"Από το εμείς στο εμείς" γράφει η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 5.1.2021)

 ...............................................................

                 Από το εμείς στο εμείς

γράφει η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 5.1.2021)

Δύσκολο να αποτιμήσει κανείς αυτή τη χρονιά που πέρασε, το μοιραίο, το σημαδιακό, το παράξενο το 2020. Κιόλας 4-5 μέρες μέσα στον καινούργιο χρόνο, κι ο παλιός έχει μείνει σαν παρατημένος σωρός ακαθόριστων συναισθημάτων, ξεχασμένων ήδη στιγμών, μια προσβολή στην ανθρωπότητα και τις ιδέες που έχει για τον εαυτό της. Είχε όμως κι αυτός το ενδιαφέρον του, έστω κι αν ήταν μόνο η όποια επιτυχία του καθενός στην αναμέτρηση με τον εαυτό του, αν αναφερθούμε μόνο στους υγιείς.

Γιατί, πώς να μιλήσουμε για όσους αρρώστησαν κι όσους χρειάστηκε να τους φροντίσουν; Είμαστε μακριά από την αντιμετώπιση της αρρώστιας. Κι ας προσπαθούν οι ειδικοί να μας δώσουν να καταλάβουμε, έχουμε διαχωρίσει τη θέση μας. Η κατανόηση αυτή, η ενσυναίσθηση ήταν το ζητούμενο για τη χρονιά που πέρασε, και παραμένει βέβαια. Φαινόταν μάλιστα τον πρώτο καιρό να την έχουμε εντοπίσει κάπου στην ψυχή μας, να της έχουμε αφοσιωθεί, να έχουμε μείνει κατάπληκτοι από δέος μπροστά στις δυνατότητές της. Υστερα όμως σαν να μας πέρασε, σαν να ήταν υπερβολική πολυτέλεια, σαν να μη μας έκανε, όπως δεν μας κάνει ένα στενό ρούχο, την αφήσαμε στην άκρη. Εκτός αν ήταν σκέτος φόβος.

Είναι σωστό το πρώτο πληθυντικό; Πάντα μου δημιουργούσε αμηχανία, αν και τόσο βολικό για έκφραση φανταστικών συλλογικών καταστάσεων και συναισθημάτων. Αυτό ακριβώς το επιθυμητό και αμήχανο πρώτο πληθυντικό φαινόταν απολύτως κατάλληλο για χρήση την άνοιξη του 2020, ενώ είχα καταφέρει να βρίσκομαι ολομόναχη σε έναν κήπο φυτεύοντας κολοκύθια. Να ήταν ταύτιση με την πρώτη εποχή της ανθρωπότητας; Ή υπέροχη ψευδαίσθηση του ανήκειν, στην ίδια αυτή ανθρωπότητα, στις παγκόσμιες ανακαλύψεις της ιατρικής, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ελληνικό ΕΣΥ. Ωραίοι μήνες και συγκινητικοί.

Τώρα το πρώτο πληθυντικό παραμένει, αλλά αλλοιώνεται ανάλογα με τον καθένα που το χρησιμοποιεί. Είμαστε εμείς οι καημένοι που μας αναγκάζουν οι «μεγάλοι» (όχι ο κορονοϊός που είναι μικρούλης, αόρατος), οι μεγάλοι λοιπόν, να μένουμε μέσα, να φοράμε μάσκα, να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε, για να κάνουν τα δικά τους, να μας βάλουν τσιπάκια ή απλώς να μας ελέγχουν με διάφορες απαγορεύσεις και κανονισμούς για τον καθαρό σαδισμό της εξουσίας, όπως το περιγράφουν συχνά θυμωμένοι θαμώνες στις ουρές των μαγαζιών. Πάει η συλλογικότητα, η ωραία ψευδαίσθηση του ανήκειν, η ενσυναίσθηση και τα συναφή.

Ας ελπίσουμε να ισορροπήσουμε κάπου ενδιάμεσα στα εμείς, πριν φτάσει ετούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι.