"Ο βιασμός και οι Ολυμπιακοί που πέφτουν και μας πλακώνουν" έγραψε ο Κωστής Παπαϊωάννου (www. lifo.gr, 21.1.2021)

 ...............................................................

Ο βιασμός και οι Ολυμπιακοί που πέφτουν και μας πλακώνουν

Το σαθρό οικοδόμημα των Ολυμπιακών του 2004 που στέγασε και επιστέγασε πολλή φαυλότητα και παθογένεια.

έγραψε ο Κωστής Παπαϊωάννου (www. lifo.gr, 21.1.2021)

Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ άνοιξε το καπάκι και ξεχύθηκε η δυσωδία: τοξική αρρενωπότητα, έμφυλη βία, εξουσία και υποταγή. Στον αθλητισμό, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στο ιατρείο. Να το παραδεχτούμε: εκατοντάδες, χιλιάδες, πολλές χιλιάδες περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα, είναι μια πραγματικότητα σεξουαλικού καταναγκασμού και εκφοβισμού.

Παντού οι σχέσεις εξουσίας, ιεραρχικής, ηλικιακής και έμφυλης, γεννάνε εξαρτήσεις και φόβο. Στον αθλητισμό αυτά γίνονται απόλυτα. Έχει να χάσει πολλά η ασκούμενη δικηγόρος, η πωλήτρια, η φοιτήτρια, η ασθενής. Η αθλήτρια νιώθει ότι θα χάσει τα πάντα, μια ζωή αφιερωμένη στο άθλημα. Ο αθλητισμός, η ιδιαίτερη σχέση με το σώμα, τον προπονητή, τον γιατρό, τον παράγοντα, γεννούν βαθιές, αποκλειστικές σχέσεις εξάρτησης και κυριαρχίας. Αυτές γεννούν τις απίθανες επιδόσεις.

 Σκέφτομαι, ειδικά σε χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων, πως οι καταγγελίες δεν φωτίζουν μόνο σχέσεις καταναγκασμού σε προπονητικά κέντρα και αθλητικές αποστολές, αλλά θυμίζουν ξανά το σαθρό οικοδόμημα των Ολυμπιακών του 2004 που στέγασε και επιστέγασε πολλή φαυλότητα και παθογένεια. Οι Ολυμπιακοί, σχεδόν 20 χρόνια τώρα, πέφτουν διαρκώς και μας πλακώνουν. Πολλοί αποφεύγουν να το θυμούνται, άλλωστε πρόκειται για κεντρική επιλογή που καθόρισε την πορεία, την εικόνα και την αυτοεικόνα της χώρας. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν ξεχνάμε. Πίσω από τη βιτρίνα της «στιβαρής Ελλάδας» χτίστηκε μια σαθρή κατασκευή.

Δεν ξεχνάμε τη βιομηχανία της ντόπας των Ιακώβου και Σία. Δεν ήξεραν οι πολιτικοί προϊστάμενοι του αθλητισμού ότι ήταν «πέτσινα» τα μετάλλια; Αλήθεια; Ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, με προεξάρχοντα τον κραταιό τότε δικομματισμό, χάιδεψε τα εθνικά μούσκουλα, τον άνεμο Κεντέρη και τη Θάνου. Το «ισχυρό DNA της φυλής» ήταν τα αναβολικά στις αποθήκες του Τζέκου. Δεν ξεχνιούνται οι χιλιάδες συμπατριώτες μας που φώναζαν στο στάδιο υπέρ του απατεώνα Έλληνα αθλητή και κατά των αντιπάλων. Ένα έθνος προσκυνούσε «σώβρακα και φανέλες». Και ήταν μαϊμού πολλά σώβρακα και φανέλες με εθνικά χρώματα.

Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν άνθρωποι που διαχειρίστηκαν εν λευκώ εκατομμύρια με την αυθαιρεσία πάνω στα σώματα και τις ζωές νέων αθλητών; Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν με τα 20χρονα κορίτσια εκείνοι που έμαθαν να νιώθουν άτρωτοι, αρσενικά μιας απόλυτης εξουσίας;

Μας πλακώνουν ακόμα σήμερα οι επιλογές του ισχυρού ΠΑΣΟΚ στον αθλητισμό. Μια πελατειακή αυτοκρατορία, προνομιακές σχέσεις με ομοσπονδίες, σκοτεινές επιχορηγήσεις σε σωματεία. Από κοντά και οι γαλάζιες επιλογές μετά, με πιο κεντρική την επιλογή Καραμανλή - Αλογοσκούφη να μη βγουν τα στοιχεία στο φως. Μια συνωμοσία σιωπής για το ότι κάθε Έλληνας φορολογούμενος πλήρωσε 11 φορές πάνω από τον Αυστραλό στο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων.

Όταν έγιναν αντιληπτές οι καθυστερήσεις στην προετοιμασία, ανατέθηκε στην κ. Αγγελοπούλου, εθνική ιέρεια και τοτέμ για κάθε νόσο και κάθε μεγαλομανία μας, η πάση θυσία ολοκλήρωση των έργων. Αποτέλεσμα; Το C4I των 260 εκατομμυρίων που δεν δούλεψε ποτέ.

Οι Ολυμπιακοί της μεγάλης Ελλάδας με κόστος έξι και επτά φορές πάνω απ' όσο είχε προϋπολογιστεί. Πλήρη στοιχεία δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ. Ξένα δημοσιεύματα μίλησαν για κόστος 15-20 δισ. Μετριοπαθέστερη η Standard & Poor's, ανέβασε το κόστος των έργων στα 11,27 δισ., 6% του ΑΕΠ. Το δικό μας ναυάγιο έγινε το κύριο επιχείρημα όσων χωρών αρνήθηκαν να αναλάβουν αγώνες έκτοτε. Η επιτροπή που ανέλαβε να ελέγξει την οικονομική διαχείριση της οργανωτικής επιτροπής «Αθήνα 2004» βρήκε ανεξέλεγκτη σπατάλη δημοσίου χρήματος, απευθείας αναθέσεις προμηθειών εκατομμυρίων, αδιαφανείς διαδικασίες, υπέρογκες δαπάνες. Υπήρξε εισαγγελική παρέμβαση το 2012.

Όταν σκεφτόμαστε τους Ολυμπιακούς, δεν θυμόμαστε μόνο το σφιχτό χαμόγελο του Σημίτη και τις μούτες του Καραμανλή στο Στάδιο. Το «Efkaristoume Atina, efkaristoume Ellada» προϋπέθετε μια γιγαντιαία επιχείρηση δημιουργίας συναίνεσης. Όσοι εξέφρασαν επιφυλάξεις θεωρήθηκαν «αντεθνικά στοιχεία» ή απλώς γραφικοί. Δεν ακούστηκε τίποτα στον δημόσιο διάλογο για οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις των Ολυμπιακών. Το τόλμημα απαιτούσε «εθνική ομοψυχία», να πάρει φόρα η χώρα και να σκάσει στον τοίχο με το κεφάλι.

Αυτό το mega project χωρίς οικονομικό ταβάνι καταρρέει πάνω μας. Διαρκώς. Όπως καταρρέουν οι αθλητικές εγκαταστάσεις, που πρότειναν κάποιοι να γίνουν λυόμενες, αλλά, όχι, έπρεπε να γίνουν μόνιμες. Για να σαπίζουν πάντα τα βαλτόνερα γύρω από τα στάδια. Οι αγώνες έφτιαξαν καριέρες, ήταν mega μπίζνα. Κάποιους τους έκαναν ισόβιους υπουργούς Δημόσιας Τάξης, άλλους ισόβιους αθλητικούς παράγοντες, άλλους Αθάνατους, μοίρασαν χρήμα στα μίντια, πολύ χρήμα, μυστικά κονδύλια σε δημοσιογράφους, έχτισαν γραφεία Τύπου, μεσάζοντες, εταιρείες συμβούλων, μαγαζιά βιτρίνες. Με τους Αγώνες «κύλησε η φάση» για χρόνια.

Μα ο καταγγελλόμενος βιασμός συνέβη πριν από το 2004, θα πει κάποιος. Τι σχέση έχουν αυτά με την Μπεκατώρου; Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν οι ισόβιες ηγεσίες με εκφοβισμό και αδιαφάνεια; Πώς φτιάχτηκε το μαγαζί του 2004, αν όχι με σχέσεις συνενοχής, με ατιμωρησία, με ομερτά;

 Δεν ξέρουμε πού οδηγεί η συναλλαγή; Δεν ξέρουμε ότι τα ιλιγγιώδη ποσά χτίζουν μη λογοδοσία και ασυδοσία των παραγόντων; Δεν ξέρουμε ότι το πάρτι των Αγώνων χρειαζόταν εταίρους, συναλλαγή μεταξύ κεντρικού προσωπικού, αθλητικών ηγεσιών και ιδιωτικού τομέα; Άρα συνενοχή, κλειστές διαδικασίες, ηγεσίες 20 και 30 ετών, εξοβελισμό και εξόντωση των ανεπιθύμητων.  

Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν άνθρωποι που διαχειρίστηκαν εν λευκώ εκατομμύρια με την αυθαιρεσία πάνω στα σώματα και τις ζωές νέων αθλητών; Αλήθεια, δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν με τα 20χρονα κορίτσια εκείνοι που έμαθαν να νιώθουν άτρωτοι, αρσενικά μιας απόλυτης εξουσίας;

Αυτή η επιχείρηση σκέπασε το απαίσιο πρόσωπό της με την –όντως υπέροχη‒ φορεσιά της τελετής έναρξης. Αυτό το πρόσωπο φανερώνεται πάλι τώρα. Το ξέραμε όλοι και κάποιοι πιο καλά. Γι' αυτό γελάω όταν διαβάζω για την αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας να διαλευκάνει το σκάνδαλο. Γελάω μέχρι δακρύων