Η Λιζ Τέιλορ ήταν βέβαια πανέµορφη στα νιάτα της, και τη θαυµάζαµε όλοι για εκείνα τα µάτια µε το σαπφείρινο µαβί και τους υπέροχους ρόλους που έπαιζε. Ακόµα πιο πολύ θάµπωνε τον κόσµο µε τη θυελλώδη σχέση που είχε µε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. ∆εν υπάρχει δηµοσιογράφος στον κόσµο που να µην έχει γράψει τουλάχιστον µια λεζάντα σε φωτογραφία της µε κάποιον από τους συζύγους και συνήθως η λεζάντα ήταν γραµµένη µε µικροαστική συγκατάβαση και ειρωνεία. Καλύτερα να πέθαινε νέα, σαν τις ηρωίδες των έργων της, έλεγαν µερικοί. Ωστόσο εκείνη και σταγεράµατα υπήρξε πρότυπο, έτσι που δεν το έβαζε κάτω και δεν την ένοιαζε να γίνεται γελοία.
Ή µπορεί και να την ένοιαζε, αλλά ήταν αποφασισµένη να µην αφήσει να το καταλάβουν. Απτόητη από τη φθορά, δεν αποσύρθηκε, δεν εξαφανίστηκε. Και να τα διαµάντια, που είναι παντοτινά σε αντίθεση µε την οµορφιά των ανθρώπων, και να οι ροζ µπούκλες και οι περούκες και τα µακιγιάζ και τα εµπριµέ και τα φτερά και πούπουλα. Η τέλεια ενσάρκωσητης αµερικανίδας γριάς που θέλει να στραγγίσει τις απολαύσεις της ζωής ώς την τελευταία σταγόνα και δεν ακούει ούτε κοροϊδίες ούτε τίποτε. Τι θρίαµβος της εποχής µας, αφού έπαιξε όλους τους συγκινητικούς ρόλους ηρωίδων που πεθαίνουν νέες, να γεράσει και να κυνηγά άντρες και διαµάντια και συγκινήσεις ώς το τέλος, φαινοµενικά χωρίς τύψεις και χωρίς αναστολές. Φαινοµενικά, γιατί κατά βάθος σίγουρα θα τη βασάνιζαν, αλλά θα προσπαθούσε να τις ξεπεράσει για λόγους αρχής. Η µάχη δινόταν και οι δρόµοι άνοιγαν για τις αποφασισµένες γριές όλου του κόσµου. Ευτυχισµένα γηρατειά δεν είχε, αλλά υπάρχουν στ’ αλήθεια ευτυχισµένα γηρατειά; Γιατί να νοµίζουµε µεγαλύτερη ευτυχία το να συµβιβάζεται µαζί τους κανείς, κι όχι το να αγωνίζεται εναντίον τους;
Τώρα που πέθανε, εκτός από την εικόνα της αγέραστης Κλεοπάτρας που χάθηκε νέα πριν από αιώνες, µας αφήνει και την άλλη, της γερασµένης καλλονής που επιµένει να αναζητά χρώµατα κι αρώµατα, τρυφερότητα και απόλαυση, και καµιά φορά τα βρίσκει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου