμουν, δεν μπορούσαν να σταθώ στα πόδια μου. Και όχι επειδή κάνω απεργία πείνας, αλλά επειδή από τη Κυριακή δεν πίνω ούτε το νερό με ζάχαρη που με κρατάει στη ζωή» εξηγεί. «Ο αγώνας που κάνουμε είναι πολύ σοβαρός. Ελπίζω να είμαι ο πρώτος που θα πεθάνω», λέει στα «ΝΕΑ».
Οι λόγοι που τον οδήγησαν στην απόφαση διακοπής ακόμη και του ζαχαρόνερου ήταν δύο. Και μάλιστα αντιφατικοί. Ο πρώτος ήταν για να στείλει στην κυβέρνηση το μήνυμα «δεν με νοιάζει εάν πεθάνω». Ο δεύτερος επειδή έχει ακούσει πως σύντομα θα κατατεθεί ένας νόμος που θα τους νομιμοποιήσει και ήθελε να διαπιστώσει εάν είναι καλά στην υγεία του.
Στο νοσοκομείο διαμένει σε ένα δωμάτιο με άλλους τέσσερις συμπατριώτες του, δέχεται τη βασική ιατρική περίθαλψη, αλλά δεν τρώει. Όλο το 24ωρο υπάρχουν συνοδοί. Τους ψωνίζουν, τους πλένουν και γενικά τους περιποιούνται. Κάποιες φορές όμως είναι υπερπροστατευτικοί, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μικρές εντάσεις με το προσωπικό του νοσοκομείου, καθώς συμπεριφέρονται στους απεργούς πείνας σαν να έχουν απέναντι τους παιδιά και όχι ανθρώπους που δεν φοβούνται να αντιμετωπίσουν το θάνατο.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του γεύματος, καθώς οι συνοδοί ζήτησαν από το νοσοκομείο να μην τους σερβίρει φαγητό, επειδή οι ίδιοι το θεωρούν «βασανιστήριο», όπως λένε. Το ίδρυμα από την πλευρά του πρέπει να έχει αίτημα του ασθενούς για να μην σερβίρει. «Δεν με ενδιαφέρει εάν σερβίρουν φαγητό, ακόμη και να το αφήσουν δίπλα μου. Ζεστό και να μυρίζει. Δεν θα με πειράζει. Διότι αυτό που κάνω πηγάζει από τα βάθη της ψυχής μου και δεν είναι κάτι επιφανειακό για να με επηρεάζει μια μυρωδιά», μας εξηγεί ο Abdullah.
Παράλληλα, εξηγεί πως ο αγώνας που κάνουν δεν περίμενε να πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις και να μην έχει αποτέλεσμα. «Πλέον έχουμε καταλάβει πως πρέπει να πεθάνουμε για να αιστανθούν το πρόβλημα. Δεν χωράει στο μυαλό τους τι έχουμε περάσει και πως δεν μας νοιάζει η ζωή μας. Έχουμε περάσει ημέρες στη θάλασσα, στοιβαγμένοι πάνω σε μία σανίδα. Δεν μας τρομάζει ο θάνατος. Μόνο η κακή ζωή. γι αυτό και διεκδικούμε με αυτόν τον τρόπο», εξηγεί.
Ο ίδιος μας λέει ότι όταν βγει από το νοσοκομείο θα επιστρέψει κατευθείαν στο Μέγαρο Υπατεία για να συνεχίσει τον αγώνα του, καθώς «δεν με ενδιαφέρει η ελεημοσύνη. Αυτό που θέλω είναι να εργάζομαι και να προσφέρω στο ελληνικό κράτος. Και αυτό με τη σειρά του να μου επιτρέψει να ζω σαν όλους τους άλλους ανθρώπους».
Ο Abdullah μπήκε στη χώρα μας από τη Χίο το 2004, ήλθε στην Αθήνα και τελικά βρέθηκε το 2005 να δουλεύει στην Κρήτη. Στην προσπάθεια του να βγάλει άδεια παραμονής «πλήρωσα 1025 ευρώ για να προπληρώσω ένσημα όπως μου είπαν. Επιπλέον έδωσα 200 ευρώ στο δήμο Χανίων» εξηγεί, «αλλά με απέρριψαν και ποτέ δεν μου επέστρεψαν τα χρήματα μου πίσω».
..............................................................
Όλα τα ντόπια τα πουλιά έχουν φωλιές και μένουν,
κι εγώ το ξένο το πουλί το πού να πάω να μείνω;
Να πάω να μείνω στα βουνά, φοβάμαι από τους κλέφτες'
να μείνω στ' ακροπέλαγο, φοβάμαι από το κύμα'
να πάω να μείνω σε χωριό, και μέσα δε με βάζουν.
Το πού να πάω να μείνω ο έρημος, το πού να πάω να μείνω;
(από τη συλλογή του Γιώργου Ιωάννου "ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ", εκδ. Ερμής/ΤΟ ΒΗΜΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου