"Με τον τρόπο του Κένεθ Κοκ" έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23-24.1.2021)

..............................................................

             Με τον τρόπο του Κένεθ Κοκ 

έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23-24.1.2021)

Και θα έρθει η ώρα εκείνη που δεν θα χρειάζεται να μιλάμε πια, γιατί όλα θα έχουνε ειπωθεί και αυτό θα μας γεμίζει εμπιστοσύνη.

Και θα κατηφορίσουμε τον δρόμο που τόσες φορές κατηφορίσαμε, μα πια είναι καινούργιος, διαρκώς πια και μόνιμα καινούργιος, και θα πιάσουμε όλα τα χέρια που έμειναν για τόσο καιρό ανέγγιχτα, γύρω μας τόσα πρόσωπα ορατά, απολύτως ορατά, τόσο που σύντομα θα δούμε πως όντως έχει ξημερώσει παρά τις αμφιβολίες και τους φόβους μας, και θα περιμένουμε το λεωφορείο με την ένταση που κάποιος περιμένει μια υπόσχεση να εκπληρωθεί και τα σώματα θα είναι και πάλι καινούργια, τόσο καινούργια, σχεδόν ορατά από το διάστημα, και τα παιδιά θα αναγκάζουν τους μεγάλους να φάνε τα λαχανικά τους, θα σταματήσουν να τους προσέχουν ή να τους αποφεύγουν, γιατί επιτέλους οι μεγάλοι θα μάθουν να σέβονται τα παιδιά και όχι να τα φθονούνε,

Και θα ανηφορίσουμε την Πατησίων που επιτέλους έγινε γέφυρα, μια γέφυρα που ενώνει το παρόν με το μέλλον, περνώντας πάνω από ένα παρελθόν που μας πλήγωσε αρκετά και οι τροχονόμοι θα μοιράζουν φύλλα δάφνης –σαν αυτά που μάσαγε η πυθία-, αλλά κανείς δεν θα τα δέχεται γιατί κανείς δεν πολυνοιάζεται να μαντέψει, και τότε αυτοί θα στέκουν μελαγχολικοί, το μόνο σώμα αστυνομίας που έμεινε σε αυτή την πόλη, αν και ακόμη και αυτοί δεν έχουν καμία δουλειά να κάνουν, γιατί ο δρόμος είναι ο ίδιος του ο νόμος και η μόνη μας υποχρέωση είναι να τον διασχίζουμε,

Και το τραγούδι θα είναι ο μόνος αποδεκτός τρόπος για να ξεχνάς, και τα θέατρα και πάλι θα είναι γεμάτα, με έργα αυστηρά καινούργια που γράφτηκαν πριν λίγα λεπτά, οι ποιητές θα ξεπροβάλλουν από τα κλουβιά του ζωολογικού κήπου (κάποιος άφησε τις πόρτες ξεκλείδωτες) και θα κάνουν παρέα αποκλειστικά με κωμικούς γιατί το γέλιο είναι η πραγματική ομοιοκαταληξία του κόσμου,

Και δεν θα συναντήσουμε κινήσεις βίας, διαχωρισμού ή επιβολής, όλα σήμερα είναι χειραψίες, αποδοχή των σωμάτων για αυτό που είναι, μια συμφωνία καλών προθέσεων και όταν πιάσει βροχή θα κρυφτούμε μαζί κάτω από την πλατεία Ομονοίας που αποφάσισε πως από εδώ και πέρα θα υπερίπταται (χωρίς προφανή λόγο), οι κάμπιες θα σταματήσουν να τρώνε τους περιπάτους μας και οι δήμαρχοι τα λεφτά μας και η στρατιωτική θητεία θα παραμείνει υποχρεωτική αλλά το μόνο σώμα του στρατού που δεν θα έχει καταργηθεί θα είναι η φιλαρμονική του μπάντα,

Και τα μάτια μας τότε θα είναι μεγάλα, ικανά να αγκαλιάσουν το κάθε τι σαν μόλις να βγήκε απ’ το κοχύλι του, θα είναι αρμυρές οι ώρες, όχι σαν λάθος μαγειρεμένο φαγητό, αλλά με την αρμύρα που αφήνει το καλοκαίρι στο σώμα,

Δεν θα υπάρχουν εδώ ναυάγια, έστω για μια μέρα, και ό,τι χάσαμε στη θάλασσα θα πέφτει και πάλι από τον ουρανό, και όλα τα παιδιά θα έχουν το όνομά μας γιατί η ζωή θα συνεχίζεται με τον πιο καταφατικό τρόπο αναπότρεπτα,

«Μέσα σε ένα ρόδι ένας γαλάζιος ουρανός» και μεις διαρκώς θα τα σπάμε στο έδαφος σαν να εγκαινιάζουμε κάθε φορά εκ νέου το βάδισμά μας, ναι αυτή είναι μια πόλη για να ζεις και κάθε πόρτα της είναι υποδοχή,

Αυτοί που κήρυξαν το μίσος κυβερνούν στα βουνά, εξόριστοι τώρα εκεί, αποτριχώνοντας το μαλλιαρό στήθος του λόγου τους, ναι, θα είναι μια όμορφη ημέρα σήμερα

Και όλα θα είναι ορατά, κάθε τι θα ακούγεται από μακριά, μα δεν θα υπάρχει θόρυβος, μόνο η ησυχία της αρμονίας, εκεί που το κάθε τι λέγεται τη στιγμή που πρέπει να ειπωθεί και η μουσική δεν θα είναι έμπνευση αλλά μια συλλογική χειρονομία, προϊόν μιας συλλογικής διάνοιας που δεν επιτελεί το υψηλό αλλά το αναγκαίο, γιατί κάθε άνθρωπος θα είναι η ανάγκη του,

Και θα έρθει η ώρα εκείνη που δεν θα χρειάζεται να μιλάμε πια, γιατί όλα θα έχουνε ειπωθεί και αυτό θα μας γεμίζει εμπιστοσύνη.