Πες στο άσπρο, ακόμα το ψάχνω* της Μαρίας Δασκαλάκη ("ΤΟ ΒΗΜΑ", 7/10/2011 και ΠΟ.ΚΟΙ.ΠΕ)

...........................................................

Πες στο άσπρο, ακόμα το ψάχνω*

εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, δημοσίευση:  07/10/2011, 19:01

Πού χάθηκαν αυτά τα πρωινά που ξύπναγες, τεντωνόσουν και χαμογελούσες; Στο δρόμο μοίραζες καλημέρες. Το μυαλό –ξέγνοιαστο- έτρεχε σε χίλια δυο πράγματα… σχέδια για το μέλλον… Απομεσήμερα στην πλατεία. Κλειστά τα μάτια στον ήλιο. Βόλτα στην ακροθαλασσιά. Απόβραδο με το διακριτικό αγιάζι να σ’ αγκαλιάζει. Απλά πράγματα συνέθεταν την ευτυχία. Μα… πού χάθηκαν; Τώρα, με το ζόρι σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι. Τα βράδια δεν μπορείς να κοιμηθείς. Δώσε και δώσε… τι να πρωτοδώσεις; Και σκύψε και σκάσε. Κυρίως σκάσε. Μη μιλάς και κάνε πως δε βλέπεις.

Δολοφόνοι αποφυλακίζονται… τόση αξία έχει η ζωή ενός δεκαεξάχρονου για τούτο το κράτος. Αλλά εσύ… είπαμε. Σκασμός. Παπάδες το παίζουν σωτήρες κι άγιοι. Αλλά όταν είναι να δώσουν… σε καταριούνται εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, αμήν. Εκείνος ο Ζαχόπουλος; Ο ποιος; Η Μίζενς; Η ποια; Ο εξαφανισμένος πρώην πορδηπουργός; Ο ποιος; Τα λεφτά; Ποια λεφτά; Τα λεφτά που υπάρχουν. Έτσι, είχε πει ο νυν, αλλά ακόμη τα ψάχνει…(και καλά… ) Πάντως, είχε δίκιο. Υπάρχουν. Απλά όχι στις δικές σου τσέπες. Οι δικές σου τσέπες είναι μόνο για να δίνουνε, όχι για να γεμίζουνε. Χαμάμ και γυμναστήριο με γυμναστή που παίρνει 2.500 ευρώ μηνιαίως και δάσκαλο ιππασίας στη βουλή για τους βουλευτές και πισίνες στα σπίτια τους (φυσικά, όχι επειδή αρέσκονται στη χλιδή, μα διότι έχουν πρόβλημα στη μέση τους, λες κι είναι αυτοί που σκύβουν!) κι ένα σωρό ακόμα που δεν ξέρεις για ποιο απ’ όλα να πρωτοκλάψεις.

Μην ξεχάσεις και τους μπάτσους. Μια χαρά τρόπος να ξεσπάς είναι το ξύλο. Δέρνουνε κι ησυχάζουνε. Όπου βρούνε. Ψαχνό ή κόκαλο. Μικρό ή μεγάλο, γυναίκα ή γριά, άντρα ή γέρο. Και μην τολμήσεις να πεις τίποτα. Σκάσε. Τι θα πάθουν δηλαδή κι αν τολμήσεις να μιλήσεις; Τίποτα. Η δικαιοσύνη είναι φίδι που δαγκώνει τον ξυπόλητο. Ψέματα; Ψεκάστε, χτυπήστε, τελειώσατε. Οι ακροδεξιοί. Σάπιες φάτσες, σάπιες ιδέες. Σε τέτοιες αναμπουμπούλες, γίνονται οι καλύτεροι φίλοι σου. Σα σκουλήκια σέρνονται δίπλα σου και γλύφουν τις πληγές σου. Νομίζεις πως θα σε κάνουν καλά, μα αυτοί σε ποτίζουν με το δηλητήριό τους και πριν το καταλάβεις, γίνεσαι σαν κι αυτούς. Σάπιος. Κι όπως όλα τα σάπια, βρωμάς.

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Μην του τα θίξεις του έλληνα… κι άραγε, τι από τα τρία πια υπάρχει κι είναι αληθινό; Μόνο στο τρίτο πιστεύεις. Κι όχι απαραίτητα στην οικογένεια που το αίμα σε δένει μαζί της. Οικογένειά σου είναι κι όσοι εξακολουθούν να σου κρατάνε το χέρι, ενώ τίποτα δεν έχουν να περιμένουν από σένα. Το κράτος. Ποιο κράτος; Σου ξαναλένε: «Σκάσε επιτέλους!», μα δε λες να το πάρεις απόφαση. Κράτος: ο μηχανισμός που δείχνει τον πολιτισμό του από τον τρόπο που προνοεί για τους αδύναμούς του.

Τι λειτουργεί, λοιπόν, σε αυτή τη σάπια χώρα που βρωμάει; Οι υπηρεσίες; Τα νοσοκομεία; Η δικαιοσύνη; Η αξιοκρατία; Η δημοκρατία; Η άμιλλα; Η αλληλεγγύη; Υποδομές για αναπήρους; Περίθαλψη για τα ζώα; Μονάδες απεξάρτησης για τους εθισμένους σε παντός είδους ουσίες; Προστασία των ανθρώπων; Πρόνοια ενός κράτους για τους πολίτες του; Ψάχνεις το άσπρο, μα μαύρο βρίσκεις παντού μπροστά σου. Σκοτάδι. Και κάποια στιγμή, πρέπει να το πάρεις απόφαση και να μην προσπαθείς πια να μιλήσεις…ίσως να σταματήσεις και να σκέφτεσαι.

Αφού οι μπάτσοι θα συνεχίζουν να δέρνουν, οι τοξικομανείς θα συνεχίζουν να πεθαίνουν περιμένοντας να μπουν στη μεθαδόνη, οι φυλακισμένοι θα λιώνουν στο ίδιο κελί με άλλα οκτώ άτομα κι ένα ρολό χαρτί τουαλέτας για ολόκληρο το μήνα, οι έμποροι ναρκωτικών θα συνεχίζουν να μένουν ασύλληπτοι, οι γνωστοί-άγνωστοι θα πίνουν καφεδάκι με τους μπάτσους ανάμεσα στις πορείες, τα κεφάλια θα σπάνε για πλάκα και στο ποδόσφαιρο θα συνεχίζουν να σκοτώνονται μεταξύ τους οπαδοί αντίπαλων ομάδων για αγώνες που a priori είναι στημένοι, κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της εκάστοτε ηγεσίας.

Οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να σε καταδυναστεύουν και να σε κλέβουν κι εσύ θα συνεχίζεις να τους ψηφίζεις σαν καλός δούλος που είσαι, λεφτά θα εξακολουθούν να μην υπάρχουν για σένα, αλλά να υπάρχουν για κάποιους άλλους, απεργίες θα συνεχίζουν να γίνονται, θα συνεχίζουν να σε ξεσηκώνουν οι και καλά συνδικαλιστές, οι γειτονιές θα συνεχίζουν να ρίχνουν στους αλλοδαπούς το φταίξιμο για τα πάντα, οι ακροδεξιοί θα συνεχίζουν να θέλουν να σε σώσουν, τάζοντάς σου μια χώρα που θα βασιλεύει η έννομη τάξη εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν και οι «αριστεροί» εσαεί θα συνεχίζουν να εκσφενδονίζουν παρωχημένες μπούρδες για να σε βαυκαλίζουν ότι είναι ακόμα αριστεροί.

Οι παπάδες θα εξακολουθούν να σε χειραγωγούν με χίλιες δυο μαγγανείες και σαχλαμάρες πείθοντάς σε πως δωρίζοντας στην εκκλησία εξασφαλίζεις/εξαγοράζεις μια θέση στον παράδεισο και τα βράδια θα συνεχίζουν να χαϊδεύουν τις κοιλάρες τους κάτω από τα χρυσοποίκιλτα άμφιά τους –δωρεά κι αυτά κάποιου ευσεβούς πιστού. Τα παιδιά θα συνεχίζουν να ζητιανεύουν στα φανάρια, οι πακιστανοί θα συνεχίζουν να σου καθαρίζουν τα τζάμια στο αυτοκίνητο και τα αδέσποτα θα συνεχίζουν να σε κοιτούν με τα υγρά τους μάτια. Τις μέρες θα πηγαίνεις σκυφτός στη δουλειά σου, και θα γλύφεις τον κώλο του αφεντικού σου επειδή θα φοβάσαι μη σε διώξει και δεν είναι τώρα εποχή για να μείνεις άνεργος. Τις νύχτες, θα προχωράς βιαστικά το δρόμο προς το σπίτι σου λες κι όσο πιο γρήγορα βαδίζεις, τόσο πιο εύκολο θα είναι να ξεφορτωθείς το βάρος που νιώθεις στις πλάτες σου. Και πάνω απ’ όλα, τίποτα απ’ τα παραπάνω πια δε θα σε αγγίζει. Με τόσα «σκάσε»… δε θα σε νοιάζει πια. Δε θα σου καίγεται καρφί. Συνήθισες… συνήθισες κι εσύ**.

*Ο τίτλος του άρθρου αποτελεί παράφραση του τίτλου του βιβλίου: «Πες στη μορφίνη, ακόμη την ψάχνω», της Νικόλ Ρούσσου.

** Η κατακλείδα ανήκει στο Νικόλα Άσιμο.

Μαρία Δασκαλάκη

Η Μαρία Δασκαλάκη είναι Ηρακλειώτισα συγγραφέας, διδάσκει στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής για παιδιά, έχει σπουδάσει βιβλιοθηκονόμος, και αρθρογραφεί τακτικά στον αθηναϊκό και τοπικό τύπο.