"Αριστερή μελαγχολία" έγραψε ο Ηλίας Καραβόλιας* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31.10.23)

 ..............................................................

Αριστερή μελαγχολία

έγραψε ο Ηλίας Καραβόλιας*  ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31.10.23)

«…έπαψαν χτύποι να μετρούν δικό μας τον καιρό/και έμεινε μόνο σφύζουσα η ακινησία του κόσμου...»

(Γ. Βάρσος, Αποχαιρετισμός)

Το καράβι σχεδόν βούλιαξε, οι επιβάτες έφυγαν, και το πλήρωμα τσακώνεται για το ποιος θα πιάσει καλύτερα το τιμόνι («…έπαψαν χτύποι να μετρούν δικό μας τον καιρό/και έμεινε μόνο σφύζουσα η ακινησία του κόσμου…», λέει ένας στίχος του Βάρσου).

Ενώ εγκαταλείπουν μαζικά οι ψηφοφόροι το κόμμα, η celebrity ηγεσία, οι ιστορικοί πολιτευτές αλλά και οι νεότεροι επικυρίαρχοι αναλώνονται στη μικροφυσική της εξουσίας.

Γράφουν βαθυστόχαστα ιδεολογικά κείμενα, μαζεύουν υπογραφές, βγαίνουν στις τηλεοράσεις με αγωνιστικό πνεύμα και αναφορές στα ιδεώδη.

Μόνο που ξέχασαν ως αγγελιοφόροι ότι οι παραλήπτες δεν ενδιαφέρονται πλέον για το μήνυμα…

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πλέον κάτι σαν το messenger, χωρίς όμως να υπάρχουν πλέον διαθέσιμοι οι χρήστες στο Facebook.

Χρησιμοποίησα στον τίτλο την έννοια του Enzo Traverso (Αριστερή μελαγχολία) απλά για να δείξω ότι η Αριστερά υπάρχει μονίμως ως θλίψη και στεναχώρια. Ως ανεκπλήρωτη επιθυμία μέσα στο φαντασιακό.

Π.χ., ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ ως σώμα, ή μάλλον υπήρξε ως το ντελεζιανό χωρίς όργανα σώμα: ένα ψευδοσυλλογικό υποκείμενο (που δεν ρίζωσε καλά στην κοινωνία) με συγκολλητική ουσία την επιθυμία, δηλαδή την πίστη στην έλλειψη.

Ακριβώς επειδή η επιθυμία είναι πάντα ανεκπλήρωτη, η Ελλάδα ήταν motherland επί ΣΥΡΙΖΑ, fatherland επί Ν.Δ., όπως γράφει εύστοχα ο Καλαϊτζίδης στο Μisfit.

Κάποιοι όμως επιμένουν, στην εποχή της τεχνητής συνείδησης, να μπερδεύουν ακόμα την ιδεολογία με την πραγματικότητα.

Η χώρα αυτή μεταλλάχθηκε μετά τη χούντα -λόγω Ανδρέα κυρίως- σε χωνευτήρι οραμάτων για κοινωνική κινητικότητα.

Μόνο που τελικά κατέληξε να γίνει κοινωνία με πολλούς βολεμένους και πολλούς πλούσιους, παρά τα χρέη. Οπότε, ήταν σχεδόν ελάχιστη η πραγματική ανάγκη για αληθινή Αριστερά (γι’ αυτό και στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το κύμα: ήταν η άμπωτη…).

*Οικονομολόγος